Te vroeg (ik was nog niet helemaal bekomen van Leuven in Scène) begonnen met een doctoraatsverdediging om 10.00u. Ja, jullie lezen het goed: een doctoraatsverdediging op een pinkstermaandag. Een echte onderzoeker laat zich niet tegenhouden door een officiële feestdag om zijn doctoraatstitel te behalen. Na de receptie iets gaan eten met vrienden op het terras van The Lodge (waar de wind soms een rioolgeurtje in onze neusgaten blies waarvan de oorsprong onduidelijk was, iets minder leuk), daarna naar een paardenshow waarvoor we vrijkaarten hadden en dan doorgereden naar Kampenhout om te barbecuen bij een zwembad. En nu zou ik eigenlijk nog wat Japans moeten studeren, maar de energie ontbreekt me een beetje. Eens vroeg in bed kruipen, zal deugd doen na dit vermoeiende, maar geweldige weekend.
Mijn eindwerk fotografie
Kleur:
Beweging:
Portret:
Reportage:
De portretfoto’s en het vrij werk heb ik eruit gehaald, alleen de foto van een onbekende toerist in Barcelona heb ik behouden. Jammer genoeg waren bij het afdrukken mijn portretfoto’s wat groener uitgevallen dan verwacht. Vreemd, want ik kan met niet herinneren dat er tl-licht in de ruimte was toen ik foto’s nam. Groene mensen zijn niet sexy. En mijn kleurenfoto’s komen veel beter tot zijn recht op een scherm dan op afdruk. Rood afdrukken, is altijd wat moeilijker, zei de leraar. Spijtig, want ik was deze keer best wel tevreden over mijn foto’s. Achja, een reden te meer om in de digi3 nog beter mijn best te doen.
Het einde van een zware werkweek
Een week waarin ik:
- een schriftelijk examen van Japans aflegde;
- een businesstrip naar Luxembrug maakte:
- een mondeling examen Russisch aflegde;
- een bezoek bracht aan de nieuwe tentoonstellingen in M;
- en het welkomstwoord verzorgde op een colloquium met allemaal belangrijke mensen.
En nu haast ik me naar het Leuvense stadspark. De eerste halte van een volledig door Leuven in Scène ingepalmd weekend!
Bezoekje aan M
Na het examen Russisch bracht ik een bezoekje aan de nieuwe tentoonstellingen in M. Vooral het werk van Angus Fairhurst kon me erg bekoren. (Toegegeven, het gebeurt niet elke dag dat je in een museum de gelegenheid krijgt om je uit te leven op een drumstel.) Ik was niet echt bekend met het werk van deze kunstenaar, maar ben na de rondleiding wat gaan lezen over hem en zijn werk. Doodzonde dat iemand met zo’n fijn gevoel voor humor, ervoor gekozen heeft zijn eigen leven te beëindigen.
Meer info over de tentoonstelling op de site van de stad Leuven. Aanrader: het filmpje over zijn werk.
Van Luxemburg naar Leuven
Ik moet zeggen dat dit uitstapje naar Luxemburg veel beter is meegevallen dan het vorige. Beter hotel, vriendelijker personeel, betere ligging en ik merkte tijdens de bijeenkomst dat ik de materie veel beter onder de knie heb dan de vorige keer, toen ik vaak het gevoel had dat ik het in Keulen en Rome tegelijkertijd hoorde donderen.
Alleen voelt mijn hoofd aan alsof mijn hersencellen elk moment in staking kunnen gaan, maar dat mag even niet, want er moeten nog een paar honderd Russische woordjes ingestampt worden tegen morgen.
In de trein naar Luxemburg
Een rit van drie uur vanuit Brussel. Maar dat stoort me niet. Ik zit graag in de trein, zeker als ik van het comfort en de rust in eerste klasse kan genieten. Heel wat anders dan de treinrit deze ochtend die ik weer maar eens gezellig rechtstaand kon doorbrengen. In eerste klasse reizen is het voordeel van reisjes voor het werk. Verder is er niet veel voordeel in te vinden, in die korte zakenreisjes. Vooral veel administratieve rompslomp en vermoeidheid veroorzaakt door heel geconcentreerd luisteren naar een taal die niet de jouwe is. Een voordeel is dat ik ditmaal een hotel heb vlakbij het station. Dat bespaart me de stress van een nachtelijke taxirit in een stad die ik niet ken.
