les

Weer even student

Deze namiddag had ik een halve dag genomen, speciaal om mijn voorlaatste uniefles ooit te kunnen volgen. Laat ik jullie vertellen dat les volgen nooit één van mijn favoriete bezigheden geweest is. In mijn studentenjaren heb ik meer lessen gebrost dan effectief bijgewoond, maar nu deed het me plezier tussen de studentjes te zitten en te luisteren naar de boeiende uitleg van de prof. Zelfs het ongeduldige geschuifel van stoelen en rugzakken en het ostentatief dichtklappen van boeken toen de prof enkele minuten over tijd ging, deed me met weemoed terugverlangen naar mijn eigen studententijd.

Rechtsfilosofie, het klinkt saai, maar is het zeker niet. Vandaag besproken we een boek dat handelt over één van mijn favoriete onderwerpen: “Filosofie in een tijd van terreur“. In het boek worden de twee invloedrijke filosofen Jürgen Habermas en Jacques Derrida drie maanden na 9/11 gevraagd naar hun inzichten over de aanslag, het terrorisme en het daarmee onlosmakelijk verbonden fundamentalisme. Ik hield erg van de stijl van lesgeven van de professor: op een heel benaderbare manier besprak hij in prachtig Nederlands de standpunten van beide filosofen, maar legde hij ook verbanden met andere denkers. Ik genoot ervan. De twee uren waren voorbij voordat ik er erg in had. Waren alle lessen maar zo. 😉

Onverwacht bezoek

Het eerste wat we zagen was stront, veel stront. Stront die dadelijk door ons herkend werd als duivenkak. Iemand was zo slim geweest het venster open te laten en waarschijnlijk hadden de beestjes al sinds de dag van de arbeid feest gevierd in het lokaal waar wij Russisch krijgen. Toen dwaalde mijn blik af naar het tvtoestel in de hoek. En ja, daar bevonden zich de schuldigen van de ravage. Twee duiven die ons op hun gemak zaten te bekijken, helemaal klaar voor hun eerste les Russisch. Zo ver is het echter niet gekomen, we hebben de beestjes vriendelijk verzocht andere oorden op te zoeken.

Nu zullen we nooit weten of duiven goed zijn in Russisch.

Wat een rotweer vandaag!

Helemaal doorweekt aangekomen in de Japanse les. Mijn jas, die helaas veel van zijn waterdichte pluimen heeft verloren, weerstond de aanhoudende slagregen niet. Met als gevolg dat ik nat was tot op mijn ondergoed. Wat mijn vriendje behoorlijk grappig vond. (Denk wit hemd, donkere bh.) Verder niks te klagen over deze les Japans. Ik was goed mee, omdat ik vandaag op de trein wat woordjes had zitten oefenen. Na anderhalf uur les hield de juffrouw het voor bekeken en gingen we met de ganse klas kijken naar The Twilight Samurai, een film die (helemaal gratis!) vertoond werd in de Studios in het kader van Japan week. Jaja, Japanse les, het is meer dan alleen maar woordjes en karakters blokken. 😉 Heel goeie film trouwens, ik heb er erg van genoten. Na de filmvoorstelling was mijn jas eindelijk helemaal opgedroogd. Helaas was deze droge toestand maar een kort leven beschoren… Grmbl.

Gelukkig kan ik nu in mijn warm bedje kruipen en mijn koude voeten warmen aan mijn hete vriendje. 😉

De eerste les Japans

De eerste les Japans zit erop. Gisteren moeten hollen om mijn trein te halen. Ik zat voor de verandering weer eens in een vergadering die zwaar aan het uitlopen was. En toen ik zei dat ik écht écht weg moest, omdat ik mijn eerste les Japans niet wilde missen, begon één van de aanwezigen spontaan Japanse zinnetjes op te dreunen. Bleek dat die ooit nog een jaar Japans gevolgd had. Zijn spontane aanbod om me privéles te geven, heb ik toch maar vriendelijk afgeslagen. 😉

Onze juffrouw van Japans is een schattig ros meisje met bijhorende schattige sproetjes. En zo verlegen, aiai. Nu is voor een klas van 35 personen staan, niet te onderschatten, dat weet ik wel, maar in avondschool zijn alle leerlingen gemotiveerd, er zal heus niemand haar neus afbijten. Technisch onderlegd is ze ook al niet. Eerst had ze problemen om de tv weer aan te zetten die in stand by was gesprongen, vervolgens is ze erin geslaagd het registratiesysteem van het taallabo om zeep te helpen. Ik kreeg bijna medelijden met al dat gesukkel. Bijna, want eigenlijk ben ik van het principe dat een goeie leerkracht op voorhand leert omgaan met zijn of haar leermiddelen. Maar goed, ‘t was de eerste les en de juffrouw is een lieve, daar kan ik niet boos op zijn.

En hoe viel het Japans zelf mee? Wel, het was toch even slikken, die eerste keer dat de juffrouw een videoband instak. Niks van te verstaan. Even dacht ik, ai, dat wordt hier een ramp. Maar na de vierde keer (en nadat de juffrouw had uitgelegd was ze zeiden en de woorden op het bord geschreven had), kon ik al goed de verschillende woorden en klanken onderscheiden. We hebben meteen al acht letters uit het kana geleerd. Het schrijven gaat mij, als routineus typiste niet meer zo vlotjes af, maar met de nodige oefening komt dat wel terug. Het ziet ernaar uit dat Japans mij toch iets meer inspanning zal kosten dan Italiaans. Nuja, dit jaar kan ik effectief verlof nemen om mijn talen te studeren. Woehoe! Ik kan het zelf nog altijd niet goed geloven. 😉

De allerlaatste les Italiaans

Vandaag was het de laatste les Italiaans van het jaar en waarschijnlijk de laatste les Italiaans in ons leven. Volgende week nog een mondeling en schriftelijk examen overleven en dan gaan voor mijn vriend en mezelf de boeken toe. We hebben gezamelijk besloten een punt te zetten achter onze studie Italiaans. Dit wil niet zeggen dat we het CLT voorgoed de rug toekeren. Integendeel, volgende jaar schrijven we ons in voor een nieuwe taal.

Waarom dan de beslissing om te te stoppen met Italiaans? Wel, het bleef een beetje een dode taal voor ons. De enige gelegenheid die we hadden om Italiaans te spreken, was in de les zelf (en ok, één keer met het Italiaanse vriendje van een vriendin). We zijn één keer in Rome op reis geweest, maar daar verkozen de inboorlingen Engels tegen ons te spreken, dat ging sneller. Dan volg ik liever een taal die ik ook buiten de lessen nog kan gebruiken.

Welke taal we juist gaan volgen, zeg ik nog niet, want onze taalkeuze hangt samen met reisplannen in de toekomst en die toekomst is momenteel nog zo ver verwijderd dat ik toch een beetje voorzichtig ben. Je weet nooit wat er in tussentijd allemaal kan gebeuren. Wat ik wel kan zeggen is dat het een nogal exotische taal is. Ik ben benieuwd wat dat zal geven.

Moe

Vannacht nét dat tikkeltje te laat gaan slapen en dat heb ik vandaag tijdens de vier uur durende Italiaanse les toch wel gevoeld. Gelukkig wordt dat slaapgebrek ruimschoots gecompenseerd door het fijne gezelschap en de toffe gesprekken van gisterenavond. Alleen jammer dat sommige gesprekken wat te kort waren naar mijn goesting, maar dat halen we op een later tijdstip nog wel eens in.