Het restaurant van Jeroen

Gisteren zijn we met een collega en zijn vrouw iets gaan eten in het restaurant van Jeroen, naast tv-persoonlijkheid, ook een niet onaardig kok. Ons tafeltje was al maanden op voorhand gereserveerd, zo gaat dat nu eenmaal met restaurants van beroemdheden. En het is waar, de ingang van het restaurant is een beetje vreemd. Na een jaar squashen aan de Vaart, drong het pas tot mij door dat hetzelfde pand waar ik regelmatig tegen een balletje ging kloppen ook een chic restaurant herbergde. De avond was alvast een voltreffer. Heerlijk eten, fijn gezelschap en op het einde van de avond kwam de man himself even langs bij de tafeltjes. Of hij ook effectief achter het fornuis gestaan heeft, zullen we wel nooit weten, maar het koppel naast ons kon alvast niet wachten om samen met hem op de foto te gaan. 😉

Krokusvakantie

Doordat ik helemaal opgeslorpt werd door de gebeurtenissen van Japan is het er nog niet van gekomen iets over de krokusvakantie te schrijven, die ondertussen alweer een hele week voorbij is. Maar het was leuk, zo’n weekje geen avondcursussen. Zo kwam er tijd vrij voor een etentje met vrienden, een bezoekje aan de oma van mijn vriend, die helaas een beetje op de sukkel is met haar gezondheid, een bezoekje aan vrienden, een squashpartijtje en een vrjidagavond waarbij ik de enige vrouw in het gezelschap van meer dan vijftig mannen was. En óf ik populair was op de receptie achteraf. 😉

Loser like me

Een beetje my guilty pleasure van de laatste tijd: Glee. Ideaal om naar te kijken terwijl ik foto’s bewerk. Leuke liedjes, spitse dialogen en hey, er zit zelfs een boodschap in waarin ik me helemaal kan vinden. Want jawel, ik was ook één van die onpopulaire kinderen op school. Ik haalde te goede punten, was te gemotiveerd in de les en altijd paraat om deel te nemen aan extra-curriculaire activiteiten als dichtwedstrijden, welsprekendheidstornooien, schoolkoortjes, en andere oncoole zaken. Zelfs om voor te lezen in de mis, draaide ik mijn hand niet om. Enfin, ik heb er mij nooit al te veel van aangetrokken, omdat ik nooit echt de nood gevoeld heb om me te conformeren aan een groep. Dus een reeks die als boodschap brengt dat het cool is jezelf te zijn, applaus daarvoor.

En toen wist ik het ook niet meer

Gaan, niet gaan, gaan, niet gaan. Nucleaire ramp, geen nucleaire ramp, nucleaire ramp, geen nucleaire ramp. Wat zullen de effecten zijn van de elektriciteitstekorten tijdens onze reis? Zullen we nog alles kunnen bezoeken wat we willen in Tokyo? Hoe zit dat met die berichten over hamstergedrag? Gaan we naar een land met een gigantisch trauma? Geraken we überhaupt van de luchthaven in het centrum? Hoe zal het openbaar vervoer daar tegen dan functioneren?

Een glazen bol, iemand?