Back in Geneva!

Na mijn spurt door de regen naar Brussel-centraal, kwam ik vol adrenaline aan in Leuven. Ik had nog welgeteld 14 minuten om mijn valies te maken en mij dan vervolgens te haasten om de trein van 15.24 naar de luchthaven te halen (gelukkig reisde ik enkel met handbagage). Fijn om nog eens richting Genève te kunnen trekken, wat toch alweer van juli vorig jaar geleden was. Op de luchthaven kocht ik Neuhaus pralines als geschenkje voor onze vrienden in Aubonne. Jammer genoeg was ik er niet meer in geslaagd om bij Bittersweet langs te gaan. De tijd die mij nog restte voor mijn vlucht van 17u zou vertrekken, vulde ik zo productief mogelijk in, tokkelend op mijn werklaptop. Lang leve wifi!

De vlucht verliep vlotjes en mijn vriend stond op zijn vertrouwde plekje op mij te wachten. We namen de trein naar Cornavin en dropten onze spullen af in Hotel Les Arcades, gelegen op de tweede verdieping van een groot gebouw vlakbij het station. De kamer was redelijk basic, maar het bed was goed en er waren voldoende kussens. Meer heeft een mens niet nodig!

Voor het avondmaal trokken we naar Spaans restaurant El Faro, waar we een eeuwigheid geleden al eens aten en dat mij toen echt goed bevallen was. Helaas was het restaurant volgeboekt. De vriendelijke dame aan het onthaal zag mijn teleurstelling en bood ons een hoge tafel met barkrukken aan, zodat we toch een plekje hadden. Heel blij mee! En ja, de paella was even lekker als ik mij herinnerde, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden over de prijzen, die flink gestegen waren sinds ons laatste bezoek. We lieten het niet aan ons hart komen en bestelden een lekker glaasje Albariño verdejo en Chardonnay bij onze maaltijd.

Terwijl wij aan het eten waren, kwam er een meisje binnen waaien, type influencer, die graag een crème El Faro, een variant op de crema catalana met verse ananas, wilde. Dezelfde dame die ons een tafeltje had bezorgd probeerde in het Frans uit te leggen dat ze een twintigtal minuten moest wachten op dat dessert, maar het meisje verstond heel duidelijk geen woord Frans. Dus boden wij onze diensten aan als tolken. Het meisje zei dat ze zo lang niet kon wachten, want dat ze haar trein moest halen. Waarop de dame repliceerde dat ze geen crema catalana als take-away kon meegeven. Dat het dessert zich daartoe niet leende. Een heel gedoe, want het meisje wou per sé dat dessert proberen zonder haar trein te missen. Uiteindelijk deed de keuken een inspanning en op vijf minuten stond het dessert voor haar neus.

Nu was ik zelf nieuwsgierig geworden natuurlijk naar die fameuze crème El Far. Dus bestelde ik mij een portie, gewoon om te weten of dat dessert al dat gedoe waard was. En ja, het smaakte mij zeker, maar ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan een klassieke crema catalana. Voor mij gaf de verse ananas weinig meerwaarde.

Na de maaltijd maakten we nog een wandeling tot aan het meer en kropen dan op tijd in bed. Kwestie van de volgende dag goed uitgeslapen te zijn voor de Caves Ouvertes van Genève!

Les terrasses vignobles de Lavaux en Lausanne – 20 mei 2023

Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.

Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van mijn vriend. 😉

Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.

Mijn vriend heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.

We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.

Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen de ouders van mijn vriend nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉 Continue reading →

Een blitzbezoek aan Genève – 19 mei 2023

Op tijd opgestaan en genoten van het heerlijke ontbijt in hotel L’Edelweiss. Al heb ik mijn pannenkoekjes toch liever warm.

Het is een mooie zonnige dag, dus na onze valiezen bij de hotelbalie achter gelaten te hebben, trekken we meteen richting meer. Door onze kleine omweg langs Nice zijn we een ganse dag Genève kwijt geraakt en moeten we ons programma noodgedwongen inkorten. Deze avond reizen we immers al door naar Lausanne. Natuurlijk lopen we even langs les Bains des Pâquis met zicht op de Jet d’Eau. Naar goede gewoonte zijn er weer een aantal ijsberen in het koude smeltwater van het meer aan het zwemmen. Brr, zij liever dan ik.

