Er gaat alweer een koppel dat we goed kennen uit elkaar. Jammer. Als ik zulke verhalen hoor, ben ik altijd blij dat het tussen mij en mijn vriendje nog altijd koek en ei is.

Daarnet op de gang onze buurvrouw tegen gekomen. Ze was weer supervriendelijk. Helaas bekijk ik, sinds onze laatste ontmoeting in de lift, deze vriendelijkheid met wat meer achterdocht.

Twee weken geleden, stonden we toevallig samen in de lift en de buurvrouw vroeg mega-supervriendelijk hoe het met mij was en wat mijn plannen voor volgend jaar waren en of we volgend jaar nog bleven wonen in het flatje waar we nu zitten. En ik, totaal nietsvermoedend, zeg dat we iets gekocht hebben in Leuven en dat we hopen in de grote vakantie te verhuizen (tja, de deadline is alweer opgeschoven).

Wat gebeurt er nu? Een kleine week later lopen we toevallig de huisbaas tegen het lijf aan het station. Blijkt dat die bijzonder goed op de hoogte is van het feit dat we iets gekocht hebben en wanneer dat we zouden verhuizen en zo. Blijkt dat onze buurvrouw haar oog op ons flatje heeft laten vallen en daar volgend jaar graag zou intrekken. Jaja, en ik maar denken dat ze gewoon vriendelijk was omdat we een keer haar laptop (met de énige kopie van haar thesis op) gered hebben.

Tsss, tot zover mijn geloof in de mensheid.

Een uitgelezen moment om even stil te staan bij de meerwaarde die een vrije pers kan bieden aan de samenleving en het belang van het recht op vrije meningsuiting. Helaas is persvrijheid in nog veel te veel landen een vies woord (kuch, China, kuch).

Steekt mij momenteel een beetje tegen. ‘t Zal wel te maken hebben met de stress die in mijn hoofd en lichaam zit. Het gevoel van nog zoveel te moeten doen en de wetenschap dat ik niet genoeg tijd heb. Misschien komt het ook door de discrepantie tussen wat ik nu doe en wat ik eigenlijk zou willen doen. Op dit moment zou ik niets liever willen dan reizen naar alle uithoeken van de wereld. Nieuwe plekken en nieuwe mensen ontdekken. Ik zou een wezenlijke bijdrage willen leveren aan de maatschappij, hoe klein ook. Maar neen, elke dag gaan we braaf werken, probeer ik orde te scheppen in de berg werk die nog op mij ligt te wachten (examens brrr) en sus ik ondertussen mijn geweten met een paar stortingen voor goede doelen.

Soms heb ik gewoon zin om de boel de boel te laten. Aan mijn leven een draai van 180 graden te geven en opnieuw van nul te beginnen. Maar ik zit vast in de vertrouwde zekerheid van mijn leventje, mijn job, mijn vriendenkring. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel, ik heb weinig reden tot klagen. Maar toch is er nog steeds dat knagende stemmetje dat mij lastig valt met de vraag: “Is dit het nu? Is dit alles?”

Tevreden zijn met wat je hebt, is een benijdenswaardige eigenschap.

Is overwerkt. Tja, wat doe je daaraan?

Vanmiddag zijn we canard à l’orange gaan eten in een restaurant ergens in Blanden (hey, ‘t moet niet altijd de Leuvense horeca zijn). We behoorden duidelijk niet tot het normal doelpubliek, want de gemiddelde leeftijd van de bezoekers van dit restaurant lag zo rond de vijftig jaar. Oh well, ‘t is eens iets anders. En ter ere van de eerste mei kregen alle vrouwen (mannen weten zulks toch niet te appreciëren 😉 ) een paar meiklokjes mee naar huis.

Het weer wil dan wel niet meewerken, hierbinnen is het alvast lente geworden.

Voor wie op zoek is naar een interessant uitstapje, is een bezoek aan het stadje Centralia in Pennsylvania misschien een goeie tip. Er woedt daar (door een menselijk stommiteit) al tientallen jaren een ondergrondse brand. Dit stadje diende ook als inspiratie voor de film Silent Hill.

Vooral dan KBC-recepties. In donkere tijden durven mijn vriend en ik al eens het ondertussen legendarische verhaal van de opening van het KBC-studentenkantoor in Leuven oprakelen. Over de openingsspeech van Tobback, de enorme hoeveelheid hapjes, het feit dat we daar toen met elk twee glazen wijn tot aan de rand gevuld stonden te lullen tegen een kerel van middelbare leeftijd die het de ganse tijd over PAW had en wij maar heel hard ja knikken en pas nadat de roes over was, beseffen dat hij eigenlijk WAP bedoelde. 😉 En ja, die grote wijnplas op het splinternieuwe parket, daar waren wij verantwoordelijk voor en oh my, de leuning van dat smalle trapje naar beneden was veel te wankel. Dat we daar zonder kleerscheuren buiten gewaggeld geraakt zijn, het mag beslist een wonder heten.

Maar enfin, sinds vandaag kunnen we een nieuwe KBC-receptie bij op ons conto schrijven. Eentje met superlekkere hapjes, goeie wijn, veel te vriendelijke obers, een bijzonder sympathiek covergroepje (keihard geklapt voor die mannen), en tja, aardbeien met chocolade. Er zijn weinig dingen op deze wereld (behalve sex natuurlijk!) die boven aardbeien met chocolade gaan!

Seffens nog een veertigtal minuutjes op de trein zitten en dan begint mijn weekend. We gaan vanavond vrienden bezoeken die een huisje gekocht hebben in de provincie Antwerpen. Het is de eerste keer dat ik hun nieuwe huis zal zien, dus ik ben erg benieuwd.

Toch straf dat al onze vrienden die gekocht hebben ná ons, al lang en breed in hun huis of appartement zitten terwijl nog steeds zitten te wachten op Godot in ons veel te kleine flatje. Grmbl.

Linux is evil!

Via.