Met mijn petekindje naar Leuven kermis

Het leek een goed idee, maar ik zou liegen als ik hier zou schrijven dat ons uitstapje een succes was. Mijn drieëneenhalfjarige petekindje kon nog net overtuigd worden om eendjes te vissen, maar hij was met geen stokken op de paardenmolen te krijgen. ‘t Is geen held, ik zei het al. Het vanilleijsje van Decadenza viel gelukkig wel in de smaak, maar verder was het, ondanks de bij het eendjes vissen gewonnen tractor, behoorlijk moeilijk om hem tevreden te houden.

Het enige moment dat hij niet gezaagd heeft, was toen hij, terwijl wij op ons eten wachtten, speelde dat hij een taart gebakken had in het houten huisje van de speeltuin bij Brasserie 500. Trouwens erg verbaasd om zongedroogde tomaten terug te vinden in mijn Asian Style mosselen. Niet bepaald een geweldige combinatie, wat mij betreft.

‘t Ziet er alleszins niet naar uit dat ik binnenkort samen met mijn petekindje de pretparken zal afschuimen om de wildste attracties uit te proberen.

Prachtig Planckendael

De date met mijn petekindje stond al even lang in mijn agenda als de Grote (helaas geannuleerde) Kanaaloversteek van mijn vriend . Alleen de invulling van de dag lag nog niet vast. Eerst dachten we op weekend te gaan, maar dat zag de mama dan toch niet goed zitten. Tot ik een week voordien een ingeving kreeg en voorstelde om samen naar Planckendael te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De mama kwam mij samen met haar twee zonen (mijn petekindje en zijn broer van bijna een jaar oud) in Leuven ophalen om van daaruit verder te rijden naar Planckendael. De weersvoorspellingen waren eerder pover, dus ik was voorzien van een dikke fleece en ik rekende erop dat we zeker een paar keer zouden moeten schuilen voor een regenbui. Maar kijk, de weersvoorspellingen zaten er grandioos naast: het stralende zonnetje dat ons begeleidde toen we de auto parkeerden, bleef tijdens de rest van onze uitstap haar beste beentje voorzetten.

Ik vermoed dat de weersvoorspellingen veel mensen afgeschrikt hadden, want het was vrij rustig in de dierentuin. Ideaal, zo konden wij makkelijk manoeuvreren met de twee buggy’s. Voor de jongste van de twee broers was het de eerste keer dat hij een dierentuin bezocht. Op voorhand konden we moeilijk inschatten of hij het leuk zou vonden, maar we hadden nooit durven hopen dat hij het zo fijn zo vinden. Hij deed niets anders dan lachen en keek oprecht geïnteresseerd naar alle diertjes.

Voor mij persoonlijk waren er een paar momenten dat ik echt voelde dat het lukte om een band met mijn petekindje op te bouwen. Hij is erg verlegen en soms is het moeilijk om contact met hem te leggen. Maar kijk, we hebben fijn samen gespeeld toen zijn mama met zijn broer naar het toilet was en zijn samen met ons tweetjes naar de speeltuin geweest toen zijn mama zijn broertje eten gaf. Ik ben zelfs speciaal voor hem op handen en voeten door een buis gekropen om wat konijnen te bekijken. Hij vond het zo geweldig dat hij graag nog een keertje wilde, maar dat zagen mijn knieën niet meer echt zitten.

Hét moment van de dag was toch wel ons bezoek aan de kinderboerderij. De geiten aldaar zijn niet te onderschatten. Ze roken direct dat er eten in de buggy lag en voordat ik hen kon tegenhouden hadden ze de plastic zak met sandwiches vast. De mama van mijn petekindje slaagde erin de zak met een heldhaftige ruk af te pakken van de geiten, maar toen was de zak al helemaal kapot en hadden de geiten al stukken van de sandwiches gebeten. Een bijzonder traumatische ervaring voor mijn petekindje (‘t is niet zo’n held) die helemaal overstuur raakte, omdat de geiten zijn favoriete eten hadden afgepakt. Ik moet toegeven dat ik het geheel nogal amusant vond. Enfin ja, uiteindelijk heb ik de aangevreten sandwiches toch maar aan de geitjes gegeven, ‘t is niet dat wij ze nog zouden opeten. Drie tellen later viel er niets meer van de sandwiches te bespeuren. 😉

Na de middag was de pijp van de jongste uit en deed hij een dut in de buggy terwijl wij de nog resterende dieren gingen bekijken. Al bleek het om de één of andere reden moeilijker dan verwacht om de giraffen te vinden, nochtans de favoriete dieren van mijn petekindje. Ook de vissende pelikanen die het één na het ander visje boven haalden, waren een groot succes. Mijn petekindje kon er geen genoeg van krijgen.

