Lunch bij Saveur & Passion

Donderdagmiddag hadden mijn vriend en ik een lunchafspraak met de vriendin die ook voor het Blue Brain Project werkt. Sinds we in Genève wonen, hebben we onze restaurantbezoeken drastisch teruggeschroefd. Genève is nu eenmaal een heel dure stad en voorlopig moeten we zien rond te komen met één loon, waarvan al een flinke hap naar de veel te hoge huurprijs van ons appartementje gaat. Maar zo nu en dan een verzetje mag wel eens en lunchen is vaak de ideale manier om een restaurantje mee te pikken en de uitgaven tegelijkertijd binnen de perken te houden.

Dus spraken we af in restaurant Saveur & Passion, niet al te ver van de werkplek van mijn vriend. Voor mij was het een stevige wandeling, maar de herfstzon zet hier in Genève nog altijd haar beste beentje voor en een stevige wandeling is goed voor lijf en leden. De lunchmenu van Saveur & Passion was echt een schot in de roos. Voor slechts 18 CHF kregen we een tomatensoepje met gember en vervolgens een stevige portie vis met knolgroenten voorgeschoteld. Echt één van de betere maaltijden die ik al in Genève gegeten heb. Het gezelschap van onze vriendin zorgde daarbij voor dubbel zoveel plezier.

Na de maaltijd liep ik nog even mee naar het kantoorgebouw van mijn vriend (een indrukwekkend modern gebouw bijna volledig opgetrokken uit glas) en wierp ik een blik op de cafetaria waar hij bijna dagelijks eet. Daarna nam ik afscheid en besloot ik nog wat van het schitterende herfstweer te profiteren. Mijn wandeling bracht me via het Parc de La Perle du Lac naar de oevers van het meer van Genève. De hemel was onwezenlijk blauw en er zaten veel mensen op een bankje in het zonnetje te genieten. Ik spotte zelfs enkele zonnekloppers in zwemkledij aan de rand van het meer. En dat in oktober! Straf.

Ik laat jullie meegenieten van mijn wandeling (let op slechte kwaliteit iphone foto’s):

Hopelijk blijft deze Indian summer nog even duren.

Back in Geneva!

Na een bijzonder zonnige rit met een volgeladen koffer, een lunchpauze bij mijn favoriete Chinees Chez TchouTchou mét udon noedelsoep, een pitstop bij een wegrestaurant dat ik nog niet aangedaan had en verder héél véél eentonige kilometers, zonder problemen in Genève aangekomen. Verkeerd geparkeerd, de laatste pullen uitgeladen en de dozen random in ons appartement neergeploft. Uitpakken wordt een werkje voor de komende dagen (weken).

Helaas moeten we nog één tripje op en af naar Leuven maken om de leasewagen binnen te doen en dan is al het heen-en-weer-gereis eindelijk achter de rug!

Grand Feu d’Artifice

Als troost voor het feit dat we een maand langer moeten wachten om de kersverse uitbreiding van het gezinnetje van onze vriendin te bewonderen, gingen we deze zaterdag naar het Grand Feu d’Artifice kijken. Het grote vuurwerk op de laatste zaterdag voor het einde van de feesten is de apotheose van de Fêtes de Genève.

Aangezien het onze eerste keer was, wisten we niet goed wat de beste plek was om het vuurwerk te aanschouwen. Wat we wel wisten was dat er massaal veel volk naar de oevers van het meer zou afzakken om te genieten van het vuurwerk. We vertrokken dus anderhalf uur voordat het vuurwerk begon, maar afgaande op de massale stroom mensen die allemaal in dezelfde richting gingen, was dit wellicht nog niet vroeg genoeg. We volgden de mensenstroom in de hoop een goeie plek te vinden. Aangezien ik wist waar het vuurwerk zou afgeschoten worden, gokte ik erop dat de pier van Eaux-Vives een goeie plek zou zijn om het vuurwerk te zien. Er was al veel volk toen wij er aankwamen, maar we vonden een redelijk ok plekje. We keken wel recht op de masten van de jachthaven, maar ik ging ervan uit dat dit niet al te storend zou zijn op de foto’s.