We wandelen verder langs de oever van het meer en steken de Rhône over langs de Pont des Bergues met een kleine tussenstop op Île Rousseau. Een korte klim later zijn we in het oude stadscentrum van Genève waar we de kanonnen van l’Ancien Arsenal bewonderen en even een blik werpen op de meerdere verdiepingen tellende helling van het Hotel de Ville. Volgende stop: de kathedraal met de mooie Chapelle des Macchabées. Gelukkig zijn de ouders van mijn vriend fitte zeventigers, want de beklimming van de kathedraal is toch wel stevig. We genieten van het mooie uitzicht op het meer van Genève en nemen een hoop foto’s om dit moment te capteren. Spijtig genoeg heeft de Mont Blanc geen zin om zich vandaag te laten zien.

Tijd voor een welverdiende pauze op het zonnige terras van Helia op de Place du Bourg-de-Four. Veel honger hebben we niet na ons copieuze ontbijt, dus wij houden het bij een drankje. De kombucha smaakt alleszins! Continue reading →

Wandelen in het Arboretum en langs het meer van Genève

Na de uitspattingen van de dag voordien, was ik blij dat onze vrienden gezegd hadden dat ik lekker kon uitslapen. En als er dan na een goede nachtrust spek met eieren op je staan te wachten, wel dan kan de dag al niet meer stuk.

Om het ontbijt en de kaas van de dag voordien wat te laten verteren, reden we met onze vrienden naar het Arboretum du Vallon de l’Aubonne voor een prachtige herfstwandeling. Die gezonde berglucht, daar valt toch iets voor te zeggen. De meisjes waren thuis gebleven om hun huiswerk te maken, wat ons de gelegenheid gaf om serieuze gesprekken te voeren zonder afleiding. Mijn ervaring is dat een wandeling een ideale context is voor diepgaande conversaties, met de mooie omgeving als extra pluspunt.

Na de wandeling kookte onze kameraad een lichte en gezonde lunch, die we verorberden met zicht op het meer, waarin de zon oogverblindend weerkaatste. Achter glas was het net zomer!

Na de lunch keerden we met de trein terug naar Genève, want onze vrienden hadden nog een todolijstje af te werken en we wilden hen niet tot last zijn. In Genève maakten we een mooie, lange wandeling langs het meer bij valavond. We sloten de wandeling af met een veel te duur glas witte wijn in de Glow Bar Lounge van het Hotel President Wilson, waar we de eetbare kerstversiering bewonderden, terwijl we wat opwarmden. Van zodra de zon onder is, zakken de temperaturen immers stevig.

Vervolgens spoorden we samen naar de luchthaven, waar we bij Al Volo pizzeria nog snel iets aten. Aangezien ik niet veel honger had, ging ik voor een soepje, maar mijn vriend kon de verleiding van een pizza niet weerstaan.

En dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen. In tegenstelling tot de vorige keer had mijn vlucht maar een kwartier vertraging en kwam ik op een deftig uur aan in Leuven, na een kort, maar aangenaam weekend in Zwitserland.

Vriendschap in Genève en Aubonne

Zaterdagochtend zat ik op het vliegtuig naar Genève. Was alweer van juni dit jaar geleden dat ik nog eens in Zwitserland was. Tot mijn grote verrassing vertrok mijn vlucht stipt op tijd en scheen de zon toen ons vliegtuig de landing inzette boven het Meer van Genève. Fantastisch om het grijze rotweer in België te kunnen inruilen voor wat Zwitserse zonnestralen.

Mijn vriend kwam me ophalen op de luchthaven en we namen samen de trein naar station Cornavin. Het was duidelijk dat Genève zich volop aan het voorbereiden was op het Fête de l’Escalade, maar hier en daar viel er ook al kerstversiering in de etalages te bespeuren.

Mijn vriend en ik wandelden van het station naar de oevers van het meer van Genève, waar we afgesproken hadden met zijn Engelse collega. We kuierden op het gemak langs het meer terwijl we genoten van de zalige herfstzon. Ons geslenter bracht ons naar het oude historische hart van Genève, waar we op het terras van La Clémence genoten van een uitstekende lunch.

Toen we na de lunch voorbij de kathedraal van Genève wandelden zei de collega van mijn vriend dat hij dit iconische gebouw nog nooit bezocht had. Dat konden we zo niet laten! Een paar tellen later hadden we een toegangsticketje gekocht en begonnen we aan de beklimming van één van de twee torens. Zelfs al ben je geen grote van fan religieuze gebouwen, het uitzicht op zich is de moeite van de klim meer dan waard.

