Afscheid van Piemonte – 3 juni 2023

Veel te vroeg opgestaan vandaag, want onze vlucht vertrekt om 12u en we willen voldoende marge hebben om de huurwagen in te leveren en onvoorziene omstandigheden te kunnen opvangen. We ontbijten iets minder uitgebreid dan de voorbije dagen. De eigenares van de B&B is dit weekend naar een huwelijksfeest en haar man staat er alleen voor. Geen erg, want op dit vroege uur hebben wij nog niet zoveel eetlust. We nemen nog een laatste foto van het mooie landschap, steken onze valiezen in de koffer van onze huurwagen en beginnen aan de rit terug naar de luchthaven.

Gelukkig verloopt de rit supervlot en is het inleveren van de huurwagen op tien minuten afgehandeld. De shuttlebus van Noleggiare brengt ons vervolgens in een paar minuten naar Milaan Linate. We zijn met andere woorden dus veel te vroeg. Dankzij mijn vriend zijn status als frequent flyer kunnen we onze bagage in business class laten inchecken. Al ben ik wel niet gediend van de venijnige opmerking van de passagier voor ons die duidelijk vindt dat wij er te zeer plebs uit zagen om in de business class rij te staan.

De security verloopt daarentegen iets minder vlot. Een bijzonder ijverige luchtvaartbediende laat twee punkers (of zo zagen ze er toch uit) hun hele rugzak uitladen en amai indrukwekkend wat die allemaal meezeulen. Zucht. Nuja, we hebben voldoende tijd, dus geen reden om ons op te jagen.

We willen graag nog iets eten voordat we op de vlucht stappen, maar de meeste restaurants op de luchthaven gaan pas om elf uur open. We houden ons dus geduldig bezig tot het elf uur is en zorgen dat we dan zo snel mogelijk een tafeltje toegewezen krijgen in restaurant Sapore. Ik bestel een insalata di salmone, mijn vriend een pizza en mijn broer en zijn vriendin een pizza doppiocrunch (wat nog het meest lijkt op een geroosterd broodje). Eerlijk: alle gerechten zijn echt lekker, en ook de wijn is uitstekend daar kan Brussels Airport nog wat van leren.

Onze bestelling is er snel en we treuzelen ook niet bij het afrekenen, maar op de één of andere manier is het boarden vroeger gestart dan we verwachten en zijn we toch één van de laatsten op het vliegtuig. Gelukkig is er nog voldoende plaats om onze handbagage in de bagagecompartimenten te stoppen. De vlucht verloopt vlotjes en we kijken er reikhalzend naar uit om onze bagage terug te zien, om na te gaan of al de flessen wijn de soms nogal ruwe bagageafhandeling overleefd hebben.

Helaas, de bagageband blijft zorgwekkend leeg. Een kwartier wordt twintig minuten, twintig minuten worden een half uur. Aangezien ik ondertussen al goed bekend ben bij de lost and found weet ik waar ik moet gaan informeren naar vermiste bagage. Bij de lost and found aan bagageband zeven weten ze ons echter niet veel meer te vertellen. De bagage wordt verwacht op bagageband vier zoals op de schermen aangekondigd. Alleen geven die schermen al een hele tijd ‘delayed’ aan.

Er zakken steeds meer verontwaardigde reizigers naar de lost and found af om te informeren waar de bagage van de passagiers op de vlucht van Milaan Linate blijft. Een vriendelijke zwarte jongeman doet zijn best om ons verder te helpen, maar het is duidelijk dat hij ook niet veel weet. Een blonde dame stelt ons gerust dat ze zal informeren wat het probleem is en binnen vijf minuten met extra informatie zal komen. Uiteraard is er vijf minuten later geen spoor meer te bekennen van de dame in kwestie en krijgen we geen enkele extra informatie.

De verwarring wordt nog groter als er opeens een donkerharige dame opduikt die een hele uitleg in het Frans geeft en ons lijkt aan te sporen om naar huis te gaan. Euh, zo snel laat ik mij wel niet met een kluitje in het riet sturen, he! Terwijl ik aan de lost and found wacht op meer info heeft mijn gezelschap zich strategisch verspreid over band vier en band zeven (waarop de bagage nu zou aankomen). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een klacht in te dienen via de computers van de lost and found. En amai, wat een gedoe, zeg! Het is duidelijk dat men zoveel mogelijk hordes wil opwerpen om klagers te ontmoedigen, nog nooit zoveel verschillende codes moeten ingeven (vluchtnummer, bagagenummer, boekingsnummer, enz). Dat bagagenummer alleen zou toch ruimschoots moeten volstaan.

Enfin, na nog wat aandringen slaagt de vriendelijke zwarte jongeman (wiens shift eigenlijk al is afgelopen) erin de bagageafhandeling te contacteren en deelt hij ons mee dat de bagage toch op band vier zal aankomen. Hoera!

Na meer dan een uur wachten zien we eindelijk onze bagage van de band rollen. En tot onze opluchting hebben alle flessen de vlucht overleefd!

We nemen afscheid van mijn broer en zijn vriendin en springen op de trein terug naar Leuven. Moe, maar tevreden na een fijne verjaardagstrip.