Zo rond kwart voor vijf was het tijd om huiswaarts te keren. We hadden bijna gans Planckendael gezien en enorm genoten van het prachtige weer. Buiten het sandwich-incident was de dag supervlot verlopen. De kinderen hadden er zichtbaar van genoten en de volwassenen ook. Al blijkt het niet zo evident om goeie foto’s te nemen als je tegelijkertijd een buggy moet voortduwen en een petekindje moet entertainen.

Terwijl we richting Tielt-Winge reden, gaf ik instructies door aan de papa van mijn petekindje voor het avondmaal. Mijn vriend arriveerde zo’n tien minuten na ons in Tielt-Winge zodat we gezellig met z’n allen konden avondeten. Hamburgers met honderd procent rundvlees, guacamole en veel groenten. Ik ben niet echt zo’n hamburgereter, maar ik moet zeggen dat het mij smaakte.

Een stevige regenbui noodzaakte ons het terras te ontruimen en naar binnen te vluchten, alwaar we nog wat na keuvelden bij een kopje thee. Net op het moment dat we afscheid genomen hadden, verscheen er een prachtige regenboog aan de hemel.

Een dag met een veelkleurig strikje er rond.

Afgelast wegens regen

Het lijkt wel de rode draad te worden voor de afspraken met mijn petekindje. We maken plannen om leuke dingen samen te doen en de regen strooit roet in het eten. Spelen in het provinciedomein in de regen, niet plezant. We overwogen nog even uit te wijken naar de binnenspeeltuin bij de Sportoase, maar daar is het altijd zo druk en de vorige keer vond mijn petekindje dat niet zo heel leuk. Dus bleef de enige optie: onze afspraak afzeggen. Maar geen nood, we hebben ter vervanging in de zomer een gans weekend vastgelegd voor een uitstapje naar zee!

En om heel eerlijk te zijn, heel ongelegen kwam deze verandering van onze plannen niet, want mijn vriend en ik moeten vandaag nog wat bekomen van het fenomenale verjaardagsfeestje van gisteren, dat we met een groepje die hards afsloten rond een uur of vier ‘s nachts, knabbelend op het overgebleven vlees van de barbecue. Veertig jaar worden doe je maar één keer in je leven en om dat in stijl te vieren organiseerde onze vriend met nog twee andere kameraden een spetterend feest in de Witte Villa van 3Hoog Leuven. De weergoden waren ons zaterdagavond alvast beter gezind dan vandaag, want we hebben de hele avond buiten gezeten en de paar druppels die toch uit de lucht vielen, slaagden er alvast niet in om ons naar binnen te jagen. Denk trouwens dat wij de enige feestvierders waren die met de fiets naar deze locatie waren gekomen. Iets wat ik mij, toegegeven, een beetje beklaagde toen ik al puffend die berg op reed en uiteindelijk noodgedwongen moest afstappen. Misschien toch eens investeren in een betere fiets.

Het eten van Traiteur Culinesse was trouwens uitstekend. Perfect barbecuevlees en -vis vergezeld van overheerlijke slaatjes. Dikke, dikke aanrader.

En deze beauty’s werden voor het eerst van stal gehaald en meteen al goed ingedanst. Al was ik zo rond een uur of twee ‘s nachts bijzonder blij dat ik ze kon inruilen voor flipflops. Maar al bij al vind ik dat ik het toch lang heb uitgehouden. 😉 Een memorabele avond op alle vlakken!

Lausanne – 7 mei 2016

Gezellig ontbijten in het zonnetje in de tuin van onze vrienden, er zijn ergere manieren om de dag te starten. Vandaag gingen we op stap zonder onze vriendin, want ze moest haar business trip naar San Francisco van de dag nadien voorbereiden. We deden het met z’n allen rustig aan, want echt grootse plannen hadden we niet, buiten de zoon van onze vrienden op tijd op de voetbaltraining krijgen. Die voetbaltraining bleek echter onverwacht (nu ja, het was wel een verlengd weekend, wellicht was onze vriend dat gewoon uit het oog verloren) afgelast en zo kwam er tijd vrij om een spelletje UNO te spelen met de drie kinderen. Ik blijf UNO een fijn spel vinden: eenvoudig genoeg zodat iedereen die cijfers kan lezen een kans heeft om te winnen en altijd spannend en afwisselend.

