Yikes!

Ik stond hier zonet in ons eigenste appartementje oog in oog met één van de werkmannen die nog steeds in het gebouw rondwaren. Hij kwam iets opmeten. Ik heb niet zo goed begrepen wát hij kwam opmeten, want ik denk dat hij zo mogelijk nog meer geschrokken was dan ikzelf. Al een geluk dat hij geen vijf seconden later binnenkwam, want dan had ik hier in mijn blootje gestaan. Ik stond namelijk net op het punt een douche te nemen.

Ik hoop toch echt dat die werken hier snel gedaan zijn…

Verf, verf, verf

Zo’n dagje schilderen is verdorie vermoeiend. Maar het resultaat mag gezien worden. We (= mijn vriend, zijn ouders, zijn broer en zus en ikzelve natuurlijk) hebben erg ons best gedaan. Het ganse appartement (plafonds inbegrepen) is van primer voorzien. Om dit resultaat te bereiken ben ik deze ochtend veel te vroeg uit mijn bed moeten kruipen en dat terwijl ik er gisteren eigenlijk een tikkeltje te laat erin lag. Eigen schuld, dikke bult, moest ik maar niet nog iets willen gaan drinken in de Wentelsteen met enkele toffe mensen.

Wat mij eraan doet denken dat ik iedereen die aanwezig was op onze BlogMeet van harte moet bedanken. Ik vond het een geweldige avond, heb talloze leuke gesprekken kunnen voeren en heb in één moeite mijn hoofdrekenen wat kunnen opfrissen. 😉 (Volgende keer gaan we toch met bonnetjes proberen te werken om de afrekening op het einde wat simpeler te maken.) Een dikke dankjewel ook aan mijn vriendje, die samen met mij de blogmeute trotseerde om centjes te verzamelen. ‘t Is een schatje (en hij kan goed kantjes schilderen).

Nu ga ik een lekker warm bad nemen. Ik denk dat ik vannacht goed zal slapen.

De man uit Oostrozebeke

Ook wel gekend als de parketman met het onverstaanbare accent, is hopelijk op dit moment bezig met het bevestigen van de laatste losse plintjes in de slaapkamer.

Ik ben de parketman dit weekend tegen het lijf gelopen in ons appartementsgebouw (ik kom elke ochtend wel één of andere werkman tegen). Hij heeft een hele uitleg gedaan over hoe mooi hij ons laminaat wel niet vond en dat die mannen van de deuren toch maar prutsers waren. Een observatie waarmee ik volmondig instemde, want doordat die van Imabru zo stom geweest zijn een te groot gat in de deur van het toilet te boren (daar waar het slot hoort te zitten), zullen ze waarschijnlijk de ganse deur moeten vervangen. En oja, hier en daar rammelt er een deurklink. En de afvoer van de afwasbak in de keuken lekt (maar dat is niet de schuld van de mensen van Imabru).

De man uit Oostrozebeke heeft mij vervolgens ook nog gratis en voor niets voorzien van kleuradvies voor de toekomstige schilderwerken. Geel mochten we onze muren van de slaapkamers zeker niet schilderen (niet dat we dat van plan waren), want dat paste niet bij ons laminaat, maar zo één bruine muur, ja dat zou toch wel geweldig zijn. En dan spotjes in de hoeken. Fantastisch! En hij heeft ongetwijfeld nog een boel extra interessante dingen verteld, die ik helaas gewoon niet begreep. Ik vraag mij nu toch echt af of dat aan zijn Westvlaams ligt of dat de mens gewoon een licht spraakgebrek heeft.

Reutel

Deze ochtend ben ik om half zeven (!) wakker geworden door zeer luid geboor in één van de appartementen boven ons. In eerste instantie probeerde ik het lawaai te negeren, maar na tien minuten heb ik het opgegeven en ben ik maar van ellende opgestaan. Met als gevolg dat ik een uur vroeger dan normaal op mijn werk ben. En de werkweek al met een serieuze slaapachterstand kan beginnen. :-(

Vandaag is het een memorabele dag!

En niet omdat het Dikke-truiendag is. Nee, vandaag komen ze onze nieuwe wasmachine en onze nieuwe droogkast leveren! Dat wil zeggen dat we voor het eerst in ons leven volledig onafhankelijk van de ouders kunnen functioneren, want op ons vorige flatje was geen plek voor een wasmachine. Dat wil helaas ook zeggen dat we weer een flinke som geld armer zijn. En dan hebben we nog niet eens meubels…

Wat ik mis in ons nieuwe appartement

Internet, internet, internet, en oja, bijna vergeten: internet.

Wat ik zeker niet mis, maar helaas (voorlopig) moet tolereren: stof, stof, stof. Bergen fijn stof dat overal tussenkruipt. Zolang er nog werken zijn in het gebouw, valt hier helaas niet veel aan te doen. We moeten nu eenmaal door de bouwwerf die de inkomhal en de trappenhal zijn om ons appartement te bereiken.

Maar ik klaag niet. Mijn vriend en ik hebben voorlopig nog helemaal geen buren (er is al één andere persoon in zijn appartement getrokken een paar verdiepingen hoger) en dus kan ik mijn muziek zo luid zetten als ik wil en zoveel lawaai maken als ik wil. Eat that, nonkel K!

PS: Wat supergeweldig is: ik kan ‘s ochtends een half uur langer in bed blijven liggen en gewoon te voet naar het station! Jay!

De eerste keer…

– Samen in bad in ons nieuw appartementje.
– Gesekst in het splinternieuwe bed, met de splinternieuwe lakens en de splinternieuwe kussens en de splinternieuwe donsdekens.
– Geslapen in datzelfde bed.

Wij zijn EINDELIJK verhuisd, mensen!!! Jaja, zondag 11 februari gaat mijn persoonlijke geschiedenis in als een Memorabele Dag. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om samen met nonkel K een flesje champagne te kraken. De fles lag al op ons te wachten sinds juli vorig jaar, een cadeautje als dank voor de organisatie van een fijn weekend. Beter laat, dan nooit.