ieper

Een dagje Ieper

Ieper is een plek waar ik de laatste jaren wel vaker ben geweest, toch blijft dit fijne stadje met de tragische geschiedenis mij bekoren. Dus toen mijn vriendin me voorstelde om een zoektocht te doen op de vestingen, zei ik meteen ja.

Eigenlijk was de zoektocht plan B, want we zouden deze zondag oorspronkelijk bij onze vrienden en hun twee kindjes in Rumbeke op bezoek gaan. Helaas werd hun dochter geveld door de griep, wat een bezoek niet echt optimaal maakte. Gelukkig zorgde de zus van onze vriendin voor noodopvang voor de zieke dochter, zodat we konden terugvallen op dit fijne plan B.

We startten onze dag in Ieper met een lunch in restaurant Pacific Eiland. De ietwat vreemde mengeling van Engels en Nederlands (Pacific Eiland, hoe verzin je het) daargelaten, genoten we van de uitstekende mixed grill, door onszelf aan tafel gebakken op een hete steen. Ook de chaotische bediening zagen we met plezier door de vingers. Het smaakte ons!

IMG_2075

IMG_2077

De zoektocht was er eentje op maat van de twee jongsten. Het vijfjarige zoontje van onze vrienden had een vriendje meegenomen. De eerste helft van de zoektocht moesten ze op zoek gaan naar afbeeldingen die in de bomen op de vestingen waren opgehangen, om zo een overeenkomstig stickertje op de kaart van Ieper te kunnen plakken. Eén afbeelding kostte ons het nodige zoekwerk, gelukkig vond ik hem na een goede tien minuten zoeken dan toch, moeilijk waarneembaar door het felle tegenlicht van de zon. Het tweede deel van de zoektocht was een fotozoektocht. De aandacht van de jongens begon toen al wat te verslappen, maar hey, een half opgeloste zoektocht, daar kan ik niet tegen. Dus zocht ik zelf verder tot we alles hadden om tot de eindoplossing te komen (SPOILER: het aantal huizen dat na de eerste Wereldoorlog nog overeind stond in Ieper is twee).

IMG_2093

IMG_2098

IMG_2102

IMG_2103

IMG_2108

IMG_2109

IMG_2114

IMG_2115

IMG_2118

IMG_2120

IMG_2127

IMG_2129

Op de toeristische dienst kregen de jongens in ruil voor hun (en mijn) inspanningen een leuke potlood en wij sloten onze koude, maar zonnige wandeling af met een pannenkoek en een warm drankje.

Dankjewel Ieper voor deze leuke dag!

Een dagje Ieper

Opgestaan op een onchristelijk vroeg uur om de trein van 7.04 naar Ieper te halen voor een teambuilding uitstapje met het werk. Nu ja, wat heet ‘de trein naar Ieper’. Overstappen in Brussel Zuid en vervolgens overstappen in Kortrijk. Ieper is niet meteen makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Het was de bedoeling dat ik de lange rit samen met een collega die in Wijgmaal woont zou doen, maar een kleine miscommunicatie leidde ertoe dat we op verschillende treinen terechtkwamen (in haar voordeel: zij moest alleen in Kortrijk overstappen, in mijn voordeel: ik kon langer in mijn bed blijven liggen).

De overstap in Kortrijk was nog spannend. In Brussel Zuid stond mijn trein al aangekondigd met vijf minuten vertraging en ik had maar een dikke vijf minuten om over te stappen in Kortrijk. Geen probleem, dacht ik, die trein haalt de vertraging onderweg wel in. Niet dus… Sms-gewijs bracht ik mijn collega’s op de hoogte van het feit dat ik wellicht de aansluiting in Kortrijk niet zou halen, in de hoop dat hun collectieve overredingskracht het vertrek van de trein naar Ieper enkele minuten zou kunnen uitstellen. Me druk gemaakt om niets, want de bestuurder van de trein van Kortrijk naar Ieper bleek op dezelfde trein als ik te zitten. Lang leve de NMBS! :-)

We startten onze dag in Ieper met koffie (thee in mijn geval) en koffiekoeken in bakkerij De Tempelpoort. Een vrij nieuwe zaak die wellicht profiteert van het feit dat de Westhoek volop in de picture staat met de herdenking van 100 jaar WOI.

Na dit opkikkertje trokken we twee uur met een gids door Ieper. Focus van de rondleiding lag, hoe kan het ook anders, op de eerste Wereldoorlog. Ondertussen ben ik al een paar keer in Ieper geweest en ken ik de stad en haar bewogen geschiedenis vrij goed, maar het blijft altijd boeiend om uitleg van een plaatselijke gids te krijgen.

