Want hoeveel gepensioneerden kunnen zeggen dat er een oud-minister gespeecht heeft op hun pensioenfeestje?
Uitzonderlijk had ik geen vergadering in de namiddag, dus kon ik mooi op tijd mijn werklaptop dichtklappen om mij naar het feestje in de Ambrassade te begeven. Bij aankomst was er al massaal veel volk aanwezig om de bijna-gepensioneerde in stijl uit te wuiven. Uit de vele speeches en loftuigingen bleek alvast duidelijk dat hij doorheen zijn carrière op veel mensen een onuitwisbare indruk heeft nagelaten. De ontroerende momenten regen zich aan mekaar en er werden vele traantjes stiekem, of iets minder stiekem, weggepinkt.
Eigenlijk was ik van plan niet lang te blijven, maar uiteindelijk was het zo gezellig dat ik toch als één van de laatsten bleef. Kwestie van het weekend meteen goed in te zetten!
Die pensioneringsfeestje beginnen op bandwerk te lijken, maar het feestje van vandaag krijgt toch een bijzondere plekje in mijn hart. Vandaag wuifden we immers mijn voorgangster uit, die voor de laatste jaren van haar carrière besliste om geen leidinggevende functie meer uit te oefenen en zo het pad voor mijn effende. Nu nog denk ik vaak: “Wat zou mijn voorgangster doen.” Een fantastische leidinggevende die haar expertenkennis combineerde met empathie en een groot hart voor haar medewerkers. Grote schoenen te vullen dus!
Eerst had ze gezegd dat ze helemaal geen afscheidsfeestje wilde, maar dat was buiten haar geliefde collega’s gerekend. Iemand die zo’n een indruk heeft nagelaten op de collega’s kan niet geruisloos verdwijnen in onze organisatie. Dus organiseerden we een feestje, zamelden we geld in voor Vlaanderen Vakantiecheques en klonken we op al de mooie toekomstplannen die ze in het vooruitzicht heeft.
Na het officiële gedeelte zakten we met een kleiner groepje af naar Gare Maritime om nog iets te eten en een laatste glas te drinken. Hoera voor Japchae!
Bij het afscheid nemen, beloofden we snel elkaar weer te zien. Want één ding is zeker: wij zeggen geen vaarwel, maar tot ziens!
Deze namiddag namen we afscheid van maar liefst vier collega’s tegelijkertijd. Vier generatiegenoten die allemaal dit jaar met pensioen gaan, een pak ervaring en kennis die ons bedrijf verlaat. Ze zullen gemist worden. Het feest begon al om half vier, maar omdat ik een belangrijke vergadering had, kon ik pas om vijf uur naar het feest gaan, waardoor ik alle mooie afscheidswoorden natuurlijk helemaal gemist heb. Gelukkig kon ik met elk van de afscheidnemende collega’s een persoonlijk woordje wisselen en hen bedanken voor al die jaren fijne samenwerking.
Samen met een paar collega’s sloten we het feest af en ruimden we de gebruikte glazen en overblijvende hapjes bijeen, zodat de collega’s van de catering deze morgenochtend snel kunnen opruimen. Daarna vervoegde ik een paar andere collega’s die de warme feestzaal ontvlucht waren en van de zomeravond genoten op het terras van L’écuyer vlakbij het Muntpunt. Ik bestelde me een glaasje rosé schuimwijn, kwestie van een waardige opvolger te vinden voor de bio-cava van de afscheidsreceptie. 😉
Daarna zakten we met een coalition of the willing van zes personen af naar het terras van The Red Rabbit In Kilt, waaraan ik goeie herinneringen bewaar. Ik hield het bij één afsluitende cocktail, kwestie van morgen niet met een kater te moeten gaan werken en nam afscheid van mijn collega’s die duidelijk van plan waren nog stevig door te zakken. Misschien bij een volgende gelegenheid!
En wij feesten dapper verder! Want onze grote baas is zo belangrijk dat hij meer dan één afscheidsfeestje verdient. 😉 Ook ditmaal waren we te gast bij het fantastische Kasteel van Gaasbeek dat maar al te graag de rode loper uitrolde voor zoveel schoon volk!
