job

Ready, set, go!

Na een vakantie kies ik meestal voor de korte pijn: jetlag negeren, even doorbijten en de dag nadat het vliegtuig geland is, gewoon gaan werken. Een vrijdag blijkt trouwens een ideale dag om terug aan de slag te gaan. Veel collega’s werken niet op vrijdag of werken thuis, dus is het lekker rustig en er is ruimte om een babbeltje te doen met de collega’s die er wel zijn.

Ik vond het wel jammer dat ik ditmaal geen smakelijk souvenir kon meebrengen voor mijn collega’s. Iedereen trakteren op een sigaar leek me niet echt gepast. En op de onaangename mededeling na dat een bepaald conflict aan het escaleren is, bleek alles onder controle te zijn. Ik had zelfs maar een zeshonderdtal ongelezen mails in mijn mailbox zitten!

Bonuspunten voor de ramen-lunch!

IMG_3090[1]

Never a dull moment

Dat antwoordde mijn vriend mij vandaag whatsapp-gewijs na alweer een lange werkgerelateerde litanie. En hij heeft gelijk. 2019 is nog maar een dikke twee maanden oud en op vlak van uitdagingen van mijn leidinggevende skills heb ik precies al meer meegemaakt dan alle voorgaande jaren samen. Grensoverschrijdend gedrag, besparingen, incompetentie, persoonlijke crisissen,…

Qua uitdaging kan het alleszins tellen…

Nieuw bloed

Begin deze week zijn twee nieuwe medewerkers in mijn team gestart, wat de teller voorlopig op 19 medewerkers brengt. Twee kersverse jongelingen, twintigers nog, die zich vol overgave op hun nieuwe job willen storten, althans dat hoop ik toch. 😉 Ik moet zeggen dat ik het echt prettig vind om nieuwe mensen te verwelkomen in mijn team. Het is altijd interessant om iemand met een frisse blik naar bepaalde al dan niet vastgeroeste afspraken en procedures te laten kijken. En jonge mensen die uit een andere werkcontext komen, brengen nieuwe ideeën en inzichten met zich mee. Verder moet ik zeggen dat het ook op menselijk vlak enorm goed klikt, wat een bijkomende pluspunt is.

Ons after work clubje is alvast weer wat groter geworden. 😉

Werkverslaafd?

Met februari bijna in de achteruitkijkspiegel is dit het ideale moment om even terug te blikken op mijn eerste twee maanden in de nieuwe job.

Mijn eerste indruk geldt nog steeds. Het werktempo vertoont momenteel nog geen spoor van vertraging. Met een gemiddelde van vier vergaderingen per dag, begint mijn effectieve werkdag meestal pas rond 17u, na de laatste vergadering. Ik heb niemand waarvoor ik op tijd moet thuis zijn, dus ik blijf laat op het werk. Zodat ik ten minste de twee uurtjes die ik voor het slapen gaan doorbreng in mijn studio in Borgerhout, kan doen wat ik wil. Ik heb al meermaals in het weekend gewerkt of toch stiekem ‘s avonds, omdat ik per sé iets wou afwerken die dag.

En het is vreemd, maar het lijkt wel alsof ik overloop van de energie. Alsof ik nu meer gedaan krijg op een paar uur dan op al die ledige dagen in Genève samen. Al moet ik toegeven dat de lange werkdagen niet bevorderlijk zijn voor het uitoefenen van hobby’s. Maar om de één of andere reden vind ik het niet zo erg dat al mijn hobby’s momenteel op pauze staan, want ik heb met mezelf afgesproken dat ik minstens tot juni alles op alles ga zetten in mijn nieuwe job. Kwestie van me achteraf geen verwijten te moeten maken dat ik er niet voor de volle honderd procent voor gegaan ben.