De collega van mijn vriend waarmee we eerder al afspraken, vervoegde ons wat later (eerlijk waar, hoe vonden mensen elkaar in tijden vóór smartphones en googlemaps?) en toen was het wachten tot het vuurwerk begon. Omdat er nog wat bootjes rondvoeren in het gebied waar het vuurwerk zou afgeschoten worden, werd het begin van het vuurwerk om veiligheidsredenen uitgesteld tot de bootjes de gevaarlijke zone verlaten hadden. Deze boodschap werd door de aanwezigen op boegeroep onthaald. Toegegeven ik heb zelf ook een hekel aan wachten heb, maar veiligheid voor alles, nietwaar?

Uiteindelijk begon het vuurwerk met zo’n 25 minuten vertraging. En wat een vuurwerk was me dat! Zonder twijfel één van de meest spectaculaire vuurwerkshows die ik ooit zag. Het vuurwerk werd afgeschoten op muziek en was vergezeld van een indrukwekkende lasershow. Fenomenaal. Het was zo mooi dat ik me de vraag stelde of ik volgend jaar niet beter zou betalen voor plaatsen op de tribune. Enfin ja, de foto’s geven al dat moois maar in beperkte mate weer, maar het is wel een fijne herinnering.

Oja, je kan de Jet d’Eau zien in deze foto’s.

Na het vuurwerk had ik nog zin om iets te gaan drinken. Helaas was mijn gezelschap niet in optimale vorm. Mijn vriend was nog altijd heel moe en durfde het nog niet aan alcohol te drinken en de collega van mijn vriend had een kater van de dag voordien. 😉 Enfin ja, uiteindelijk hielden we het op één drankje in de gezellig tapasbar Bodega 21. Non-alcoholisch voor mijn vriend, uiteraard. 😉 Want daarna moesten we nog een flink stuk naar huis wandelen.

Europeade in Genève

Vandaag moesten we een presentatie geven in de Franse les (voor wie het nog niet wist, ik volg momenteel twee weken een zomercursus aan het CLT). De opdracht bestond erin in groepjes van drie een project uit te werken dat moest plaatsvinden in een bepaalde stad. Een beetje geïnspireerd op de kandidaatstelling van steden voor het organiseren van de Olympische spelen of de Wereldexpo. De groepjes werden willekeurig ingedeeld door het uitdelen van briefjes met de naam van een land erop. De stad waar het event zou plaatsvinden, mochten we zelf bepalen.

En jawel, het toeval zorgde ervoor dat ik het briefje ‘Suisse’ trok. De keuze voor Genève was bijgevolg een no-brainer. Het project dat we uitwerkten was een soort Olympiade voor de grote Europese talen Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans. Een Europeade, dus. Ik was zelf niet echt overtuigd van het project (een beetje saai, naar mijn mening), maar bij gebrek aan inspiratie en niet veel zin om mijn vermoeide hersencellen in gang te zetten, sloot ik me aan bij dit voorstel. Uiteraard haalde onze presentatie het niet. Daarvoor was het te weinig sprankelend. Gent won overtuigend met het projectvoorstel voor de organisatie van een Groene Week (mét Elon Musk!).

Maar toch: een bijzonder grappige toevalligheid.

Afscheid van Genève – 16 mei 2017

Vroeg opgestaan vandaag, want voor zijn tweede werkdag wordt mijn vriend een pak vroeger verwacht. Net zoals gisteren staat de zon stralend aan de hemel. Al die berichten over het slechte weer in Genève, daar hebben we tot nu toe nog niet veel van gemerkt. 😉 Onze ochtend is een kopie van de vorige. Pain au chocolat met een drankje erbij in winkelcentrum Charmilles. Na het ontbijt wens ik mijn vriend een fijne werkdag en keer ik terug naar ons appartementje om de laatste tien bladzijden van ‘El amante japonés‘ te lezen, me goed in te smeren met zonnecrème en vervolgens naar het meer te vertrekken.

