Reuzen en bootjes in Lier

Vandaag spoorde ik met een aantal collega’s richting Lier voor een (hopelijk) toffe teamdag. De zon was zelfs van de partij! Wie had dat durven hopen!

Plaats van afspraak was koffiebar Baraf. We namen met ons groepje wat tafeltjes in de leuke binnentuin in gebruik en terwijl we in het zonnetje wachtten op de rest van de collega’s, bestelde ik mij een granola met yoghurt om genoeg energie te hebben om de dag door te komen. Lekker én gezond!

Door treinvertragingen (what’s new?) duurde het even vooraleer ons groepje kon vertrekken naar de eerste bestemming van de dag: de slaapplaats van de Lierse reuzen. Eén van onze collega’s is lid van de Lierse Pijnders en gaf ons wat meer uitleg over dit schitterende immaterieel cultureel erfgoed. En wat meer is: we mochten zelf even voor pijnder spelen en met een reus rondlopen. Zo’n kans laat ik uiteraard niet aan mij voorbijgaan. Ik had de eer reus Wardje op mijn schouders te mogen torsen. Letterlijk, want de kleinere reuzen draag je als een soort rugzak over je schouders. De grotere reuzen vergen een andere, iets moeilijkere techniek. Best wel een bijzondere ervaring!

Van reuzen tot leven brengen, krijgt een mens honger. We wandelden langs het Begijnhof (dat momenteel een grondige renovatie ondergaat) naar Bar Muza. Als voorgerecht genoot ik van een iets te lauw aspergesoepje, maar de vis als hoofdgerecht maakte veel goed. Dat en de uitstekende cava, uiteraard. 😉 Tijdens de maaltijd overhandigde de teamverantwoordelijk een cadeautje aan een collega die een jaartje op sabbatical gaat. Stiekem ook wel zin om op een later moment in mijn carrière even de pauzeknop in te drukken, want mijn work-life balance helt momenteel vervaarlijk over naar de kant work. Maar goed, da’s iets voor de toekomst.

Na de lunch was het tijd voor de tweede activiteit van de dag: een boottochtje. En amai, wat heb ik daarvan genoten. Onze gids was een vat vol boeiende verhalen over de geschiedenis van Lier en eerlijk, het deed ook gewoon deugd om ontspannen op een bootje te zitten met de zon op mijn gezicht. Lier is trouwens een verrassend leuke stad. Ik heb zeker het gevoel dat ik nog eens moet terug keren om de stad wat meer in de diepte te verkennen. Ik heb de Zimmertoren alvast aan mijn ‘te bezoeken’ lijstje toegevoegd.

Continue reading →

Van Tavira naar Alcoutim – 5 augustus 2021

Laatste keer genieten van het heerlijke ontbijt op het terras van Hotel Don Rodrigues. Ondanks het feit dat het hotel een beetje verder van het centrum lag, hebben we echt genoten van ons verblijf hier: mooie, kamers, vriendelijke mensen en een uitstekend zwembad!

We laten Tavira achter ons en rijden via Cachopo naar Alcoutim. We genieten van de uitzichten tijdens deze prachtige rit en stoppen op verschillende plekken om het landschap vast te leggen. We hebben geluk: bij aankomst in Hotel d’Alcoutim kunnen we al meteen inchecken. Altijd fijn om vroeger op de kamer te mogen dan verwacht. Door het uitgebreide ontbijt ‘s ochtends hebben mijn vriend en ik niet zoveel honger. We houden het dus bij een eenvoudige lunch in de bar van het hotel: een wortelsoepje voor mij en een salade voor mijn vriend.

Continue reading →

De Rhône, beestjes en een boottocht – 30 april 2018

Deze ochtend hebben we afgesproken bij de Jardin du Prieuré de Saint-Jean voor een wandeling langs de Rhône. Toen ikzelf nog in Genève woonde, wandelde ik vaak op dit schaduwrijke pad langs de rechteroever van de rivier. Een stukje natuur waar ik kon ontsnappen aan het lawaai van de wagens die onophoudelijk voorbij raasden op de drukke baan waaraan ons appartementje gelegen was.

