Veel te vroeg opgestaan vandaag, want onze vlucht vertrekt om 12u en we willen voldoende marge hebben om de huurwagen in te leveren en onvoorziene omstandigheden te kunnen opvangen. We ontbijten iets minder uitgebreid dan de voorbije dagen. De eigenares van de B&B is dit weekend naar een huwelijksfeest en haar man staat er alleen voor. Geen erg, want op dit vroege uur hebben wij nog niet zoveel eetlust. We nemen nog een laatste foto van het mooie landschap, steken onze valiezen in de koffer van onze huurwagen en beginnen aan de rit terug naar de luchthaven.
Gelukkig verloopt de rit supervlot en is het inleveren van de huurwagen op tien minuten afgehandeld. De shuttlebus van Noleggiare brengt ons vervolgens in een paar minuten naar Milaan Linate. We zijn met andere woorden dus veel te vroeg. Dankzij mijn vriend zijn status als frequent flyer kunnen we onze bagage in business class laten inchecken. Al ben ik wel niet gediend van de venijnige opmerking van de passagier voor ons die duidelijk vindt dat wij er te zeer plebs uit zagen om in de business class rij te staan.
De security verloopt daarentegen iets minder vlot. Een bijzonder ijverige luchtvaartbediende laat twee punkers (of zo zagen ze er toch uit) hun hele rugzak uitladen en amai indrukwekkend wat die allemaal meezeulen. Zucht. Nuja, we hebben voldoende tijd, dus geen reden om ons op te jagen.
We willen graag nog iets eten voordat we op de vlucht stappen, maar de meeste restaurants op de luchthaven gaan pas om elf uur open. We houden ons dus geduldig bezig tot het elf uur is en zorgen dat we dan zo snel mogelijk een tafeltje toegewezen krijgen in restaurant Sapore. Ik bestel een insalata di salmone, mijn vriend een pizza en mijn broer en zijn vriendin een pizza doppiocrunch (wat nog het meest lijkt op een geroosterd broodje). Eerlijk: alle gerechten zijn echt lekker, en ook de wijn is uitstekend daar kan Brussels Airport nog wat van leren.
Onze bestelling is er snel en we treuzelen ook niet bij het afrekenen, maar op de één of andere manier is het boarden vroeger gestart dan we verwachten en zijn we toch één van de laatsten op het vliegtuig. Gelukkig is er nog voldoende plaats om onze handbagage in de bagagecompartimenten te stoppen. De vlucht verloopt vlotjes en we kijken er reikhalzend naar uit om onze bagage terug te zien, om na te gaan of al de flessen wijn de soms nogal ruwe bagageafhandeling overleefd hebben.
Helaas, de bagageband blijft zorgwekkend leeg. Een kwartier wordt twintig minuten, twintig minuten worden een half uur. Aangezien ik ondertussen al goed bekend ben bij de lost and found weet ik waar ik moet gaan informeren naar vermiste bagage. Bij de lost and found aan bagageband zeven weten ze ons echter niet veel meer te vertellen. De bagage wordt verwacht op bagageband vier zoals op de schermen aangekondigd. Alleen geven die schermen al een hele tijd ‘delayed’ aan.
Er zakken steeds meer verontwaardigde reizigers naar de lost and found af om te informeren waar de bagage van de passagiers op de vlucht van Milaan Linate blijft. Een vriendelijke zwarte jongeman doet zijn best om ons verder te helpen, maar het is duidelijk dat hij ook niet veel weet. Een blonde dame stelt ons gerust dat ze zal informeren wat het probleem is en binnen vijf minuten met extra informatie zal komen. Uiteraard is er vijf minuten later geen spoor meer te bekennen van de dame in kwestie en krijgen we geen enkele extra informatie.
De verwarring wordt nog groter als er opeens een donkerharige dame opduikt die een hele uitleg in het Frans geeft en ons lijkt aan te sporen om naar huis te gaan. Euh, zo snel laat ik mij wel niet met een kluitje in het riet sturen, he! Terwijl ik aan de lost and found wacht op meer info heeft mijn gezelschap zich strategisch verspreid over band vier en band zeven (waarop de bagage nu zou aankomen). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een klacht in te dienen via de computers van de lost and found. En amai, wat een gedoe, zeg! Het is duidelijk dat men zoveel mogelijk hordes wil opwerpen om klagers te ontmoedigen, nog nooit zoveel verschillende codes moeten ingeven (vluchtnummer, bagagenummer, boekingsnummer, enz). Dat bagagenummer alleen zou toch ruimschoots moeten volstaan.
Enfin, na nog wat aandringen slaagt de vriendelijke zwarte jongeman (wiens shift eigenlijk al is afgelopen) erin de bagageafhandeling te contacteren en deelt hij ons mee dat de bagage toch op band vier zal aankomen. Hoera!
Na meer dan een uur wachten zien we eindelijk onze bagage van de band rollen. En tot onze opluchting hebben alle flessen de vlucht overleefd!
We nemen afscheid van mijn broer en zijn vriendin en springen op de trein terug naar Leuven. Moe, maar tevreden na een fijne verjaardagstrip.