We namen afscheid van de gids bij de Menenpoort en trokken richting de Fonderie voor ons middagmaal. Heel mooie zaak gelegen in een historisch gebouw met een schitterend terras. Het was prachtig weer, dus stiekem had ik gehoopt dat we op het terras ons middagmaal zouden nuttigen, maar we kregen en apart zaaltje toegewezen onder het dak. Ook gezellig natuurlijk. Het eten was uitstekend: eerlijke (en verse) brasseriekeuken. Lang geleden dat een koninginnenhapje mij nog zo gesmaakt heeft.

In de namiddag stond, hoe kan het ook anders, een bezoek aan het In Flanders Fields museum op het programma. Ik schreef al eerder over dit museum op deze blog en zelfs al was mijn laatste bezoek minder dan twee jaar geleden, opnieuw wist het museum mij diep te raken. Hoe oud ik ook word, de waanzin van de oorlog kan ik gewoonweg niet begrijpen. Ik kan alleen maar hopen dat de periode van vrede die we nu meemaken in Europa nog lang blijft duren.

Mijn collega’s waren duidelijk ook onder de indruk van hun bezoek. Met de achterblijvers dronken we nog iets op het terras van In het Klein Stadhuis. Een prosecco om te klinken op de wonderbaarlijke wederopstanding van Ieper. Het begon echter wat af te koelen en we hadden allemaal nog een lange rit naar huis voor de boeg, dus we hielden het bij één drankje.

Ditmaal spoorde ik wel samen met mijn collega naar Leuven, waar we iets voor 20u arriveerden.

Een mooie dag in een stad die een bijzondere plek in mijn hart heeft.

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

Verjaardagsweekend

Ik wil jullie even geruststellen, gelukkig heb ik niet alleen maar triestige dingen gedaan tijdens mijn verjaardagsweekend. Na het toch wel zwaarmoedige bezoek aan In Flanders Fields, werden de smaakpapillen verwend in Hostellerie St Nicolas. En omdat bij een uitgebreide meergangenmenu in een sterrenrestaurant nu eenmaal aangepaste wijnen hoorden, hadden we een kamer gereserveerd in Hotel Nicolas van dezelfde uitbaters, gelegen op een paar honderd meter van het restaurant. Een goed overbrugbare afstand, zelfs met wat wijn achter de kiezen.

Man, man, wat we daar allemaal te eten kregen. Het aperitief vergezeld van de eerste hapjes namen we in de bar, waar een gezellig open gasvuur brandde. Uiteraard koos ik voor de huischampagne, terwijl mijn vriend van de sherry proefde. Na enkele culinaire hoogstandjes (een English breakfast hapje, een hapje mossel friet, wie verzint het?), mochten we plaats nemen aan tafel alwaar de ontdekkingstocht werd verder gezet. Nu hebben mijn vriend en ik al enkele ster-restaurants aangedaan (nuja, verder dan één ster zijn we nooit geraakt), maar Hostellerie St Nicolas mag zich zonder schroom bij de beste restaurants die wij al bezocht hebben plaatsen, als het al niet het beste was. Alles was perfect: elk gerecht was een kunstwerk, de smaken waren harmonieus uitgebalanceerd, de wijnen fantastisch. En er waren maar liefst drie voorgerechtjes met Sint-Jacobsvrucht! Alleen die toefjes koffie bij het derde dessert vond ik niet lekker, maar daar at ik vakkundig rond.

Enfin, de foto’s spreken voor zich. Ik laat jullie meegenieten:

Appetizers

Appetizer Met Pompoen en Paddenstoel

Hapje English Breakfast

Hapje van Mosselen met Frieten

Kalfs Tartaar Met Ganzelever

Sint-Jacobsvrucht met Angus Beef

Sint-Jacobsvrucht Met Gerookte Paling

Toast Met Sint-Jacobsvrucht En Tomaten

Zeebaars Met Pijlinktvis En Bouillabaise

Kalfszwezerik Met Risotto Van Oud Brugge Kaas En Eekhoorntjesbrood

Patrijs

Marshmellow Van Appel En Selder Met Groene Thee

Dessert Met Witte Chocolade, Veenbessen En Mandarijntjes

Dessert Met Banaan, Chocolade En Koffie

En de dag nadien werd het genieten gewoon verder gezet aan de ontbijttafel met Het Beste Ontbijt Ever! Wat een verwennerij!

In Flanders Fields

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in Ieper om mijn verjaardag te vieren. Sinds de heropening stond een bezoek aan het vernieuwde In Flanders Fields museum hoog op mijn lijstje. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwe multimediale opstelling en was erg benieuwd. Toegegeven, een bezoek aan een museum dat de gruwelijkheden van de eerste wereldoorlog in beeld brengt, vrolijk wordt een mens daar niet van. Maar ik vind het bijzonder belangrijk om dit stuk van onze geschiedenis in de herinnering levend te houden. Een conflict waarbij mensen uit vijf continenten en van meer dan vijftig verschillende landen en culturen vochten op een paar kilometers grond in Vlaanderen, dat mag nooit vergeten worden. Zo’n bezoek helpt me ook de dagdagelijkse beslommeringen te relativeren en te beseffen hoe ongelooflijk fantastisch het leven in vredestijd is, ondanks de tegenslagen die bij het leven zelf horen.