We wandelen tot aan het Viaduc de la Jonction en steken de recent heropende spoorwegbrug over. De eerste keer voor mij, want gans de periode dat ik in Genève woonde, was de brug onder constructie. Bijzonder, zo vlak langs de spoorweg lopen, zeker wanneer er een trein langs je voorbij zoeft. Een extra troef van dit viaduct is dat je een schitterend uitzicht hebt op de samenvloeiing van de Rhône en de Arve. De Rhône is helderblauw, terwijl de Arve eerder een troebele modderkleur heeft. Waar het water van beide rivieren samenkomt, ontstaat een interessante mengeling.

Aan de ander kant van het viaduct bezoeken we het kleine, maar gezellige Parc aux animaux du Bois-de-la-Bâtie. Geen grote, exotische dieren hier, maar konijnen, varkens, geitjes, eenden, cavia’s en een mooie collectie vogels. Meer dan genoeg te zien om de kinderen een tijdje te entertainen.

Van de dierentuin wandelen we verder naar de nabijgelegen speeltuin. Het is opvallend frisser dan de twee voorbije dagen. De zon is nog steeds van de partij, maar er is een koude wind opgestoken die maakt dat ik mijn fleece goed kan verdragen. Op weg naar Café de la Tour vallen er zelfs een paar druppels uit de hemel, maar een echte regenbui blijft gelukkig uit.

Café de la Tour is een charmante brasserie in traditioneel Zwitserse stijl. We hebben geluk, met ons gezelschap van acht personen zijn we net voor de middagdrukte gearriveerd. Ik bestel de dagschotel: filets de perche en geniet van een simpele, maar degelijke maaltijd. Het gratis raketijsje voor de kinderen na de maaltijd is een mooi gebaar.

Na het middagmaal steken we de Arve over en lopen langs de linkeroever van de Rhône terug naar het meer van Genève. Via een wandelroute op de derde verdieping van een reeks aan elkaar geschakelde flatgebouwen hebben we een mooi uitzicht op de omgeving. Jammer dat de flatgebouwen zelf zo verschrikkelijk lelijk zijn. Toch wel een minpunt zo vlakbij het hart van Genève.

We blijven even plakken bij een speeltuin, want aan speeltuinen geen gebrek in Genève. Moet natuurlijk wel, want de meeste gezinnen wonen hier in appartementen. Dus is het belangrijk dat er in de stad zelf voldoende speelplekken zijn. Bijzonder cool: de meeste scholen hier stellen de speeltuigen op hun speelplaatsen buiten de speeltijden open voor toevallige voorbijgangers.

Bij het meer aangekomen, besluiten we de stereotype toerist uit te hangen en een boottochtje te boeken. Altijd leuk. De zon blijft haar best doen, maar op het dek van de boot is het bijzonder frisjes. We houden echter dapper vol en zelfs het door de felle wind veroorzaakte regengordijn van de Jet d’Eau kan ons niet van het dek verjagen. Wat een verschil met die keer dat we dezelfde boottocht maakten in de gietende regen. Buiten de fijne mist van de Jet d’Eau en een paar verdwaalde regendruppels hier en daar, houden we het nu droog.

De boottocht is prachtig, maar of de meisjes veel van de omgeving gezien hebben, is twijfelachtig, ze hebben het te druk met mijn vriend lastig te vallen, die letterlijk bedolven wordt onder drie meisjes die allemaal vechten om zijn aandacht. Tja, ik ken mijn plaats. 😉

We stappen van de boot af vlakbij het Brunswick Monument en bewonderen het mausoleum van hertog Charles II de Brunswick, die in ruil voor dit bescheiden monument zijn fortuin aan de stad Genève schonk. Omdat een bezoek aan Genève niet volledig is zonder wat chocolade te kopen, stappen we een chocoladewinkel binnen.

Na al die zon de voorbije dagen, was het te verwachten dat ons goedweergeluk zou op geraken. De regenwolken pakken samen boven Genève en we besluiten wat te gaan opwarmen in het eerste het beste café dat we op ons pad tegen komen. Het blijkt een eerder bruin café te zijn, maar hey, de warme drankjes doen ons ontzettend veel deugd.

