Ik, tijdens de lunch tegen een collega die zei dat ze erover aan het denken was een nieuwe wagen aan te schaffen: “Ja, ‘t is het goeie moment. Met al die kortingen die de autoverkopers geven.”
Vraagt de stagiaire die een paar maanden bij ons stage doet: “Zou dat door de crisis komen?”
Todo items die, terwijl je in bed ligt te wachten tot de slaap je overmant, een rondedans in je hoofd beginnen maken. Ze worden een mantra dat door stemmetjes in je hoofd opgezegd wordt. Terwijl je denkt: niet vergeten, niet vergeten.
En wanneer je dan ‘s ochtends opstaat, is je hoofd leegt. Ze hebben zich teruggetrokken om je de volgende nacht opnieuw te komen lastigvallen.
We vergaderen weer dat het een lieve lust is…
Handig dat veel van onze vrienden ervoor kiezen om te bevallen in het Heilig Hart. Het is wel zo makkelijk als je te voet op babybezoek kan.
Zo konden we met eigen ogen vaststellen hoe moeder en kind (de vader liep er ook ergens rond) het maakten. Mama en papa zagen er behoorlijk vermoeid uit. Hun dochter deed alsof ze van niks wist en speelde modelbaby voor het bezoek. Haar babyvelletje zag nog een beetje geel, maar dat zal met wat extra UV-stralen wel snel wegtrekken. Hopelijk realiseert het babymeisje zich binnenkort dat de nachten dienen om te slapen en niet om de ouders wakker te houden en dan ze zijn helemaal op de goeie weg.
Na het bezoekje, nogal abrupt afgebroken door borstvoedingsperikelen, zijn we snel iets gaan eten in Lukemieke. Dat was geleden van toen we nog in de Parkstraat woonden. Mooie herinneringen aan zomeravonden in de tuin, kletspartijen met mijn vegetarische vriendin die nu in Amerika woont en lekkere desserts. Het eten is er niet bijzonder, maar er hangt een aparte sfeer, je bent snel bediend en het is er niet duur. En herinneringen zijn nu eenmaal onbetaalbaar.
Ik had graag posters komen afgeven voor verdeling mits bestickering uiteraard; voor het gedeelte cultuur.
Hoeveel posters moet ik meebrengen?En waar moet ik deze afgeven?
Groetjes Angy Knight
internationale paaldanskampioene 2007-2008
organisatrice sportief en acrobatisch paaldansen voor België en Benelux
Beste Angie,
De muren hangen momenteel nogal vol op ons appartement. Veel plaats om posters op te hangen hebben we niet en stickers zijn zo moeilijk van de muren te verwijderen. Het goede nieuws is echter dat ons balkon over twee palen beschikt. U bent zeer welkom om ons met behulp van deze attributen uw danskunsten te demonstreren.
yab
Een stralende lentedag was het vandaag. Met een zon die zich geen wolkje in de weg liet leggen. Maar zelfs de zon die stralend naar binnen scheen, kon de sfeer in de ziekenkamer niet opvrolijken. Ogen die in mijn ogen keken en soms schenen te begrijpen. Of toch niet? Ik meende wanhoop af te lezen op haar vertrokken gezicht. Wanhoop om de hulpeloosheid. Een luide schreeuw die aan haar lippen ontsnapte. Tranen die over wangen rolden. Snapte ze het? Besefte ze het? Je probeert een sussende klank in je stem te leggen, want je weet niet of je woorden begrepen worden. En wat kan een mens zeggen als troost in een situatie waarvan je denkt dat je zelf ontroostbaar zou zijn. Dat de enige genadige uitweg jou de dood lijkt?
We praatten. We bespraken opties. Er is geen goeie optie. Deprimerend. Gelukkig scheen de zon.
Na het ziekenhuis, het tehuis voor dementerenden. Ook daar scheen de zon, zij het doorheen dichtgetrokken gordijnen. Want al dat felle licht, dat schijnt toch maar in de ogen. Dezelfde gesprekken als altijd. “Heb je lekker gegeten?” “Wat heb je vandaag gedaan?” Ogen die in mijn ogen keken. Deden alsof ze wisten wie ik was. “Je komt toch gauw terug, niet?” We weten maar al te goed dat ze ons bezoek na tien minuten vergeten zal zijn.
Terug in Leuven. De zon scheen nog steeds. Ik had honger en hoofdpijn. Mijn vriend stelde voor sushi te gaan eten. Comfort food om het humeur op te krikken.
Soms helpt zelfs de zon niet.
Een berichtje dat mijn vriendin bevallen is van een gezonde dochter. Blijdschap dat alles goed gegaan is. 
Een doodsbrief in de bus die ons het overlijden van de vader van een andere vriendin meedeelt. Spijt omdat het bericht ons te laat bereikt heeft en we niet aanwezig waren op de begrafenis om haar te steunen. 
Ik heb vannacht geslapen als een roosje (wat een rare uitdrukking, eigenlijk, slapen rozen wel?) Ik kon het gebruiken. Nogal veel stress op het werk en daarbuiten, de laatste tijd. Korte nachten met weinig slaap hebben meestal een niet zo positief effect op mijn humeur. Gisteren hebben we echter de tijd genomen om ‘s avonds uitgebreid te ontspannen: lekker lang weken in een veel te warm bad, een fijne vrijpartij, slapen tot je wakker wordt en je vervolgens omdraaien omdat je geen haast hebt om op te staan.
Zalig.
Een lijstje van dingen die ik dolgraag zou willen doen, maar waar ik helaas geen tijd voor heb:
Frustratie.
Gisterennamiddag ben ik samen met twee andere collega’s een zieke collega gaan bezoeken. Sinds januari zit hij op doktersbevel thuis: kanker. Hij zag er erg goed uit, maakte grapjes en leek me erg optimistisch. Op het uiterlijk afgaand, zou je niet zeggen dat hij ziek was. Zijn vriendin liet echter duidelijk doorschemeren dat er al veel moeilijke momenten geweest waren. Momenten waarin ze steun bij elkaar gevonden hadden.
Het kankergezwel was ondertussen verwijderd, maar de wonde was nog niet genezen. Vandaag was het een belangrijke dag. De dokters zouden de knoop doorhakken of hij al dan niet bestraald moest worden. Alles zou afhangen van de resultaten van de PSA-test. We beloofden voor hem te duimen. Toen we vertrokken, bedankte hij ons voor onze komst. Ik voelde me gelukkig omdat we even voor afleiding hadden kunnen zorgen.
‘s Avonds sprongen mijn vriend en ik binnen bij een hoogzwangere vriendin. De baby is uitgerekend voor vandaag, 16 april. Doel van ons bezoekje: cursussen terugbrengen die opgedoken waren tijdens de kortstondige lenteschoonmaak. Mijn vriendin zag er rond en gezond uit, maar vooral ongeduldig. Ongeduldig omdat die baby nu eindelijk wel eens mag komen. De kinderen van haar man waren er ook. Er zat duidelijk veel energie in hun lijfjes, want ze stopten niet met giechelen en heen en weer lopen. Mijn vriendin zuchtte eens en wreef over haar buik. We bleven niet te lang. Zwangere vrouwen die op bevallen staan, kunnen alle rust gebruiken.
Vandaag kreeg ik nieuws van mijn zieke collega. De PSA-test was niet goed geweest. Hij zal bestraling krijgen. Vreugde en verdriet, het ligt vaak dicht bij mekaar.