Barolo, Borgomale, Santo Stefan Belbo, Mango en Neive – 2 juni 2023

Vandaag verjaart mijn broertje! Oorspronkelijk was het plan om deze wijnroute te volgen, maar aangezien we Alba en Barbaresco al eerder bezocht hebben, passen we de route wat aan en besluiten we naar Barolo te rijden. Barolo ligt op zo’n drie kwartier rijden van onze B&B. Da’s wel een beetje het nadeel van Piemonte: om ergens te geraken ben je altijd makkelijk een half uur onderweg.

We vinden gelukkig redelijk makkelijk een parkeerplaats op een parking vlakbij het centrum en na een klein klimmetje staan we in de pittoreske straten van Barolo, dat er nog helemaal uitziet zoals ik het mij herinner. We wandelen naar het mooie kasteel van Barolo en beslissen dat elf uur een perfect moment is om te aperitieven op het terras van LHANGAR wine bar. Want hoe vaak kan een mens een barolo drinken in Barolo? We klinken op de verjaardag van mijn broer en genieten van een lekker glas barolo vergezeld van heerlijke charcuterie. La dolce vita!

Na dit heerlijke aperitief rijden we verder naar Borgomale, een bijzonder pittoresk piepklein burchtdorpje. Bedoeling was om even binnen te stappen in de gemeentelijke enoteca waar nog twee crutin (het lokale dialect voor kelderruimte) te zien zijn: eentje die dienst deed als wijnkelder en eentje die werd gebruikt als voedselopslagplaats gevuld met sneeuw. Helaas, het dorpje is uitgestorven en alles is dicht. Dus dit zal voor altijd het dorpje blijven waar ik onder een boom ben gaan plassen omdat er nergens een toilet te vinden was. 😉

Continue reading →

Poderi Rosso Giovanni, Distillerie Berta en Asti – 1 juni 2023

Na het ontbijt opnieuw de wagen in voor een ritje naar Poderi Rosso Giovanni, onze favoriete wijnboer tijdens onze vorige trip naar Piemonte. Lionello wacht ons op bij de Cantina storica in het centrum van Agliano Terme en rijdt vandaar samen met ons naar zijn boerderij in de glooiende heuvels van Piemonte. Net als de vorige keer maken we een korte wandeling door de wijngaarden en krijgen we uitgebreide uitleg over het proces van het wijn maken.

En dan volgt het hoogtepunt van de voormiddag: het proeven van de lekkere wijnen van Lionello. Er heeft zich een Nederlands koppel bij ons groepje gevoegd die met de wagen naar Italië gekomen zijn. Ze vertellen dat ze op de terugweg zijn, maar graag nog wat lekkere wijntjes mee naar Nederland nemen. Gelijk hebben ze! Jammer genoeg is het deze keer niet mogelijk om een fles Gioco dell’Oca te kopen (vorige keer kochten we een fles zonder etiket), want die is nog niet gebotteld.

We laten ons de wijn en de heerlijke kaas smaken. Tijdens de proeverij wordt Lionello voortdurend onderbroken door telefoontjes. Hij is namelijk medeorganisator van een food festival dat vanavond plaatsvindt in het pittoreske Agliano Terme en er moet duidelijk nog veel geregeld worden. Hij ziet er iet of wat gestresseerd uit. 😉 We kopen een magnum fles Carlinet 2019 als souvenir en bedanken Lionello voor de rondleiding.

Aangezien het ondertussen middag is, besluiten we iets te gaan eten in Agliano Terme. En zo belanden we op het mooie schaduwrijke tuinterras van Osteria Milonga. We bestellen de mix tipico (carne cruda, vitello tonnato, insalada russa, peperone) en insalata di seppia e gamberetti als antipasti. Als primo piatto deel ik met mijn tafelgenoten een risotto met courgette, garnalen en kurkuma. Amai, dat smaakt! En ja, daar drinken we graag een flesje spumante bij.

In de namiddag staat een bezoek aan Distillerie Berta op het programma. Mijn broer en zijn vriendin zijn niet echt grappaliefhebbers, maar deze prachtige plek wilde ik toch graag met hen delen. En wat is er Italiaanser dan de maaltijd afsluiten met een lekker glas grappa? En jawel, de kelders met de prachtige houten vaten, de steeds veranderende sfeerverlichting en de klassieke muziek maken ook nu weer indruk. En natuurlijk sluiten we de rondleiding af met een proeverij. Rondleiding en proeverij zijn volledig gratis, trouwens. Ditmaal kopen we geen flesje grappa als souvenir. En ook de amaretti laat ik links liggen. Het zal al een uitdaging zijn om de twee flessen van Albino Rocca en de Magnum fles van Poderi Rosso Giovanni in onze valiezen te krijgen.

Continue reading →

Albino Rocca, Barbaresco en Alba – 30 mei 2023

Ondanks de rookgeur in onze kamer best wel goed geslapen in B&B Carpe Diem. Stipt om acht uur zitten we aan het ontbijt dat voor een Italiaans ontbijt echt wel copieus is met omelet met kaas, een mooi aanbod aan charcuterie, brie, smeltkaas en yoghurt. Alleen jammer dat we het moeten stellen met wit toastbrood. Niet echt een fan van en de toaster blijkt moeilijk af te stellen, waardoor ik per ongeluk twee sneetjes verbrand. Oh well, geen erg, we kijken allemaal uit naar wat de dag brengt.