We eindigen onze dag in de nogal kitscherige Auberge de Saviese met een pot heerlijke kaasfondue. When in Geneva…

De ganse dag buiten lopen in de kou eist zijn tol: de vermoeidheid slaat toe. Na de maaltijd nemen we dan ook afscheid van onze vrienden en keren mijn vriend en ik naar ons appartementje terug. Moe, maar tevreden en met een maag vol gesmolten kaas. 😉

Boottocht naar Les Calanques de Piana en Porto – 11 juli 2016

Rustdag vandaag. Mijn vriend kon het gebruiken, want hij is degene die hier achter het stuur de smalle baantjes moet troseren. De wegen zijn er in Corsica echt niet naar om iemand met zulke beperkte rijervaring als ik achter het stuur te laten plaatsnemen. Terwijl mijn vriend uitsliep, trok ik voor een uurtje naar het zwembad om baantjes te trekken.

We ontbeten op het gemak (mijn ei was ditmaal min of meer zacht gekookt, vooruitgang!), boekten via de receptie een boottochtje in de namiddag en zetten ons voor het eerst deze vakantie aan onze laptop om wat mails te beantwoorden.

Rond lunchtijd trokken we naar de Spar om inkopen te doen. We zaten weer ongeveer door onze voorraad papieren zakdoekjes en ook ons water was bijna op. Bedoeling was om een slaatje te kopen om ergens op het strand te kunnen picknicken, maar we vonden niets wat ons aanstaat. Wat we wel vonden, waren praktische waterschoentjes voor slechts 9 euro! Ideaal om te wandelen op de keienstranden en om splinters in je voeten te voorkomen. Na de snorkels, dé aankoop van deze vakantie.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk: opnieuw naar La Cigale. Die heerlijke gegrilde mosselen waren moeilijk te weerstaan. Mocht er een restaurant in Leuven zulke mosselen maken, ik ging er elke week eten!

We hadden nog wat tijd over alvorens onze boot zou vertrekken, dus gingen we even relaxen op het strand. Blijkbaar toch iets te lang gerelaxt, want toen wij tien minuten voordat de boot zou vertrekken, bij de aanlegsteiger aankwamen, zat iedereen al klaar in de boot. De boot vertrok ook eerder dan het aangekondigde vertrekuur van 14.30u. Beetje vreemd.

Ik had schrik om opnieuw zeeziek te worden, dus liet ik in eerste instantie het fotograferen over aan mijn vriend. Gelukkig had ik ditmaal nergens last van. Langzaam voelde ik mijn vertrouwen groeien en toen mijn vriend met de GoPro wat filmpjes maakte, voelde ik me zeker genoeg van mijn stuk om het fototoestel van hem over te nemen. De Calanques de Piana waren ook vanaf de zee gezien fenomenaal. We voeren met de boot langs de Plage de Ficajola waar we gisterennamiddag geweest waren. ‘Un petit coin de paradis’, zo beschreef onze kapitein het strand. Het boottochtje was alleszins de moeite. De vrij kleine boot bracht ons in verschillende indrukwekkende grotten zodat we optimaal van al dat natuurschoon konden genieten.

Na anderhalf uur zat ons tochtje er alweer op. Om de goede afloop van deze boottocht te vieren, gingen we iets drinken in Porto en trakteerde ik mezelf op een coupe champagne en een ijsje met citroen en rum rozijnen. Heerlijk!

Een smakelijke pauze later wandelden we naar de fameuze Genuese Toren van Porto. De toren werd in 1549 gebouwd op in de zee uitstekende rotsen van rood graniet en heeft een prachtig uitzicht op de golf van Porto. De toren zelf is op zich niet zo indrukwekkend, maar de panelen aan de binnenkant bieden een goed inzicht in de boeiende geschiedenis van dit verdedigingswerk. En tja, dat uitzicht, he.

De temperaturen gingen vandaag ook weer vlotjes over de dertig graden. Ideaal om te ontspannen en af te koelen op het strand. We zochten ons een plekje op het brede kiezelstrand van Porto en zwommen en snorkelden in het blauwe water van de Middellandse Zee. Mijn vriend zag zelfs een rog onder hem voorbij zwemmen, maar toen ik dezelfde richting op zwom, was het beest al weg. Jammer.