Nadat we terug op de begane grond stonden, bezochten we de prachtige Chapelle des Macchabées, al was het duidelijk dat de collega van mijn vriend mijn enthousiasme voor dit prachtig stukje erfgoed niet helemaal deelde.

Tot slot van onze date dronken we nog een glaasje wijn/bier in de volledig uitgestorven loungebar L’Interdit. Echt bizar hoe rustig het in Genève was en hoeveel zaken gesloten waren deze zaterdag. Net alsof de ganse stad in winsterslaap was.

Na dit drankje namen we afscheid van de collega en wandelden mijn vriend en ik terug naar Cornavin om vanaf daar de trein naar Aubonne te nemen. Onze kameraad kwam ons daar oppikken aan het station om samen te kunnen genieten van een gezellige avond met kaas en een goed glas wijn in hun mooie villa met uitzicht op het meer. De twee dochters van onze vrienden waren weer stevig gegroeid en de oudste is nu definitief groter dan mij. En ik vrees dat het ook niet lang meer zal duren voordat de jongste dochter, ons petekindje, mij voorbij steekt. De zoon des huizes was uit logeren, dus hadden we een aparte kamer voor ons ter beschikking. Lekker makkelijk.

Dessertwijn met habanero pepers = onwezenlijk lekker!

We genoten van het samen eten, drinken en verhalen uitwisselen. Onze kameraad heeft opnieuw promotie gemaakt en is nu lid van het management van Nestlé. Een hoop extra verantwoordelijkheden en stress, dus. Maar ik twijfel er niet aan dat hij dit uitstekend zal doen. Na iets te veel wijn kropen we moe, maar tevreden in bed.

Mount Rigi – 25 juli 2019

Het ontbijt in Hotel Central is iets minder overvloedig dan dat in Montreux, maar dat viel te verwachten. Gelukkig is er heerlijke Zwitserse kaas! We besluiten vandaag de stad achter ons te laten en een uitstapje te maken naar Mount Rigi. Helaas heeft mijn vriend mijn verkoudheid overgenomen. We zijn dus allebei niet in topvorm en het blijft belachelijk: lopen snotteren bij temperaturen van meer dan 30 graden.

Mount Rigi bereiken is een hele expeditie op zich. Om 10.25u nemen we vanuit Luzern de boot naar Vitznau en vanuit Vitznau nemen we de tandradbaan naar het station Rigi Kulm. Rigi Kulm bevindt zich op 1748 meter boven de zeespiegel.

Ondertussen is het middag, maar honger hebben we nog niet (die Zwitserse kaas vult stevig). We drinken een appelwijn in het lelijke self service restaurant met het prachtige uitzicht en smeren ons goed in tegen insecten. We beklimmen de grote zendmast die vlak langs het self service restaurant en zijn beiden onder de indruk van het prachtige panorama dat zich aan onze voeten uitstrekt.

Tijd om de benen te strekken! We wandelen op het gemak terwijl we onderweg de schoonheid van de natuur in ons opnemen. We ontmoeten zelfs wat koeien met die zonder tegensputteren met ons op de foto willen.

Het middaguur is al stevig gepasseerd wanneer we een hongertje voelen opkomen. We komen terecht in Bärg Gnuss, een mooie berghut met vriendelijke personeel. Alleen was het een vergissing om minestrone te bestellen: de soep was gloeiend heet en koelde maar niet af omdat de buitentemperaturen zo hoog waren.

We wandelen tot aan Rigi Kaltbad-First, vooral gekend om wille van de prachtige Spa & Welness faciliteiten. We werpen een blik op de prachtige baden, maar hebben geen tijd om hier een paar uurtjes te verblijven. Misschien een ideetje voor een volgende keer!

Kwestie van zoveel mogelijk verschillende vervoermiddelen op één dag uit te proberen, nemen we de Weggis kabelbaan naar beneden. Het uitzicht (dat hadden jullie zeker niet verwacht) is alweer fabuleus. Beneden aangekomen, hebben we nog vijf minuten om de boot van 17.10u naar Luzern te halen. Gelukkig loopt de weg naar de boot bergaf. 😉 We halen het net, maar het is drummen om nog een plekje op de boot te veroveren.

