Afscheidsdiner Chez Oki

Yep, mijn Grote Afscheidstournée is nog lang niet ten einde! Er vallen nog zoveel geweldige Brusselse restaurants te ontdekken!

Omdat één van mijn meest dierbare collega’s niet op mijn afscheidsfeestje kon zijn, spraken we af om na de werkuren samen in Brussel te gaan eten. We breidden ons groepje uit met nog twee andere collega’s en de Franstalige vriend van mijn collega, met wie ik zo goed opschiet, zou ook meekomen.

Last minute (alweer!) moest echter één van onze collega’s afhaken met gezondheidsproblemen. Gelukkig was de vriendin van de andere collega snel bereid gevonden om ons te vergezellen. Voor mij de eerste kennismaking met deze bijzonder toffe madam!

We namen de bus van Brussel-centraal naar de Flagey in Elsene. Een bijzonder onaangename ervaring: het was bijzonder druk op de gelede bus en we stonden met z’n vijven wat te wiebelen in het middenstuk. Aangezien ik nog worstelde met een lichte kater van de dag voordien, kon ik een zucht van verlichting amper onderdrukken toen we na wat een eindeloze rit leek konden uitstappen. Ik denk dat de bus mijn minst favoriete vervoersmiddel van allemaal is.

We waren een beetje te vroeg, want Chez Oki was nog niet open, dus liepen we een blokje rond en genoten we van het mooie zomerweer. Toffe buurt daar, trouwens, met veel leuke zaken en gezellige terrasjes. Jammer dat het voor een lunch te ver van ons kantoorgebouw verwijderd is.

Iets na 19u stapten we binnen bij Chez Oki, een Japans-Frans fusion restaurant. Wij gingen voor de vier-gangen degustatiemenu. Een fantastische smaakervaring die me terug voerde naar de heerlijkheden dit ik at op het Japanse trouwfeest van mijn vriend. Ik was zelfs voldoende gerecupereerd van de misselijk makende busrit om met een glaasje wijn of twee goed te laten smaken. Alleen het dessert viel me wat tegen, wegens te gewoontjes.

Bijzonder aangename avond. <3

Immaterieel cultureel erfgoed

Gisteren vond onze jaarlijkse afdelingsdag plaats. Enfin ja, halve afdelingsdag, want het is momenteel zo druk op het werk dat het beter leek de afdelingsdag in twee stukken te organiseren: een halve dag in juni en een tweede halve dag in september. Dit opdat niemand gestresseerd zou raken door een ganse dag opgelopen werkachterstand.

Nog niet zo lang geleden viel de Belgische biercultuur een grote eer te beurt door de erkenning als immaterieel cultureel erfgoed door UNESCO. Vandaar dat een bierwandeling doorheen Brussel wel een goed idee leek. Helaas moet ik eerlijk zeggen dat de wandeling tegen viel en dat lag voor de volle honderd procent aan de gids die ons rondleidde. Nog nooit zoveel belegen en seksistische moppen te horen gekregen op twee uur tijd. Je zag letterlijk dat verschillende van mijn collega’s ongemakkelijk werden bij alweer een foute mop. Op den duur werd het zo surreëel dat we niet anders konden dan lachen. Vooral de opmerking over de nail studio’s en de fetish shop waren geweldig (not). De man was zelf erfgoed, denk ik, want een welluidend mens zou die moppen al lang in de vorige eeuw hebben achtergelaten.

We maakten een tussenstop in authentiek Brussels café Á la Bécasse, alwaar we lambic en kriek te drinken kregen, vergezeld van een charcuterieschotel. Ik drink normaalgezien geen bier, maar om de Belgische biercultuur te ondersteunen, bestelde ik een kriek. De kriek viel, in combinatie met de charcuterie, beter mee dan verwacht. Ik vond het niet afschuwelijk slecht, zoals de meeste bieren die ik al geproefd heb.

De wandeling eindigde in het Brouwershuis, dat ik een teleurstellend excuus voor een museum vond, maar gelukkig is er beterschap op komst: binnenkort beschikt Brussel met de Belgian Beer Temple in het Beursgebouw over een groot biermuseum. In tussentijd zullen de toeristen vijf euro moeten ophoesten voor dit minimuseum, waarvan het leukste onderdeel ongetwijfeld het schattige café in de kelder is. Ditmaal stond ik mijn witbier af aan een collega. Eén bier op deze wandeling volstond voor mij ruimschoots. Helaas leerde ik tijdens deze rondleiding nul komma nul nieuwe dingen bij over ons Belgisch bier. Echt spijtig.