Vanaf juli zou ik voldoende ingewerkt moeten zijn en mag mijn leven wel weer een beetje normaliseren. Misschien kan ik dan zelfs eens op vakantie gaan of zo. 😉

Kennismaking en nieuwjaarsreceptie

De allereerste nacht in de nieuwe studio kon beter: de zenuwen om kennis te maken met mijn nieuwe team zorgden ervoor dat ik veel lag te woelen. Ik voelde me dan ook allesbehalve fris toen de wekker om iets voor zes (!) ging. Mijn vriend bracht me met de wagen naar Berchem station, alwaar ik de trein van 7.01u naar Brussel nam. Ongetwijfeld vragen jullie je af waarom ik op zo’n onchristelijk vroeg uur het openbaar vervoer nam. Wel, ik verwachtte dat de eerste collega’s al rond 8u op het werk zouden zijn en om te vermijden dat ze daar wat verloren stonden te draaien (de werkplaatsen waren immers nog niet toegewezen), wilde ik de allereerste werkdag op tijd zijn, zodat ik vroege vogels kon opvangen. We hadden koffiekoeken voorzien voor alle collega’s en mijn baas zou een kort welkomstwoordje uitspreken.

Tijdens de treinrit speelde ik scenario’s af in mijn hoofd. Kwestie van op alles voorbereid te zijn. Ik was vooral zenuwachtig over de verdeling van de werkplekken. Ik had me daar al de dag voordien het hoofd over zitten breken en had, om discussies te vermijden, zelf een voorstel uitgewerkt. Mijn nieuwe collega had me tips gegeven waarmee ik moest rekening houden, maar het bleef een moeilijke puzzel om te leggen. Ik besloot mensen per vier functioneel samen te zetten aan de eilanden (rekening houdend met bepaalde gevoeligheden) en ze zelf laten kiezen op welke plek aan het eiland ze wilden zitten.

De koffiekoeken werden geapprecieerd door de collega’s: alvast een goede start van het nieuwe werkjaar in onze volledig overhoop gehaalde organisatie. Mijn baas hield haar welkomstwoord kort, want het was duidelijk dat de collega’s stonden te popelen om hun nieuwe werkplek in gebruik te nemen. Ik trok met mijn team naar de ons toegewezen zone en stelde me kort voor. Daarna deden we een kort rondje om elkaar te leren kennen. Mijn team bestaat voor ongeveer de helft uit nieuwe mensen en ik spande me in om de namen zo snel mogelijk te memoriseren. Mijn eerste indruk was positief: ik had het gevoel dat iedereen in het team er het beste van wilde maken. Ook de verdeling van de werkplekken verliep vlotjes. Op een kleine aanpassing na, kon iedereen zich vinden in mijn voorstel. Een pak van mijn hart.

De rest van de dag werd besteed aan het uitpakken van de verhuisdozen en het regelen van allerlei praktische zaken. Tot 15u, want dan was het tijd voor onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. De grote baas blikte tevreden terug op een goed verlopen verhuis en toastte op de vernieuwde organisatie terwijl hij tegelijkertijd niet naliet te benadrukken dat er ons nog veel uitdagingen wachtten. Met een opgelucht gevoel dronk ik mijn eerste glas schuimwijn bijna in één teug leeg.

Het startschot is gegeven. The only way is forward!

Nieuwjaarslunch@work

De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…

IMG_6686[1]

Impressies van de nieuwe job

Na twee werkdagen (en een nieuwjaarsreceptie), een kleine round-up:

  • Ik voel me heel erg welkom in mijn nieuwe team. Iedereen is vriendelijk en communiceert open. Uiteraard zijn er nog veel vragen die een antwoord moeten krijgen, maar ik heb het gevoel dat we er samen wel uit zullen geraken.
  • De overdracht van taken tussen de teams onderling is een kleine ramp: er is bijna niets gedocumenteerd en ik heb het gevoel dat de puzzelstukken van bepaalde dossiers over het ganse bedrijf verspreid zitten.
  • Het is geweldig fijn al mijn oude collega’s terug te zien. Leuk dat ze stuk voor stuk enthousiast reageren op mijn terugkomst in een nieuwe functie.
  • Een interne verhuis + interne reorganisatie + een hoop nieuwe medewerkers = recept voor chaos. Hierdoor heerst er momenteel nog veel onzekerheid op de werkvloer. Ik probeer dit op te vangen door rust en kalmte uit te stralen. Geen idee of het werkt.
  • Ik heb een enorm steile leercurve voor de boeg, maar zie het helemaal zitten om me in te werken in deze voor mij volstrekt nieuwe materie.
  • Lunchen met de collega’s is de max!