Vandaag staat er een bezoek aan wijnhuis Albino Rocca op het programma. Een tijd geleden woonde mijn broer via zijn wijncursus een wijnproeverij bij en dit wijnhuis was zijn absolute favoriet. Dit wijnhuis is redelijk exclusief, dus niet evident om een rondleiding vast te krijgen. Gelukkig regelde de leerkracht van mijn broer momenteel een bezoek voor ons. De verwachtingen waren dus hoog gespannen.

Stipt op tijd kwamen we aan bij Albino Rocca (de tien minuten speling die ik voorzien had in mijn planning waren al opgebruikt bij het vertrek aan de B&B, gelukkig verliep de rit zelf vlotjes). We werden bijzonder vriendelijk ontvangen door Daniela Rocca, één van de drie zussen die het bedrijf runnen. En amai, wat een prachtig wijnhuis! De Oostenrijkse vaten, de gang die de kelder waar de houten vaten rusten, verbindt met de stalen vaten en de fenomenale wijncollectie. Echt top op alle vlakken. Daniela vertelt over de geschiedenis van het familiebedrijf de druivenrassen die ze gebruiken en de wijngaarden die hier in de omgeving verspreid liggen. Een rondleiding in een wijnhuis is een beetje zoals een rondleiding in een whisky distillery, elk bedrijf heeft zijn eigen verhaal.

Na de rondleiding volgt het hoogtepunt van ons bezoek: de proeverij. We starten met witte wijnen om te eindigen met fenomenaal lekkere rode wijnen. Mijn broertje is in de wolken. Omdat de wijn hem zo smaakt koop ik een fles rode wijn als cadeau voor zijn verjaardag. Hopelijk krijgen we deze fles heelhuids thuis!

Na de proeverij rijden we door naar het centrum van Barbaresco, een prachtig dorpje, bekend van de beroemde wijn Barbaresco. We beklimmen de Torre di Barbaresco en genieten van het prachtige uitzicht op de rivier Tanaro en de wijngaarden in de omgeving. En jawel, boven op de toren kan je Barbaresco proeven. Wij houden het echter op het fotograferen van de omgeving. Continue reading →

Van Leuven naar Portacomaro – 29 mei 2023

Vroeg opgestaan vandaag, want onze trein naar de luchthaven vertrekt om 7.36u. Gelukkig geen treinvertragingen deze keer en tot nader order lijkt ook onze vlucht naar Milaan Linate op tijd te vertrekken. Hopen dat dat zo blijft! De weersvoorspellingen voor Piemonte zijn ietwat twijfelachtig, maar we vertrekken met het goede voornemen er sowieso het beste van te maken.

Op de luchthaven treffen we mijn broer en zijn vriendin, die al op ons staan te wachten bij de incheckbalie van Brussels Airlines. Na onze bagage ingecheckt te hebben, gaan we rechtstreeks door naar de security. Alwaar we bijna mijn vriend moeten achterlaten, want zijn boarding pass is zogezegd al gescand. Dat zou willen zeggen dat iemand van ons de verkeerde boarding pass zou gescand hebben aan de toegangspoortjes voor de security. Ik ben er nochtans zeker van dat ik de juiste gescand heb en dan nog, dan zou de vierde, ongescande pass toch moeten werken? Enfin, gelukkig mocht hij uiteindelijk toch binnen.

We kopen iets kleins bij de Exki om te ontbijten en om 9.50u zitten we op het vliegtuig, dat zowaar op tijd vertrekt. Mirakel! Ook de vlucht verloopt vlekkeloos en we worden zelfs getrakteerd op een mooi uitzicht op de Alpen.

In de luchthaven van Milaan Linate is het even wachten op de valiezen en dan begint de grootste uitdaging van de dag: vinden waar de shuttle vertrekt die ons naar ons autoverhuurbedrijf Noleggiare moet brengen. Op de papieren die mijn vriend heeft uitgeprint, staat dat we aan exit 4 moeten zijn. We lopen al de exits af in de (vrij kleine) luchthaven, maar de nummers 1 tot en met 4 lijken mysterieus verdwenen, wij vinden enkel uitgangen 5 tot 9. Ik klamp in mijn allerbeste Italiaans een luchthavenmedewerker aan en die wijst ons in de juiste richting. De uitgang bevindt zich een verdieping hoger. Dat hadden we zelf nooit geraden…

Blij dat we de juiste uitgang gevonden hebben, belt mijn vriend in overeenstemming met de instructies op zijn document naar de shuttledienst van Noleggiare. Daar krijgt hij echter geen gehoor. Zelfs niet na een paar keer proberen. Vervelend, want wij staan te popelen om aan onze trip te beginnen, maar zonder huurwagen is dat wat lastig. Mijn vriend probeert het dan maar bij Sunnycars, het bedrijf waarbij we de wagen gehuurd hebben en dat samenwerkt met lokaal verhuurbedrijf Noleggiare. Terwijl hij belt met Sunnycars, klamp ik ondertussen alle chauffeurs van shuttlebussen aan. Nog steeds in mijn beste Italiaans. Al die chauffeurs wijzen echter naar exit 4. Gelukkig komt daar eindelijk de shuttlebus aan met daarop heel duidelijk het knalroze logo van Noleggiare. Oef, want het begon mij eerlijk gezegd allemaal wat te lang te duren.