De tocht om er te geraken was alvast een hele uitdaging. Ik vertrok samen met twee andere collega’s om kwart voor vijf vanaf ons kantoor in Brussel naar Gaasbeek. Eén van mijn collega’s was zo vriendelijk om mijn collega en mij een lift aan te bieden met haar wagen. Helaas op nog geen tien minuten van onze werkplek reden we ons helemaal vast in het Brusselse verkeer aan het Rogierplein. De grote boosdoener van deze opstropping waren de wegenwerken, waardoor we ongeveer een uur (!) tijd verloren en uiteindelijk pas om zeven uur ‘s avonds in Gaasbeek waren. Gelukkig net op tijd om de speeches mee te pikken.
De speeches waren kort en krachtig. Vooral de speech van een nauwe vriend van onze grote baas was bijzonder memorabel. Een mooi schrijfsel dat onze baas helemaal typeerde op een overtuigende manier gebracht. Gelukkig had mijn baas geleerd uit het feestje van gisteren en was hij zo slim om zijn speech op te vouwen en terug in zijn binnenzak te steken. In de plaats daarvan bedankte hij een aantal mensen die hem in de loop der jaren gesteund hadden. Veel beter!
Het eten was zeer lekker en verzorgd, helaas stond ik blijkbaar altijd op de verkeerde plaats in de tent, waardoor ik een aantal gerechtjes miste en met honger terug naar huis keerde. Niet erg, want ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik om met wat mensen bij te praten die ik al een tijd niet meer gezien had. Netwerken met een glaasje schuimwijn in de hand op een sprookjesachtige locatie. Ik denk dat mijn baas zich geen beter afscheid had kunnen wensen.
Deze middag zakten we met (bijna) alle collega’s af naar het pas heropendeKasteel van Gaasbeek voor een wel heel bijzondere gelegenheid: het pensioneringsfeest van onze grote baas. Allez, eigenlijk moet ik pensioneringsfeest tussen aanhalingstekens zetten, want onze oud-baas start gewoon aan een nieuwe job ná zijn vijfenzestigste verjaardag. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen zittend gat. En ik kan maar hopen dat ik op zijn leeftijd nog zoveel energie heb en zo boordevol ideeën zit als hij.
Ik was zelf een beetje nerveus, want ik had de eer om namens het management de afscheidsspeech te houden. Ik had me goed voorbereid en de speech een paar keer op voorhand geoefend, maar het blijft natuurlijk een beetje stressy om te spreken voor zoveel mensen die je van dichtbij kent. Gelukkig struikelde ik niet over mijn woorden en zijn er achteraf toch een aantal mensen mij komen feliciteren met de speech. Chapeau trouwens voor de twee collega’s die het aandurfden om een quatre-mains op de vleugel te spelen. Erg knap gedaan!
Het concept van het afscheidsfeest was high tea en amai, wat een overvloed! Een fantastische mengeling van zoet en zout. Het contrast met het openingsfeest, nochtans verzorgd door dezelfde cateraar, kon amper groter zijn. Al was de cateraar wel vergeten dat gans het buffet eigenlijk vegetarisch hoorde te zijn. Al moet ik zeggen dat ik weinig collega’s heb horen klagen. 😉
Wel jammer dat de twee pendelbussen die voorzien waren om de collega’s na het feest naar metrostation Erasmus te brengen al om vier uur in de namiddag vertrokken. Dat maakte dat er opeens een massale uittocht was van collega’s, die allemaal graag nog wat langer hadden willen blijven plakken. Zeker omdat de speeches langer geduurd hadden dan voorzien (niet die van mij, het was de grote baas zelf die voor het uitlopen van het programma had gezorgd). Volgende keer de uittocht in twee shiften organiseren!
Gelukkig kon ik naar goede gewoonte weer naar Leuven meerijden met de grote baas zelf en werd ik, ongetwijfeld voor de allerlaatste keer mooi aan mijn deur afgezet. Toegegeven, onze baas heeft alles behalve een volmaakt parcours gereden in ons bedrijf en zijn passage, die gepaard ging met een zeer grondige reorganisatie, zal niet licht vergeten worden, maar ik ga hem en zijn rare trekjes toch wel missen. Uiteindelijk kwamen wij op menselijk vlak altijd goed overeen en koester ik fijne herinneringen aan de vele autoritten samen.
