lekker

Om jullie jaloers te maken

Gisteren hadden we bezoek van E, T en hun elfactig dochtertje M. Reden genoeg om de kookboeken nog eens boven te halen en een fijne menu in mekaar te flansen. Ondertussen zijn we al zeer goed geworden in het kiezen van gerechten die niet al te veel inspanning vragen, maar toch zeer lekker zijn.

Als voorgerecht serveerden we geplette kerstomaatjes met groene olijven, rucola en een paar blaadjes basilicum. Een recept van Jamie Oliver dat uitblinkt in eenvoud en al meermaals zijn deugdelijkheid heeft bewezen.

Als hoofdgerecht kozen we een gerecht dat we nog nooit gemaakt hadden: een eenvoudige wokschotel met rundsvlees, peultjes, taugé, minimaïs, sabal, gember, knoflook en rode pepertjes. Een tikkeltje pikant, maar niet té. De hoeveelheid die we gemaakt hadden, was net voldoende voor ons vieren. (Elfachtige dochters eten nu eenmaal niet zo veel.) Als we dit nog eens maken en we écht grote eters over de vloer krijgen, zullen we de ingrediënten maal anderhalf moeten doen, om zeker te zijn dat we genoeg hebben.

Het dessert ten slotte bestond uit aardbeien gemarineerd in balsamico en suiker geserveerd met een flinke kwak mascarpone. Het was de allereerste keer dat ik de combinatie aardbeien en balsamico uitprobeerde en ik kan jullie verzekeren dat dit een aanrader is. Zeer, zeer lekker. Gelukkig was er wat overschot zodat ik er vandaag ook nog van kon genieten. 😉

Onze gasten vonden het alleszins zeer lekker. Zelfs T, die toch een beetje een moeilijke eter is, heeft al haar bordjes mooi leeggegeten. Een geslaagde avond.

Lunchdate

Deze middag lekker Thais gegeten (en mij half verslikt in een toch wel heel pikant stukje rode peper) ergens in een restaurant in Brussel en fijn gebabbeld met the Lord. Hij vertrekt bijna op vakantie (jaloers dat ik ben) en dit was ons laatste afspraakje voor zijn vertrek. Als hij daar in verre en warme oorden een knappe inboorlinge tegen het lijf loopt en beslist niet meer terug te keren naar België, heb ik tenminste op gepaste wijze afscheid kunnen nemen. 😉

Eindbalans van een namiddagje winkelen

– Twee muismatjes met een gelkussen om de pols te ondersteunen (onder het motto: beter voorkomen dan genezen);
– Twee boekjes om al die visitekaartjes in bij te houden die nu op willekeurige plaatsen in ons appartement liggen rond te slingeren;
– Magneetjes;
– Een tweede ijzeren draad om kaartjes aan te hangen;
– Schoenen voor mijn vriendje;
– Acht nieuwe grote borden, kwestie van eens werk te maken van een mooie bordschikking;
– Een groot zwart blad papier van 100x70cm;
– Twee identieke lampen voor in de slaapkamers:
– Een lamp voor in de badkamer;
– Een lamp voor in het toilet.

Ik moet er wel aan toevoegen dat ik de moed in mijn schoenen voelde zakken toen we de Massive binnenstapten. Zóveel lampen, argl. Gelukkig konden we meteen het ganse bovenverdiep elimineren. De schitterende collectie lusters met bergkristal en aanverwante versierselen zou niet echt in ons interieur gepast hebben. 😉 We hebben zowat de simpelste en eenvoudigste modellen gekozen die ze hadden. Blijkt dat noch mijn vriend, noch ik een uitgesproken smaak hebben op het gebied van verlichting. Zolang we maar zien waar we lopen. 😉

Na al ons gewinkel hebben we even de tijd genomen om te bekomen. Overheerlijke zwaardvis gegeten in de Earth Shake en wat bijgebabbeld met T en haar vriend die ook toevallig in de Earth Shake zaten. Daarna zijn we nog even naar de kermis geweest. Natuurlijk kon ik het niet laten op die machientjes met vallende centjes te spelen. Een jeugdzonde. In vroeger tijden kon je mij uren in lunaparken terugvinden en maar zagen bij de ouders of ik niet nog één bakje centjes mocht kopen, want ja, die centjes gingen echt echt echt wel bijna vallen en kijk daar lagen punten bijna voor het grijpen. Jammer genoeg ging het ons vandaag niet zo goed af. Er vielen niet veel centjes en nog minder punten. De buit was erg mager: één Bumbasleutelhanger. Nuja, we zullen daar binnenkort wel een kindje gelukkig mee kunnen maken.

En nu gaan we straks gezellig met z’n tweetjes in bad. Wat kaarsjes, glaasje wijn erbij, megaveel schuim. Relaxen!

Nog wat reclame voor de Leuvense horeca

Vanavond hebben mijn vriendje en ik ons aan nieuwe culinaire ontdekkingen gewaagd. Nuja, ontdekkingen is misschien iets te spectaculair voorgesteld, we hadden gewoon zin om een restaurant dat we nog niet kenden, te bezoeken. Het werd restaurant De Klimop op het Martelarenplein. Een restaurant dat we tot nu toe om weet ik veel welke reden links hadden laten liggen.