Een korte rit later zet de shuttlebus ons en onze bagage af bij Noleggiare. Er is één klant voor ons: een Duitser die uitgebreid aan het discussiëren is met de vriendelijke dame aan de receptie, terwijl zijn gezelschap bestaande uit twee andere dames een beetje verslagen op twee stoeltjes zitten. De Duitser heeft een reservatie voor een wagen, maar heeft duidelijk de voorwaarden van het verhuurbedrijf niet goed gelezen. In de voorwaarden staat dat de persoon die de wagen huurt zowel een identiteitsbewijs, als een rijbewijs en een kredietkaart op zijn of haar naam dient voor te leggen. De Duitser heeft wel een identiteitsbewijs en een rijbewijs, maar de kredietkaart staat op naam van zijn vrouw. De dame aan het onthaal van Noleggiare blijft vriendelijk en beleefd, maar aangezien de voorwaarden van de verhuurovereenkomst niet vervuld zijn, krijgen de Duitsers geen wagen mee. Er rest hen dus niet anders dan met de shuttle terug te keren naar de luchthaven en het bij één van de verhuurverblijven daar te proberen. Ik heb met hen te doen, een rampzalig begin van een vakantietrip waarnaar ze ongetwijfeld hebben uitgekeken. Always read the fine print, you guys and girls! Hopelijk lukt het hen om op de luchthaven iets te regelen.

Gelukkig verloopt bij ons alles vlotjes. We krijgen een zilverkleurige Peugeot 308 stationwagen die ruim en comfortabel is. Er is zelfs riant veel plaats in de koffer voor onze valiezen! We hebben een rit van een dikke anderhalf uur voor de boeg naar onze B&B Carpe Diem. Onderweg stoppen we bij Panificio Cecconello voor een snelle lunch met heerlijke focaccia en cannoli als dessert. We hebben geluk, want we zijn er net vóór het begin van de siesta die van 13.30u tot 16.00u duurt (!).

Iets na 14u komen we aan bij onze B&B Carpe Diem, in het piepkleine dorpje Portacomaro dat letterlijk uit drie straten bestaat. Onze B&B bevindt zich op de top van een heuvel boven aan het einde van een doodlopende smalle en steile weg. Het uitzicht vanaf de berg op de omgeving is alleszins fenomenaal. De ontvangst door onze gastvrouw is bijzonder hartelijk en we krijgen twee mooie kamers met balkon toebedeeld. We zijn de enige gasten in deze B&B, zalig! Het enige nadeel is dat zowel onze gastvrouw en gastheer roken en ondanks alle geurstokjes ruikt onze kamer naar rook. En als ik één ding verschrikkelijk vind, dat is het wel sigarettenrook. Jammer.

Continue reading →

Grappa degustatie in La Filosofia

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging van S.P.Q.R. in mijn mailbox voor de grappa degustatie in La Filosofia. Een vertegenwoordiger van Distillerie Berta zou speciaal voor de gelegenheid naar Leuven afzakken om een woordje uitleg te geven over de grappa’s die we zouden proeven bij de gerechten van chefs Claudio en Davinia. Aangezien mijn vriend en ik zulke goeie herinneringen overgehouden hadden aan ons bezoek aan grappa-huis Berta vier jaar geleden (en bij uitbreiding onze hele trip in Piemonte), moesten we niet lang twijfelen. We schreven ons in en telden de dagen af tot het zover was.

Mijn vriend landde ‘s ochtends op Zaventem en na een dag hard worden wandelden we ‘s avonds met z’n tweetjes naar de Naamsestraat, uitkijkend naar een fijne avond. Bij het binnenkomen schoven we bij aan een lange houten tafel. Tot mijn verbazing kwam ik terecht naast een oud-collega die ik al een paar jaar niet meer gezien had, en van wie ik niet wist dat hij ook lid was van S.P.Q.R.. It’s a small world. Naar goede gewoonte was de organisatie weer geweldig. Alle plaatsen in La Filosofia waren gevuld en de degustatie startte mooi op tijd met een aperol spritz (normaal niet zo’n fan van, maar deze viel mee). We genoten van de fijne babbels aan onze tafel, de verfijnde Italiaanse gerechten en, natuurlijk, de heerlijke grappa, die geserveerd werd in Belgian Owl glazen. Vroeger moest ik niets van grappa weten, maar sinds mijn bezoek aan Piemonte is mij duidelijk geworden dat de brol die je hier in sommige Italiaanse restaurants gratis als afsluiter van een maaltijd krijgt, niet te vergelijken valt met echte grappa. Een openbaring.

