leuven

Glazen huis

Deze ochtend ben ik even naar het glazen huis gaan kijken voordat ik op de trein naar Brussel sprong. Ik stond er samen met de Politika-kerstman die een beetje in een pinnige bui was. Twintig euro was de bijdrage van Politika, terwijl ze even daarvoor zaten te snoeven over de succesvolle fuif die ze de dag ervoor georganiseerd hadden. Tsss, dan konden ze toch op zijn minst een procentje van de winst afstaan.

Gelukkig hoor ik net via de live-stream van Strubru dat de Politika-bachers rond de 170 euro opgehaald hebben in de aula (tiens, en ik die dacht dat pol&soc-studenten gepatenteerde brossers waren). Dat compenseert voor hun zuinige presidium. 😉

22 tevreden computernerdjes

En één lichtelijk aangeschoten yab. Da’s de balans van gisterenavond. Met dank aan het team van de Earth Shake dat weer maar eens voor een voortreffelijke maaltijd en bijhorende omkadering gezorgd heeft. ‘t Was lekker, ‘t was plezant en ‘t is zelfs nog gelukt die ene persoon erbij te wringen die een kwartier (!!) voor de start van het diner belde met de vraag of hij (please, please) ook nog kon afkomen.

Kortfilmfestival

Gisteren zijn we dus samen met mijn broertje, zijn vriendin en twee vrolijke vrijgezellen naar het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven geweest. Omdat film kijken met een lege maag nu eenmaal not done is, zijn we daarvoor met de twee koppeltjes iets gaan eten in de Blauwe Maan in de Mechelsestraat. Het eten was verrukkelijk, het gezelschap ook.

DATE:LOVE:SEX was de voorstelling die we gekozen hadden (ok, ik zal het maar meteen opbiechten: de voorstelling die ik gekozen had). Niet alle filmpjes waren spek naar mijn bek, maar ik heb meermaals luidop moeten lachen. (Kan wel zijn dat de wijn bij het diner hier iets mee te maken had.)

Mijn persoonlijk favoriete filmpje was “Consent” van Jason Reitman. Twee lovers die zich opmaken voor het liefdespel maar de grenzen eerst door hun advocaten op papier laten zetten. Hilarisch. Mijn collega’s niet-juristen-in-spé waren ook bijzonder gecharmeerd door dit filmpje.

“Incomplete” van Yann Demange krijgt van mij de absurditeitsprijs. Penissen die praten en de wijde wereld intrekken zonder hun baasje. Vagina’s die sigaretten roken. En een einde dat zo onaf was, dat we ons afvroegen of het budget op was. (Misschien kostten de special effects voor de pratende vagina te veel.)

“Oedipus” van RONG was een goeie nummer twee, na “Consent”. Een filmpje in sappig rijmend british english, waarin een moderne versie van het Oedipus-drama nagespeeld werd. En dat is grappiger dan het klinkt. Gelukkig waren er voor dit filmpje ondertitels voorzien, want anders had ik de verzen beslist niet kunnen volgen.

“Dan Clark’s Guide to dating” van Dan Clark & Gary Reich was ook hilarisch. Deze filmpjes vormden de rode draad tussen de andere kortfilms. De twee laatste “ten things not to do” vond ik wel het zwakste van de reeks. Misschien was het concept tegen dan al een beetje afgezaagd.

Na de kortfilms zijn we, hoe kan het ook anders, nog wat cocktails gaan drinken. Eerst in de Rodins, daarna in d’Entreprise. Alwaar ik mijn metgezellen wat verveeld heb met een uitgebreide lofzang op Oorlog en Vrede van Tolstoj. :-) Ach, er was genoeg drank om de pijn te verzachten.

Leroy aka Scarlett

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik naar een optreden in het Rock Café op de Oude Markt in Leuven geweest. Een kennis van ons speelde basgitaar (correctie: gitaar) in het groepje dat optrad en we voelden ons moreel verplicht om onze steun te betuigen. 😉 (En natuurlijk waren we gewoon nieuwsgierig naar zijn muzikale kwaliteiten.)

‘t Was de eerste keer dat ik in het Rock Café kwam en ‘t moet gezegd, ik had het mij allemaal net iets grootser voorgesteld. Het Rock Café is een beetje klein uitgevallen, waardoor er maar een man of veertig binnen kon voor het optreden. Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit van de gebrachte muziek. Stevige rock die mij beslist kon bekoren. Het enige wat nog ontbrak was een knappe zanger of zangeres om de zangpartij voor zijn of haar rekening te nemen.

We zijn niet gebleven tot het einde van het optreden, want we waren in het gezelschap van een bevriend koppel dat we al lang niet meer gezien hadden en praten als er loeiharde muziek uit de luidsprekers schalt, is niet echt evident. Dus hebben we het Rock Café achter ons gelaten en zijn we verhuisd naar de Mezzanine. Beetje reis- en werkverhalen uitgewisseld. Beetje gedronken, beetje gelachen. Gewoon een gezellige avond gehad.

Oja, het groepje in kwestie waar we naar gaan luisteren zijn, heette toen nog Leroy, maar kondigde tijdens het optreden een naamsverandering aan. Voortaan gaan ze als Scarlett door het leven. Men zegge het voort.

Aanvulling: Scarlett is ook op My Space te vinden.