Ik wandel op mijn gemak in de richting van het meer en geniet van de zon. Onderweg passeer ik langs een Koreaans restaurant dat een bibimbap lunch aanbiedt voor 18 Zwitserse frank. Hier moet ik zeker nog eens terugkomen. Aan de Rhône gekomen sla ik linksaf richting het meer van Genève en de beroemde Jet d’Eau. Ik wandel verder langs het water tot aan de Jet d’Eau zelf en geniet van het uitzicht op de omringende bergen.

Ondertussen is het bijna lunchtijd en herinner ik me dat mijn vriend en ik een paar jaar geleden heerlijk gegeten hebben op het terras van La Buvette des Bains des Pâquis. Ik koop een kaartje voor de mouette (de Zwitserse watertaxi’s) en een kort tochtje brengt me naar de andere kant van het meer. Ik ben net voor de grote massa bij La Buvette, dus ik moet niet lang aanschuiven voor mijn dagschotel. Ik zoek me een plekje op het terras en laat het me smaken. Het is duidelijk dat de Bains des Pâquis populair zijn bij zonnig weer. Veel mensen liggen te zonnebaden aan de rand van het meer en er wordt ook al druk gezwommen. Jammer dat mijn zwemkledij nog ergens in Leuven ligt.

Na het middagmaal zoek ik me een fijn plekje aan de rand van het meer tussen de andere zonnekloppers in en lees ik wat in mijn cursus Spaans. Al moet ik toegeven dat het niet makkelijk is mijn gedachten erbij te houden. De diversiteit aan bezoekers zorgt voor te veel afleiding: van afgetrainde jonge mannen die hier wat pull-ups komen doen, tot bruinverbrande omaatjes die hier duidelijk elk vrij moment in de zon komen doorbrengen. Er zijn zelfs een paar zwanen die hun nest hebben tussen de zonnebaders en dan natuurlijk verontwaardigd blazen als de zonnekloppers vertederd hun kuikens van dichterbij willen bekijken. Ik smeer en smeer en smeer, maar de zonnecrème lijkt wel te verdampen van mijn huid en mijn hoofdhuid begint een beetje te prikken. Mijn hoofdhuid is het gedeelte van mijn lichaam dat het snelste verbrandt (en dat ik het minst goed kan beschermen, want wie smeert er nu zonnecrème in zijn haar). En natuurlijk zou ik een hoed kunnen dragen, maar ik zweer het, ik sta totaal niet met hoeden. Wellicht is het verstandiger om toch ergens de schaduw op te zoeken, hoe lief de zon mij ook is.

Maar niet zonder onderweg eerst een ijsje te eten! Tripadvisor wijst mij de weg naar Gelato Mania en ik koop een ijsje met donkere chocolade en kaneel. Niets smaakt beter als heerlijke gelato bij zo’n schitterend weertje! Ik keer terug op mijn schreden en laat naar Terrasse le Paradis, dat mij op de heenweg al opgevallen was door de vrolijk gekleurde parasols en strandstoelen aan de oevers van de Rhône. Ik koop mij een huisgemaakte citronnade en nestel mij in de schaduw van een parasol om nog wat mensen te kijken.

Helaas komt het einde van mijn blitzbezoekje aan Genève in zicht en moet ik terugkeren naar het appartementje om mijn spullen bijeen te pakken. Om 19.40u vertrekt immers mijn vlucht naar Brussel en zal ik mijn vriend alleen moeten achterlaten in Genève. Mijn vriend keert daarom vandaag iets vroeger terug van zijn werk om samen met mij de bus naar de luchthaven te nemen.

