Voor een moeilijke vergadering. Echt niet fijn om samen te zitten met een groep mensen die het duidelijk lastig hebben en hen geen enkele oplossing te kunnen aanreiken. Ik zou de sfeer tijdens de vergadering nog het best kunnen omschrijven als een regelrechte begrafenisstemming.
Het leven van een leidinggevende gaat niet altijd over rozen. Gelukkig bracht de mooie omgeving iets van troost.
Ik durf het hier bijna niet meer neerschrijven, maar het ziet ernaar uit dat we eindelijk tot een akkoord gekomen zijn en dat ik mijn opvolger heel binnenkort kan bekend maken!
Fingers crossed dat er op het laatste moment niet weer een obstakel opduikt.
Net nu ik op het punt sta de deur op het werk voor een jaar achter me dicht te trekken, zijn er een aantal medewerkers die een moeilijke periode doormaken. Niet werkgerelateerd, maar op persoonlijk vlak.
Vandaag kreeg ik opnieuw een huilende collega aan de lijn voor wie het allemaal even te veel werd. Ik moet toegeven dat ik het laatste half jaar nog nooit zoveel huilende collega’s heb moeten troosten. En hoe je het ook draait of keert, als je op persoonlijk vlak in de knoop zit, heeft dit ook consequenties voor je prestaties op de werkvloer. Ik probeer altijd zo goed als mogelijk een luisterend oor te bieden, maar kan de oorzaak van hun problemen niet wegnemen, omdat deze buiten het werk ligt. Op zulke momenten probeer ik altijd te benadrukken dat het belangrijk is hulp te zoeken. In tweede instantie bekijk ik dan hoe het dringendste werk kan herverdeeld worden. Allemaal niet makkelijk in tijden van reorganisaties. En zeker niet nu het nog altijd onduidelijk is of en hoe ik zal vervangen worden.
Moeilijk allemaal.
Deze weekend komt er weer een bevriend koppel bij ons eten. Geleerd uit vorige ervaringen (het incident met de gaste met notenallergie, terwijl wij een gerecht met noten bereid hadden, staat me nog levendig voor de geest), vraag ik altijd na of er iets is wat onze gasten niet lusten of waar ze allergisch voor zijn. Het verbaast me telkens weer dat ik dan een waslijst terug krijg met dingen die ze niet lusten.
Ik snap dat echt niet. Dat je als volwassene zegt: “ik lust geen fruit” (álle fruit? komaan zeg!) of “ik lust geen rauwe/gekookte groenten” of “ik lust geen vis”. Dat er mensen zijn die geen kaas lusten, daar kan ik nog ergens inkomen, vanwege de bijzondere smaak en textuur, alhoewel de variëteit aan kazen quasi grenzeloos is. Ik vind het altijd een beetje pijnlijk: te gast zijn bij iemand en dan moeten zeggen: “Sorry, ik lust dit niet.” Van een kind kan ik dit begrijpen, als volwassene vind ik dat je moet eten wat de pot schaft. Of toch tenminste een hapje proeven van het aangebodene.
Soms voel ik gewoon plaatsvervangende schaamte. Zo ken ik mensen die geen barbecuevlees willen eten als er daarvoor scampi op de barbecue gelegen hebben of die niet meer willen eten van een bord als er mayonaise op ligt. Ik snap niet dat ze niet door de grond zakken van schaamte om dit te moeten toegeven. Zulk gedrag, dat zit toch tussen de oren?
Misschien heb ik makkelijk praten. Ik ben altijd al een makkelijke eter geweest. Er zijn maar twee dingen die ik echt niet lust: koffie en bier. En dat feit heeft mij nog nooit in ongemakkelijke situaties gebracht. Het is makkelijk om een tasje koffie af te slaan en in de plaats daarvan thee te vragen. ‘t Is zelfs gezonder. En er zijn zoveel smakelijke alternatieven voor bier, dat ik nog nooit de behoefte gevoeld heb om mij de smaak eigen te maken. Al kan ik me er wel nog toe bewegen zo’n zoet vrouwenbiertje als framboise of kriek te drinken.
Eetgewoontes, het blijft me verbazen.
‘t Is mij vanavond op een pijnlijke manier duidelijk geworden dat een weekje kanji oefenen ‘s morgens en ‘s avonds op de trein niet volstaat is om de 50 kanji die we dit jaar geleerd hebben, onder de knie te krijgen. Nuja, ik zal wel geslaagd zijn op het dictee en luisteroefening, maar veel meer dan dat zal het niet zijn. Vooral het dictee viel zwaar tegen. ‘k Ga een tandje moeten bijsteken voor de herkansing volgende week. Dat moet veel beter kunnen. Iemand wat tijd op overschot?
Konden ze het nu niet gewoon bij één alfabet houden ipv eerst leentjebuur te spelen bij de Chinezen, daarna nog twee fonetische alfabetten uit hun mouw te schudden en dan vervolgens alles door mekaar te gebruiken. Zucht.
‘t Ziet ernaar uit dat een half uurtje per week op de trein blokken toch niet genoeg zal zijn om het hiragana, het katakana en het kanji onder de knie te krijgen…