Terug in Luzern vind ik dat het hoog tijd is voor een ijsje! Google beveelt ons Bachmann Gelateria am Quai aan. En wie ben ik om de wijsheid van Google in twijfel te trekken? We zoeken ons een plekje in het groene gras, terwijl het rondom ons gonst van de bedrijvigheid: het Blue Balls Festival is in volle gang en we zijn niet de enigen die in het gras van een ijsje zitten te genieten. Het is er het weer voor!

Voor het avondmaal kiezen we een typisch Zwitsers gerecht uit: sushi! Haha, neen, we hebben vandaag niet zoveel zin in een typisch stevig Zwitsers gerecht. Wat rauwe vis en rijst past beter bij de huidige temperaturen. We vinden een plekje op het terras van Sushi Negishi niet ver van ons hotel. Jammer dat het terras langs een drukke weg ligt, want de sushi is echt lekker en met wat moderne varianten (zwarte rijst en zo).

We sluiten de dag af met een whisky sour op het terras van de ons intussen vertrouwde Seebar. Het blijft voor mij opmerkelijk hoe slecht de Zwitserse service is. We moeten echt alle moeite van de wereld doen om de aandacht van één van de talrijke obers te trekken om onze bestelling te plaatsen.

Een groepje speelt op het podium voor de Seebar (yep, Blue Balls Festival), maar hun muziek kan me minder bekoren dan de zangeres van gisteren.

Aangezien we allebei ziek en moe zijn, houden we het bij één drankje en besluiten we vroeg te gaan slapen. Hopelijk voelen we ons morgen wat beter!

Van Montreux naar Luzern – 24 juli 2019

Opstaan om 7.30u, ik kan niet ontkennen dat het pijn doet, maar het voordeel is wel dat het een pak minder druk is aan het ontbijtbuffet dan de voorbije twee dagen. Wel van de partij: de mussen die maar al te graag een ontbijtgraantje meepikken…

Na het ontbijt maken we onze valies en realiseren we ons dat we te vroeg klaar zijn. We hangen nog een beetje rond in onze kamer, genieten een laatste keer van het mooie uitzicht op het meer en gaan dan naar de receptie om uit te checken. Op naar Luzern! Ik heb er zin in, want eerlijk, la Fête des Vignerons heeft me toch ergens teleurgesteld. Ik had meer verwacht van een feest dat mag pronken met de titel UNESCO immaterieel cultureel erfgoed.

De trein is, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, op tijd en ook de overstap in Lausanne verloopt vlotjes. Hotel Central ligt op nog geen tien minuten wandelen van het station van Luzern. Het hotel heeft een heel andere uitstraling dan ons hotel in Montreux. Eurotel in Montreux was een groot en mondain hotel, terwijl Hotel Central een klein boutique hotel is met kleine kamers en een gezellige vibe. Hét grootste nadeel van onze kamer in Hotel Central is echter dat er geen airco is. Met temperaturen die zich al een tijdje consequent boven de dertig graden bevinden, is airco echt geen luxe. Het is bijgevolg bijzonder heet op de kamer.

We droppen onze spullen in de kamer en kopen een groene smoothie in het hippe healthy fastfood restaurant op het gelijkvloers. In ons hotel vinden we een toeristische gids over Luzern met daarin een wandeling langs de highlights. Ideaal om Luzern wat beter te leren kennen. We lopen via het treinstation (waar we snel een koffiekoek kopen als lunch) naar het moderne KKL gebouw, een vrij nieuw cultuur- en congrescentrum. Er is één of ander festival aan de gang, want er staan op verschillende plekken podia en ontelbaar veel eetkraampjes.

We laten de eetkraampjes links liggen en lopen verder naar het meest gefotografeerde monument van Zwitserland: de Kapellbrücke, met in het midden de bijzonder herkenbare Wasserturm. De historische overdekte houten brug uit 1365 is overvloedig gedecoreerd met bloemen en inderdaad bijzonder fotogeniek. De brug is verfraaid met driehoekige afbeeldingen die de geschiedenis van Luzern vertellen, bevestigd onder het dak.

Tijd voor een drankpauze met een Hugo op een terras aan de voet van de mooie Hofkirche in renaissancestijl. Ideaal met dit warme weer. Na deze welgekomen verfrissing brengen we uiteraard een bezoekje aan de Hofkirche zelf, waarna we verder wandelen in de richting van het Löwendenkmal.

