Doctor J

Alweer een drukke dag vandaag. ‘s Ochtends voor een vergadering naar Gent (ik ben tegen vergaderingen die minder lang duren dan de totale reistijd heen en terug, maar goed, ik kon er echt niet onderuit) en daarna op de eerste de beste trein richting Leuven gesprongen. Ik had een namiddag verlof genomen om naar de doctoraatsverdediging van vriendin J te kunnen luisteren. Mijn trein was vijf minuten voor de verdediging begon in Leuven, dus nam ik (decadent, ik weet het) een taxi om toch maar op tijd in het Arenbergkasteel te zijn. Qua just in time kon het alweer tellen, want ik glipte net na de laatste prof in toga binnen.

J hield een goede en zeer begrijpbare verdediging. Ik denk wel dat dit een voordeel is van een vakgebied als psychologie, iedereen kan zich daar wat bij voorstellen en als je het zo goed kan uitleggen als J dan valt er zelfs wat te lachen tijdens de verdediging. Trouwens een heel interessant gesprek gehad met één van de aanwezigen op de verdediging. Iemand die halftime prof, halftime ondernemer was. Een bijzondere combinatie. Hij was van mening dat er in Vlaanderen te weinig innovatieve dingen gebeuren en dat écht ondernemerschap in België zeldzaam is. Hij meende dat dit ten dele te wijten is aan de verzorgingsstaat, die, ik citeer, de mensen lui maakt en middelmatigheid aanmoedigt. Hij verwees daarbij naar Amerika, waar wetenschappers zoveel meer verdienen dan hier in België het geval is. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met zijn visie en ik ook niet geloof dat Amerika het land van melk en honing is, denk ik wel dat er een grond van waarheid in zit. Alleszins vond ik het een heel verrijkende babbel.

Daarna was het uiteraard tijd voor de receptie met hapjes en drankjes. Ik had door al het gehaast vandaag nog niet veel gegeten waardoor de schuimwijn linea recta naar mijn hoofd steeg. En ik zo dom was om een sympathieke dame te beledigen door haar véél ouder dan haar broer te noemen, terwijl ze eigenlijk maar zes jaar in leeftijd van mekaar verschilden. Ik kon wel door de grond zakken. Normaalgezien maak ik zulke flaters niet, maar ik heb deze week weinig geslapen, veel stress gehad en dat in combinatie met een tikkeltje te veel alcohol… Uiteraard heb ik het zo goed mogelijk rechtgetrokken en ze kon er wel een beetje mee lachen, maar toch. Genant.

Na de receptie nam ik de bus naar huis, greep mijn fototoestel en haastte ik me met de fiets naar de officiële opening van de kerststal en -markt (mét gluhwein en ik had nog steeds niets meer dan een paar receptiehapjes gegeten) om wat foto’s te nemen. Daarna slenterde ik wat rond op de kerstmarkt op zoek naar fotogenieke objecten. Ik genoot van de kerststemming (kitscherige lichtjes, ik word er melig van), at een heksenpannetje, kocht negerinnentetten (hoe politiek incorrect!) en een nieuwe fles Musa Lova. Ik deed bovendien een geweldige deal doordat het meisje aan de Kinepolisstand mij per abuis tien tickets meegaf ipv de vier die ik gevraagd had. Ik merkte de vergissing pas achteraf nadat ik thuis was. Oh well, de Kinepolis zal er niet door failliet gaan en ik ben toch maar mooi zes gratis tickets rijker.

Alweer een nieuw vriendje!

Jullie zullen me wel ongelooflijk wispelturig vinden, maar bij nader inzien bleek dat mijn vorige vriendje en ik toch niet echt voor mekaar gemaakt waren. Mijn vorige vriendje was enorm gesteld op netheid, schoot in actie vanaf het moment dat ik naar mijn werk vertrok en was ‘s avonds bij mijn uitkomst helemaal uitgeput, terwijl ik dan net zin had om samen te spelen. Bovendien bleek dat hij nogal luidruchtig snurkte. Neen, we zagen al snel in dat er geen gezamenlijke toekomst voor ons was weggelegd.

De nieuwe knapperd die zich gisteren bij mij aandiende, heeft echter alles om samen aan een langdurige relatie te bouwen:

  • intel core i7 920 processor
  • 12 gigabyte ddr3 ram
  • vga ati r4890 cyclone 1gigabyte ram
  • windows 7 64bit
  • 26″ scherm 1900×1200 + mijn oude 20″ scherm van 1600×1200

Jaja, ik zeg het jullie, wij zijn voor mekaar gemaakt.

nieuwepc

(klik voor groter)

Intimiderend

Ik zit al een tijdje te kauwen op iets dat één van de aangetrouwde neven van mijn vriendje gezegd heeft op het familieweekend. Ok, het was al laat, die zaterdagavond, het merendeel van de neven en nichten lagen al in bed, we hadden allemaal een beetje te veel gedronken en hadden net een verhitte discussie over het al dan niet kansspel zijn van poker achter de rug. Maar zijn halfdronken woorden hebben op de één of andere manier een gevoelige snaar geraakt.