Een overzicht van de grappa’s die we proefden:

Geniet met ons mee:

Gezouten cannolo met ricotta, gerookte guanciale en geconfijte vijgen – grappa Unica:

Pinza met gepofte tomaatjes, aardappel en burrata – grappa Elisi:

Risotto aquarello met een schuim van Parmigiano en chips van Parmaham – grappa Oltre il Dilidia:

Gambero rosso crudo met een zalfje van edamame en citrus – grappa Bric Del Gaian:

Smoked Piemontese (traaggegaard vlees) met een crumble van truffel en demi-glace van oude balsamico – grappa Casalotto 1989:

Ciambellina met bourbon vanille en 70% cioccolato di Modica – Castelletto dell’ Annunziata:

Wazige foto van het geweldige team dat dit alles mogelijk maakte:

Mijn favoriete grappa van de avond was de grappa Unica. Lekker fruitig! En ook La Filosofia was een aangename ontdekking. Volgens de kenners van S.P.Q.R. het beste Italiaanse restaurant van Leuven en wie ben ik om dat tegen te spreken.

Reistip: Piemonte

Voor wie al de reisverhalen van ons culinaire tripje naar Piemonte en onverwachte uitstapje naar Lugano nog eens wil nalezen, heb ik deze gebundeld op één pagina.

Allen daarheen!

Formaggi di Moasca, Villa Prato in Mombaruzzo en Cascina Vallegia – 31 maart 2019

Laatste ontbijt in La Mussia voor mijn vriend en mezelf. De rest van ons gezelschap mag er, dankzij de staking van de luchtverkeersleiders nog een extra dagje Piemonte bij doen. Ik moet zeggen dat deze trip enorm goed is meegevallen. Bijzonder sympathiek gezelschap, heerlijk eten en ik heb erg veel bijgeleerd over de streekproducten van Piemonte. Het is altijd inspirerend om mensen met een passie voor hun product aan het woord te horen.

Alweer het busje in met onze ondertussen vertrouwde chauffeur Marcello. Eerste halte van de dag: kaasboerderij Formaggi di Moasca. Een jong koppel baat deze boerderij uit en geeft ons een rondleiding. We zien geiten (uiteraard, want ze maken geitenkaas), paarden, schapen en lammetjes, kippen en hangbuikzwijnen. En jawel, daarna is het tijd voor een geitenkaasproeverij. Achtereenvolgens proeven we capreggio, taleggio en cacciotta. Allemaal lekker! Het obligate glaasje rode wijn laat ik ditmaal aan mij voorbij gaan, maar voor een yoghurt ijsje is er altijd wel plaats. 😉

Terug ons busje in en op weg naar de volgende bestemming: Mombaruzzo, alwaar ons een gastronomische lunch wacht. Alvorens weer maar eens de voeten onder tafel te schuiven, maken we een korte wandeling door Mombaruzzo. Van al de Italiaanse dorpjes die we tot nu toe bezocht hebben, kan Mombaruzzo mij het minst bekoren, maar het uitzicht vanaf het terras van Villa Prato (uitgebaat door de eigenaars van Distellerie Berta) dát is wel fenomenaal.

Onze groep krijgt een tafel toegewezen in de keldergewelf. En jawel, naar goede gewoonte worden we niets dan lekkers voorgeschoteld. En natuurlijk mag een goed glas wijn daarbij niet ontbreken. Het culinaire hoogtepunt van onze trip, toch wel. Dit aten wij:

Peperone alla monferrina e vitello tonnato:

Ravioli quadri al ragú della tradizione:

stracotto di fassona al nizza con contorno di stagione:

Bunet con riduzione ai lamponi:

Na het dessert worden we door de ober uitgenodigd om onze koffie of thee op het terras te nuttigen. In het zalige lentezonnetje leunen we achteruit met een goed glas grappa als afzakkertje. En de amaretti mochten uiteraard ook niet ontbreken.

De laatste stop van de dag is Cascina Valeggia in Moncalvo. Ik merk bij mezelf en mijn medereizigers een zekere proefmoeheid. Alweer salsicce en kazen, die in vergelijking met onze eerdere proeverijen ietwat tegen vallen. En ook over de wijnen zijn we matig enthousiast. Cascina Vallegia zelf is een grote winkel met veel streekproducten gelegen langs een drukke baan. Ik begrijp wel waarom deze locatie gekozen werd, ze ligt immers op weg naar de luchthaven, maar deze locatie is zoveel minder charmant dan al de vorige die we bezochten. Een beetje de proeverij te veel.

Cascina Vallegia is ook de plek waar we afscheid moeten nemen van onze medereizigers. Een taxi komt ons hier ophalen en zal ons naar Milaan brengen. We wensen de rest van de groep nog veel plezier en vertrekken naar Milaan, terwijl de rest van het gezelschap opnieuw in het busje stapt om terug te keren naar La Mussia.

Dit gastronomische weekend in Piemonte was echt een bijzondere ervaring. Ik heb enorm veel bijgeleerd over de Italiaanse keuken en alleen maar meer respect gekregen voor het harde werk dat er in elk met veel liefde gemaakt product kruipt.

De taxirit naar Milaan verloopt zonder problemen. We droppen onze spullen af in het Spice Hotel en gaan dan op verkenning in het station van Milaan. We moeten maandagochtend heel vroeg (7.10u) de trein nemen naar Lugano, daarom willen we ‘s ochtends vroeg geen tijd verspillen aan de weg zoeken in een groot en onbekend station. Plus, we moeten nog een ticket voor mij kopen. Prachtig station trouwens, letterlijk en figuurlijk grootse architectuur.