Het Löwendenkmal is een uit een rotswand gehouwen beeld van een stervende leeuw doorboord met een afgebroken speer. Het beeld herdenkt de leden van de Zwitserse garde die in 1792 het leven lieten in verdediging van het Tuilerieënpaleis van de koning Lodewijk XVI van Frankrijk. Mark Twain noemde de dodelijk gewonde leeuw “the saddest and most moving piece of rock in the world”, maar dat vind ik persoonlijk lichtjes overdreven. Volgens het infobord zou deze leeuw één van ‘s werelds bekendste monumenten zijn. Dat durf ik toch enigszins in twijfel trekken, vóór mijn bezoek aan Luzern had ik immers zelfs nog nooit van dit monument gehoord. Wishful thinking van de Zwitsers, ongetwijfeld. Of waren jullie wel bekend met deze trieste leeuw?

We wandelen verder naar de oude stadsomwallingen van Luzern, de Museggmauer. De muur met de negen torens zijn goed bewaard gebleven en je kan over de kantelen wandelen. Vier van de negen torens kunnen zelfs bezocht worden. Het geheel doet mij een beetje denken aan de stadsomwallingen in Talinn. De Zyt toren is wat mij betreft de indrukwekkendste van de vier. De aanwezigheid van de oudste klok van Luzern (uit 1535) in deze toren heeft daar natuurlijk veel mee te maken. Deze klok slaat trouwens het uur een volle minuut vroeger dan alle andere klokken in Luzern.

Doordat we in één van de torens een trap naar beneden nemen, komen we terecht aan de andere kant van de omwalling. We vinden daar een looppiste en een heel bijzonder project: Der Hofbeiz hinter Musegg, een heuse stadsboerderij mét dieren en een cafetaria waar je het ter plekke gebrouwen bier kan proeven. We bestellen ons allebei een glas homemade icetea, want het is nog steeds snikheet en hydratatie is belangrijk.

Na deze drankpauze keren we terug om het laatste stuk van de omwalling te verkennen en vervolgens dalen we af naar de Spreuerbrücke, een oude overdekte houten brug die verdacht veel wegheeft van de net iets meer bekende Kapellbrücke. Ook deze brug is versierd met driehoekige schilderijen onder het dak bevestigd. De afbeeldingen tonen de befaamde dance macabre of Totentanz, die de mensheid moet leren dat in het aanschijns der dood iedereen gelijk is.

Vanaf de Spreuerbrücke zien we de Nadelwehr (naaldendam) die de watertoevoer van de Reuss naar het meer van Luzern regelt door meer of minder houten ‘naalden’ toe te voegen. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n bijzondere constructie zie.

We lopen langs de rivier verder naar de Franziskanerkirche en bewonderen het overdadige interieur. Volgende stop: de Jesuïtenkirche. Helaas zijn we net te laat om deze nog te kunnen bezoeken. Vlak voor de Jesuïtenkirche zijn er trappen die naar de Reuss leiden. Ideaal om even onze voeten in het verfrissende water te steken na al dat wandelen vandaag.

Het is te warm voor een uitgebreid avondmaal, maar een aperitiefje gaat er altijd wel in. We wandelen terug naar het KKL waar het Blue Balls Festival plaatsvindt (ondertussen zijn we achter de naam van het festival gekomen). We drinken een Hugo uit een plastic bekertje en luisteren naar een groepje dat muziek speelt.

Rond 19u zijn we terug op de benedenverdieping van ons hotel en eten we een chicken quinoa bowl bij Dean & David. Lekker licht, ideaal voor deze warme temperaturen. Tijd om het laatste stukje van de wandeling te doen. Dit stukje brengt ons langs veel statige huizen met prachtige fresco’s in het autoluwe historisch centrum. We beëindigen de wandeling om 20.15u. Niet gedacht dat we er zo lang over zouden doen. 😉

We keren terug naar het festivalterrein van het Blue Balls Festival om de sfeer op te snuiven en nog iets te drinken. Het festival is in principe gratis, maar om de paar meter staan er vrijwilligers om een bijdrage te bedelen. Het is uiteraard fijn dat het festival gratis is, maar dit soort fondsenwerving zou toch op een andere manier moeten kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit niet bepaald een leuk werkje is voor die vrijwilligers en het is als bezoeker ook niet fijn om om de haverklap aangesproken te worden om een bijdrage te doen.

We vinden een leuk plekje op het terras van de Seebar en genieten van een glaasje prosecco terwijl we luisteren naar de uitstekende jazz-zangeres Rosetta Bachofner. Een ontspannend einde van een goed gevulde dag.