Rond elf uur vertrokken we met onze vriend en de drie kinderen naar Lausanne, zodat hun mama rustig haar koffer kon maken. We parkeerden de auto in de Flon buurt en wandelden naar de kathedraal. Ondanks het feit dat onze vrienden op een dikke twintig minuten rijden van de kathedraal van Lausanne wonen, hadden ze deze nog nooit beklommen. Hoog tijd om dat recht te zetten. De kinderen beklommen zonder zeuren de trappen om vervolgens boven getrakteerd te worden op een letterlijk oorverdovend concert van de klokken. Hopelijk is er geen permanente schade aangericht aan die kleine oortjes. Ik heb nochtans mijn best gedaan om de oren van ons petekindje dicht te houden.

Na genoten te hebben van het spectaculaire uitzicht (wat een verschil met de vorige keer, toen we Lausanne op een erg druilerige dag bezochten), trokken we terug naar beneden. Ergens onderweg slaagden we erin de zoon van onze vriend uit het oog te verliezen. Er zat niets anders op dan ons op te splitsen. Onze vriend ging terug naar boven om te kijken of zijn zoon ergens op één van de uitkijkplatforms was blijven hangen en mijn vriend liep zo snel mogelijk naar beneden om te zien of de jongen misschien al vooruit gegaan was, terwijl ik op de twee overblijvende kinderen lette. Tot onze grote opluchting vonden we hem snel terug. Da’s nu al de tweede keer dat ik bijna een kind kwijt speel dat niet van mij is!

Ons middagmaal aten we in P’tit bar, een biologisch café met voor het merendeel vegetarisch aanbod. Mijn salade met tomaten, olijven en appel was lekker, maar wel een beetje aan de kleine kant. Nu, een ietwat meer bescheiden middagmaal kon zeker geen kwaad na al die kaas die we de laatste dagen binnen gespeeld hadden.

Na de inwendige mens versterkt te hebben, wandelden we terug richting Flon, een prachtig gerenoveerde buurt met autovrije straten, moderne gebouwen en street art. Ideaal om in te kuieren en ‘s avonds ongetwijfeld een fantastische plek om iets te drinken op een dakterras. Helaas bleken de dakterrassen overdag gesloten, dus moesten wij het stellen met een terras op straatniveau. Ook gezellig! En de Exotic Groove cocktail die ik er dronk, smaakte mij geweldig. De temperatuur op het terras begon al snel op te lopen (vermoedelijk doordat de ganse Flon buurt in een vallei ligt en de warmte er dus moeilijk weg kan) en ik was eerlijk waar opgelucht dat de ober de parasol kwam openen. Mijn velletje is zoveel zon niet meer gewoon!

Bij het vertrekken vergaten we bijna de sjaal van de jongste, maar gelukkig wees de oplettende ober ons op deze vergetelheid. We namen de metro naar Ouchy, gelegen langs het meer van Lausanne, alwaar het meteen een paar graden kouder was. We genoten van de zon, de prachtige uitzichten en de waterpartij waar de kinderen in konden spelen. Er waren allerlei feestelijkheden aan de gang en we lieten ons zelfs verleiden tot deelname aan een groepsdans. Enfin ja, dat is te zeggen, onze vriend, zijn zoon en ikzelf. De meisjes en mijn eigen vriend speelden toeschouwer. Blijkbaar was het tegelijkertijd kermis in Lausanne. Ideaal om de kinderen te trakteren op een ritje met de Water Splash (een attractie vergelijkbaar met de boomstammetjes in Bobbejaanland) en zelf opnieuw het kind in ons boven te halen. Ons petekindje vond het heel erg eng, te oordelen aan de traantjes die op haar wangen bengelden na de rit. Maar ze bleef stoer en zei dat het geweldig leuk was en dat ze zeker nog eens wou gaan. Dat voorstel lieten we maar voor wat het was: er waren immers plastieken zwanen (een upgrade voor de eendjes) waarop gevist moest worden. Helaas kozen de kinderen de meest genderstereotype cadeaus uit die je je maar kan voorstellen: roze glitterspullen voor de meisjes en een stoer geweer voor de jongen. En dat ondanks mijn dappere pogingen om die stereotypen te doorbreken. Er is nog werk aan de winkel!