Ach ja, ondertusen geniet ik van de ondergaande zon die het bosrijke landschap verlicht en studeer ik wat Russisch. De voordelen van een lange treinrit. 😉
De terugkeer van de lente
Toen ik deze avond terugwandelde na het examen Japans, voelde ik de belofte die in de lucht hing. Een belofte die sprak van zonnige en warme dagen die in aantocht zijn. Persoonlijk hoop ik vooral dat deze zonnige dagen zich concentreren rond het Pinksterweekend, want dat wordt Leuven één groot openluchttheater. Al weken kijk ik uit naar Leuven in scène. Het zou echt zonde zijn als regenweer de prachtige voorstellingen die op het programma staan, komt verstoren.
Mijn mooiste herinnering aan Leuven in Scène dateert van de allereerste editie, toen het stadspark in vuur en vlam stond en de temperaturen de dertig graden benaderden. Vaag herinner ik me dat ik toen ook in een examenperiode zat (eerlijk, ik heb al zo lang examens in mei-juni dat ik me niet kan voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien zonder examens) en dat ik eigenlijk moest blokken (ook hier niets nieuws onder de zon). De verwondering die ik toen voelde, kijkend naar het vlammende spektakel, is me echter des te beter bijgebleven. Ik kan mijn ogen sluiten en ik zie nog de projectie van de vuurbollen op mijn netvlies.
In 2006 vormde het stadhuis in kleur het hart van Leuven in Scène en in 2008 kon de luchtacrobatie van Grupo Puja mij het meeste bekoren. Ik kan haast niet wachten tot het zaterdag is!
Editie 2003:
Editie 2006:
Editie 2008:
Emigratie
Alweer een koppel kennissen van ons die de wijde wereld in trekken. Naar Canada meer bepaald. Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen dat ik stikjaloers ben. Vooral omdat ik de laatste tijd weer last heb van het “is dit nu later”-gevoel dat Stef Bos zo pakkend bezong.
Waar ik helemaal niet bij kan
Is dat er mensen zijn die pralines kunnen eten, zonder ze eerst in twee te bijten en naar de vulling te kijken.
Bezoek uit Italië
Vriendin F (die van het trouwfeest in Italië) was deze week voor een paar dagen in het land. Een goeie reden af te spreken om wat bij te kletsen. En dat er heel wat bij te kletsen zou zijn, dat wisten we al op voorhand, want een iets te radde tong had al verklapt dat F in blijde verwachting was van een klein Italiaantje. Geïnformeerd wat F graag wilde eten. Ribbetjes zei ze, waarop ik een reservatie voor acht personen maakte in de Wiering.
Ons groepje kreeg in de Wiering een gezellig plekje tussen de Belgische koningen toegewezen. Alleen jammer dat dit ook het donkerste plekje van het ganse restaurant was. De verlichting was zo schaars dat we amper konden onderscheiden wat er op ons bord lag. Of misschien was dit bewust gedaan zodat je maaltijd niet verstoord kon worden door het uitzicht op je op ribbetjes kauwende overbuur. Zelf ben ik niet zo’n ribbetjesfan en hield ik het op een wok met scampi. Veel makkelijker om te eten. En oja, de bediening in de Wiering is nog altijd even pover. Ik vermoed dat de uitbaters gewoon met te weinig personeel werken. Ofwel zagen ze ons donker hoekje al te gemakkelijk over het hoofd. Van het eten zelf geen klagen overigens. Lekker, goedkoop en de sabayon met kriekenbier was zo lekker als ik me herinnerde.
Maar het allerfijnste was natuurlijk F terug te zien en haar beginnende buikje te kunnen bewonderen. Jaja, la dolce vita in Italia.