saai

De ondraaglijke saaiheid van het bestaan

Ik weet niet wat het de laatste tijd is, maar mijn leven lijkt zo verschrikkelijk saai geworden. Elke dag sta ik op met een waslijst verplichtingen en ‘s avonds in mijn bed lig ik todo-lijstjes te overlopen. De ene dag lijkt wel akelig veel op de andere. Wanneer gebeurt er nog eens iets leuks en onverwachts? Och wacht, in 2010 heb ik nog wat ruimte in mijn kalender voor niet-geplande dingen.

En het ergste is dat ik dit vooral aan mezelf te wijten heb. Ik heb de niet te stoppen drang om mijn agenda propvol te plannen en weet dus al ongeveer tot begin augustus wat ik elk weekend zal doen. Vroeger toen ik nog studeerde was dat wel anders. Ik sprong op mijn fiets en reed wat rond van de ene vriend naar de andere vriendin als ik daar zin in had. Studeren? Dat was voor watjes. Maar nu heeft iedereen kinderen, is iedereen verhuisd naar verre uithoeken van het land of zelfs ver daarbuiten. Elkaar zien, wordt een kwestie van veel te drukke agenda’s naast mekaar leggen en lang op voorhand plannen

Ik mis de spontaneïteit, ik mis het gevoel van vrijheid en het idee dat alles mogelijk is. Ik mis het gevoel jong te zijn. Ouder worden, houdt in dat je keuzes moet maken, en met elke keuze die je maakt, sluit je talloze andere mogelijkheden uit. Ik hou niet van keuzes maken.

Een beetje saai

Mijn vriend en ik zijn vanavond gaan eten met een collega van mijn vriend. De collega in kwestie had mij uitdrukkelijk meegevraagd, anders was ik zelfs niet meegegaan. Ik gun mijn vriend zijn pleziertjes.

Ik weet niet hoe het komt, maar het gesprek kwam maar niet op gang. Nog niet zo vaak meegemaakt, want meestal vind ik wel een gemeenschappelijk thema om het gesprek op gang te trekken en gaande te houden. Heel erg vreemd, want naar het schijnt is de collega in zijn gewone doen een grappenmaker eersteklas. Het leek wel alsof hij totaal dichtklapte omdat ik erbij was en zich op de één of andere manier dacht te moeten inhouden of zo. Raar, raar. Op den duur heb ik het dan zo’n beetje opgegeven. Tot mijn grote opluchting wou de collega na het eten niks meer gaan drinken want ik vond het maar een saaie bedoening. De collega waarschijnlijk ook. 😉
Ik ben mij er van bewust dat het niet met iedereen kan klikken, maar ik dacht dat ik het sociaal converseren ondertussen toch al wat in de vingers had. Niet dus. Zelfs mijn vriend moest toegeven dat het een beetje saai was.

Pleiten

De traditionele pleitoefening zit er weer op voor dit jaar. Ach ja, in feite is dat pleiten niet veel meer dan op een geanimeerde manier voorlezen wat op je blad staat. Er gaat echter niks boven het gevoel van ontlading dat je ervaart als je je ding gedaan hebt. Daarna kan je gelukzalig een beetje wegdromen terwijl de medestudentjes hun argumenten afhaspelen. Toch ben ik blij dat het weer achter de rug is, al begin ik de hete adem van de examens al een beetje in mijn nek te voelen.

Het Europees Hof van Justitie

Ik heb nog niks verteld over mijn uitstapje van woensdag naar het Europees Hof van Justitie.

In een notendop:
– te vroeg moeten opstaan (gelukkig stond mijn vriendje mee op, gedeelde smart is halve smart),
– nog een oogje dichtgedaan op de bus (ik had een plek voor twee personen ingenomen en mijn meest ontoegankelijke gezicht opgezet zodat er zeker niemand naast mij zou gaan zitten),
– bij het uitstappen gemerkt dat vriendin D op de tweede bus zat, heel leuk om nog eens te kunnen bijbabbelen met haar, want het was maanden geleden dat we elkaar nog gezien hadden,
– een zaak bijgewoond over intellectuele eigendom en gerechtelijke samenwerking binnen de EU (saai, saai, saai, al een geluk dat er voor een deel in het Italiaans gepleit werd, kon ik mijn taalvaardigheid nog wat oefenen),
– op de terugweg gestopt in een wegrestaurant om de hongerige magen van twee bussen studentjes te vullen,
– hard meegeleefd met D die problemen heeft met de geschifte ex van haar vriend,
– blij geweest dat ik na een te lange busrit weer in Leuven was.

Enfin, ik stel het nu wel een beetje karikaturaal voor. Ik vond het best wel interessant om het Europees Hof van Justitie in het echt te zien. Maar ik had een iets imposanter gebouw verwacht en de pleidooien in de zaak bleven maar duren en ik had gewoon heel veel honger en iedereen weet dat ik niet te genieten ben als ik honger heb. Gelukkig had ik een stuk chocolade mee naar binnen gesmokkeld (het was uitdrukkelijk verboden te eten in de rechtszaal) en daar heb ik mijn suikerniveau een beetje mee op peil kunnen houden. En dat vroege opstaan en die lange busrit, dat was er toch echt te veel aan.

Blokken

Zucht, ik heb het lang verdrongen, maar ik kan er niet langer omheen. Ik moet de waarheid onder ogen zien. Januari komt met lichtsnelheid op mij af gestormd. En wat brengt januari mee als te laat kerstgeschenkje? Examens. Voor mijn studies én voor Italiaans. De ene beloven al iets vlotter te verlopen dan de andere.

Nu zou je denken dat ik in mijn laatste jaar supergemotiveerd ben. De laatste loodjes en zo. Niet dus. Ik zit al de ganse tijd te denken aan al die andere leuke dingen die ik zou kunnen doen, moest ik niet zo stom zijn om mijn (schaarse) vrije tijd op te offeren aan examens. What was I thinking toen ik bij mezelf dacht: “Ach ja, een extra diploma aan d’unief halen, in combinatie met een full time job, dat moet kunnen.” Blah.

Nu goed, om de botsing met de examens in januari zo pijnloos mogelijk te laten verlopen, zal ik maar eens achter de boeken kruipen, zeker. Eigen schuld, dikke bult.

(Tot zover de jaarlijkse het-zijn-examens-en-ik-heb-geen-goesting-rant.)