Schaatsen

Ik ben in mijn eigen blogarchief moeten duiken om erachter te komen wanneer de laatste keer was dat ik nog eens op het ijs gestaan heb. Dat bleek op 16 februari 2006 geweest te zijn, iets meer dan drie jaar geleden. We woonden toen nog niet eens in ons appartement! Wat gaat de tijd toch snel.

Naar goede gewoonte was het weer even wennen. Schaatsen, echt goed zal ik het wel nooit kunnen. Gelukkig heb ik deze keer niet op onaangename manier kennisgemaakt met de hardheid van het ijs. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet zoveel zin in had: ik heb de slaapachterstand in het weekend opgelopen nog niet ingehaald en ik sukkel nog altijd een beetje met een verkoudheid. Maar eens op het ijs, ging het al veel beter. Het was ook een ideale gelegenheid om eens wat bij te praten met vriendin J die ik al een tijdje niet meer gezien had en wat te dollen met de vijf ander kerels die mee waren. Vriendin J vertelde met het verhaal van haar oudere zus: twee kleine kindjes, bijna tien jaar getrouwd en nu is haar man er vandoor met een ander. Zo triestig. :-(

Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in de Oude Kantien. De warme chocomelk daar is een echte aanrader! Ik heb er dan ook – heel decadent – twee gedronken.

Ergerlijk

Gehoord op het trouwfeest dit weekend. Iemand zegt tegen mijn vriend terwijl hij naar mij wijst: “Heb je je fototoestel moeten afgeven?” Kijk, daar kan ik mij dan zo ongelooflijk aan ergeren. Ten eerste is het óns fototoestel en ten tweede is fotograferen míjn hobby. Natuurlijk neemt mijn vriend ook foto’s, maar ik ben degene die de meeste foto’s neemt, achteraf de selectie maakt, de foto’s bewerkt, online plaatst en van commentaar voorziet.  Ik steek daar echt veel tijd in. Ik wil daar graag een beetje credit voor.

En dat overkomt mij niet alleen met foto’s. Ik krijg het ervan als men er automatisch vanuit gaat dat ik iets wel niet zal kunnen. Ik vermoed dat dit vooroordelen zijn die voortvloeien uit het feit dat ik een vrouw ben. Toegegeven, ik programmeer momenteel niet meer, maar heus, ik heb in mijn jonge jaren nog java geleerd, databaseschema’s opgesteld en connecties met databases gelegd. Ik ken het verschil tussen de programmeertalen en ik trek mijn plan in css, html, xhtml, xml en xslt.

Ik ben telkens weer beledigd als ik merk dat mensen mij onderschatten. Zie ik er dom uit of wat?

The Curious Case of Benjamin Button

Het verhaal van de film zal ondertussen wel door iedereen gekend zijn, dus daar hoef  ik geen woorden aan vuil te maken. Wat ik jullie wel kan vertellen, is dat ik ongelooflijk hard van deze film genoten heb. Om de één of andere reden heeft het verhaal mij diep geraakt. Kwam het door de tristesse die de film uitstraalde? Het gevoel dat mensen slechts een speelbal van het lot zijn? De onvermijdelijkheid van het wegvallen van personen die ons dierbaar zijn? De onontkomelijkheid van de dood?

Het hoofdpersonage ondergaat zijn leven meer dan dat er hij er echt richting aan probeert te geven. Misschien is dit wel de enige juiste manier om met het leven om te gaan en trek en sleur ik gewoon te hard tegen de stroom in? Misschien moet ik me gewoon laten meedrijven? Zien wat er komt? Wie zal het zeggen. Feit is dat ik deze bijna drie uur cinema geweldig goed besteed vond.

Trouwpartij – the day after

Dit weekend stond volledig in het teken van het huwelijk van de zus van mijn vriend. Verliefd,  huis gekocht, verloofd, zwanger en getrouwd en dat allemaal in minder dan één jaar tijd, er zullen er niet veel zijn die het haar nadoen. En ze is er zelfs in geslaagd een hele toffe gast aan de haak geslagen te hebben. Het zusje van mijn vriend heeft niet altijd veel geluk in de liefde gehad, maar ik denk dat ze deze keer de jackpot gewonnen heeft.