Voor het avondmaal hadden we een tafeltje gereserveerd in Le Tahiti, een bar-restaurant gelegen op het strand. De mojito’s als aperitief zetten alvast de toon. Heel gezellig en romantisch om samen te eten in het licht van de ondergaande zon. (Dat ik mijn vriend even in de steek moest laten om de laatste zonnestralen op de gevoelige plaat vast te leggen, zal hij me zeker wel vergeven.) Het eten was niet echt bijzonder: een simpel slaatje zalm, garnalen en avocado’s en een burger, maar met een glas koele rosé erbij smaakte het. Tijdens het avondmaal werden we geëntertaind door een bende mussen die maar al te graag wat kruimeltjes van ons brood meepikten. Na mijn slaatje kon ik het niet laten de laatste gaatjes op te vullen met een frambozensoepje met vanilleijs.

Alhoewel het strand en het centrum van Porto niet bepaald ver van ons hotel gelegen waren, hadden we er toch voor geopteerd met de wagennaar het strand te rijden. Er was namelijk geen enkele voetgangervriendelijke weg naar het strand. En zeker ‘s avonds laat in het donker, leek deze weg me vrij gevaarlijk voor voetgangers. Niet milieuvriendelijk, wel makkelijk als je een hoop strand- en fotogerief moet meezeulen.

Een fijne en ontspannende dag.

Dinsdag 23 juni: Art Institute of Chicago en boottocht op het meer

Tijd voor een beetje kunst. Het Art Institute of Chicago is zowat het Louvre van Chicago. Een machtig mooi museum met een indrukwekkende kunstcollectie. We beperkten ons tot de onderdelen die we werkelijk wilden zien: de Aziatische kunstcollectie, de Indische kunstcollectie, de Afrikaanse en Amerikaanse (Azteken, Maya’s, Indianen) collectie, de impressionisten en de surrealisten. Ik was werkelijk overdonderd. Prachtig museum met een schitterende nieuwe vleugel waarin de moderne kunst is ondergebracht. Alleen jammer van de koelkasttemperatuur binnen. Met wat er jaarlijks uitgespaard kan worden aan aircokosten, kan het museum waarschijnlijk een mooi kunstwerk aankopen.

Ik kan hier wat lyrisch doen over de magnifieke kunst, maar ik stel voor dat jullie zelf eens gaan kijken als jullie in Chicago zijn. Een kleine bloemlezing van de artiesten waarvan er werk uitgestald staat: Cézanne, Magritte, Degas, Toulouse-Lautrec, Moore, Picasso, Mondriaan, Van Gogh, Delvaux,… Hoogtepunt was voor mij de Japanse kunst. Schitterend. Grappig: op de gevel van het Art Institute staat een genante typfout: Michael Angelo ipv Michelangelo. Lunchen deden we in het museum en weer was het eten lekker, niet duur en gezond.

Na het museumbezoek kochten we ons eerste souvenir in Amerika: een supercute Acer Netbook. Het ding waarop ik momenteel mijn verslag zit te typen. Klein, handig en very handsome. De aankoop was een noodzaak, want de laptop die we mee hadden, begon onvoorspelbaar gedrag te vertonen en dat is nooit een goed teken.

Voor onze avondmaaltijd keerden we, weinig origineel, terug naar de Big Bowl. Het smaakte des te meer.

‘s Avonds hadden we een twee uur durende cruise at sunset geboekt. Mijn vriend en ik zijn een grote liefhebber van cruises. 😉 Jammer genoeg verdween met de zon ook de warmte. Overdekt met kippenvel keek ik naar het prachtige schouwspel van de door de laatste zonnestralen verlichte skyline. De lucht verkleurde naar allerlei pasteltinten en het was werkelijk romantisch geweest, ware het niet voor de bende luidruchtige Brazilianen die de drankvoorraad van de boot aan het opmaken waren.

Terwijl de lichten van de skyscrapers één voor één aangingen, voer onze boot langs de kust van het meer. We zagen de jachthaven, het Field museum en de mooi verlichte fontein in Grant Park. Nadat de zon haar laatste stralen verdwenen waren, voeren we opnieuw de Chicago River op. We kregen nog een korte nachtelijke architecturale rondvaart (interessanter dan de architecturale wandeling, vond ik persoonlijk) en de avond zat er alweer op.

Time flies when you’re having fun.