Ik ging voor de tomaat garnaal en mijn vriendje wilde de vol-au-vent wel eens proberen. Jaja, ken uw klassiekers. En ‘k moet zeggen, het heeft gesmaakt. Ik kreeg een groot bord met een enorme berg garnalen gepresenteerd. De tomaatjes onder mijn garnalen waren (zoals het éigenlijk hoort, maar de restaurants waar ze dat nog doen zijn niet zo talrijk) van hun pel ontdaan. Op het slaatje bij de tomaat garnaal zat een heel lekkere dressing en de groentjes waren heerlijk vers. De frietjes waren handgesneden en de mayonaise was huisgemaakt. Zelf ben ik geen mayonaise-liefhebber, maar mijn vriendje was er ten zeerste over te spreken. Over zijn vol-au-vent ook, trouwens.

De menukaart van de Klimop bestaat uit klassieke, maar degelijke gerechten. De bediening was heel vriendelijk (ze zijn ons zeker drie keer komen vragen of het lekker was) en snel. En ‘t is niet dat we alleen in het restaurant zaten. ‘t Is Leuven kermis, dus het was er behoorlijk druk. Het publiek van de Klimop is niet echt hip te noemen, tenzij jullie grijze haren hip vinden. Nu, dat zal mij en mijn vriend zeker niet tegenhouden om er vaker te gaan eten. Een aanrader.

Food and shopping

Deze middag heb ik het allerlekkerste slaatje met geitenkaas ooit gegeten. Op het terras van de La Royale. Echt zalig. Met gebakken appeltjes en honing en heel veel groentjes. ‘t Was eigenlijk een beetje te veel voor mij, maar omdat het zo lekker was heb ik toch alles opgegeten. Liefhebbers van geitenkaas weten waarheen.

Na het eten zijn we nog even de stad in gegaan. ‘t Was braderie in de Diestestraat. Best wel gezellig met al die kleine kraampjes. Zelfs het zonnetje was, zij het aarzelend, van de partij. Onze belangrijkste stop was de Casa, waar we tot grote vreugde van mijn vriendje een schoenenkast op de kop getikt hebben. En ook nog wat fotokaders en een fleece dekentje.

Nu nog werk maken van de verlichting in ons appartement en dan is het inrichtingswerk zowat achter de rug.

Een mooie zomeravond

Garnaalkroketten eten op het terras van de Appel. Genieten van een gigantisch glas sangria. Zuchten dat de zomer ons dit jaar nog niet veel mooie zomerse avonden gegund heeft. Met het vriendje op het gemak door de Leuvense straten slenteren en genieten van het rozige avondlicht. Een strip lezen op ons balkon met op de achtergrond beiaardmuziek. “Yesterday” van de Beatles: de beiaardier geeft het beste van zichzelf. De zon zien ondergaan, de wolken in prachtige pastelkleuren kleurend.

Zalig.

Yummie

Een cocktailrecept dat ik nog niet kende. Ik zit op dit eigenste moment met diezelfde cocktail achter mijn pc na te genieten van een geslaagde avond. De ouders van mijn vriend wilden graag eens onze nieuwe meubels komen bewonderen, wat wij dan weet een goeie aanleiding vonden om eens lekker voor hen te koken. Als voorgerechtje aten we pikante scampi (danku Jamie), als hoofdgerecht de lekkerste eend ooit en als dessert een gezonde portie fruitsla. En nu een lekker glas engelenpis om dat alles door te spoelen. 😉 Feeling happy.

Een heet etentje

Tot gisteren zijn alle etentjes op ons appartement mits een paar schoonheidsfoutjes zeer goed verlopen. Dat was totdat ik gisteren gloeiendhete saus van de overigens voortreffelijke sint-jacobsschelp over mijn hand kreeg. Een welgemeende “aaaaw” ontsproot aan mijn mond. Verdorie dat deed zeer. ‘k Heb op aandringen van onze gasten vervolgens ongeveer een half uur met mijn hand in koud water gezeten, al moet gezegd dat dit de groei van de brandblaren geenszins verminderd heeft.

Het bereiden van de tweede gang van ons diner (ook een ovengerecht) heb ik maar wijselijk aan mijn vriend overgelaten. Die zwierde gezwind de witte wijn, de tijm, de paddenstoelen, het klontje boter en de kipfilets in vier zakjes van aluminumfolie, liet deze een twintigtal minuten gaarstoven in de oven om vervolgens zonder ongelukken en brandwonden het bakblik uit de oven te verwijderen en de kip op ons bord te poneren. Een supereenvoudig, maar superlekker gerecht.

En omdat ik een beetje verbrand en daardoor zielig was, was er speciaal voor mij chocoladefondue als dessert. Ok, ok, zonder dat spijtige voorval zou er ook chocoladefondue op het menu gestaan hebben. 😉 De chocoladefondue smaakte alleszins even lekker met verbrande vingers. Al paste ik toch wel op voor het vlammetje onder het fonduestel.

Deze ochtend ben ik dan maar direct flammazine gaan kopen bij de apotheker. Hoe lang duurt het eer zo’n brandwonde geneest?