Op voorhand had ik een beetje schrik voor het weer. Gelukkig bleef het gisteren droog. Het was frisjes, maar doenbaar. Mijn zware verkoudheid speelde me nog parten, maar het snot liep niet meer continu uit mijn neus en mijn stem was ook aan de beterhand. Het voorlezen in de mis ging vlotjes, al had ik bij het verlaten van het spreekgestoelte even een Marilyn Monroe-moment. Wie zet er nu ook een verwarmingsrooster vlak achter het spreekgestoelte! Enfin, er heb toch een glimlach op de gezichten van de aanwezigen kunnen toveren. 😉

‘s Avonds mochten de gasten van de eretafel in eetzaal De Vlier kennismaken met een gloednieuw concept: peronta, iets met draaiende pruttelpottekes op een vuurtje. Leuk én lekker, alleen was het veel te veel. Onverwacht bleek er bij dit concept ook nog een bijzonder calorierijk dessert te horen, waardoor ik echt geen plekje meer overhad om te proeven van het prachtige dessertenbuffet tijdens het avondfeest. Ter compensatie heb ik er dan maar heel veel foto’s van genomen. (Zo’n 650 in totaal, niet enkel van het dessertenbuffet, natuurlijk.)

Na een kleine ik-ben-moe-en-ik-heb-zeer-aan-mijn-voeten-dip en een welgekomen schoenenwissel stegen mijn energielevels weer en moest de dansvloer eraan geloven. Waarschuwing: te veel headbanging veroorzaakt spierpijn de dag nadien.

Mijn vriend en ik sloten het feest af (trouwfeesten duren tegenwoordig zelden langer dan half vier ‘s nachts) en pikten nog enkele decoratieve ballonnen mee om ons appartementje op te fleuren. Gelukkig mochten we blijven slapen bij de schoonfamilie, want geen van beiden had nog zin om het hele eind naar Leuven terug te rijden.

Blooper van de dag: de bruidegom vergat tijdens de fotoshoot de sleutels van de bruidsmobiel in de wagen. Gelukkig bleken de opgetrommelde professionals niet veel problemen te hebben om het slot zonder sleutel te openen. Tijdens het wachten op hulp dook het bruidskoppel samen met de fotograaf een donkere kroeg in om aldaar op kosten van de fotograaf (geld ook in de wagen) iets te drinken. Ik kon alvast smakelijk lachen met het verhaal. De bruidegom op het moment zelf, iets minder.

Voor mijn archief

Omdat het leuk is om binnen X aantal jaar te kunnen zeggen, op die dag heb ik dat gekookt voor die gasten, even voor mezelf opschrijven wat onze gasten vorige week zondag15 februari te eten kregen. Gelukkig was de zieke helemaal genezen en kon hij met volle teugen genieten van een glaasje wijn en een lekkere maaltijd.

Dit aten wij:

  • Als voorgerechtje scampi in een pittig tomatensausje, geserveerd met ciabatta. De scampi waren aan de pikante kant omdat mijn vriendje een beetje overdreven had met het aantal rode pepertjes. Maar het smaakte!
  • Als hoofdgerecht serveerden we alweer een recept van Jamie Oliver. Kip met paddenstoelen in een jasje van bladerdeeg met een sausje van mosterd, room en witte wijn, vergezeld van sla, kumato‘s en hertoginnenaardappeltjes. Dit recept probeerden we al eens uit op Oudjaar 2007 en het smaakte nog altijd even lekker.
  • Voor het dessert ontbrak ons de inspiratie en hielden we het op de klassieker der klassiekers: ijs van Häagen-Dazs.

‘t Was lekker!

De valkuilen van het lesgeven

Gisteren wilde er iemand mijn leslokaal afpakken (gelukkig niet gelukt). Deze ochtend was de sleutel van het computerlokaal verdwenen, terwijl mijn collega honderd procent zeker was dat hij die gisteren heeft afgegeven aan het onthaal. En gisteren heeft iemand van de cursisten de linker- en rechtermuisknop omgewisseld. Eer ik dat doorhad… Te veel snot in mijn hoofd, waarschijnlijk.

Enthousiasme

Als afsluiter van de werkdag had ik een gesprek met twee jonge kerels die nog niet zo lang geleden een startup uit de grond gestampt hadden. Ze waren zo enthousiast dat hun woorden over mekaar buitelend naar buiten kwamen. Haasje over met elkaar spelend, lukte het hen niet hun zinnen af te maken. Noch mij, noch elkaar lieten ze uitspreken. Ze hadden heel wat te zeggen en ze konden gewoon niet wachten tot de ene zin voltooid was om met de andere te beginnen.

Ik wou dat de vlam van de passie in mij ook zo woest woedde.

Zeehond

Ik klink als een verkouden zeehond en na drieënhalf uur lesgeven voelde mijn keel aan als een vochtige rasp, maar verder ben ik erg tevreden over het tweede lesavontuur deze week. Nog vier lessen te gaan en ik mag juffrouw yab weer opbergen voor een tijdje. Ik zal haar zowaar missen.