Hij noemde mij intimiderend. En daar schrok ik van, want dat is niet het beeld dat ik wens te projecteren wanneer ik een ontspannen weekendje weg ben met vrienden. Ok, in werkcontext wik en weeg ik mijn woorden veel voorzichtiger, maar tussen vrienden en familie hoop ik dat ik gewoon mezelf mag zijn. En het beeld dat ik van mezelf heb, komt niet meteen overeen met iemand die andere mensen intimideert.

Waarom kwam hij tot die conclusie? Ik vond het bij de haren getrokken. Hij noemde mijn twee universitaire diploma’s, het feit dat ik al vier spelletjes op rij gewonnen had bij Carcassonne (misschien had ik gewoon slechte tegenspelers) en de manier waarop ik de spelregels uitlegde. Enfin, zonder dat ik daarom gevraagd had, kreeg ik een hele psycho-analyse over me heen. Die ik liet passeren als dronkenmansgebral.

Maar toch, ik zat er de dag nadien nog altijd mee verveeld. Ik vind het doodjammer dat iemand mij intimiterend vind. Zelfs al is het iemand die ik maar twee keer per jaar zie en die onmogelijk op basis van zo weinig informatie een juist beeld van mij kan hebben. Misschien raakte het me zo omdat er een grond van waarheid in zat?

Een avond met vrienden

Gisterenavond hebben we nog eens uitgebreid gekookt voor vrienden. Het moet geleden zijn van voor ons feest dat we nog eens een volledige driegangenmaaltijd zelf in mekaar boksten. De avond dat we quiches aten tel ik niet mee, want veel eer valt er niet te behalen aan voorgemaakte quiches in de oven schuiven.

Gelukkig hadden we gisteren iets meer tijd om uitgebreid te winkelen en ons appartementje te fatsoeneren (de enige motivatie om ons aan het kuisen te krijgen, is bezoek). We hadden een geweldig avond met gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen van trouwvoorbereidingen, genante toiletsituaties, ziektes, de trage appelschilkwaliteiten van mijn vriendje, pannenkoeken gemaakt van moedermelk tot moeilijke onderwerpen als ouder worden en sterven. Terwijl wij vrouwen het over de zwaardere thema’s hadden, knalden de heren zombies af op de wii. Ieder zijn ding. 😉

We aten en dronken:

  • een aperitiefje met schuimwijn en Musa Lova
  • paddenstoelen met pesto en gemarineerde tomaatjes
  • curry van rundsvlees met banaan en appeltjes
  • chocoladefondue

De Sint

Was dit jaar weer veel te gul voor mij. Eén ding is zeker, met de hoeveelheid geschonken chocolade en marsepein kom ik wel enkele weken toe. (En dan hebben we gisteren ook nog een grote doos pralines van Neuhaus gekregen…)

Danku Sinterklaasje.

Sollicitatiegesprekken

‘t Is wel eens leuk, zo aan de andere kant van de tafel te zitten bij een sollicitatiegesprek. Niet dat ik al veel sollicatie-ervaring heb, ik heb in mijn leven nog maar twee sollicitatiegesprekken gedaan, met 100% succes. Ik ben een grote fan van efficiëntie. 😉

Maar goed, vandaag zat ik aan de andere kant van de tafel. Veertien kandidaten heb ik zien voorbijkomen, de ene al beter en gemotiveerder dan de andere. Zullen mij voor altijd bijblijven: de jurist die vond dat de huidige auteurswetgeving niet streng genoeg kon toegepast worden en die een grote fan van de Three strikes and you’re out-wetgeving in Frankrijk was en het allercharmantste meisje met de rosse krullen die blaakte van enthousiasme en ons de oplossing voor de auteursrechtenproblematiek cadeau deed: waarom die wet niet gewoon aanpassen? Zo schattig.

Het gesprek met het rosse meisje was heel verfrissend en bijzonder, ik zal haar mijn leven nooit meer vergeten. Ze was niet geschikt voor de functie, maar ik twijfel er niet aan dat ik haar nog zal tegenkomen in een dynamische job waarin ze al haar enthousiasme en creativiteit kwijt kan. De prachtigste beeldspraak van de dag kwam ook van haar: “Ik werk heel gestructureerd. De verschillende acties die ik moet ondernemen zijn ballonnetjes in mijn hoofd die ik één voor één doorprik.” Na het gesprek was onze jury van drie een heel klein beetje verliefd. 😉

In totaal hebben we vier kandidaten weerhouden voor de laatste ronde. Twee mannen en twee vrouwen, als dat niet mooi verdeeld is. 😉

PS: Deze blogpost verschijnt retroactief om de correctheid van de procedure te garanderen.