Na een absoluut geweldig ontbijt in ons hotel, checkten we uit en trokken we de stad in. De weergoden waren ons helaas alles behalve gunstig gezind: de hemel zag er bijzonder dreigend uit en het leek alsof elk moment de hemelsluizen opengezet konden worden. Onze regenjasjes zouden dit keer wel eens van pas kunnen komen.

We namen de metro naar het stadscentrum om te starten bij één van dé topattracties: de Stephansdom, herkenbaar aan het prachtige dak en de vele mannetjes in Mozart-outfit die je een concert proberen aan te smeren. Het was Hemelvaartsdag, dus we mochten niet verder dan de ingang van dit indrukwekkende bouwwerk. We waren nog maar niet terug buiten toen de regenbui begon. We schuilden in een toeristisch winkeltje waar we cadeaus kochten voor de kinderen van onze vrienden, onze collectie miniglaasjes uitbreidden en een paar Mozartkugeln kochten.

De regen minderde niet echt, dus doken we opnieuw de metro in. Volgende halte: Hofburg. Kort samengevat: heel veel chic servies en nog meer Sisi. Maar wel droog. 😉 Neen, ik overdrijf, Hofburg is echt wel de moeite om een inzicht te krijgen in de overdadige rijkdom van de Habsburgers.

Ons middagmaal aten we in restaurant Kanzleramt, vlakbij Hofburg. Zowel mijn vriend als ikzelf gingen voor echter Oostenrijkse klassiekers: Wiener Schnitzel en Tafelspitz (gekookt rundsvlees). Grappig moment van de dag: vlak nadat we onze drank besteld hadden, kwam de ober twee grote glazen met iets wat leek op water op onze tafel zetten. Nu krijg je in wel meer eetgelegenheden gratis water, maar dat was toch geen gebruik dat ik me kon herinneren van mijn vorige reis naar Wenen. Integendeel, je moet in de meeste Weense restaurants nog een extra toeslag betalen voor de couverts. Ik nam dus een flinke slok van mijn water, dat bij nader inzien een vreemd en ondefinieerbaar smaakje had. Eerst dacht ik dat het citroen was, maar bij een tweede smaaktest, bleek dit toch niet het geval te zijn. Ook mijn vriend proefde van dit vreemde water. Opeens stond de ober opnieuw aan onze tafel. Blijkbaar had hij de bestelling van een andere tafel bij ons gebracht. Vermanend sprak hij ons toe: “Why do you drink that?” alsof het om vergif ging en nam hij snel de glazen weg omde juiste bestelling te brengen. Het was zo’n absurd moment dat mijn vriend en ikzelf tegelijkertijd in lachen uitbarstten.

Na de maaltijd bleef het even droog. We maakten van de gelegenheid gebruik om te genieten van de bloeiende rozen in de Volksgarten en wat te spelen met onze GoPro. We liepen tot aan het Rathaus, maar we konden er amper een glimp van opvangen omdat de Rathausplatz vol stond met podia voor één of ander groots spektakel.

Vervolgens namen we de metro naar Karlsplatz, omdat ik mijn vriend de Wiener Staatsoper wilde laten zien. We liepen echter een beetje de foute richting uit, waardoor we onverwacht op de Karlskirche stootten, een prachtig staaltje barok dat er in de zon ongetwijfeld nóg mooier moet uitzien. We betaalden de ingang en liepen eerst door het superkleine museum. Niet echt de moeite, buiten het feit dat je er wat achtergrondinformatie krijgt over Sint Karl Borromäus aan wie de kerk is opgedragen. Het hoogtepunt (letterlijk) moest echter nog komen: in het midden van de kerk staat zowaar een lift die de bezoekers tot in de koepel brengt. De lift en de stellage zijn maar tijdelijk, maar wat een plezier om de prachtige barokke plafondschilderingen van zo dichtbij te kunnen bewonderen. We klommen nog een beetje hoger op de wiebelende stellage om vanuit de lantaarn over Wenen uit te kijken, maar dat uitzicht viel een beetje tegen en de ruitjes waren vuil en met gaas afgeschermd. Mensen met hoogtevrees kunnen dit gerust links laten liggen.

Op aanraden van mijn Facebookvriendjes eindigden we ons bezoek aan Wenen in Café Sacher Wien. Er stond tot buiten een rij aan te schuiven en we vreesden dat we ons plan voor een bezoekje zouden moeten laten varen als we nog op tijd onze trein naar Bratislava van 20.21 wilden halen. Gelukkig stond er een redelijk groot gezelschap voor ons in de wachtrij en kregen zij snel een tafel toegewezen, waardoor de rij sneller dan verhoopt korter werd. Natuurlijk at ik een traditionele Sacher Torte, vergezeld van een Sacher Heisse Schokolade (warme chocomelk vergezeld van een chocoladelikeur). Beetje te duur voor wat het was, maar wel lekker en geserveerd in een prachtig historisch kader.

Nog even langs het hotel om onze koffers op te halen en alweer de metro op naar Hauptbahnhof Wien. We dachten dat we meer dan voldoende tijd gereserveerd hadden in Hauptbahnhof Wien om een ticket te kopen, maar tot onze verbazing bleken de loketten al om 17u gesloten te zijn. Ok, geen erg, er zou hier ongetwijfeld wel ergens een automaat in de buurt zijn. Euh, of niet? Even vreesden we te moeten zwartrijden, maar toen vond ik er toch eentje, goed verstopt. Momenteel is het Hauptbahnhof een gigantische bouwwerf, vandaar wellicht de wat onduidelijke signalisatie en het ontbreken van automaten. Toen we dan eindelijk onze tickets hadden, was het nog een flink stuk stappen naar een volledig ander gedeelte van het station alvorens we op het juiste perron terecht kwamen. Veel overschot hadden we beslist niet.

Na een fijne treinrit kwamen  we een dik uur later  aan in Bratislava, alwaar onze vriend W ons op het perron stond op te wachten. We namen de bus naar hun mooi gerenoveerde appartement in hartje Bratislava en dropten onze bagage in de gigantische logeerkamer. L, de vrouw van W, vroeg meteen of we honger hadden, wat niet echt het geval was, maar ze kon het niet laten en haalde boterhammen, beleg en groenten boven. W schonk als allebei een glas whiskey in en we praatten over ons blitzbezoek aan Wenen, hun verhuis, het bedrijf van W en onze plannen voor de komende dagen. Ik voelde me meteen superwelkom.

We kusten elkaar slaapwel en kropen onder de wol. Benieuwd om de dag nadien met Bratislava en de nieuwe zoon kennis te maken!