zwanger

Een werk van barmhartigheid: de zieken bezoeken

Of toch niet helemaal, want echt ziek is mijn collega niet. Ze moet plat liggen omdat haar baarmoederhals veel te snel verkortte en de baby best nog een paar weken zou blijven zitten. De geschiedenis herhaalt zich, want tijdens haar eerste zwangerschap moest ze ook al platliggen na een paar maanden zwangerschap. Om de eenzaamheid en verveling van deze anders zo dynamische dame wat te doorbreken, bracht ik een bezoekje aan haar. Ik had dit al eerder willen doen, maar het was er tijdens de drukke decembermaand helaas niet van gekomen. Tijdens de kerstperiode kreeg ik van haar het bericht dat de baby misschien al zou komen en onze januari-date zonder voorwerp zou worden, maar gelukkig bleef hij (het is een jongen) nog wat zitten.

En dus spoorde ik donderdag naar Wijgmaal met een doosje Neuhaus pralines in de hand (mijn motto: chocolade is goed voor alles). Mijn collega zag er vrolijk en opgewekt uit en tijdens ons gesprek bleek dat de eenzaamheid en verveling best meevielen. Ze kan vanuit de zetel veel praktische zaken regelen voor hun nieuwbouw en natuurlijk moet er voor de komst van de baby ook het één en ander voorbereid worden. Het was zo’n avond die gewoon voorbij vloog. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en er viel veel bij te praten. Mijn collega was uiteraard ook nieuwsgierig naar de perikelen op het werk. Stof genoeg om over te babbelen…

Uiteindelijk nam ik de laatste trein terug naar Leuven en kroop ik vrijwel onmiddellijk in bed. Moe na wat toch al een heel heftige eerste werkweek is geweest.

Dinner at Kokoon

Ik moest er even de zoekfunctie van deze blog voor boven halen, maar mijn laatste bezoek aan Leuvens restaurant Kokoon blijkt effectief al drie jaar geleden te zijn. Veel was er nochtans niet veranderd in dit restaurant dat zich gerust tot de klassiekers in Leuven mag rekenen. Een fijne plek voor een last minute dinner date met een vriendin.

Want we hadden iets te vieren, allez beter gezegd, mijn vriendin en haar vriend hadden iets te vieren. Na het verlies van hun eerste zoontje is mijn vriendin opnieuw zwanger. Een echt mirakel, want de kans op slagen was zeer klein en ik denk dat ze de moed bijna hadden opgegeven. Maar kijk, sometimes good things really do happen to good people. Ik ben superblij voor hen! Met de kaap van de twintig weken gerond en alle testen achter de rug, hoop ik dat mijn vriendin nu eindelijk wat kan genieten van haar zwangerschap. En natuurlijk kijk ik er al naar uit om kennis te maken met hun baby.

En oja, het eten was ook lekker. Met klassiekers zoals vitello tonnato en gewokte mosselen kan je mij altijd een plezier doen. Het hoeft niet altijd hipster food te zijn!

IMG_9901

IMG_9902

Pre-babybezoek

Het is me wat met die moeilijke zwangerschappen tegenwoordig, al komt (gelukkig maar) geen enkele zwangere vrouw in de buurt van Lies. Zo gingen we vrijdagavond de zus van mijn vriend een hart onder de riem steken. Zwanger van nummer drie en al in ziekteverlof sinds eind augustus. Gelukkig is ze niet misselijk en konden we chocolaatjes meenemen voor haar. Niets beter dan chocolade om een mens op te beuren, zeg ik altijd!

Het werd een gezellige avond waar we vooral brainstormden over hun bouwplannen op het stukje grond dat ze net gekocht hadden. Eerst een huis verbouwen en dan opnieuw beginnen bouwen, je moet er maar goesting in hebben, denk ik dan. Voor mij zou het niets zijn. Ik vond één sleutel-op-de-deur ervaring al meer dan voldoende. 😉

Epidemie

Er lijkt een ware zwangerschapsepidemie uitgebroken op het werk. Maar liefst drie van mijn vrouwelijke collega’s zijn samen zwanger. Alle drie uitgerekend voor september. Een andere collega is net terug uit bevallingsverlof van haar vierde (!) kindje en nog een andere collega is net bevallen. En wij maar bijeen leggen voor cadeautjes. 😉

Gelukkig ben ik immuun!

Contrast

Gisterennamiddag ben ik samen met twee andere collega’s een zieke collega gaan bezoeken. Sinds januari zit hij op doktersbevel thuis: kanker. Hij zag er erg goed uit, maakte grapjes en leek me erg optimistisch. Op het uiterlijk afgaand, zou je niet zeggen dat hij ziek was. Zijn vriendin liet echter duidelijk doorschemeren dat er al veel moeilijke momenten geweest waren. Momenten waarin ze steun bij elkaar gevonden hadden.

Het kankergezwel was ondertussen verwijderd, maar de wonde was nog niet genezen. Vandaag was het een belangrijke dag. De dokters zouden de knoop doorhakken of hij al dan niet bestraald moest worden. Alles zou afhangen van de resultaten van de PSA-test. We beloofden voor hem te duimen. Toen we vertrokken, bedankte hij ons voor onze komst. Ik voelde me gelukkig omdat we even voor afleiding hadden kunnen zorgen.

‘s Avonds sprongen mijn vriend en ik binnen bij een hoogzwangere vriendin. De baby is uitgerekend voor vandaag, 16 april. Doel van ons bezoekje: cursussen terugbrengen die opgedoken waren tijdens de kortstondige lenteschoonmaak. Mijn vriendin zag er rond en gezond uit, maar vooral ongeduldig. Ongeduldig omdat die baby nu eindelijk wel eens mag komen. De kinderen van haar man waren er ook. Er zat duidelijk veel energie in hun lijfjes, want ze stopten niet met giechelen en heen en weer lopen. Mijn vriendin zuchtte eens en wreef over haar buik. We bleven niet te lang. Zwangere vrouwen die op bevallen staan, kunnen alle rust gebruiken.