De bushalte bevindt zich op een paar minuten stappen van ons appartementje en een busrit van 15 minuten later zijn we al op de luchthaven. Very convenient! Aangezien ik enkel handbagage heb, hoef ik niets in te checken en lopen mijn vriend en ik meteen door naar het restaurantgedeelte waar we ondertussen al een paar keer gegeten hebben. We komen opnieuw terecht bij TUK (Thai Urban Kitchen), maar helaas valt de pad thai me tegen. De curry die mijn vriend bestelde, ziet er veel beter uit. Na het eten nemen we afscheid van elkaar. Mijn vriend blijft in Genève en ik vlieg terug naar Brussel. Lang hoeven we elkaar gelukkig niet te missen, want zaterdag is hij alweer terug in België voor een trouwpartij.

Blijkt dat de gate vanwaar de Easy Jet vluchten vertrekken zich op het alleruiterste puntje van de luchthaven van Genève bevindt en dat ik nog een flink eind moet stappen. Ik ben dan ook maar net op tijd aan de gate. Volgende keer iets meer ruimte incalculeren.

Bye, bye, Genève tot over een drietal maanden!

Genève en Aubonne – 15 mei 2017

De eerste nacht is achter de rug. Ik heb redelijk geslapen, maar ik moet toegeven dat het slaapcomfort van ons Leuvense bed een pak hoger ligt (kan ook moeilijk anders, want gekocht bij slaapspecialist Sit&Sleep). Het bed is smaller dan we gewoon zijn en nogal aan de harde kant. Maar daar valt wel aan te wennen. Hopelijk geldt dat ook voor het straatlawaai. In Leuven ligt onze slaapkamer ook aan de kant van de ring, maar daar valt het verkeer bijna stil na 11 uur. In de Rue de Lyon lijkt het verkeer de ganse nacht verder te razen. Misschien toch eens overwegen om met oordopjes te slapen.

Na gedoucht te hebben in de minibadkamer (jammer dat de douchekop zo laag hangt dat zelfs ik me moet bukken), trekken mijn vriend en ik erop uit op zoek naar eten om onze ochtendlijke honger te stillen. Het winkelcentrum Charmilles lijkt een ideale plek om snel te ontbijten. En jawel, er zijn verschillende plekken die de mogelijkheid aanbieden om te ontbijten. Helaas bestaat het standaardontbijt uit un pain au chocolat ou un croissant avec un café. Tja… De kans dat ik in Genève een full Scottish breakfast zou scoren, had ik op voorhand al niet hoog ingeschat. We houden het dan maar allebei bij een pain au chocolat. Mijn vriend gaat voor de koffie, ik laat met verleiden door een versgeperste smoothie. Kwestie van de dag toch half goed te beginnen. 😉

Omdat het zijn eerste dag is, moet mijn vriend pas om 10u op zijn werk zijn. Zo komt het dat we nog tijd hebben om langs een telecomshop te gaan om een simkaart te kopen. Bedoeling is dat ik deze simkaart zal gebruiken tijdens mijn verblijf hier en dat mijn vriend de kaart na mijn vertrek in zijn gsm steekt. We kopen ook nog snel wat nieuwe handdoeken voor mijn vriend in de Migros, omdat het in het appartement aanwezige voorraadje niet zo groot is en we geen handdoeken vanuit Leuven hebben meegenomen.

Vervolgens nemen we afscheid van elkaar en wens ik mijn vriend veel geluk op zijn allereerste werkdag. Erg benieuwd om vanavond zijn verhalen te horen! Ikzelf keer terug naar het appartementje om mijn spullen te gaan halen om een dagje te lezen in de naburige parken. Bij binnenkomst merk ik dat de door de huisbaas aangekondigde werkman er al is. De werkman moet ons bad van een nieuw laagje lak voorzien. Hij is al druk aan het werk, dus ik neem mijn spullen (inclusief een bus zonnecrème, want de zon brandt al hevig zo vroeg in de ochtend) bijeen en vertrek naar het vlakbij gelegen Parc de Franchises alwaar ik mij met ‘El amante japonés‘ van Isabel Allende op een bankje in de zon zet. Het park is een leuke plek om te vertoeven, al had ik het nóg leuker gevonden zonder grasmaaiers en onkruidverbranders. Nuja, onderhoud moet gebeuren, niets aan te doen.