Na de zwaantjes vonden we het welletjes en liepen we terug naar de waterpartij, alweer we elkaar gratis ende voor niks konden nat spetteren. We sloten ons bezoek aan Lausanne af met een fijne wandeling langs het meer en beloofden de volgende keer dat we er op bezoek zouden zijn, zeker een waterfiets (of twee) te huren. De dag was werkelijk omgevlogen.

Gelukkig verliep de rit van Lausanne naar Aubonne probleemloos. Onze vriendin was ondertussen nog steeds niet gepakt voor haar trip naar San Francisco. Terwijl wij haar tips gaven voor geschikte kledij voor tussenseizoen weer (laagjes, veel laagjes), speelden mijn vriend en ik speelden UNO met de kinderen en bereidde onze vriend het avondmaal: pasta met inktvisringen in een tomatensausje. Simpel, maar lekker! ‘t Zat onze vriendin niet echt mee, want vervolgens lukte de online check-in niet. Na wat geknoei, kwam het uiteindelijk allemaal in orde.

We kropen allemaal vroeg in bed, want onze vriendin moest de volgende dag al rond vier uur opstaan om op tijd op de luchthaven te zijn om de vroege vlucht naar San Fran te halen. Een lange nacht, daar zouden we zelf ook deugd van hebben!

Op date met mijn petekindje

Door de nogal heftige hagelbuien moesten we de plannen om naar het provinciedomein van Kessel-Lo te gaan, helaas opbergen. Al de tweede keer dat het weer roet in het eten strooit op het moment dat ik met mijn petekindje afgesproken heb. Gelukkig stelde zijn mama een heel fijn alternatief voor. Mijn petekindje is momenteel nogal zot van treinen, dus zouden ze met het ganse gezin naar Leuven sporen om alhier een pannenkoek te eten. Aarschot-Leuven is niet bepaald een lange rit, maar wel een spannende uitstap voor een kind van drie.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik wachtte hen op aan het perron en samen namen we de lift naar boven om vanaf de brug te wuiven naar al de passerende treinen. Mijn petekindje wist niet waar eerst kijken. Na voldoende treinen uitgewuifd te hebben, ging het richting L’Etoile d’Or voor een lekkere pannenkoek met stroop. En óf het ons smaakte!

Een rammelende en aftandse trein vol met graffiti bracht ons van Leuven naar Aarschot. Niet dat mijn petekindje dat erg vond, hij was helemaal onder de indruk van het feit dat hij op een trein zat.

Bij mijn petekindje thuis speelden we met de duplo en lazen we samen een boekje. Hij bleef mooi rustig zitten tot ik het ganse boekje had uitgelezen en draaide braaf de pagina’s om als ik daarom vroeg. Is de eerste keer dat ik erin slaag samen met hem een heel boek uit te lezen. Heel fijn om hem aandachtig luisterend naast mij te zien zitten. Hij wilde zelfs nog een tweede pop-up boek samen met mij bekijken.

Als avondeten was er vegetarische pasta en niet lang na het dessert stond mijn vriend al voor de deur om mij te komen ophalen.

Fijn dat mijn petekindje steeds meer over zijn verlegenheid geraakt en we stap voor stap een fijne band opbouwen.

Een goed gevulde zaterdag

Tegenwoordig probeer ik het aantal afspreken per dag in het weekend tot maximaal één te beperken, maar soms kan het gewoon niet anders. Zo lag de dinner date met vrienden in de Zappaz al enkele maanden vast toen ik de uitnodiging kreeg voor het verjaardagsfeestje van mijn petekindje. Daar kon ik als ideale meter natuurlijk moeilijk afwezig blijven. Dus werd het een hektisch gehol van de Spaanse les, naar ons appartement voor een snelle boterham en vervolgens naar de Dreamland voor een grote doos Duplo voor mijn petekindje (ja, dat cadeau had ik al eerder kunnen kopen, op dat vlak liet mijn planning wat te wensen over).

Met het nogal haastig ingepakte cadeau op de achterbank van de wagen vertrokken we rond half drie naar het huis van mijn petekindje. Het was er behoorlijk druk, want op het feest waren de ouders, beide grootouders, de meter en peter van mijn petekindje met partners en de meter en peter van het kleine broertje van mijn petekindje met partners aanwezig. Een hele bende. Mijn petekindje was duidelijk wat ontregeld door al dat volk en al die aandacht, want het eerste uur weigerde hij zijn cadeaus te openen. Gelukkig ontdooide hij na een tijdje en was hij superblij met de brandweerset van Duplo die ik hem gekocht had.

