Advokaat

Mijn vriend heeft voor zijn nieuwjaar een pot van maar liefst 70 cl (zeventig centiliter!) advokaat gekregen en nu staat dat ding hier (hier is helaas nog steeds ons kamertje bij nonkel K) geweldig hard in de weg te staan. Iemand soms goeie recepten voor bereidingen met advokaat? Ik geraak niet verder dan ijs met advokaat en pannenkoeken met ijs en advokaat. Tips zijn welkom.

Niet grappig

Weten jullie wat écht niet grappig is? De dag voor een examen tot de conclusie komen dat je naast de cursus van 1000 bladzijden (ok, ik overdrijf, het zijn er eigenlijk maar 930) ook nog eens een verplicht boek moest lezen. En dat over dat verplichte boek een essayvraag op het examen komt. Jah, dat is toch echt wel niet grappig.

En zo blijkt dat naar de lessen gaan, soms toch ook zijn voordelen kan hebben.

Driekoningen

‘k Heb nog niks geschreven over het driekoningenfeestje van het voorbije weekend. Een jaarlijkse traditie die nu al aan editie 11 toe is. Het aantal aanwezige kindjes was weer met één toegenomen. Nog even en het kleine grut is talrijker dan de volwassenen. En we kunnen er alvast zeker van zijn dat er volgend jaar een koningsbaby extra bij is.

Omdat ons feestje dit jaar op driekoningen zelf viel, hadden we afgesproken om allemaal verkleed te komen. Onze vrolijke bende met kronen, beddenlakens, badjassen en rare hoofddeksels had er duidelijk zin in. En natuurlijk mocht de traditionele driekoningentaart niet ontbreken. Als ex-queen mocht ik als eerste een stukje kiezen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het stuk met de boon (euh, olifant, ja, echt tegenwoordig stoppen ze olifanten in taarten) al direct zag zitten. Ik had echter niet behoefte mezelf op te volgen, dus liet ik het stukje liggen en werd één van de medefeestvierders koningin. Het was haar allereerste keer, dus dat was wel gepast. :-)

Uit

De Helaasheid der dingen is al uit en de examens zijn nog niet eens begonnen. Not good. Ter mijner verdediging: het was echt wel een heel dun boekje en Dimitri Verhulst schrijft als een trein.

Ik blijf na het lezen van het boek wel een beetje met een dubbel gevoel achter. Welzeker, de man schrijft in een schitterend strakke stijl over de onderkant van deze samenleving. Maar hoe kijkt hij zelf terug op zijn jeugd? Met nostalgie? Of, zoals ik uit het laatste hoofdstuk meen te mogen opmaken, toch met lichtelijk misprijzen? Niet dat ik dit laatste niet zou begrijpen, veel sympathie voor zuiplappen die zichzelf het graf in zuipen, heb ik meestal niet.

Geen kopieerbeveiliging meer

De platenmaatschappijen zijn eindelijk bijgedraaid. Persoonlijk heb ik het altijd schandalig gevonden dat er “cd’s” op de markt gebracht werden die niet eens in elk apparaat met een cd-speler afgespeeld konden worden. Let op, ik heb zo’n vermoeden dat er geen spatje altruïsme achter deze beslissing gezocht moet worden, maar het blijft een goeie zaak voor de muziekliefhebber.