Vandaag kreeg ik nieuws van mijn zieke collega. De PSA-test was niet goed geweest. Hij zal bestraling krijgen. Vreugde en verdriet, het ligt vaak dicht bij mekaar.

Pakkend verhaal

Vanmiddag vertelde een collega mij een verhaal dat me erg aangreep. Mijn collega moet zowat de mooiste zwangere vrouw geweest zijn die ik ooit zag. Ze paradeerde door de gangen met een prachtig buikje, gezond roze wangetjes en had helemaal geen last van zwangerschapskwaaltjes of overdreven gewichtstoename. Stralend zwanger, leek voor haar uitgevonden te zijn. Eens te meer werd ik eraan herinnerd dat je aan het uiterlijk niet kan aflezen wat er zich in een persoon afspeelt.

Ze vertelde me dat ze in de eerste weken van de zwangerschap te horen kreeg dat haar kindje een kans van 20% had om mentaal gehandicapt te zijn. Een verbinding tussen de twee hersenhelften ontbrak. Een vruchtwaterpunctie en verder onderzoek zouden nodig zijn om na te gaan of het kindje effectief gehandicapt was of niet. De resultaten van de vruchtwaterpunctie zouden pas beschikbaar zijn na drie weken. Ze had nog één week om te beslissen of ze de zwangerschap zou afbreken of niet.

Wat een afschuwelijk dilemma. Ik kreeg er kippenvel van. Mijn collega vertelde er heel rustig over, maar het moet een loodzware beslissing geweest zijn. Zij en haar echtgenoot besloten het kindje te houden. Het te nemen zoals het was.

Vandaag is ze de trotse moeder van een gezonde zoon van 13 maanden. Een happy end, het is niet iedereen gegeven.

Geweldig nieuws!

Ik kreeg vandaag een mailtje dat me superblij maakte. Het koppel waarvan we wisten dat ze al een tijdje probeerden zwanger te worden en die ondertussen al drie miskramen achter de rug hadden, zijn opnieuw zwanger! Ditmaal is de kaap van de drie maanden gerond, de gevaarlijkste periode is voorbij. Natuurlijk kan er na die drie maanden nog vanalles misgaan, maar het is de eerste keer dat de zwangerschap langer dan drie maanden duurt.

We duimen heel hard dat alles goed blijft gaan.

Pijnlijke situatie

In de kamer: een zwangere vrouw. Een beetje sneller zwanger dan verwacht. Pas gestopt met het nemen van voorbehoedsmiddelen en meteen raak. De ouders in spé waren er zelf een beetje van verschoten, maar zijn natuurlijk heel erg blij met dit nieuws. Al vrezen ze een beetje voor de reactie van een andere vrouw die ze goed kennen.

Komt de kamer binnen: een niet zwangere vrouw. Problemen met de eisprong en baarmoeder. Bezig met hormonenkuren. Wanhopig aan het proberen zwanger te worden. Elke behandeling is tot nu toe op een teleurstelling uitgedraaid. Haar leven draait rond zwanger worden. Ze probeert zich sterk te houden, maar de tranen stromen over haar gezicht. Je ziet aan haar dat ze jaloers is, maar ze mag niet jaloers zijn op de zwangere vrouw, er wordt verwacht dat ze blij is.

Ook in de kamer: yab, met de mond vol tanden.

Zwangerschapspact

Wat een mens tegenwoordig al niet in de kranten leest:

Op een middelbare school in het Amerikaanse Gloucester zijn vier keer zoveel meisjes zwanger dan normaal. Volgens de directeur komt dat door een pact dat de leerlingen sloten om samen hun kinderen op te voeden.
Dat schrijft het Amerikaanse Time Magazine donderdag. Zeventien meisjes, allen niet ouder dan zestien, zijn in verwachting. Een van de toekomstige moeders is zwanger van een 24-jarige dakloze man uit de stad. De school ontdekte de overeenkomst toen een meisje bij de schoolzuster in tranen uitbarstte toen zij niet zwanger bleek.

Een oud-leerlinge vertelde tegen Time dat de meisjes dit doen omdat ze ‘iemand willen die onvoorwaardelijk van hen houdt’.

Hoe zielig is dat? Arme meisjes.

Ziekenhuisverveling

Vanavond zijn we op pré-kraambezoek geweest bij het zwangere nichtje van mijn vriend. Het nichtje is zwanger van haar eerste kindje en moet al anderhalve maand platliggen omdat ze last heeft van voortijdige weeën. Ze is al enkele keren in het ziekenhuis opgenomen geweest, maar mocht meestal na een dag of twee naar huis. Vorige week was de hartslag van het baby’tje echter te hoog en heeft haar gyneacoloog haar laten opnemen ter observatie. Ze is nu 30 weken ver en hoopt de 34 weken te halen. Wij duimen alvast dat het lukt. Elke dag extra is een dag gewonnen. Ondertussen verveelt ze zich natuurlijk steendood, daar in dat bed in het ziekenhuis. Ze leest niet graag, dus boeken kunnen de verveling niet verjagen. En de ganse dag tv-kijken, daar wordt een mens debiel van. Vanavond hebben mijn vriend en ik voor wat entertainment gezorgd. Ik hoop dat ze er deugd van gehad heeft.

PS: Uit de parking van het ziekenhuis van Middelheim geraken, is moeilijker dan je op het eerste gezicht zou denken.