Dobberen op het meer van Genève – 20 juli 2019

Onze (korte) zomervakantie meteen al goed ingezet. Toen ik vrijdag onderweg was van Zaventem naar Genève, whatsappte mijn vriend me of ik geen zin had om samen met zijn collega het meer van Genève te verkennen. Tuurlijk had ik daar zin in! Met hete zomerse temperaturen in het vooruitzicht leek een beetje verkoeling zoeken op het meer ideaal.

Zo gezegd, zo gedaan. Na zaterdagochtend de slaap uit onze ogen gewreven te hebben, gingen we naar de plaatselijke COOP om wat proviand (lees: bier, wijn, wasabinootjes, olijven, gevulde pepers, gemarineerde artisjok en ander meer-waardig voedsel) in te slaan. Vervolgens trokken we iets voor het middaguur naar het appartement van de collega in kwestie. De collega had zo mogelijk nóg meer proviand bij dan wij. Van de honger zouden we alvast niet omkomen.

Zwaar bepakt (zo’n rubberboot weegt verrassend veel) trokken we met z’n drieën naar het meer van Genève. Gelukkig was het niet ver wandelen van het appartement van de collega naar het meer. Aan het meer zochten we een plek in de schaduw om de rubberboot op te blazen. Het vertrekkensklaar maken van de boot ging verrassend snel. Het ding had zelfs drie opblaasbare zitjes en een stevige bodem. Zoveel luxe had ik niet verwacht! Alleen een buitenboordmotor ontbrak, we zouden het dus op mankracht moeten doen (er waren maar twee peddels en ik laat de heren der schepping zich graag belangrijk voelen).

We lieten de boot te water aan een steiger en peddelden in de richting van Lausanne. Het was behoorlijk druk op het meer. We waren duidelijk niet de enigen die verkoeling zochten. Al snel werd het eerste flesje bier/wijn gekraakt en we toastten op de vriendschap en mooie zomerse dagen. Zo nu en dan legden we onze boot vast aan een boei of een steiger en zochten we de verkoeling van het water op. Elk strandje waarlangs we voeren, was druk bevolkt met spelende kinderen en van de zon genietende mensen. En het aantal paddle boards in het water was bijna niet te tellen.

De zon speelde in de loop van de namiddag een beetje verstoppertje achter de wolken. Wat op zich niet slecht was, want anders zou het al snel té heet geworden zijn in ons bootje. We genoten al dobberend van vers brood met Zwitserse kaas, watermeloen en andere hapjes. Dankzij de koelelementen van de collega van mijn vriend, was de wijn zelfs nog aanvaardbaar fris te noemen.

Rond een uur of zes vonden we het welletjes. We haalden de boot uit het meer op dezelfde plek als we erin gingen, lieten de lucht uit alle compartimenten en puzzelden tot alle onderdelen mooi opgeborgen waren. We sleurden de hele handel terug naar het appartement van de collega en namen afscheid.

Na een luie namiddag op het meer wandelden mijn vriend en ik doorheen Genève, op zoek naar een niet te duur restaurantje. Uiteindelijk belandden we bij een Thais restaurant in het quartier des Grottes, vlak achter het station van Cornavin. Ik bestelde mij een heerlijk noedelsoepje met scampi. Een perfecte afsluiter van een fijne dag.

Montreux – 11 mei 2018

Ja, de weekendjes in Genève volgden elkaar in hoog tempo op, maar met al die verlofdagen in mei was dit hét ideale moment om ervan te genieten. En per slot van rekening hadden mijn vriend en ik iets te vieren: 19 jaar samen! Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat.

Zaterdagochtend stappen we te voet naar station Cornavin om van daaruit de trein naar Montreux te nemen. Ik moet zeggen dat ik een beetje met gemengde gevoelens vertrek, want de weersvoorspellingen zijn nogal desastreus: amper meer dan tien graden en een heel hoge kans op regen. Ik heb zelfs op het punt gestaan onze boeking te annuleren en ergens in Frankrijk te boeken, maar omdat er gestaakt zou worden op het Franse spoor, durfden we het risico niet te nemen.

Na een treinrit van iets meer dan een uur komen we aan in Montreux, alwaar we welkom geheten worden door een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Geen spoor van de voorspelde regen (niet dat ik klaagde!). Het is zelfs aangenaam warm. Iets waar we niet op voorzien zijn, want ik heb niet eens zomerjurkjes meegenomen.