Om de teleurstelling weg te spoelen, gingen we met een aantal collega’s een ijsje halen bij Maison Dandoy, waar helaas al mijn favoriete smaken (citroen, straciatella, chocolade) uitverkocht waren en ik van pure miserie dan maar een bolletje vanille nam. Gelukkig eindigde de dag op een fijne manier in het gezelschap van mijn fantastische collega’s op het terras van het Muntpunt Café. Uiteindelijk is het het gezelschap dat telt!

Afscheidslunch bij Intermezzo

And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉

Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

Eindelijk lente!

De juf Koreaans stopte iets later dan gewoonlijk vandaag, waardoor ik, zelfs indien ik een wereldrecord op mijn naam zou schrijven, onmogelijk nog mijn normale trein naar Leuven kon halen. Geen nood, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om de Minwha tentoonstelling in het Korean Cultural Center te bewonderen. Minhwa zijn schilderijen van mythische figuren en dieren geschilderd in een eenvoudige, naïeve stijl. Ik moet zeggen dat de tentoonstelling me erg aansprak. De felle kleuren en de stilistische weergaven van de dieren, is helemaal mijn ding. Ware het niet dat we binnenkort gaan verhuizen, ik zou het niet erg vinden zo’n schilderijtje te zien pronken aan onze muur.

Omdat mijn trein pas over een half uur vertrok, besloot ik nog een kleine wandeling in het Warandepark te maken. Die kleine wandeling werd een grote, want ik werd afgeleid door de foodtrucks en het muziekpodium die opgesteld stonden voor het Koninklijk paleis. Ik kocht me een soepje en at dit met smaak op in het zonnetje op een bank in het park. Het was duidelijk dat de zonnestralen veel mensen naar buiten gelokt hadden. Het was behoorlijk druk. Overal zaten mensen op het gras te picknicken of gewoon van het zonnetje te genieten. Uiteindelijk nam ik de trein een uur later dan oorspronkelijk de bedoeling was. Zo genoot ik van de ambiance en de zon op mijn gezicht.

Toch opmerkelijk hoe goed gezind een mens wordt van een beetje zonlicht.

Een zonnige wandeling door Brussel

Door de werken aan de tunnel van de Noord-Zuidverbinding bracht de trein mij deze zaterdag niet verder dan Brussel-Noord. Alwaar ik voor de keuze stond om de metro in te duiken om alsnog in Brussel-Centraal te geraken ofwel te voet naar het Korean Cultural Center te gaan. Omdat het zo’n fijne zonnige ochtend was, koos ik voor die laatste optie. En dat beklaagde ik me niet.

De Brusselse Kruidtuin lag er prachtig bij en de statige Brusselse gebouwen baadden in het mooie lentelicht. Nu mijn vertrek naar Zwitserland aan de horizon opdoemt, keek ik met hernieuwde belangstelling naar onze hoofdstad. Ik kan niet zeggen dat het grote liefde is tussen mij en Brussel, daarvoor is de stad te chaotisch, te slecht georganiseerd, te vuil en te grijs, maar tegelijkertijd heeft Brussel ook fijne plekken en is het culinaire aanbod er bijzonder indrukwekkend.

Ga ik Brussel missen? Ik denk het niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een fijne ochtendlijke wandeling door de straten van onze hoofdstad.

Food Designer Katja Gruijters bij deBuren

Deze middag maakte ik bij deBuren kennis met wat ongetwijfeld mijn droomjob is: food designer! En als u zich nu afvraagt: wat is in godsnaam een food designer, dan bent u niet alleen, tot gisteren was ikzelf ook totaal onwetend dat er zo’n fantastische manier bestaat om je geld te verdienen. Een food designer is eigenlijk een kunstenaar met voedsel. Katja Gruijters toonde de resultaten van haar werk in een zeer boeiende presentatie. Wat haar job zo uniek maakt, is dat het niet enkel over een mooie presentatie gaat, maar dat haar werk ook tot nadenken stemt: veel van haar projecten tonen consument en producent waar het mis gaat in onze huidige voedselketen. Zo heeft ze enkele boeiende projecten gecreëerd om de aandacht te vestigen op al het perfect goede eten dat wij in onze Westerse samenleving dagelijks weggooien.

Een boeiende, oogstrelende lezing, vergezeld van het lekkerste eten dat ik ooit bij deBuren at.

Picnik catering zorgde voor de onderstaande heerlijkheden:

Quiche met geitenkaas, courgettes en lavendel
Quiche met gekonfijte tomaten, sumak en rozenblaadjes
Risottobolletjes met daslookpesto en pinksterbloemen
Frisse coulis van wortel en vlierbloesemsiroop
Venkelsalade met linzen, erwtjes en komkommerkruid
Lentesalade met paardenbloemblaadjes, madeliefjes, rucola, en balsamicodressing
En halfbevroren mascarponeroom met rode vruchten en rozenblaadjes als dessert

Om duimen en vingers af te likken!