‘s Middags houd ik het bij een snelle lunch: ik eet een lekker quiche van Migros en begeef me daarna naar mijn volgende park in de hoop dat het daar iets rustiger is. Ook in Parc Geisendorf zijn werken aan de gang, maar minder luidruchtig dan de grasmaaiers in het andere park. Ik smeer me voor de zoveelste keer in met zonnecrème, maar begin te vermoeden dat ik beter een plekje in de schaduw opzoek. Vooral mijn hoofdhuid begint verbrand aan te voelen.

Ik schiet flink op in mijn boek. Het doet deugd om eindelijk eens tijd te hebben om door te lezen. De paar minuten op de trein van Leuven naar Brussel volstaan niet om voldoende in het ritme van de Spaanse taal te komen om goed op te schieten. Nu ik echter uren aan een stuk kan lezen, mindert het aantal nog te lezen de pagina’s zienderogen. Het einde van het boek komt met rasse schreden dichterbij.

Rond 17u keer ik terug naar het appartement om dat te luchten. Heel erg nodig, want op de gang ruik ik al de doordringende geur van het product dat de werkman gebruikt heeft. Ik gooi alle ramen wagenwijd open en wacht in een zeteltje bij het raam tot mijn vriend terug is van zijn eerste werkdag. Die eerste werkdag is alvast goed meegevallen, want hij komt erg enthousiast thuis. Goed onthaald, vriendelijke mensen, hij heeft zelfs al een mini-laptop gekregen. Goed geregeld, allemaal!

Hij vertelt me over zijn eerste indrukken en dan is het alweer tijd om te vertrekken. We rijden met onze schurende auto naar onze vrienden in Aubonne. De zon schijnt nog steeds volop en zowel mijn vriend als ikzelf zijn bijzonder goed geluimd. Onze eerste dag in Genève is alvast goed verlopen.

In Aubonne genieten we van een aperitief met een glaasje champagne gevolgd door heerlijke raclette (yep, we zijn al meteen aan onze integratie begonnen) en gourmet. Uiteraard hebben wij Belgische pralines van Bittersweet mee om onze reünie te vieren. Na het eten stappen we terug de wagen in om samen met onze vriendin het huis te gaan bekijken dat ze onlangs gekocht hebben. Onze vrienden zijn nog volop bezig met de verbouwingen, maar je kan nu al zien dat het een prachtige woonst zal worden. Met een uitzicht op het meer van Genève dat gewaagd is aan dat van het huis dat ze momenteel huren.

We keren terug voor nog een glaasje wijn en nemen dan afscheid van elkaar. Gelukkig deze keer niet voor lang!

Proefdraaien

Mijn vriend is gisterenavond vertrokken voor een driedaagse zeiltocht met zijn zeilkameraden. Dat wil zeggen dat ik drie nachten het bed voor mij alleen heb. Een goeie test voor de komende maanden dat ik het zonder hem zal moeten stellen wanneer hij zich inwerkt in zijn nieuwe job in Genève en ik op mijn huidige job in Brussel aan de overdracht van mijn taken begin.

Niet te geloven…

Dat ik nog maar drie lessen verwijderd ben van het examen Spaans en dat er twee weekends tussen nu en het vertrek van mijn vriend naar Genève zitten! Yikes, dat voorjaar is echt voorbij gevlogen en er staan nog zoveel dingen op mijn todo-lijstje alvorens ik zelf naar Genève kan vertrekken. Zal een versnelling hoger moeten schakelen!