Het eten was gepland om 17u, maar aangezien mijn vriend en ik om 20u in de Zappaz verwacht werden, beperkten we ons tot een mini-stukje lasagne, als appetizer, zullen we maar zeggen. Natuurlijk had de mama van mijn petekindje veel te veel gemaakt en kregen we nog een groot stuk mee naar huis. Konden we op een later moment nog genieten van het lekkers dat ze klaargemaakt had.

Rond 19u namen we afscheid zodat we mooi op tijd waren voor onze volgende afspraak bij de Zappaz. Naar goeie gewoonte werden we culinair enorm in de watten gelegd. De uitleg van de sommelier alleen al maakt een bezoek aan de Zappaz al de moeite en dan heb ik nog niets gezegd over de schitterende kunstwerkjes die we voorgeschoteld kregen. Heel fijn dat we vrienden hebben die een culinaire belevenis naar waarde weten te schatten. Lekker eten en drinken is één ding, het genot verdubbelt als je zo’n avond kan delen met goede vrienden. We legden meteen een vervolgafspraak vast.

Dit aten wij:

vitello tonato – Thaise oestersalade – zwarte rijst – Thaise basilicum
scheermes – citroenverbena – venkel – escabeche
nobashi – passievrucht – wortel – ras el hanout
buikspek – inktvis – jalapeno -avocado
rubia gallega – patata brava – rode biet
mango – melkchocolade – amandel – gember

Kliederen met zoutdeeg

Zaterdag 14 november vormde ons appartement het strijdtoneel voor een heuse virtuele strijd, aka lan-party. Mijn vriend en zijn makkers stortten zich vanaf de vroege namiddag tot de late avond op het gamen. Een ideaal moment om af te spreken met mijn petekindje!

Het oorspronkelijke plan om naar het provinciedomein van Diest te gaan, werd doorkruist door het slechte weer. Gelukkig had de creatieve mama van mijn petekindje een plan B achter de hand. Zoutdeegfiguurtjes maken voor in de kerstboom!

Jullie zullen mij er misschien raar op aankijken, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik met zoutdeeg aan de slag ging. Erg eenvoudig te maken, trouwens, dat deeg, zeker als je over een keukenrobot beschikt. En zo zat ik samen met mijn petekindje aan tafel en rolde ik het deeg terwijl hij de figuurtjes uitstak en van een gaatje voorzag. Met een beetje hulp lukte dat prima. En zo kwamen we tot een mooie collectie om de kerstboom te versieren.

IMG_8810[1]

Het was de eerste keer dat mijn petekindje en ik echt samen speelden. Mijn petekindje is van nature erg timide en het is niet zo makkelijk om een band met hem op te bouwen. Ik was dus ontzettend blij dat hij op voorstel van zijn mama bij mij op schoot kroop om samen sinterklaasliedjes te zingen. En jawel, de Sint moet ons gezang mooi gevonden hebben, want opeens regende het chocolaatjes en nicnacjes. 😉 Leuk om de verrassing te zien in de ogen van mijn petekindje. Hij kon niet snel genoeg van mijn schoot af zijn om de snoepjes op te rapen. Het is de eerste keer dat hij het Sint-gebeuren bewust meemaakt. Een magische tijd die me stiekem deed terug verlangen naar mijn eigen kindertijd. Al wist ik al in het eerste studiejaar dat de Sint een fabeltje was. Mij maakte je als kind niks wijs. 😉 Gelukkig kon ik dankzij mijn broertje dat zes jaar jonger was nog jaren genieten van de komst van de Sint.

Ik bleef gezellig plakken bij de ouders van mijn petekindje voor het avondmaal (hmm, pasta!) en werd na een laatste limoncello aan het station van Aarschot afgezet voor de treinrit naar Leuven.

Hopelijk is het ijs bij mijn petekindje nu definitief gebroken en volgen er nog vele fijne momenten samen.

‘t Is me toch iets met dat vruchtwater

Dat blijft maar niet zitten waar het hoort. Spijtig genoeg strooit vroegtijdig vruchtwaterverlies ditmaal roet in de zwangerschap van de mama van mijn petekindje. Zo spijtig dat ze de laatste dagen/weken voor de bevalling in een ziekenhuisbed moet doorbrengen. Maar het is natuurlijk allemaal voor het goeie doel: een gezonde baby.