Koreaans afscheidsdiner

Na enkele maanden serieus op ons geld gelet te hebben, vonden mijn vriend en ik dat we ons deze zaterdag wel een kleine uitspatting konden veroorloven. We hadden namelijk iets te vieren: ik ben er eindelijk in geslaagd een job te vinden! Een mooie job met heel wat verantwoordelijkheid en een nieuw team om te leiden. Helaas zit er een angeltje onder het gras: de job is in België. Hierdoor komt mijn Zwitserse avontuur nogal abrupt tot een einde. Aan de ene kant vind ik het jammer dat er hier in Zwitserland niets voor mij uit de bus gekomen is, maar aan de andere kant was het aanbod te interessant om te laten liggen. Zo’n mooie kans zou ik hier in Zwitserland waarschijnlijk nooit krijgen (in bijna vier maanden solliciteren ben ik zelfs niet in geslaagd een jobinterview te versieren) en ik was het leven als werkloze hier eerlijk gezegd grondig beu.

Dus vierden mijn vriend en ik mijn nieuwe job en tegelijkertijd mijn afscheid van Genève met een heerlijke Koreaanse barbecue (<3 불고기), want deze week keer ik al terug naar België (ja, het moest opeens allemaal heel snel gaan). Dat wil zeggen dat mijn vriend en ik de komende maanden een LAT-relatie zullen hebben: hij in zijn appartementje in Genève en ik in mijn pas gerenoveerde studio in Borgerhout. Ik voorspel dat er veel op en af gevlogen zal worden. Slecht voor onze ecologische voetafdruk!

IMG_6561

IMG_6563

Goeie raad?

Vorige week zat ik naast een meisje op de trein dat net terug was van een sollicatiegesprek. Ze was het hele sollicitatiegesprek van naadje tot draadje aan het uiteenzetten tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. En hoewel ik erg hard mijn best deed om me te concentreren op mijn cursus Japans, kon ik niet anders dan meeluisteren naar het gesprek. De vloek van de gsm.

Het meisje was net afgestuurd en eigenlijk was de functie waarvoor ze gesolliciteerd had, helemaal niet wat ze voor ogen had en zelfs niet waarvoor ze gestudeerd had. Maar het was zo’n uitgelezen kans! Een nieuw gecreëerde functie met veel verantwoordelijkheid. Ja, het was waar, ze had nog geen ervaring, maar ze waren erg enthousiast over haar geweest. Uit wat ze zei, kon ik opmaken dat ze nog geen jobaanbod op zak had, maar ze was al wel alle pro’s en cons aan het afwegen. Ja, ze zou nog helemaal opgeleid moeten worden, maar zo’n kans, dat zou ze nooit meer krijgen. Neen, ze zochten volgens haar echt wel een starter, iemand die kon groeien in de functie. Ze zag het helemaal zitten.

Hoe meer ik naar haar uiteenzetting luisterde, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat deze job helemaal niks voor haar was. Ik was er zeker van dat, als ze de job al kreeg, ze er niet gelukkig zou zijn. En even dacht ik, zal ik er iets van zeggen? Zal ik haar ongevraagd wat goeie raad geven? Raad van iemand die zelf in zo’n totaal verkeerde eerste job is terechtgekomen?

Natuurlijk heb ik niets gezegd. Want het station van Leuven kwam in zicht en je bemoeit je nu eenmaal niet met de zaken van een ander.