Genève – 8 mei 2016

Terwijl mijn vriend en ik heerlijk in ons bed lagen te soezen, was onze vriendin bij het krieken van de dag al onderweg naar de luchthaven. Jammer dat haar business trip overlapte met ons verblijf in Aubonne, maar niets aan te doen. Als de plicht roept… We hadden alleszins het maximum uit onze tijd samen gehaald en uiteraard zullen we in de toekomst nog naar Aubonne terug keren. En op zich gaf haar afwezigheid ons de mogelijkheid onze andere vrienden te bezoeken die in Meyrin wonen.

We namen de trein van Allaman naar Genève alwaar we onze vrienden en hun twee schattige dochters ontmoetten op de afgesproken plek: onder de grote wereldkaart in het station van Genève. Het was een dubbel feestelijke dag: ons weerzien na bijna twee jaar viel samen met de verjaardag van onze vriend. Na dikke knuffels en kussen uitgewisseld te hebben, gingen we op zoek naar lockers in het station van Genève. Mijn vriend en ik hadden uiteraard cadeaus uit België mee, maar het leek ons beter om die voorlopig achter te laten en deze op te pikken na ons bezoek aan Genève. Gelukkig zijn alle grote stations in Zwitserland uitgerust met goed functionerende lockers. Een gemak!

Zondag 8 mei vond de marathon van Genève plaats. We liepen naar het parcours om wat dappere lopers aan te moedigen en een beetje van de feestelijke sfeer op te snuiven. Onze vrienden stelden voor het middagmaal te nuttigen bij Vapiano, een Italiaans fast food restaurant waar je aan de toog je eten bestelt, dat vervolgens ter plekke voor jou bereid wordt (dit geldt niet voor de pizza’s, die mag je gaan halen wanneer je het signaal krijgt dat ze klaar zijn). Mijn risotto was lekker en het was fijn om rustig samen met onze vrienden te eten. Blijkbaar wordt in Genève de Dag des Heren erg serieus genomen, want veel restaurants zijn dicht op zondag en de meeste mensen eten dan thuis. Veel volk was er dus niet, wat maakte dat we op ons gemak konden bijpraten.

Helaas bleek al snel dat de oudste dochter van onze vrienden (4 jaar oud) een beetje ziekjes was. Ze zag bleek en was erg hangerig. Even zag ik onze afspraak helemaal de mist in gaan, maar onze vrienden weten van aanpakken en trokken naar een apotheker voor een medicijn om de symptomen wat te onderdrukken. Omdat de vierjarige wat ziekjes was, zetten onze vrienden haar in de buggy van hun tweejarige dochter. Die dochter weigerde echter consequent op het buggy board te gaan staan, waardoor ze uiteindelijk de hele tijd gedragen moest worden. Niet ideaal om een wandeling langs het meer te maken, maar blijkbaar hebben de meeste ouders goed getrainde armspieren.

Langs het meer liepen we in de richting van de werkplek van onze vriendin. Onze vriendin heeft één van de coolste jobs ter wereld: ze werkt op een research project dat het menselijk brein probeert in kaart te brengen. De kantoren waarin ze werkte, waren ongelooflijk high tech, met veel glas en schitterende architectuur. Not bad, not bad at all!

Na het korte bezoek aan haar werkplek (uiteraard helemaal verlaten op een zondag) liepen we terug naar de mooie botanische tuin van Genève. We vonden een plek op een terras om iets te drinken, maar het self service systeem was nogal verwarrend. Het duurde even voordat we door hadden aan welke toog we moesten zijn voor een drankje. En echt vriendelijk waren ze er ook al niet.