Donderdagnamiddag namen we afscheid van een monument op ons werk: mijn dierbare voorganger én collega-ingenieur. Na op 1 december zijn vijfenzestigste verjaardag gevierd te hebben, was het moment om definitief afscheid te nemen aangebroken. En dat afscheid nemen, dat deed hij in stijl. Zoals we dat van hem gewoon zijn, nam hij de touwtjes van zijn eigen afscheid vanaf de eerste moment strak in de handen om ze niet meer te lossen.
We startten de namiddag om 15u met een drankje in het Grand Café om ons vervolgens naar het charmante auditorium De Wolken te begeven, alwaar ons een heuse filmvoorstelling wachtte.
Mijn bijna-oud-collega is een man met een uitgebreide cultuurkennis die er in zijn jonge jaren een behoorlijk avontuurlijk leven op nahield. Zijn filmkeuze reflecteerde die liefde voor reizen en goede muziek. De film vertelde het verhaal van de legendarische Groenlandse rockband Sumé, die met hun politieke songs, gezongen in het IJslands, het ganse land op zijn kop zetten. De songs van Sumé klaagden de Deense onderdrukking aan en wakkerden de roep naar zelfbestuur van de Groenlanders aan. Een prachtige film doorspekt met muziek die nog niets van zijn kracht ingeboet heeft. Verrassend actueel ook. Dikke aanrader.
Na de film was het tijd om onze collega in de bloemetjes te zetten. We hadden een gedicht voorbereid waarvan iedereen van ons team twee regels bracht en overhandigden onze cadeaus: een vette reischeque van Connections, een foto-album met persoonlijke reisaanbevelingen van de medewerkers aangevuld met leuke teamfoto’s en tot slot een SESAME sleutelkastje van ontwerper Pierre-Emmanuel Vandeputte met sleutels met daarop een persoonlijke boodschap. Ik denk dat hij oprecht blij was met zijn cadeaus.
Daarna zakten we af naar het AB-café voor een paar drankjes. Mijn collega zelf nam rond 19u afscheid om met zijn familie iets te gaan eten. Aangezien onze magen ook zo stilletjes aan begonnen te rammelen, belde ik een paar restaurants af om te informeren of ze nog plek hadden. Plaats vinden voor een gezelschap van 12 personen op een donderdagavond in Brussel, niet gemakkelijk, ik verzeker het jullie. Na een stuk of zeven keren te horen gekregen te hebben dat het restaurant in kwestie ‘complet’ was, kreeg ik een gelukkige inval: Kabuki! Zo’n groot restaurant zou beslist nog een plek hebben. En jawel, we mochten meteen komen.
En zo kwam het dat we deze fijne avond eindigden met twaalf personen in kimono gezeten rond een teppanyaki bakplaat. Helaas kreeg ik een uitdrukkelijk verbod om de kimonofoto’s te delen op social media. Zij zullen dus voor eeuwig blijven verder leven op het geheugenkaartje van mijn telefoon en mijn eigen harde schijf. Tot wanneer iemand van de aanwezigen zelf op pensioen gaat. Reken maar dat die foto’s dan opnieuw boven water zullen komen!
Het afscheidsgedicht:
Wat te doen na je pensioen?
Wij kennen jou als een man van het goede leven.
Daarom willen wij jou graag een aantal tips geven:
Maak wandelingen op onbekende plekken,
Zelfs in Gent moet er nog veel zijn te ontdekken.
Misschien wel tijdens de vroege uurtjes in de Charlatan?
Met diskjockey Philip is iedereen fan!
In Oostende blijft The Crystal Ship
Ook de volgende jaren origineel en hip.
Soms is het weer aan zee een beetje guur,
Maar de zon is er altijd vanaf tien uur.
En mocht het toch wat frisjes zijn,
Een lekker kopje koffie krijgt die kilte wel klein.
Had jij als kind ook al iets met water?
Of kwam dat door je hipster baard met gelach en geschater?
Ook al vloeit het water overal waar jij komt rijkelijk,
Nergens zal je daaraan meer plezier beleven als op de zeedijk.
Vanaf de dijk kan je alles prima zien,
Zelfs onzichtbare kunst krijgt er een tien op tien!
Kunst onder de grond in de metro van Brussel is nu toegankelijk,
want dankzij ons ben je niet meer van hun ticket afhankelijk!
