italiaans

De allerlaatste les Italiaans

Vandaag was het de laatste les Italiaans van het jaar en waarschijnlijk de laatste les Italiaans in ons leven. Volgende week nog een mondeling en schriftelijk examen overleven en dan gaan voor mijn vriend en mezelf de boeken toe. We hebben gezamelijk besloten een punt te zetten achter onze studie Italiaans. Dit wil niet zeggen dat we het CLT voorgoed de rug toekeren. Integendeel, volgende jaar schrijven we ons in voor een nieuwe taal.

Waarom dan de beslissing om te te stoppen met Italiaans? Wel, het bleef een beetje een dode taal voor ons. De enige gelegenheid die we hadden om Italiaans te spreken, was in de les zelf (en ok, één keer met het Italiaanse vriendje van een vriendin). We zijn één keer in Rome op reis geweest, maar daar verkozen de inboorlingen Engels tegen ons te spreken, dat ging sneller. Dan volg ik liever een taal die ik ook buiten de lessen nog kan gebruiken.

Welke taal we juist gaan volgen, zeg ik nog niet, want onze taalkeuze hangt samen met reisplannen in de toekomst en die toekomst is momenteel nog zo ver verwijderd dat ik toch een beetje voorzichtig ben. Je weet nooit wat er in tussentijd allemaal kan gebeuren. Wat ik wel kan zeggen is dat het een nogal exotische taal is. Ik ben benieuwd wat dat zal geven.

Een zwangere wereld

Italiaans is blijkbaar een vruchtbare taal. Onze lieve juffrouw is nu iets meer dan drie maanden zwanger, een pas moeder geworden leerlinge doet niets anders dan over The Baby (uit te spreken met dik Spaans accent) babbelen, een andere leerlinge is hoogzwanger en nog een derde medeleerling wordt binnen een maand vader. Tijdens de pauze is het al baby- en bevallingsverhalen wat de klok slaat. Joy!

Mon Français sucks

Ik zat daarstraks samen met de Franstalige collega van mijn vriend op de trein naar Leuven. Hij was in het gezelschap van zijn vriendin en nog een vriend. De heel rit van Leuven naar Brussel werd er natuurlijk niets anders dan Frans gesproken. Hun gesprekken verstaan was geen probleem, maar spreken, aiaiai. Ik schaamde mij dood dat mijn Frans zo slecht was. Zelfs over de meest basic woordjes moest ik nadenken en ik hoorde mij fouten maken tegen de passé composé die thuishoorden in het derde middelbaar. Jongens toch. Tegenwoordig kan ik beter Italiaans dan Frans en dat is bijzonder pijnlijk, want ik volg nog maar drie jaar Italiaans. Dat komt ervan als je een taal niet meer onderhoudt: je actieve woordenschat verdwijnt en de grammatica gaat behoorlijk stroefjes.

Volgend jaar misschien eens werk maken van het opfrissen van mijn Frans. Of wat meer gaan shoppen in Brussel. 😉

Hectisch

Vanochtend Italiaanse les (het eerste kwartier was weer afzien, mijn Italiaans zat héél ver). Na de les rap rap een boterhammetje gegeten en verf gaan kopen om ons appartementje een mooier uitzicht te geven. Volgens mij zijn wij de ideale klanten: wij vragen uitleg en beslissen vervolgens op vijf minuten wat we willen. Omdat we leven in een voortdurende race tegen de klok, hebben we niet de tijd om winkels af te lopen om prijzen te vergelijken. Als wij u online vinden en uw aanbod staat ons aan, is de kans groot dat u aan ons zal verkopen.

Daarna nog snel naar de Delhaize om voldoende brandstof in te slaan om morgen de noeste schilders van voedsel te voorzien. Douche genomen en nu naar de BlogMeet! Ik heb er zin in!

Begrafenis

Begrafenissen. Niemand gaat er graag naartoe. Niemand wordt graag geconfronteerd met de dood. Toch denk ik dat het goed is een soort van ritueel te hebben om afscheid te nemen van een geliefd persoon. Een moment waarop iedereen samen komt om even stil te staan bij een leven dat plots veel te ruw is afgebroken. Een leven dat nog zoveel moois in petto had.