Na ons drankje boden we de kinderen een ritje op de draaimolen in het park aan. De vierjarige leek ondertussen aan de beterhand en welk kind zit nu niet graag op een draaimolen? Ik vroeg de vierjarige op voorhand op welk toestel ze wilde zitten en ging samen met haar het trapje op (het was een draaimolen met twee verdiepingen). Helaas, ze zat nog geen seconde in de vliegende kikker toen ze er alweer uit wilde. Ze was vast van plan te ontsnappen richting haar mama en ik kon haar niet overtuigen om alsnog bij mij te komen zitten. Dus deed ik dan maar alleen een paar rondjes in de kikker (draaimolens zijn saai, geen idee wat ik daar als kind zo leuk aan vond).

Na dit ietwat onfortuinlijk kikkerincident wilde de vierjarige toch samen met haar mama en haar zus op een schildpad plaatsnemen. Tja, kinderen, ze weten soms zelf niet wat ze willen.

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. We namen de tram terug naar het station van Genève om de cadeautjes op te halen en onze vrienden waren zo vriendelijk om ons voor het avondmaal bij hen thuis uit te nodigen. Een tweede tramrit bracht ons tot in Meyrin en toen konden we eindelijk de cadeautjes open maken! Het speelgoed viel in de smaak bij de meisjes en de pralines van Bittersweet natuurlijk ook. Voor de jarige had ik een exemplaar van Het smelt gekocht. Ik heb het boek zelf niet gelezen, dus geen idee of de hype terecht is, maar goed, een debuterende auteur mogen we wel een duwtje in de rug geven, nietwaar?

We aten samen boterhammetjes (ik kreeg per ongeluk een glas appelsap over me heen, gelukkig zijn havaianas tegen alles bestand) en keken samen met de kinderen gezellig naar Donald Duck en de Chipmunks. Nadat de kinderen te slapen waren gelegd, werden de gesprekken serieuzer. Hét onderwerp van de voorbije dagen en weken was natuurlijk de terreurdreiging in België en dat de aanslagen in Zaventem en Maalbeek de moeilijke balans tussen veiligheid en privacy wel eens naar de verkeerde kant zouden kunnen laten overhellen (man, dat zijn veel werkwoorden in één zin).

We hadden elkaar nog veel te vertellen, maar het was zo stilletjesaan tijd om naar Aubonne terug te keren. Per slot van rekening wachtte ons nog een vrij lange tram- en treinrit. Beide verliepen super vlotjes. Alleen had onze vriend de wandelafstand tussen het station van Allaman en hun huis lichtelijk verkeerd ingeschat. De wandeling van zo’n tien minuten die ons in het vooruitzicht werd gesteld, bleek in werkelijkheid een wandeling van zo’n drie kwartier te zijn. Door de donkere velden, zonder ook maar de minste verlichting. En zo waren we eens te meer blij dat we over smartphones beschikken die ons de juiste weg wijzen en tegelijkertijd gebruikt kunnen worden om ons pad te verlichten. We moesten noodgedwongen het privé-erf van een boerderij oversteken om op de juiste weg te geraken, maar uiteindelijk bereikten we zo rond half twaalf zonder kleerscheuren het huis van onze vrienden. We klopten op het venster van de leefruimte om de kinderen niet wakker te maken en werden door onze vriend langs daar binnen gelaten.

Na hem fijntjes gewezen te hebben op zijn foute inschatting wensten we elkaar goeienacht. De volgende dag (onze laatste dag) moesten we immers vroeg uit de veren voor een bezoekje aan Yvoire.

Van Leuven naar Aubonne – 4 mei 2016

Omwille van de onrustwekkende berichten over uren aanschuiven bij de pre-screening in de luchthaven van Zaventem en gemiste vluchten, besloten mijn vriend en ik het zekere voor het onzekere te nemen en een extra halve dag verlof te nemen voor onze trip naar Genève. Oorspronkelijk waren we van plan om ‘s avonds rechtstreeks na het werk de trein naar Zaventem te nemen. Onze vlucht van Brussel naar Genève (die we maanden gelegen geboekt hadden, lang vóór de aanslagen) vertrok immers pas om 19.20u. Tijd zat in normale tijden. Helaas het leven onder terreurdreigingsniveau drie heeft vele nadelen, lange wachtrijen veroorzaakt door extra veiligheidsmaatregelen zijn er daar eentje van.

