Tinker Tailor Soldier Spy

Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…

En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig. :-)

Oost-Vlaamse gastvrijheid

En dan ben ik er nog niet toe gekomen iets te schrijven over onze gezellige zondagavond in Gent! ‘t Is altijd leuk en lekker (of moet ik zeggen, vré wijs?) bij volksvertegenwoordiger Peter en zijn bevallige vriendein Lynn. Er liep daar trouwens een zingende BV rond in huis (sorry Fleur, dat ik Spring niet kende). We dronken wijn van een andere BV en aten breydelspek, vispannetje en mislukte ijscrème (maar, hey, de milkshake smaakte des te lekkerder!). Het werd even wat heet onder mijn voeten toen de politieke discussies kwamen boven drijven, maar gelukkig was daar Emma, de charmante dochter van Joke en Vincent die alle aandacht naar zich toe trok.

Thanks Peter en Lynn voor de fijne avond!

Wegenwerken in Gent

Wat een dikke miserie. Die bussen stoppen altijd op andere plaatsen en de routes van de trams veranderen om de haverklap. Raak daar als niet-Gentenaar maar eens uit wijs. Bovendien was ik in het gezelschap van zo’n mannelijk exemplaar dat het duidelijk beter wist (en waar ik voor de lieve vrede niet al te hard tegenin ben gegaan) waardoor het erop neerkwam dat we in de gietende regen helemaal van het station naar de Vooruit gestapt zijn. Niet dat dat zo ver is, maar in de gietende regen en met natte voeten is alles ver. Op de terugreis hield ik het wel droog, zij het dat ik bijna geplet werd tussen de studenten in een overvolle tram en dat terwijl er een halve meter verder plek zat was. Gelukkig waren er toch een paar mensen die, na een venijnige opmerking van mijn kant, eraan dachten om een beetje door te schuiven. Gelukkig moest mijn mannelijke gezelschap een andere kant op, want mijn humeur bereikte even een dieptepunt.

Oorverdovend

Dit filmpje geeft maar een vaag idee van hoe het werkelijk was. Als je te dicht bij de geïmproviseerde orgelpijen kwam, werd je echt omgeven door een muur van geluid die je trommelvliezen en je ingewanden deed trillen. Behoorlijk indrukwekkend.

En verder was het een heel gezellige namiddag bij de Girl Geeks in het Gentse S.M.A.K.. Hacking Public Space was een fascinerende tentoonstelling en Ed Templeton overdonderde met zijn overdadige overvloed aan foto’s die een vaak nogal grauw beeld schetsten van la condition humaine. En het was sowieso leuk om al die oude bekenden nog eens terug te zien en weer frisse nieuwe gezichten te leren kennen.

Opening Filmfestival van Gent

Oef, de werkweek zit er weer op. Het was hectisch door de vele zieken, maar er zijn gelukkig ook voordelen aan mijn job. Eén van die voordelen was een uitnodiging voor twee personen voor de opening van het Filmfestival van Gent. In Zaal 2 van de Kinepolis vonden we, na de rode loper getrotseerd te hebben en door geen enkel journalist interessant genoeg bevonden te zijn om geïnterviewd te worden, twee zetels met mijn naam erop. Op de zetel naast mij plakte de naam van Freya Van den Bossche en ik zag mezelf al uitgebreid netwerken met de minister. Jammer genoeg kwam ze niet opdagen en kon ik haar niet uithoren over de interne strubbelingen bij de sp.a en zaak Frank Vandenbroucke.

Het filmfestival werd geopend door De Helaasheid der Dingen, de film van het boek van Verhulst. Een goeie keuze van de organisatoren om op die manier Vlaams talent in de kijker te zetten. Een terechte keuze ook, de film is een meesterlijke verfilming van het boek. Veel scènes komen rechtstreeks uit het boek en de marginaliteit dit Verhulst zo prachtig weet te omschrijven, spat van het scherm. En toch voel je een zeker mededogen voor deze losers. Ze graven hun eigen graf, maar doen het op een onvergetelijke manier. Applaus trouwens voor de jonge Kenneth Vanbaeden die een werkelijk magistrale vertolking neerzet van de jonge Gunther Strobbe (ja, de namen in de film zijn veranderd, waarschijnlijk om niet nog meer boel te krijgen met de échte familie Verhulst). De hele cast is trouwens uitmuntend. Ik begrijp waarom men in Cannes zo enthousiast was over deze film.