Vandaag werd de vader van mijn vorige vriend begraven. De kerk zat stampvol. De man was tandarts in een onooglijk klein dorpje en had jaren in het verenigingsleven meegedraaid. Ik denk dat ongeveer het ganse dorp in de kerk was.

Het was een mooie mis. De lector was een goeie vriendin van de overledene en dat gaf de viering een persoonlijke toets. Ik heb veel bewondering voor de kracht die de twee zonen van de overledenen vonden om een stukje voor te lezen. Bij het groeten (wat in West-Vlaanderen ná de mis gebeurt), kromp mijn hart ineen toen ik de tranen in de ogen van mijn ex-vriend zag. Het verdriet in de ogen van zijn moeder en broer, het liet me niet onberoerd.

Toch was de relatie tussen zonen en vader niet altijd even goed. De vader was streng en recht door zee. En veeleisend voor zijn zonen. Té veeleisend, vond ik persoonlijk. Wat maakt het uit welk diploma je kinderen hebben, als ze maar gelukkig zijn. Hij legde zoveel druk op hun schouders dat ze het soms moeilijk hadden dit te kunnen dragen. Gelukkig zijn ze allebei op hun pootjes terecht gekomen. Ik ben blij dat ook dit, zij het zijdelings, in de mis vermeld werd.

Het is goed dat mijn vriend en ik naar de begrafenis geweest zijn, zelfs al moesten we er helemaal voor naar West-Vlaanderen rijden en zaten we even in de cipiersfile. Zelfs al hebben we er ons mondeling examen Italiaans voor moeten verzet (gelukkig hebben we een superlieve juffrouw van Italiaans). Ik denk dat het belangrijk is dat je op zulke momenten het verdriet van je vrienden kan delen. Hopelijk heeft mijn ex-vriend iets gehad aan de talrijke opkomst van zijn vrienden. Ik denk het wel.

Slecht geslapen vannacht

En ‘t schriftelijk examen van Italiaans ging ook al niet zo vlot als ik gehoopt had. Ik zou het kunnen steken op de twee lessen die ik gemist heb in de loop van het jaar, maar de vocabulaire zat er gewoon niet zo goed in als andere jaren. ‘k Had wat meer Italiaans moeten blokken op de trein in plaats van in slaap te vallen. Ach ja, ‘t zal zeker meer dan goed genoeg zijn, maar, mits wat meer tijd om die Italiaanse woordjes te studeren, had er meer in gezeten.

Op naar het volgende examen morgen. Dat zal nog een ander paar mouwen zijn, vooral na deze slechte nacht en wetende dat ik de dag voor het examen nog ongeveer 70 procent van de leerstof erdoor ram.

Hup, hup, genoeg getreuzeld, aan het werk.

Mijmeringen

Misschien komt het door die droom van een tijdje geleden. Waarschijnlijk is het gewoon de tijd van het jaar voor introspectie, retrospectie en mijmeringen. Feit is dat ik in gedachten een tijdsprongetje heb gemaakt naar het middelbaar.

In die tijd ging ik elk jaar samen met mijn beste vriendin en haar ouders op skivakantie. Naar een piepklein dorpje ergens in Oostenrijk, Abfaltersbach, heette het. We logeerden altijd in hetzelfde pension, uitgebaat door Frau Aichner en haar zoon, de eeuwige vrijgezel. Van douches op de kamer hadden ze daar nog niet gehoord, maar de gastvrijheid was legendarisch.