We begeven ons rechtstreeks naar Hotel Tralala (beetje een domme naam voor een hotel, maar allez) en laten daar onze valiezen achter, omdat de kamers nog niet klaar waren. Helaas slaag ik erin ter plekke mijn hoofd keihard te stoten tegen de gigantisch grote, rode, bijzonder onpraktische designlamp in de vorm van een halve bol. Een dikke bult om het weekend mee te beginnen. Gelukkig verzacht het welkomstdrankje de pijn een beetje.

We drinken snel ons drankje op, want we willen profiteren van de zon zolang die schijnt. We maken een mooie wandeling vanuit het historische hart van Montreux naar de oevers van het meer. Van zodra we beneden zijn beseffen we dat we de zonnecrème in het hotel vergeten zijn. Aangezien de terugtocht steil bergop is, besluiten we dan maar snel een apotheek binnen te lopen om zonnecrème te kopen. ‘t Is niet dat onze velletjes al veel zon gezien hebben dit jaar.

Ondertussen is het tijd voor het middagmaal. Het prachtig zonnige terras van Chez Gaston in combinatie met hun niet al te dure dagschotel trekt ons over de streep. Helaas blijkt dat die dagschotel al om kwart voor één ‘s middags uitverkocht is. We informeren naar een alternatief, maar dat is er niet, dus zijn we genoodzaakt één van de duurdere opties op de gewone kaart te nemen. Mijn vriend en ik voelen ons een beetje bekocht. En dan zijn de risotto en pasta die we bestelden nog niet eens zo bijzonder. Jammer van de toplocatie met zicht op het meer.

Na dit ietwat teleurstellend middagmaal wandelen we naar het beroemde standbeeld van Freddy Mercury, volgens tripadvisor één van de topattracties van Montreux. Het is alleszins een zeer populair beeld, want voortdurend omringd door mensen waardoor het quasi onmogelijk is een mooie foto van het beeld te maken. We wandelen tot aan de pier waar de boottochten op het meer vertrekken, maar we moeten te lang wachten op de volgende boot en besluiten dan maar rechtsomkeer te maken en in de richting van het Chateau de Chillon te lopen. Onderweg hebben we het geluk een stukje van een alpenhoorn concert te kunnen meepikken. De oevers van het meer staan vol met bloeiende planten en struiken en de besneeuwde pieken van de Dents du Midi maken het plaatje af. Het fotogenieke Chateau de Chillon komt langzaam dichterbij en ik maak de ene foto na de andere. Deze plek is echt adembenemend mooi.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet bijzonder goed voorbereid aan dit uitstapje naar Montreux begonnen ben. Het enige dat ik van Montreux weet, is dat er jaarlijks een jazzfestival georganiseerd wordt. Ik heb dan ook geen flauw idee of we Chateau de Chillon zouden kunnen bezoeken, maar hey, bij nader inzien, blijkt dit kasteel zelfs één van de toeristische topattracties van Zwitserland te zijn.

Het vanop afstand klein lijkende kasteel, ontpopt zich tot een heuse burcht met zoveel kamers en kelders dat mijn vriend en ik de tel kwijt geraken. Chateau de Chillon is vooral bekend geraakt door het gedicht dat Lord Byron schreef over de gevangenschap van François de Bonivard in de kerker. Het gedicht is zo pakkend levensecht dat veel lezers dachten dat Byron zelf in deze kerker gevangen gezeten had. Ook bijzonder aan de kerkers is dat je de rots kan zien waarop het kasteel gebouwd is.

Het kasteel heeft zoveel verschillende facetten dat we er dan ook de rest van de namiddag spenderen. Bij de wandeling terug is de combinatie van zon en bergen zo perfect dat ik een paar foto’s maak die niet zouden misstaan op een postkaart. Een mede-toerist voegt trouwens een prachtige foto van ons tweetjes toe aan onze erg schaarse collectie. Het probleem met zo’n zware digitale reflex is dat heel weinig mensen erin slagen om een deftige foto te maken met dat toestel. Dus ik heb het zowat opgegeven om nog aan mensen te vragen om een foto van ons twee te maken, maar deze keer treffen we wel iemand met fotografisch talent.

