Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.
Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.
Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.
We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.
Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉
Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.
Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.
We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.
Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.
Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!
Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.
Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.
Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.