Op één van die skivakanties, ik moet net zestien geweest zijn, heb ik mijn eerste vakantieliefje opgescharreld. ‘t Was een Italiaan en we waren elkaar ‘s middags in de skihut tegen het lijf gelopen. Ik vond hem knap, met dat beetje krullende donkere haar en die donkere ogen, helemaal mijn type. Hij kon alleen maar Italiaans. Natuurlijk sprak ik geen woord Italiaans, dus babbelde ik maar Frans tegen hem. Ik vermoed dat hij geen jota begreep van wat ik hem in mijn schoolfrans zoal toefluisterde. Maar dat was niet belangrijk: wij spraken de taal der liefde en hij was een bijzonder begenadigd kusser. :-) Nu ik er zo over nadenk, ik moet nog ergens een pasfotootje van hem hebben (ik gooi nooit iets weg). Hij heette Christian of Christophe of zo.

Na de vakantie heb ik hem natuurlijk nooit meer teruggezien. En bij nader inzien was hij toch mijn type niet. 😉 Maar ‘k vraag me wel af, zou ik hem nog herkennen als ik hem tegenkom?

Blokken

Zucht, ik heb het lang verdrongen, maar ik kan er niet langer omheen. Ik moet de waarheid onder ogen zien. Januari komt met lichtsnelheid op mij af gestormd. En wat brengt januari mee als te laat kerstgeschenkje? Examens. Voor mijn studies én voor Italiaans. De ene beloven al iets vlotter te verlopen dan de andere.

Nu zou je denken dat ik in mijn laatste jaar supergemotiveerd ben. De laatste loodjes en zo. Niet dus. Ik zit al de ganse tijd te denken aan al die andere leuke dingen die ik zou kunnen doen, moest ik niet zo stom zijn om mijn (schaarse) vrije tijd op te offeren aan examens. What was I thinking toen ik bij mezelf dacht: “Ach ja, een extra diploma aan d’unief halen, in combinatie met een full time job, dat moet kunnen.” Blah.

Nu goed, om de botsing met de examens in januari zo pijnloos mogelijk te laten verlopen, zal ik maar eens achter de boeken kruipen, zeker. Eigen schuld, dikke bult.

(Tot zover de jaarlijkse het-zijn-examens-en-ik-heb-geen-goesting-rant.)

Gisteren

Was ik dus niet op de prijsuitreiking voor de site/blog/whatever van het jaar.

Neen, ik heb mijn avond zeer aangenaam gevuld met een bezoekje aan een verjaardagsfeestje in de Downtown Jack en een dinner date met L en U. Onze aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van B in de DTJ was een beetje illegaal, want ik had al aan de jarige in kwestie laten weten dat mijn vriendje en ik niet konden komen. Maar toen bevriend koppel L en U voorstelden om bij het begin van de avond af te spreken in de DTJ, ging er bij mij zowaar een lichtje branden. Twee vliegen in één klap. Aperitieven in de DTJ én de jarige proficiat kunnen wensen.

Het aperitieven is daarna een klein beetje uit de hand gelopen, want de barman van de DTJ was behoorlijk royaal in het uitschenken van de rode wijn. Na drie glazen gevuld tot aan de rand binnengekapt te hebben, was ons viertal al goed in de wind. (Aja, we hadden nog niks gegeten.) Enfin, jarige B kon er wel mee lachen.

Na bijna twee uur aperitieven zijn we dan iets gaan eten in het Begijntje. Waar ons zatte gezelschap voor entertainment gezorgd heeft voor de obers en de rest van de gasten. L en U brachten het gesprek op één van mijn favoriete bezigheden (het begint met s en eindigt op s) en toen was het hek natuurlijk van de dam. Aan de naburige tafels werd het muisstil terwijl wij vlotjes bedgeheimen zaten uit te wisselen. (Hey, ik ben niet begonnen, he! Ik ben een deftig meisje.)

Na het eten zijn we dan nog even gedag gaan zeggen in de DTJ. Volgens mij hebben L en U (die jarige B voordien nog nooit gezien hadden) een overdonderende indruk achtergelaten. :-)

Natuurlijk lagen we veel te laat in bed. Waardoor ik vanochtend alleen naar de Italiaanse les ben moeten gaan. Mijn vriendje had pijn aan zijn goesting en verkoos zijn bed boven het charmante gezelschap van onze lieve juffrouw J en een bende vrouwen in de menopauze. 😉 Tsss, het watje.