Van het kasteel wandelen we rechtstreeks naar de Davinda Lounge, alwaar ik een tafeltje voor twee gereserveerd had. Davinda Lounge kreeg erg goeie kritieken op tripadvisor en terecht: ze serveren er met de glimlach simpele, maar lekkere gerechten tegen voor Zwitserland zeer redelijke prijzen. Vooral de hummus die we als voorgerecht eten, is geweldig. En ik moet toegeven dat ik een beetje spijt heb niet gewoon nog twee andere voorgerechten besteld te hebben in plaats van mijn kip korma.

We zijn net op tijd klaar om nog de zonsondergang te kunnen meepikken. Aangezien het onzeker is of we zaterdag nog zo’n mooi weer zullen hebben, haasten we ons naar de oever van het meer om de laatste zonnestralen mee te pikken. We zijn niet alleen, want er heeft zich een flinke groep toeristen verzameld. Net wanneer de zon achter de bergen verdwijnt, begint het te regenen. Gelukkig blijft de regenbui beperkt tot een tiental druppels en houden we het tijdens de wandeling bergop naar ons hotel droog.

Wat een prachtige dag!

Reflecties over een mislukt avontuur

Nu het Zwitserse avontuur in de achteruitkijkspiegel ligt, wil ik graag even stil staan bij de lessen die ik getrokken heb uit iets meer dan vier maanden Genève:

Werkloos zijn suckt. Hoe onnozel van mij om te denken dat een ‘break’ mij deugd zou doen. Na een maand was ik het thuis zitten, jobsites afschuimen en aan de lopende band sollicitatiebrieven schrijven al grondig beu. Hoe graag had ik een simpele interim job gedaan, al was het maar om uit het huis te zijn. Niets doen is niet voor mij, ik moet bezig zijn en het gevoel hebben dat ik een nuttige bijdrage lever aan de samenleving. En zelfs al had ik objectief gezien meer dan genoeg zaken om mij mee bezig te houden, ik haalde er niet de voldoening uit die ik gehoopt had.
Ik zou nooit een eenmanszaak kunnen opstarten en ganser dagen van thuis uit werken. Als ik te lang op mijn eentje thuis zit, begin ik mij op den duur geïsoleerd te voelen. Het sociale contact met de collega’s is enorm belangrijk voor mij.
Vrienden maken kan je overal. Naar het einde van mijn verblijf in Genève had ik het gevoel dat ik een mini-netwerkje aan vrienden aan het opbouwen was. Helaas doorkruiste mijn terugkeer het verder uitbouwen van dit netwerk.
Leven op één loon in een duur land is niet evident. Mijn vriend en ik moesten echt serieus op de centen letten, want we hadden afgesproken dat het niet de bedoeling was om in te teren op onze spaargelden. Op dit vlak was mijn verblijf ginder ontzettend leerzaam. Het heeft me doen inzien hoe goed we het op financieel vlak in België hadden en hoe fijn het is om niet twee keer te moeten nadenken over elke uitgave. Onze financiële toestand maakte ook dat we minder van Zwitserland hebben kunnen genieten dan we hadden gehoopt. Respect voor alle gezinnen die dag in dag uit met één inkomen moeten rondkomen.
Eens je aan een bepaalde levensstandaard gewend bent, is het niet makkelijk om het met minder te doen. Ons levenscomfort in Zwitserland lag een pak lager dan dat in België en de aanpassing daaraan verliep minder vlot dan verwacht. Het was niet zozeer het gebrek aan oppervlakte dat mij stoorde in onze woonst (al was een aparte slaapkamer zeker niet te versmaden geweest), maar vooral het ontbreken van bepaalde zaken die je in het normale leven niet eens opmerkt: mengkranen, een fatsoenlijke douche, een goed uitgeruste keuken, goede verlichting in de leefruimte en de keuken, een chauffage die individueel regelbaar is (yep, centrale verwarming in Zwitserland betekent dat de verwarming voor het hele gebouw effectief centraal geregeld wordt, dus geen mogelijkheid om die verwarming af te zetten), opbergruimte, een wasmachine en droogkast voor persoonlijk gebruik,…
Ik had het moeilijker dan verwacht om me aan te passen aan het wonen langs een drukke straat met veel lawaai en veel fijn stof. Mijn slaap was de eerste maanden echt niet goed. Gelukkig vond ik een middel dat hielp: rain sounds en Korean ASMR!
Vrijwilligerswerk doen, geeft mij een energieboost. Ik denk dat de mooiste herinneringen voor mij de momenten zijn dat ik vrijwilligerswerk gedaan heb.

Yet Another Blog

Life on my side

zwitserland