We wandelen nog een blokje om en kruipen vervolgens vroeg in bed. Na al de culinaire overdaad van de voorbije dagen, kunnen we dat avondmaal wel gewoon overslaan. 😉

Le Nocciola di Alba, Azienda Agricole Poggio en grappa-huis Berta in Mombaruzzo – 30 maart 2019

Vandaag ontdek ik dat er ook versgeperst fruitsap is bij het ontbijt. Op vraag voor ons geperst door onze gastvrouw Laura. Wat een verwennerij is dat hier.

Mooi op tijd zit iedereen in ons busje, klaar voor alweer een dagje kennis maken met de culinaire rijkdom van het mooie Piemonte. Ik maak me de bedenking dat we beslist wat vaker op reis moeten gaan naar Italië.

De Barolo en Barbera wijnen zijn zonder twijfel het meest bekende product van deze regio, maar wisten jullie dat Piemonte ook bekend is omwille van de hazelnoten? Ik ook niet, hoor. 😉 Nutella is trouwens één van de grootste afnemers van hazelnoten die hier geproduceerd worden.

Het ligt dus voor de hand dat we een hazelnoten boerderij bezoeken: Daniela van l’azienda agricola F.lli Molino toont ons zijn hazelaars, terwijl zijn dochter haar best doet om zijn uitleg van het Italiaans naar het Engels te vertalen. Ik denk echter dat ze nog een beetje harder moet studeren op haar Engels, want echt vlotjes komt het er niet uit. Tip van de dag: schrijf op voorhand de belangrijkste punten uit die je zeker wil meegeven aan je bezoekers en oefen dit op voorhand in.

Grappig: de hazelnotenboerderij verkoopt niet alleen hazelnoten en afgeleide producten, maar ook grasmatten. Dus feitelijk is dit een hazelnoten- en grasmattenboerderij. De boerderijhond loopt vrolijk met ons mee terwijl wij het frisse groen van de hazelaars bewonderen. Boer Daniela vertelt dat je tussen de wortels van deze hazelaars ook zwarte truffels kan vinden.

Voor het eerste deze reis hebben we een primeur te pakken: we zijn namelijk de eerste groep die een bezoek brengt aan deze boerderij. Dat we een beetje proefkonijnen zijn, merk je aan alles: het niet op elkaar ingespeeld zijn van vader en dochter, het geknoei met de proevertjes en het feit dat we in hun persoonlijke woonst naar het toilet moeten gaan. Maar dit soort beginnersfoutjes vallen in het niets bij de ongelooflijke gastvrijheid die de boer en zijn gezin uitstralen. We proeven van hun zelfgemaakte hazelnotenpasta’s: van honderd procent hazelnoten over zwarte chocolade naar een heel bijzondere combinatie van hazelnoten en peren. Vooral die laatste pasta vind ik heerlijk. En jawel, er wordt ook een flesje cider én een flesje rode wijn open gedaan.

Volgende halte: Alba, een prachtig historisch stadje waar het deze zaterdag markt is. Een gedeelte van de markt is voorbehouden aan streekproducten, maar verder is het een gewone markt met producten en kleding zoals bij ons. Ik zou graag nog eens terugkeren wanneer de marktkraampjes weg zijn, want nu vormen ze vaak storende elementen op mijn foto’s.

Aan kerken heeft Alba alvast geen gebrek, tijdens het anderhalve uur dat we hebben om Alba te bezoeken, lopen we maar liefst vier verschillende kerken binnen. Waarvan de Duomo di Alba (in feite een kathedraal) de meest indrukwekkende is.

Op het afgesproken tijdstip spoeden we ons naar de plek waar het busje ons komt ophalen. We treffen op het plein vlakbij de plaats van afspraak een aantal mensen van onze groep die zich een fijn plekje op het terras in de zon toegeëigend hebben. Ze hebben duidelijk niet veel zin om hun plek te verlaten en na wat wachten, besluit ik dan toch maar terug te keren om hen aan te porren in actie te komen. Succes, want even later zitten we allemaal in de bus en vertrekken we naar onze volgende bestemming.

Een prachtige busrit van 45 minuten doorheen een glooiend landschap later komen we aan bij Azienda Agricole Poggio in Castel Boglione. Het mooie berglandschap alleen al maakt het de rit meer dan waard. Matteo Poggio is een enthousiaste jonge wijnmaker die ons na een korte rondleiding doorheen zijn wijnkelders laat proeven van verschillende druivensoorten: dolcetto, barbera, moscato, nebbiolo en chardonnay (I know, dit is een Franse druif).

Terwijl we proeven voorziet hij ons van uitleg. Ook ditmaal krijgen we kazen, charcuterie en broodstokjes te eten bij de wijnen. Niet dat ik de kaas en charcuterie al beu ben, maar de omelet met spinazie en het paasgebak met spinazie en rijst waren wel mijn favoriete hapjes. De wijnen die ik hier proef krijgen van mij een welverdiende tweede plaats in de rangschikking toegewezen, na de wijnen die ik proefde bij Poderi Rosso Giovanni, de eerste dag.