Genoeg lof over De Helaasheid der Dingen. Oordeel gewoon zelf als je de film gaat bekijken met één van de tickets die Humo gratis weggeeft. Na de film ondervonden we pas echt het voordeel van als een VIP behandeld te worden. In de VIP-tent wachtten ons drank à volonté, gesponsord door Martini en zeer bijzondere hapjes. Ik ben niet echt een Martini-fan, dus de cocktails op basis van dit drankje liet ik aan me voorbij gaan. Het drankje met de weinig originele naam Martini Rosé bleek echter een onverwacht schot in de roos. Veel lekkerder dan de cava waarmee de obers rondkwamen, al moest je dit drankje wel zelf gaan halen aan de Martinibar. Terwijl we aan celebrity spotting deden, probeerden we zoveel mogelijk obers met hapjes naar ons plekje te lokken. Er passeerden bloedworst, een bietenslaatje, iets in de vorm van een eidooier dat pikant smaakte (drie keer gevraagd wat het was en dan maar opgegeven), oesters, consommé, sushi, patébolletjes vermomd als kaaskroketjes (ieuw), moelleux, taartjes, limoenmousse en de sterkste sangria die ik in mijn leven ooit gedronken heb.

Enfin, ik hoef er geen tekening bij te maken dat we behoorlijk goedgezind, maar veel en veel te laat de snikhete (het zweet liep langs mijn rug en ik had een open kleed aan, ocharme die heren in smoking) VIP-tent verlieten. Aan de vestiaire liepen we nog Stijn Coninx tegen het lijf waar we nog even een saaie, werkgerelateerde babbel mee had.

Als afscheidscadeautje kregen we een exemplaar van de Morgen, parfum en een fotoboek van de film. Gelukkig konden mijn vriend en ik met collega’s van mij mee naar Leuven rijden, want ik denk niet dat we er al liftend geraakt zouden zijn, in onze lichtelijk beschonken toestand.  😉

Gewoon gezellig

Gisteren zaten mijn vriend en ik met onze vrienden C en H Onder den Toren. We aten, praatten en dronken een fles cava om de aankoop van hun nieuwe huis te vieren. We dronken een beetje te veel en lachten een beetje te luid. Vandaag had ik in de voormiddag een vergadering in Gent, vlakbij de werkplek van Peter en ik dacht, hey ja, waarom niet voorstellen om samen te lunchen om wat bij te praten. Een sms’je later was alles in kannen en kruiken. We aten pasta in een klein restaurantje en wandelden na de lunch in de lentezon  naar het station.

Toen ik op de trein terug naar Brussel zat, besefte ik hoe erg ik van deze twee momenten genoten had. Gewoon eten en drinken in gezelschap van vrienden. Soms heb je niet meer nodig om je humeur een flinke opkikker te geven.

Beter geplet dan uit bed!

Mijn belofte van vorig jaar indachtig, maakten mijn vriend en ik dankbaar gebruik van de extra vrije dag ter ere van de Belgische feestdag (in België wordt de nationale feestdag elk jaar gevierd alsof het de laatste zou zijn 😉 ) en het ons door Peter en Lynn aangeboden éénpersoonsbed. Rond zes uur stonden we bij onze gastheer en gastvrouw op de stoep. Klaar voor een avond en nachtjes feesten.

We startten de avond op het Sint-Baafsplein met wat junkfood. Kwestie van een goeie fond te leggen voor de cocktails. 😉 We liepen door de stad, dronken een caipirinha, doken even een café in om te schuilen voor een regenbui, dronken een mojito op Polé Polé en toen was het tijd om tramsgewijs richting Watersportbaan te trekken voor het vuurwerk.

Jammer genoeg liet ons geluk ons in de steek en kozen we de verkeerde plek uit om te zitten. Ons uitzicht werd geblokkeerd door een grote boom. Tussen de takken door zag ik toch nog wat vuurpijlen en het gezelschap maakte veel goed. Met dank aan Joke en Vincent die ervoor zorgden dat onze alcoholinname blikjesgewijs op peil gehouden werd.