Of doe eens iets wat totaal niet LOGISCH is,
(Niet lezen, reizen of een uitstap naar de middernachtmis)
Wij hebben het dan over zulke dingen
Als abseilen of parachutespringen.
Je bent daar zeker nooit te oud voor,
Breuken oplopen kon je vroeger ook, hoor!
Op de opening van het KMSKA is het nog even wachten,
Laat je ondertussen inspireren door andere museumnachten.
Waarbij je geniet van binnen- en buitenlandse cultuur,
Maar vooral van de prachtigste architectuur!
Voor alles wat je ooit hebt uitgesteld… DOEN!
NIKS MOET… ALLES MAG! Geniet van je PENSIOEN!
Goed, ik denk dat ik 2018 nu wel definitief mag uitroepen tot het jaar met de meeste afscheidsfeestjes ooit. Al mag het zo stilletjes aan wel eens beginnen stoppen. Al die personeelswissels zijn niet goed voor een organisatie die nog steeds in transitie is.
Maar goed, donderdag vond dus het laatste pensioneringsfeestje van 2018 plaats. We namen afscheid van een collega die er een carrière van maar liefst 42 jaar heeft opzitten. De opkomst voor het feest was groot en hoewel onze collega eerst gezegd had geen afscheidsfeestje te willen, zag ik haar stil genieten van het feit dat zoveel volk de moeite had genomen om te komen. En dat tijdens de drukste periode van het jaar. Ook voor mij kwam de timing van het feest alles behalve goed uit, maar hey, sommige zaken zijn nu eenmaal belangrijker dan werk. En iemand bedanken voor haar jarenlange inzet en collegialiteit is daar één van. Dat werk haal ik wel op een ander moment in.
De speeches waren dan ook vol lovende woorden voor de verdiensten van deze collega, die ik zelf enorm apprecieerde voor haar eerlijkheid en directheid. Er zouden meer mensen moeten zijn op de werkvloer die het gewoon zeggen zoals het is. Zonder al te veel blabla, recht door zee. Helemaal mijn stijl.
Ik denk persoonlijk niet dat er veel mensen zullen zijn die het mijn collega nadoen: 48 jaar onafgebroken werken. Op zijn zestiende levensjaar voor het eerst van Limburg naar het verre Brussel sporen om daar te beginnen op de laagste sport van de ladder en zich vervolgens door zijn goede inborst en onverwoestbaar zonnige humeur een plek in het hart van elke collega te veroveren.
Het was dan ook met spijt in het hart dat we deze vrijdag afscheid namen van deze supercollega, die ik voor het eerst ontmoette toen hij mij en een groepje collega’s met een busje naar Nederland voerde voor één of ander werkbezoek. Wat we toen juist bezochten, ben ik al lang vergeten, maar de gesprekken met deze joviale levengenieter staan me nog altijd fris voor de geest. De drank vloeide dan ook rijkelijk en de cadeaus waren overvloedig en meer dan verdiend. De taart traktatie maakte deze zoetekauw bijzonder gelukkig en afsluiten deden we, naar goede gewoonte met de plakkenblijvers in Scott’s bar. Allemaal iet of wat boven ons theewater.
Dat mijn collega nog vele jaren van zijn pensioen mag genieten!
Gisteren was ik te gast op een pensioneringsfeestje van een collega die na jaren trouwe dienst afscheid nam van het werkleven. Toegegeven, in het verleden botste het zo nu en dan tussen ons, maar ondertussen zijn de plooien gladgestreken en is er sprake van wederzijdse appreciatie. Ik was dan ook erg vereerd een uitnodiging voor het feestje te krijgen en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de boeiende loopbaan van het feestvarken. Heel knap hoe ze haar emoties overwon en als allereerste spreker van de namiddag met licht trillende stem de spits afbeet. Behoorlijk a-typisch, dat wel, maar ik begrijp dat zij de enige persoon was om zo’n gevarieerde carrière met de juiste nuances te overlopen. Daarop volgden nog een paar prachtige speeches, waarin ook een beetje de draak gestoken mocht worden met haar taalpurisme. Het allermooiste was toch wel het lied dat alle aanwezigen gezamenlijk aanhieven te harer ere, begeleid door twee muzikale collega’s op de gitaar.