En neen, onze dag zit er nog niet op. Na een busrit van 15 minuten stoppen we bij grappa-huis Berta in Mombaruzzo. De rondleiding hier doet mijn mond open vallen. Over het domein verspreid liggen de stokerij en de opslagplaatsen waar de grappa rijpt vakkundig ingewerkt in de heuvelrug. Maar dat is niet alles: het domein heeft een eigen kruidentuin om de grappa en likeuren van smaak te voorzien. Echt met elk detail is hier rekening gehouden: de opslagplaatsen waar de gigantische vaten liggen, worden via LED’s van verlichting voorzien. De steeds veranderende kleuren zorgen voor een bijzonder feeëriek schouwspel. Om de grappa optimaal te laten rijpen, wordt klassieke muziek gespeeld, omdat onderzoek zou uitwijzen dat dit de kwaliteit bevordert. Dat lijkt mij zever in pakjes, maar het zorgt wel voor een stemmig bezoek.

Na de rondleiding volgt het moment van de waarheid: de proeverij. Op dit vlak haalt Beccaris het moeiteloos van Berta, waar men bijzonder karig is met de proevertjes. Gelukkig compenseren de lekkere amaretti dat een beetje.

Ons laatste bezoek van de dag zit erop en we keren terug naar La Mussia, ondertussen een vertrouwde uitvalsbasis. En jawel, we zetten de traditie van het aperitief in de ondergaande zon verder. Al wordt het snel te fris voor mij en doen we binnen gezellig verder.

Vandaag eten we lasagne al ragù, brasato al barbera wine en panna cotta als dessert. Alweer een heerlijk staaltje Italiaanse kookkunst. Perfect gecomplementeerd door de wijnen die we vandaag kochten. Van het ene culinaire hoogtepunt naar het andere.

Bric Cenciurio in Barolo, Madere in Guarene en Distelleria Beccaris – 29 maart 2019

De dag begonnen met een ontbijt met boerderijproducten en een lekker roerei bij La Mussia. De grappa van gisteren zindert nog wat na in mijn hoofd en ik neem me voor het de komende dagen toch wat kalmer aan te doen. Kwestie van dit weekend heelhuids door te komen.

Na het ontbijt brengt onze chauffeur ons naar onze eerste stop van de dag: wijnhuis Bric Cenciurio in het charmante dorpje Barolo. We worden er vriendelijk onthaald door Alberto en starten met de eerste wijnproeverij van de dag. Eerlijk, om half elf ‘s ochtends staat mijn hoofd nog niet echt naar alcohol, maar omdat ik het zonde vind niet te proeven, besluit ik een klein slokje van elke wijn te nemen en de rest van het glas weg te gieten. Uitspuwen zoals de professionele wijnproevers gaat me nog net iets te ver.

De prosecco waarmee we beginnen is lekker, maar de witte wijnen weten me maar matig te bekoren. Eens we bij de rode wijnen aanbelanden, sluiten de wijnen al beter aan bij mijn smaakpalet. In totaal krijgen we maar liefst elf verschillende wijnen voorgeschoteld. Uiteraard vergezeld van salsicce en Parmezaanse kaas. We sluiten de proeverij af met een glaasje lekker zoete sprankelende rode schuimwijn. Een stevig begin van de dag. Wellicht komt het door het vroege uur, maar de wijnen die we bij Bric Cenciurio proeven, spreken me minder aan dan die van gisteren bij Poderi Rosso Giovanni.

Na de proeverij strekken we even de benen in Barolo. Het is vrij rustig in de straten, we bewonderen het Castello Falletti di Barolo en lopen tot aan een terras dat een mooi uitzicht biedt op de omgeving. Vlakbij bevindt zich een klein wijnmuseum dat gratis is en verrassend interessant. Het is duidelijk dat deze streek zich volop richt op toeristen die van wijn houden.

Als brave kinderen keren we terug naar ons busje dat ons naar de volgende stop van de dag brengt: Madere in Guarene. We komen aan op iets wat op het eerste gezicht een stoffig erf lijkt. Francesca Allessandria, de boer die ons rondleidt spreekt enkel Italiaans, maar heeft een tolk meegebracht om te vertalen naar het Engels. Wat het grappige effect heeft dat ik de uitleg telkens twee keer te horen krijg (de Italianen in Piemonte spreken heel duidelijk en zijn daardoor makkelijk verstaanbaar).

We maken een wandeling doorheen de wijn- en boomgaarden van het domein. Ook hier is het stoffig. De boer legt uit dat het al veel te lang niet meer geregend heeft en dat de natuur snakt naar wat verfrissend hemelwater. Ondanks het stof geniet ik van de wandeling in het zonnetje en de bloeiende appel-, perzik- en perenbloesems rondom ons.

Na de wandeling is het tijd voor, jullie raden het nooit: een proeverij! We beginnen met een glaasje perencider. Verrassend lekker en helemaal mijn ding. De sidré is gemaakt van Madernassa-peren. Daarna schakelen we over op een wijn gemaakt van een iets minder bekende druivensoort: dolcetto. Vroeger werd deze druivensoort veel gedronken, maar tegenwoordig zijn soorten zoals nebbiolo en barbera populairder. Ook ik ben niet echt overtuigd van deze wijnen.

Natuurlijk mogen de hapjes niet ontbreken: salsicce (die we nog zelf moeten snijden en dat blijkt lastiger dan het klinkt), kaas, broodstokjes en voor het eerst: de befaamde hazelnoten waar de streek zo gekend om is. We krijgen ook een stukje Madernassa-peer te proeven. De peer zelf is heel hard, waardoor hij maanden kan bewaard worden. Gestoofd in wijn zou deze ook heel lekker zijn met een stukje vlees.