Blikjesbier heeft blijkbaar een stimulerende werking op blazen, want na onze tram gemist te hebben, zat er niets anders op dan lopend de terugweg richting centrum aan te vatten, wanhopig biddend dat de blaas in kwestie haar inhoud niet vroegtijdig zou lossen. Na verlost te zijn van overtollig vocht deden we nog enkele terrasjes om te eindigen in de Duveltent, een bijna mytische plaats waar Peter altijd heel enthousiast over vertelde.

Ik had veel verwacht van de Duveltent, maar eerlijk gezegd, viel het wat tegen. De muziek stond onverstaanbaar zacht (wat spelen ze nu? Abba of een Hollandse schlager?) en de Duvel was al op. Hierdoor verlieten veel mensen vóór sluitingsuur de tent en werd er niet uit volle borst met de nummers meegeschreeuwd. Er was wel een bende zatte kerels die aan mij kwamen vragen of ik van de pers was (blijkbaar heeft een groot fototoestel die uitwerking op de mensen of was het gewoon een goed excuus om een praatje te slaan). Als dank voor dit compliment heb ik ze dan maar vereeuwigd. 😉

Oja, we merkten dat Gentenaars mijn vriend en mezelf gewoonweg niet verstaan. Een voor de rest sympathieke jongedame vroeg zelfs of we Nederlanders waren. Mijn van oorsprong Limburgse hart kneep even samen. En ik die dacht dat ik zo duidelijk en goed verstaanbaar sprak. Of komt het door het Gentse onafhankelijkheidsverhaal dat ze hun mede-Vlamingen opeens niet meer begrijpen?

Na de Duveltent wachtte ons nog een mooie, ontnuchterende wandeling naar het huisje van Peter en Lynn. Helemaal nostalgisch (waar is de tijd dat we nog elke nacht samen in een éénpersoonsbed sliepen) kropen we onder de dekens voor een veel te korte nachtrust.

De volgende dag besloten we na het ontbijt de toren van de Sint-Baafs te beklimmen. Amai, dat viel niet mee na een nacht met te weinig slaap. De opluchting was groot toen we lichtjes en minder lichtjes hijgend de bovenste treden bereikten. Jammer van het barslechte weer (koude wind en regen), want het uitzicht was spectaculair. Na de afdaling (die iets vlotter ging dan de beklimming) gingen Lynn, mijn vriend en ikzelf de kathedraal bezichtigen, terwijl Peter naar een debat trok, iets met de toekomst van België. 😉

We maakten van de gelegenheid gebruik om het Lam Gods te bekijken. Ik heb al vaak afbeeldingen van dit beroemde schilderij gezien, maar het deed me toch iets voor dit schitterende kunstwerk te staan. Een meesterwerk van kleur en symboliek. De details zijn overweldigend. Al schept de glazen kooi een net iets te grote afstand om alle miniscule details goed te kunnen waarnemen.

Van trappen en kerken bezoeken, krijgt een mens honger. Ik had al sinds de dag ervoor zin in Novotel-pannenkoeken, waardoor de keuze snel gemaakt was. Onze pannenkoeken waren net op toen we gezelschap kregen van bevriend koppel E en C, waarmee we op de tweede dag van onze Gentse tweedaagse hadden afgesproken. Even later kwamen Peter en Linde terug van het debat, werden er druk handjes en kussen uitgewisseld en scheidden onze wegen.

E, C, ikzelf en mijn vriend twijfelden tussen het Puppetbuskersfestival en een boottochtje op de Gentse wateren. We kozen voor de tweede optie, kregen een Vedett (die de meisjes snel doorgaven aan de jongens) en een paraplu in de hand geduwd en vertrokken voor een waterige tocht. Ik vond de tocht zeer mooi, maar k-k-k-koud. De weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind. Regen, nog wat regen en ijskoude tot op het bot verkillende wind. We snakten naar iets warms en zo belandden we in het Oeverloze Eiland waar we onze handen warmden aan een chocopunch.

Niemand had nog zin om de kou en de regen te trotseren. We zochten een restaurantje uit, aten Gentse stoverij en besloten dat het daarna welletjes was geweest. Moe, enigzins verkleumd, maar tevreden vatten we de terugrit naar Leuven aan. Volgend jaar weer! (Maar dan met beter weer.)

PS: De gevleugelde woorden in de titel zijn toe te schrijven aan onze sympathieke gastvrouwe.