Dus hielden we het na een halve dag werken voor bekeken en spoorden we van Brussel terug naar Leuven om onze valiezen op te halen. We lunchten supersnel in restaurant Hollyworld (ik beken: grote fan van dit concept), gooiden de laatste benodigdheden in onze valies van namen de trein van 15.09 naar Brussels Airport. De trein naar de luchthaven stopte in het oude station dat tijdelijk heropend is. Goed dat deze mogelijkheid er is, maar bereid je voor op trappen omhoog lopen met valiezen en best wel een lange wandeling (een kwartier) langs de parkeergarage naar de pre-screening.

Over de pre-screening gesproken, dankzij de zeer goede profiling van het personeel (blond zijn, heeft zo zijn voordelen) mochten wij deze gewoon overslaan. Of zouden al de hartjes die ik de laatste tijd via twitter naar de Brussels Airport account gestuurd had, er voor iets tussen zitten? Feit is dat onze valiezen om 15.51u al ingecheckt waren en we er van de vriendelijke Brussels Airlines crew nog een hartje van Neuhaus bovenop kregen. Nog drieëneenhalf uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken! Enfin ja, niet dat mijn vriend en ik ons snel vervelen. Wij zijn altijd goed voorzien van de nodige elektronica en we hadden ons op voorhand voorgenomen de geteisterde handelaars van de luchthaven wat te steunen. Al snel bleek het zoeken naar een plek om iets te kunnen drinken, blijkbaar waren er veel mensen net als wij goed op voorhand naar de luchthaven gekomen.

Uiteindelijk vonden we een plekje aan een toog waar het personeel duidelijk niet kon volgen met afruimen en ik verschillende keren zelf de self service dienbladen over de toog gehesen heb. Ik dronk een glaasje cava en mijn vriend een Leffe. Heel comfortabel zaten we er niet, dus verplaatsten we ons dan maar naar de gate alwaar er voldoende stopcontacten waren om al onze elektronica van energie te voorzien.

En jawel, ook dit keer liep ik weer een bekende tegen het lijf op de luchthaven. Het wordt zo langzamerhand traditie. Terwijl ik stond aan te schuiven voor een smoothie bij Helixir stond zij in de rij bij de Exki om af te rekenen. We deden even een babbeltje en wensten elkaar vervolgens een goeie vlucht toe.

De vlucht naar Genève was voorbij in een zucht. Van mijn plannen om wat Spaans te studeren kwam niet veel in huis, want vlak na het opstijgen voelde ik mijn oogleden zwaar worden en ik deed mijn ogen pas weer open toen we de landing naar Genève inzetten. Mooi, zo omringd door al die bergen.

Onze vriend kwam ons samen met de drie kinderen (9, 7 en 5 jaar oud) ophalen aan de luchthaven. Wat een luxe! Na aankomst in hun huis in Aubonne hadden we net de tijd om onze valiezen in de logeerkamer neer te ploffen, want de kinderen zaten op hete kolen om hun cadeautjes open te maken.

De legodozen vielen alvast in de smaak. (Al een geluk, want een herhaling van het ‘een boek is geen cadeau’-incident zag ik niet zitten.) Het open doen van de bouwdozen werd echter uitgesteld tot de volgende dag, want ondertussen was het al ver na bedtijd. Maar hey, als de meter en de peter van de jongste dochter op bezoek zijn, mag er al eens gek gedaan worden.

Nadat de kinderen in bed lagen, deden onze vrienden een flesje champagne open en klonken we op het weerzien. We waren nog lang niet bijgepraat toen we naar bed gingen, maar de komende dagen zouden we nog tijd genoeg hebben om onze schade in te halen.

Yet Another Blog

Life on my side

genève