Ik was bij mijn vorige bezoek al erg onder de indruk van het museum en had dan ook hoge verwachtingen van de vernieuwde inrichting. Die verwachtingen werden ten dele ingelost. De opstelling was erg creatief, maar de eerste defecten aan de multimediale toepassingen waren al een feit: een groot aantal touchscreens had er al de brui aan gegeven. En eerlijk, ik was een beetje teleurgesteld in de extra mogelijkheden die de “poppy” armband bood. Wellicht had ik te veel verwacht, maar ik vond dat er mij relatief weinig gepersonaliseerde informatie werd voorgeschoteld, ondanks de initiële belofte dat men met mijn persoonlijke gegevens rekening zou houden. De meerwaarde van de armband vond ik erg beperkt, ik zou evenzeer van het museum genoten hebben zonder.

Wat ik wel prachtig vond waren de persoonlijke verhalen die door gefilmde acteurs in historische kledij gebracht werden. Chilling. Ook de interactieve luchtfoto’s waarbij je de mogelijkheid had het huidige landschap van de Westhoek te vergelijken met luchtfoto’s genomen tijdens de oorlog was erg interessant. De oorlog heeft blijvende littekens in het landschap achtergelaten. En de simulatie van de frontlinie in de vier jaar durende oorlog geprojecteerd op de geografie van de Westhoek was fenomenaal: je ziet de troepenbewegingen ten opzichte van mekaar, vechtend voor een paar meter land. In het algemeen genomen vond ik de opstelling veel moderner dan vroeger en erg knap in beeld gebracht. Eén ding vond ik wel spijtig: van de vorige opstelling herinnerde ik met een gedeelte dat heel pakkend het leven in de loopgraven weergaf, dat aspect van de oorlog kreeg in de nieuwe opstelling naar mijn aanvoelen minder aandacht.

Een bezoek aan het vernieuwde museum is alleszins zeker de museum waard. Hopelijk pakt men het probleem met de touchscreens snel aan.

Duwen!

Gisteren, op weg van Lo-Reninge naar Diksmuide, stopten mijn vriend en ik ter hoogte van een brug die ons een mooi uitzicht boodt over de omringende platter dan platte omgeving. Terwijl wij op zoek waren naar de meest artistieke invalshoek voor een goeie foto, kwam een groepje jongeren (ik schat tussen de achttien en tweeëntwintig jaar) een rood krakkemikkerig autogeval voortduwend, onze richting uit.

Eén van de jongelingen (degene met het slechtste gebit) onttrok zich aan het autovoortduwen en kwam onze richting uit. Ze zaten zonder benzine en of we even met onze bankkaart een tankbeurt voor hen konden betalen, ze hadden alleen cash geld op zak en op Paasmaandag zijn benzinestations natuurlijk niet bemand. Bleek dat de jongens en meisje al anderhalf uur aan het duwen waren en dat in een tijd van moderne communicatiemiddelen als daar zijn de gsm.

De bestuurder (en vermoedelijke eigenaar) van het rode bijna-wrak legde ons uit dat er waarschijnlijk een defect was aan zijn voertuig en dat hij zijn garagist al gebeld had (hij had beter de VTB-VAB opgebeld) en dat hij nog niet zo lang geleden getankt had, maar dat de brandstof in kwestie mysterieus was verdwenen. Een snelle blik onder de rode wagen leerde mij dat er nergens vloeistof naar beneden gutste, dus hoe geloofwaardig dit verhaal was, ik zou het niet weten. Bovendien verstond ik ook maar de helft van wat de kerel zijn wegens de dikheid van zijn Westvlaams accent.

Natuurlijk hebben we deze jonge mensen tijdelijk uit de nood geholpen. Altijd bereid om redders in nood te spelen. We stelden zelfs voor dat ze wat extra zouden tanken op onze kosten, maar daar wilden ze niet van weten. Tien euro benzine, juist tot op twee cijfers na de komma en daarmee zouden ze proberen thuis of alleszins tot bij de dichtsbijzijnde garagage te geraken. Even leek het erop dat het starten niet zou lukken, maar ze zijn, druk wuivend naar ons, toch vertrokken geraakt.

Benieuwd of ze het gehaald hebben.

Terug in Leuven

Ons weekendje Wipers zit er weer op. Voorbij gevlogen. Helaas is de slaapachterstond eerder vergroot dan verkleind. Blijkbaar went een mens snel aan het hebben van een goed bed en slaapkamerwanden die iets dikker zijn dan een gyprocplaat. Verder geen slecht woord over Hotel Albion. Heel vriendelijke mensen, de kamer was kraaknet en het ontbijt tot in de puntjes verzorgd. Alleen dat slapen, dat wilde niet zo vlotten.

Ik zal maar snel in mijn eigen bedje kruipen, want morgen is het weer een gewone werkdag.