We zijn vandaag haar even een hart onder de riem gaan steken in Heilig Hart (tegenwoordig al een even groot doolhof als GHB). Ze klonk optimistisch, maar prettig is het natuurlijk niet. Meteen een kruis door al de plannen die ze nog had. Enfin ja, soms moet je gewoon aanvaarden dat je niet alles in het leven kan plannen en er gewoon het beste van proberen te maken. Ze is nu 34 weken ver, wij duimen voor nog wat dagen (of weken) erbij!

Onverwacht ziekenbezoek

Gisterenavond stond er een bezoekje aan het petekindje op het programma. Om toch nog wat tijd te hebben voordat hij in bed moest, stopte ik wat vroeger met werken en nam ik de trein naar Aarschot, alwaar zijn papa mij aan het station kwam ophalen. Ik had me al verheugd op de reactie van mijn petekindje bij het in ontvangst nemen van mijn cadeautje: een mini-versie van de Ice Explorer. Mijn petekindje is (hoe cliché voor een jongetje) dol op alles wat wielen heeft.

Helaas, het ventje was ziek. 39 graden koorts en het enige wat troost kon bieden, waren de zachte armen van mama. Daar konden geen honderd Ice Explorers tegenop. Jammer, maar ik hoop dat hij er toch plezier aan heeft wanneer hij aan de beterhand is.

Aangezien de mama zich in de namiddag vooral met de zieke had moeten bezig houden, had ze “iets eenvoudigs” gemaakt voor mij en mijn vriend (die vanuit Leuven na kwam met de wagen). Ik weet niet hoe jullie “iets eenvoudigs” definiëren, maar lasagne (zelfs al is het maar met één saus ipv twéé) vind ik nu niet bepaald een eenvoudig gerecht. Enfin ja, het was superlekker. Al was het ijsje met chocoladesaus als afsluiter er misschien net wat te veel aan.

Startschot voor de zomer

Ok, ik moet toegeven dat ik me op zondagochtend, de eerste officiële dag van de zomer en de dag na de Langste Dag niet echt optimaal voelde. De overdaad aan drank van de dag voordien had zijn tol geëist. Eigen schuld, dikke bult, natuurlijk. Dus trokken mijn vriend en ikzelf met een kater naar mijn petekindje en zijn ouders, die zo vriendelijk geweest waren ons uit te nodigen voor een brunch.

Naar goede gewoonte had de mama van mijn petekindje haarzelf weer overtroffen. Heerlijk verse broodjes en koffiekoekjes en overdaad aan beleg (de foto hieronder toont maar een fractie van het aanbod), versgebakken eitjes, humus, verse fruitsla,… Ik liet mij een beetje gaan en bij elke hap die ik nam van het heerlijke ontbijt trok de kater zich een beetje verder terug. Hoera! Tegen dat we moesten vertrekken, voelde ik me weer opnieuw een beetje mens.

We hadden rond één uur met mijn vader afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder ondertussen al een paar jaar verblijft. Geen fijne plek, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik kan heel moeilijk tegen de sfeer die in zo’n rusthuis hangt, het gevoel dat alle bewoners daar gewoon zitten te wachten op de dood. Het gebouw heeft daarenboven zijn beste tijd gehad (de terrasdeur vertoonde een grote barst en kon zelfs niet meer gesloten worden) en er zijn al wat incidenten geweest met de verpleging. Enfin ja, het doet zeer dat mijn moeder wellicht nog vele jaren op die plek zal moeten slijten. Maar er is helaas geen andere optie voorhanden.

Na het rusthuisbezoek reden we verder naar mijn broertje en zijn vriendin. We hadden afgesproken om samen te gaan wandelen langs het Schulensmeer, een kunstmatige waterplas bekend om zijn dieren- en plantenrijkdom. Ideaal om een beetje uit te waaien en wat bij te praten over de bouwplannen van mijn broer en zijn vriendin.

We kozen een middellange wandeling van 7,5 kilometer uit en genoten van al het moois dat de schitterende omgeving van het meer te bieden had.

We sloten onze dag af met een heerlijk avondmaal bij een Koreaans-Japans restaurant in Lummen, of all places. Mijn eerste kennismaking met Japchae, noedels van zoete aardappel met rundvlees en groenten, smaakte alvast naar meer. En ja, dat mochi-ijs kon ik toch echt niet aan mij voorbij laten gaan. Spijtig dat we in Leuven geen Koreaans restaurant hebben!

Yet Another Blog

Life on my side

petekindje