Volgende stop: Distilleria Beccaris. Grappa! We moeten even wachten voordat de rondleiding start, want voor ons rondt net een groep studenten-wijnmakers hun proeverij af. Even later is het onze beurt: een duidelijk geblondeerde dame geeft ons toelichting bij het distilleerproces van de grappa, dat net zoals alle distilleerprocessen lijkt op dat van whisky. De basis om grappa te maken is druivenpulp: het restant van de wijnmakerij (schillen, pitten en steeltjes). Distilleria Beccaris koopt de grondstof voor hun grappa in bij diverse wijnboeren uit de streek.

Ik moet toegeven dat ik slechts vijftig procent van de toelichting versta. Het is vrij rumoerig in de verschillende ruimtes van de stokerij en de dame die ons rondleidt, doet niet de moeite te wachten tot iedereen er is alvorens aan haar uitleg te beginnen. Op den duur geef ik het op. Ik vang wel half op dat ze al een paar jaar bezig zijn een splinternieuw bijgebouw te plaatsen, maar versta niet goed wat de reden is dat het bouwproject momenteel stil ligt.

Gelukkig maken de proevertjes veel goed. Het aanbod is ronduit indrukwekkend. We mogen niet enkel verschillende soort grappa proeven, maar ook allerlei likeurtjes in de zotste kleurtjes. De knalrode Amaro vind ik verschrikkelijk slecht, maar de andere kleurtjes staan me wel aan: viooltjes (knalblauw), rozen, jeneverbessen (lichtgroen), kaneel, blauwe bessen, appelsien,… Je kan het zo gek niet bedenken of ze maken er hier likeur van. Ik proef ook brandy, limoncello en amaretto. Vooral de brandy weet mij te charmeren. De plakkerige zoetheid van amaretto kan mij hoe langer hoe minder bekoren. Bij dit alles krijgen we cake van hazelnoten, chocolaatjes met rozijnen in grappa geweekt en in grappa opgelegde abrikozen (dé ontdekking van de dag, overheerlijk!).

Als traktatie voor de collega’s koop ik wat chocolaatjes en voor mezelf die chocolaatjes met rozijnen in grappa. Bij het afrekenen hoor ik de geblondeerde dame een beetje schamper opmerken dat we wel héél véél geproefd hebben. Dat is effectief zo, maar als dat een probleem was, had ze dit moeten zeggen. De lieve dame die de ganse reis in elkaar gebokst heeft, is een beetje gegeneerd en biedt aan om voor een aantal personen bij te betalen. Maar dat voorstel wimpelt de geblondeerde dame af. Dan had ze zich beter die nogal venijnige opmerking niet laten ontglippen, vind ik persoonlijk.

We zijn een dik uur vóór het avondeten geserveerd wordt terug in La Mussia. Tijd om te aperitieven! Met een groepje van zes genieten we van de laatste zonnestralen en een glaasje parelende prosecco, gekocht bij Bric Cenciurio deze ochtend. Nu de zon wegzakt, wordt het frisjes, maar met een fleece aan valt het nog net uit te houden. We eten als appetizer een kaas die weg heeft van heel romige, bijna lopende gorgonzola, deze ochtend gekocht aan een kraampje in Barolo. We doen ons best om de lokale economie te steunen, nietwaar?

Laura heeft weer haar best gedaan en schotelt ons tagliatelle al ragù, lonza di maiale met wortelen en een chocoladepudding als dessert voor. We drinken van de wijnen die we doorheen de dag gekocht hebben. Bij het chocoladedessert hoort natuurlijk een glaasje van die sprankelende rode schuimwijn en dan is er voor de liefhebbers (ikke!) nog een glaasje kaneellikeur. De grappa laat ik vanavond wijselijk aan mij voorbij gaan.

Mijn vriend en ik hebben tijdens het diner een heel fijn gesprek met een apotheker op rust en zijn vrouw. De mens is 74, maar dat is hem beslist niet aan te zien. Hij kent niet alleen veel van wijnen, hij is ook enorm belezen en goed bekend met de Europese geschiedenis. Hij en zijn vrouw hebben als koppel duidelijk al veel gereisd en hij weet veel straffe verhalen op te rakelen.

Een twee zonnige superdag in Piemonte.

Yet Another Blog

Life on my side

piemonte

Afscheid van Piemonte – 3 juni 2023

Barolo, Borgomale, Santo Stefan Belbo, Mango en Neive – 2 juni 2023

Poderi Rosso Giovanni, Distillerie Berta en Asti – 1 juni 2023

Albino Rocca, Barbaresco en Alba – 30 mei 2023

Van Leuven naar Portacomaro – 29 mei 2023

Grappa degustatie in La Filosofia

Reistip: Piemonte

Formaggi di Moasca, Villa Prato in Mombaruzzo en Cascina Vallegia – 31 maart 2019

Le Nocciola di Alba, Azienda Agricole Poggio en grappa-huis Berta in Mombaruzzo – 30 maart 2019

Bric Cenciurio in Barolo, Madere in Guarene en Distelleria Beccaris – 29 maart 2019