Couscous bij deBuren

Yep, deze week bracht ik twee keer mijn lunchpauze door bij deBuren. De vertoning van een reportage over de geheimen van de authentieke Marokkaanse couscous in combinatie met een couscous buffet, verzorgd door tante Bahija, waren voldoende om mij over de streep te trekken. Mijn vriend is geen echte fan van couscous, daarom we trekken, tot mijn grote spijt, zelden naar restaurants waar ze dit gerecht serveren. Deze kans mocht ik dus niet laten schieten.

En jawel, ik werd niet teleurgesteld. De reportage van schrijver Abdelkader Benali en zijn vrouw Saida Nadi-Benali bood mij de gelegenheid om meer te leren over de tradities van de Marokkaanse keuken, een keuken waar ik minder goed bekend mee ben. Hét interessantste onderdeel van de reportage, was het bezoek aan een traditioneel Marokkaans gezin in de bergen (drie generaties onder één dak), waar de vrouwen van het huis toonden hoe de couscous bereid werd. Het werk dat kruipt in het met de hand malen van de tarwe en vervolgens het draaien van de couscousballetjes is behoorlijk indrukwekkend. Ik zou het geduld niet kunnen opbrengen om een dag lang bezig te zijn aan de bereiding van slechts één gerecht. Na de reportage volgde nog een interview met de makers en daarna liet mijn collega haar kookboek signeren door de auteurs. Ze straalde helemaal, want ze is een grote fan van het programma Chez Benali én de Marokkaanse keuken.

En oja, ik overat mij een beetje aan de heerlijke couscous! Hieronder een foto van mijn eerste bord (van de drie).

Chocolade overdosis

Deze middag hadden mijn collega’s en ik nog een gaatje na een behoorlijk fletse spaghetti bij de Monk. Op aanraden van één van mijn collega’s trokken we naar Frederic Blondeel voor een chocoladedessert. Jawadde, lang geleden dat ik nog zo’n fenomenale chocolademelk gedronken heb. Dik en smeuïg van de échte chocolade (en wellicht ook wat room). De brownie die ik daarbij at, was eveneens hemels. Toegegeven, de combinatie was misschien wat van het goede teveel, wat een fameuze namiddagdip tot gevolg had. Maar wat een genot!

En zo heb ik dankzij mijn collega’s alweer een nieuwe Brusselse hotspot leren kennen. Ik ga zeker nog eens terug gaan om een doosje pralines te kopen.

Ontmoeting tussen mode en kunst op de 32ste verdieping

Dinsdagavond was ik uitgenodigd voor een rondleiding doorheen de nieuwe tentoonstelling ’RECOLLECTION – ART & FASHION’ van Belfius. Deze rondleiding was niet mijn eerste kennismaking met de Belfius Art Collection, maar het was wel de eerste keer dat ik (een deel van) de collectie kon bewonderen in de nieuwe tentoonstellingsruimte in de Belfius-toren aan het Rogierplein. Fantastische plek om te genieten van een portie kunst!

De tentoonstelling ’RECOLLECTION – ART & FASHION’ biedt de bezoekers een nieuwe kijk op de Belfius Art Collection door de kruisbestuiving met Belgische modeontwerpers. Een zestigtal werken van Belgische kunstenaars, zoals Rubens, Pourbus, Théo Van Rysselberghe, Jef Verheyen, Jo Delahaut en Rinus Van de Velde gaan in dialoog met stukken uit het ModeMuseum Antwerpen, uit privécollecties of met originele ontwerpen van nieuwe stylisten. Het fantastische decor van de tentoonstelling is van de hand van KRJST Studio.

Ik moet zeggen dat ik erg genoten heb van de tentoonstelling (en uiteraard de hapjes, de drankjes en de babbel achteraf). De tot in de puntjes verzorgde opstelling is bijzonder creatief en de modecreaties staan moeiteloos hun mannetje tussen de kunstwerken uit de collectie, meer nog de confrontatie tussen beide vond ik een echte meerwaarde. Dat mode kunst is, daar hoeft niemand nog aan te twijfelen!

Ik laat jullie even meegenieten van mijn favoriete combinaties:

Met een bijzondere vermelding voor het mooie werk ‘Nest’ van jonge beeldhouwer Thomas Lerooy. Heel fijn dat we via een filmpje de totstandkoming van dit werk konden volgen.

Bedankt voor de uitnodiging, Bruno! Ik heb genoten van mijn dag vol met kunst.

Yet Another Blog

Life on my side

brussel