Treinproblemen

Problemen tussen Aarschot en Leuven tijdens de vrijdagavondspits. Een vernielde spoorwissel en een hoop ellende voor de treinreizigers. Mijn trein had een achttal minuten vertraging. Niets om van wakker te liggen. In het station van Leuven was het daarentegen chaos troef. Afgeschafte treinen, gestrande studenten met grote rugzakken, gepakt en gezakt voor het weekend, ‘t was me wat. Alleen de Panos kon zich in de handen wrijven, want veel van die uitgehongerde studentjes hadden wel zin in een broodje of een koffiekoek.

Mijn vriend, die uit de richting van Antwerpen komt, zat ook vast in Aarschot. Beetje vervelend, want we hadden afgesproken om vanavond gezellig te gaan dineren in restaurant Himalaya. Gelukkig kreeg ik al snel een berichtje van hem dat er extra bussen ingelegd werden tussen Leuven en Aarschot. Dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat tussen de sms’ende en bellende studentjes rond te lopen en de vooruitgang van de eeuwigdurende werken aan de overkapping van Leuven station te inspecteren. Niemand van de gestrande reizigers scheen écht zwaar te tillen aan het ongemak, want ook hier kwam snel het bericht dat er bussen ingelegd werden naar Aarschot.

Mijn vriend was al bij al maar een half uurtje later thuis dan gewoonlijk, waardoor we een klein beetje meer honger hadden en het eten nog dubbel zo hard smaakte. (Wonton soep en Himalaya Thali, mmm.)

Een pluim voor de snelle reactie van de NMBS.

Stripjes!

Daarstraks ben ik de stripbon (voor stripboeken, you dirty minds!) die ik voor mijn verjaardag gekregen had, gaan verzilveren. De oogst bestaat uit acht nieuwe strips. Ik vermoed dat ik daar toch minstens twee dagen mee zoet zal zijn. 😉 Om de uitbreiding van onze stripcollectie te vieren, zijn we vervolgens iets gaan eten in de PurPur. Mijn reclamecampagne voor dit gezellige rookvrije restaurant begint zijn vruchten af te werpen, want we zijn er drie bekenden tegen het lijf gelopen. 😉 Een tafeltje is snel bijgeschoven en zo werd ons dineetje voor twee, een dineetje voor vier.

De derde bekende was in het gezelschap van een jongedame die ik alleen maar van ziens kende en zag er duidelijk een beetje betrapt uit. Zij hadden elkaar vast belangrijke dingen te zeggen, want ze zijn niet bij ons komen zitten. 😉 Jaja, wie weet zijn we wel getuige geweest van het ontluiken van een prille romance. Zal hem er binnenkort eens over aan de tand voelen…

Update 17/11: Miskoop van het jaar: Twee albums uit de Cyberkiller reeks van Plumail – Godard, uitgeverij Vinci. Een album dat zoveel fouten bevat dat het ongewild grappig wordt. Voor de liefhebbers van camp.

24-urenloop: een terugblik

Geen overwinning voor VTK dit jaar, helaas. Nuja, het was te denken dat de sportieve mannen en vrouwen van Apolloon zich geen tweede keer in de luren zouden laten leggen door de burgies. Toch heeft VTK geen reden om te treuren: de prijs voor het mooiste standje én die voor het lekkerste eten leverde twee vaten op die zeker voor de nodige overwinningsroes gezorgd zullen hebben in ‘t Elixir.

Wat mij betreft, was dit jaar een voltreffer. Dinsdagavond heb ik de opening meegemaakt, samen met Peter (ondanks de gemiste bus waren we toch nog mooi op tijd). Ulla Werbrouck die het startschot moest geven, had wel even een probleempje met het pistool dat dienst weigerde, maar gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. 😉 Tijdens het eerste uurtje konden we ook genieten van de snedige commentaar van Mark Uytterhoeven die her en der standjes bezocht en interviews afnam. Om acht uur was er nog niet veel volk, maar zo rond tien uur (toen bleek dat de weergoden de 24-urenloop gunstig gezind waren) begon het volk toe te stromen. Fijne sfeer, mooie standjes, veel bekend volk en groene pannenkoeken. Een perfect recept voor een toffe avond.

Voor mijn studentenvereniging was het ook een geslaagde editie. Veel volk in onze tent en goed wat reclame kunnen maken voor de goeie zaak (open source) en onze diensten. Alleen de mannen van de teltent hadden wat klachten. Hun tent, cruciaal voor het automatische telsysteem, werd veel te laat opgesteld waardoor hun opstelling maar nét op tijd klaar was voor de start en er van de geplande testen niets meer in huis is gekomen. Gelukkig is verder alles goed verlopen. Toch denk ik dat daar voor volgend jaar betere afspraken gemaakt moeten worden.

Woensdagavond ben ik dan rechtstreeks van mijn werk naar een (verplicht) seminarie geweest, nog even bij de cursusdienst binnengewipt (alwaar de cursussen die ik nodig heb, alwéér uitverkocht waren) en daarna linea recta naar de 24-urenloop, met een kleine pit-stop bij nonkel K om wat overbodig materiaal af te zetten. Tijdens de eindceremonie begon het natuurlijk te regenen, maar niemand die daar veel last van had. Er werd gefeest dat het een lieve lust was onder begeleiding van vuurwerk en de Leuvense studentenfanfare.

We zijn na de eindceremonie nog wat blijven plakken tijdens de afbraak. Napraten, evalueren, u kent dat wel. Om tien uur ‘s avonds zijn mijn vriend en ik nog snel iets gaan eten bij de ViaVia, want ik had al van ‘s middags niks meer gegeten. En een hongerige maag slaapt slecht.

Tot volgend jaar!