Daarna werd er druk nagebabbeld met een glaasje biologische cava en wat hapjes. Wel jammer dat de cateraar het een beetje liet afweten: de hapjes waren erg lekker, maar helaas waren er veel te weinig hapjes. Ik sprak kort even met één van de organisatoren en die was niet te spreken over het schrale aanbod. Een kleine valse noot op wat verder een schitterend feest was. Benieuwd of ooit in de verre toekomst mijn collega’s ook zo lovend over mij zullen spreken wanneer ik met pensioen ga.
Na het lezen van deze titel vragen jullie je ongetwijfeld af wat in godsnaam de link is tussen de Panamapapers en de regelsystemen. Een terechte vraag, want vóór de pensioneringsviering van mijn baas zou ik er mij ook niets bij hebben kunnen voorstellen.
Normaal gezien is het bij ons bedrijf de gewoonte dat de collega’s de pensioneringsviering organiseren voor de gepensioneerde. Mijn baas is echter een speciaal geval. Van bij het begin was het duidelijk dat hij de regie van zijn afscheidsviering zelf in handen zou nemen. Hij had een duidelijk beeld voor ogen en wenste daar niet van af te wijken. Wij stonden erbij en keken ernaar.
Maar kijk, de strakke regie leverde een mooi resultaat op. Na een uitgebreide verwelkoming (inclusief een lange lijst verontschuldigingen), gaf journalist Kristof Clerix ons wat meer inzicht in het journalistieke werk dat voorafgegaan was aan de wereldwijde publicatie van de panamapapers. Kristof Clerix was een uistekend spreker, al moet ik zeggen dat zijn discours me niet bepaald hoopvol stemde. Het is idd prachtig dat de vierde macht erin slaagt zulke schandalige misdrijven aan het daglicht te brengen, maar het blijft een feit dat mensen met veel geld er altijd in zullen slagen de regels om te buigen in hun voordeel.
Na de zeer boeiende lezing volgde nog een korte vragenronde en daarna was het de beurt aan mijn baas. Hij had duidelijk veel werk gestoken in zijn afscheidsspeech. Het begin was een beetje dark and gloomy met verwijzingen naar de vervolging van holebi’s door de nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog, maar gelukkig volgden daarna wat foto’s van zijn kindertijd, zijn ouderlijke huis en de allereerste auto die zijn ouders in hun bezit hadden.
We reisden mee door zijn kindertijd, over zijn adolescentie naar zijn universiteitsjaren en tot slotte konden we een blik werpen op zijn doctoraatsthesis volledig geschreven in LaTeX en met als onderwerp regelsystemen. De laatste keer dat ik te maken had met regelsystemen dateert uit de tijd dat ik nog voor burgie studeerde. Maar de parallel die mijn baas trok tussen een technisch regelsysteem en een goed functionerende democratie waarbij een belangrijke rol voor de pers is weggelegd, kon ik zeker volgen. De conclusie dat we moeten vechten voor het behoud van onze vrijheden en streven naar een democratie waar iedereen gelijk behandeld wordt, kan ik enkel onderschrijven.
Verder onthoud ik nog deze schitterende quote: ‘je moet niet verwerken wat het leven je voorschotelt, je moet het bewerken’. Een zin waaruit ik zeker inspiratie kan putten.
Na de speech doorbraken we even de strakke regie en gaf ik samen met twee andere collega’s onze cadeaus af. Een vette bon van 550 euro van de INNO, een fles chique champagne en een prachtig boeket bloemen.
Na een kort muzikaal intermezzo op de piano was het dan tijd voor de receptie. Een fijne gelegenheid om bij te praten met heel wat oud-collega’s die allemaal een uitnodiging hadden ontvangen. We dronken een glaasje schuimwijn en genoten van het volledig vegetarisch buffet. Lekker en ecologisch verantwoord.
We klonken op het einde van een tijdperk en wensten onze baas een deugddoend pensioen toe. Hopelijk slaagt hij erin de komende jaren op een passende manier in te vullen, want ik kan me voorstellen dat het niet eenvoudig is om een nieuwe zinvolle tijdsbesteding te vinden voor iemand die zich zodanig identificeerde met zijn job als mijn baas.
![IMG_1013[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/12/IMG_10131-1024x768.jpg)
![IMG_0217[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/06/IMG_02171.jpg)