Offers aan de treingoden

Lijstje van dingen die ik al op de trein vergeten ben:
– donkergrijze fleece van mijn vriendje (gelukkig was het een gratis fleece van één of ander bedrijf en was mijn vriendje niet boos);
– mijn favoriete rode fleece :-(, ik mis hem nog elke dag;
– mijn lievelingsjeansjasje met daarin de sleutel van het ingebouwde slot van mijn fiets, we hebben nooit de moed gevonden om dat slot te gaan overzagen, de fiets is waarschijnlijk door de politie verwijderd;
– tientallen paraplu’s, waaronder een grote, gratis paraplu die ik de dag zelf had gekregen;
– tientallen handschoenen.

Voor sommige van deze items heb ik zo’n verloren voorwerpen papiertje ingevuld, voor andere niet. Geen van alle heb ik ooit teruggezien. Hopelijk heeft iemand anders er plezier van.

De buren geven een feestje

Allez, dat hebben ze ons toch proberen wijs te maken door middel van een vriendelijke aankondiging in de inkomhal. Als dit bericht waarheidsgetrouw is, moet dit ongeveer het stilste feestje ooit zijn. Ik het nog helemaal NIKS gehoord. Geen geroezemoes, geen muziek, geen gelach. NIKS. En neen, het zijn niet de buren van het zevende verdiep of zo. Het zijn de buren vlak naast ons. Misschien converseren ze met hun gasten in gebarentaal? En ik was nog wel van plan te gaan klagen over het lawaai en zo mezelf een beetje uit te nodigen. 😉

Bijna weekend

En ik heb er hoegenaamd geen zin in, want het wordt een weekend vol met saaie cursussen. En ik kan mezelf niet troosten met de wetenschap dat het voor de laatste keer is, want ik ga een aantal examens doorschuiven naar volgend jaar. Stupid me, zo dicht bij de finish en dan opeens overmand worden door een totaal gebrek aan motivatie. Nuja, de vrijstellingen die ik al op zak heb, kan niemand me nog afpakken. Als alles volgens plan verloopt, heb ik volgend jaar nog maar een paar vakken.

Hopelijk valt er morgen ergens een gigantische berg motivatie uit de lucht. Ik heb verdorie mijn verlof al die jaren niet voor niks opgeofferd.

Onverschilligheid?

Ik durf het bijna niet neerschrijven op deze blog: toen ik eergisteren het bericht van die aanslagen in Irak las, was mijn eerste reactie er eentje van onverschilligheid. Een vermoedelijk dodental van 500 mensen en het raakte mijn koude kleren niet. Die reactie heeft mij aan het denken gezet, want een tweetal jaar geleden zou zo’n bericht mij emotioneel zeer erg hebben aangegrepen. Misschien komt het door de aanhoudende stroom slecht nieuws uit Irak. Er overheest bij mij een gevoel van gelatenheid: d’r valt toch niks aan te doen. Het gebeurt zelfs meer en meer dat ik de berichten uit Irak gewoon oversla. Slechtnieuwsmoeheid die mij niet alleen treft, want het valt op dat de berichten over Irak steeds korter worden en meer naar achteren in de krant verschuiven.

Ik kan niet gelukkig zijn met dat gevoel van gelatenheid en onverschilligheid. De hoop opgeven is het ergste wat er kan gebeuren. Hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt, er valt iets aan te doen. Er móet iets aan te doen vallen. De mensen in Irak hebben recht op een normaal leven, een leven zonder angst. Maar hoe ze uit dit moeras moeten geraken, ik zou het niet weten. Zou iemand het weten? Kan de staat Irak nog blijven bestaan? Zullen de verschillende partijen erin slagen vreedzaam naast elkaar te leven? De toekomst zal het uitwijzen. Belangrijk is dat ik dat gevoel van onverschilligheid kwijtraak. De inwoners van Irak hebben mijn aandacht en mijn medeleven nodig. ‘t Is niet veel, maar ‘t is beter dan niks.

Afscheidsfeestje

B, de vriendin van mijn broertje vertrekt op 1 september voor een half jaar op Erasmus naar Utrecht. Nu is Utrecht helemaal niet ver (ocharme twee uurtjes rijden), maar voordat we haar aan de Hollanders overleveren, wilden we nog een avond uitgebreid van haar gezelschap genieten.

Ik reserveerde een tafeltje in de Tr3s, een nieuw restaurantje in Leuven, ons aangeraden door vrienden F en K. Helaas bleek de menukaart in het restaurant iets minder uitgebreid dan op de site. Allemaal de schuld van Marktrock! Achja, een goeie reden om later nog eens terug te gaan om het degustatiemenu uit te proberen. Het eten (gegrilde tonijn met gewokte groenten en een kokossoepje) was erg lekker. Alleen vrees ik dat mensen met grote honger er niet genoeg mee zouden hebben.

Een dessertje hebben we niet genomen in het restaurant, want er zat een grote groep buitenlanders en mijn vriend vond het net iets te lawaaierig. Naar Rodins op de Oude Markt dan maar. Onder het genot van een paar lekkere cocktails hebben we dan maar meteen een weekendje vastgelegd om B te gaan bezoeken. Ja, Nederland, ik krijg er maar geen genoeg van. 😉

Tip voor mijn vrijgezell(ig)e lezers

De put-somethin’-on-your-head party! Uit goede bron weet ik dat er die avond zeker begeerlijke vrijgezellen en vrijgezellinnen aanwezig zullen zijn. Moest ik nog vrij zijn, ‘k was al ingeschreven. 😉

Als u dankzij deze tip de man of vrouw van uw leven opscharrelt, wil ik daarvan wel graag op de hoogte gesteld worden. Als dank mag u mij dan eens een keertje trakteren. Uitnodigingen voor een trouwfeest sla ik ook nooit af. 😉

Change of plans

Gisterenavond, vlak voor sluitingstijd stonden mijn vriend en ik in de Airstop (die dus niet open blijkt te zijn op zaterdag). Ons doel was het vastleggen van een vlucht naar Barcelona voor het verlengde weekend van Allerheiligen. En ja, wij waren er ons wel degelijk van bewust dat we, ondanks eerder gemaakte goeie voornemens, weer rijkelijk laat waren. Gevolg: er bleken alleen maar superdure plaatsen beschikbaar en dan nog op ongelukkige tijdstippen. Blijkbaar is Barcelona een populaire bestemming in de allerheiligenvakantie.

Daar stonden we dan, in de Airstop, een beetje besluiteloos, want we hadden geen alternatieve bestemming in gedachten. Gelukkig kreeg mijn vriendje op datzelfde moment een lumineuze inval: waarom zouden we niet naar Parijs gaan? Hij is namelijk ook nog nooit in Parijs geweest (oink, hoe kan dat nu?). Dus bedankten we de vriendelijke jongen van Airstop voor de geleverde opzoekinspanningen, stapten het Airstopkantoor buiten en begaven wij ons linea recta naar het station van Leuven. Gelukkig was er nog meer dan plaats genoeg in de Thalys.

Nu alleen nog een hotel in Parijs vinden. Iemand tips? 😉