De allerlaatste afterwork?

Doordat we de planning voor de verhuis een beetje dienden aan te passen (oorspronkelijk zou ik deze week terugvliegen naar Genève), had ik de gelegenheid om voor een allerlaatste keer een afterwork met de collega’s mee te pikken.

Gisterennamiddag spoorde ik naar Brussel om me aan te sluiten bij mijn collega’s. Ik ging eerst nog even langs kantoor, waar mijn werkplek even leeg was als de dag dat ik de deur achter mij dicht trok. Het voelde allemaal vreemd vertrouwd aan, net of ik er even tussenuit was geweest voor een vakantie en ik gewoon opnieuw zou plaatsnemen op mijn stoel en mijn laptop openklappen. Mijn collega’s waren allemaal blij me te zien, maar uiteindelijk was deze afterwork bedoeld als afscheid voor een andere collega en ik wilde ook niet te veel de aandacht naar mij toe zuigen (al kon ik de vragen over hoe het me verging in Genève natuurlijk niet ontwijken).

Naar goede gewoonte belandden we weer op het terras van de Scott’s Bar. Niet dat het daar zo geweldig is, maar het is vlakbij en er is genoeg plek op het terras voor een grote groep. De opkomst was, ondanks de vakantieperiode, best wel groot. Veel mensen wilden graag afscheid nemen van onze lieve collega, organisatrice van de afterworks. (Ja, er verlaten op korte tijd een aantal feestvierders het departement.)

Enfin, het was gezellig op het terras, totdat de regen ons naar binnen joeg, alwaar de warmte van de voorbije dagen ervoor zorgde dat ik het zweet langs mij rug naar beneden voelde lopen. Na amper 1 fles waren we al door hun voorraad cava. Serieus, hoe is het mogelijk dat elke keer als we bij de Scott’s Bar op het terras belanden, de cava daar op is? Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje een doordacht voorraadbeheer te doen? In de plaats van de cava kregen we één of andere slechte schuimwijn. Enfin ja, na het derde glas smaakte hij al wat beter. 😉

Na de Scott’s Bar was het tijd om met de die hards nog iets te gaan eten. Op aanraden van een collega die Brussel goed kent, kwamen we terecht bij de Baogo, een fastfood restaurant dat Aziatisch geïnspireerde burgers en rice bowls serveert. Omdat ik ‘s middags al bibimbap gegeten had (in Leuven, jawel!), besloot ik voor de pulled pork burger te gaan. En amai, dat heb ik me niet beklaagd. Echt de beste burger de ik ooit van mijn leven gegeten heb (wat niet veel wil zeggen, want zo vaak eet ik geen burgers). Maar toch, de pulled pork was echt fenomenaal lekker, het broodje waarop de pork geserveerd werd, was overheerlijk en de pikante frietjes pasten er wonderwel bij. Misschien word ik ooit nog wel een burgerliefhebber!

En dankzij de gewoonlijke vertraging van de NMBS haalde ik zelfs nog de trein die ik anders gemist zou hebben. Topdag!

Lucky number 25

Goed, ik zal maar met de deur in huis vallen: na mijn allerlaatste werkdag bracht ik de avond door samen met een collega in het Grand Casino Brussels VIAGE. Niet echt mijn idee, want mijn eerste bezoek aan een casino was zó tegen gevallen dat ik daarna nooit meer een voet in een dergelijk établissement gezet heb. Maar goed, ik had mijn collega beloofd voor een laatste keer samen op stap te gaan en hij had voorgesteld om naar Viage te gaan. En omdat ik ervan overtuigd ben dat een mens soms zijn grenzen moet verleggen (en in fonteinen moet springen), zei ik ja op zijn voorstel. Deels over de streep gehaald met de belofte aan gratis pannenkoeken en hapjes ter gelegenheid van de Franse Nationale Feestdag.

Nadat we onze jassen en rugzakken bij de vestiaire hadden achter gelaten, kocht ik me voor tien euro een lidkaart en trad ik binnen in het oord des verderfs! De (opgewarmde) pannenkoek viel wat tegen, maar ik nam me voor er het beste van te maken tijdens mijn allerlaatste avondje Brussel. Het gratis welkomstdrankje en het fijne gezelschap van mijn collega maakten alvast veel goed. Dat de Franse hapjes geserveerd zouden worden op enkele feestelijk uitgedoste dames, dát had ik alvast niet zien aankomen. Ik had wel wat te doen met de twee meisjes die zich met hun lading hapjes doorheen het publiek van de Viage moesten manoeuvreren op torenhoge naaldhakken. Mochten jullie dit ooit lezen dames: mijn diepste respect dat jullie steeds bleven glimlachen.

Nu moet ik eerlijk zijn dat ik het zicht van al die mensen aan slotmachines een beetje zielig vond. Dat mensen kunnen opgaan in spellen zoals poker en roulette, kan ik goed begrijpen, maar zo’n slotmachine, dat is toch maar een saai iets? Hoe kan je daar nu in opgaan? Enfin, mijn collega wilde graag een gokje wagen aan zo’n ding. Helaas lukte het ons niet om te ontcijferen welke combinatie je nu net moest hebben om te winnen, maar goed, voor een paar cent per inzet, kan een mens niet klagen. Ik was alleszins snel uitgekeken op de Miss Kitty Slot Machine.

Daarna probeerden we ons geluk uit op de roulette. We speelden een paar keer op getallenreeksen, maar toen besloot ik eens zot te doen en in te zetten op één getal: 25. En jawel, zoals de titel al verklapt: we hadden prijs. In één klap veertig euro rijker. Niet slecht als je weet dat we de avond begonnen waren met een budget van twintig euro. We waagden ons nog aan één (verliezend) spelletje en besloten daarna eieren voor ons geld te kiezen en onze winst te gaan opeten in restaurant Saffron. Het eten (een wontonsoepje en een zeebrasem) was eerlijk waar, heel lekker. Een aangename verrassing voor mij alleszins en het kader waarin we aten, kon je, ondanks de neonlichten, bijna gezellig noemen.

wonton soep

zeebrasem

Daarna beperkten we ons tot een paar drankjes aan de bar om te vieren dat we onze winst ondertussen al ruimschoots opgegeten en -gedronken hadden. Waarna we (ik een beetje waggelend) naar het station terugkeerden, om aldaar vast te stellen dat mijn trein afgeschaft was, waardoor mijn collega en ik wel genoodzaakt waren er nog eentje te gaan drinken bij Brasserie 28, vertrouwde stek bij openbaarvervoercalamiteiten.

Afscheid.

Tot mijn allerlaatste minuut op de werkvloer, bleef voor mij het afscheid iets abstract, iets surreëel. Uiteraard wist ik al maanden dat dit afscheid eraan zat te komen en had ik tijd genoeg om mij hier mentaal op voor te bereiden. En toch leek het of dit afscheid zich steeds ergens in de verre toekomst bleef bevinden. Hoewel met de dag het afscheid dichterbij kwam, tot ik de dagen op één hand kon tellen, kreeg ik er moeilijk grip op. Voortgedreven door een hoop deadlines en zaken die ik nog dolgraag wilde afwerken.

Mijn team achter me laten was niet gemakkelijk, maar als ik eerlijk met mezelf ben, moet ik toegeven dat ik dreigde vast te roesten in een te comfortabele positie waarin misschien niet al mijn capaciteiten ten volle benut werden. Aangezien ik een bewuste keuze maakte, vond ik dat tranen niet gepast waren en enkel op het allerlaatste moment van afscheid nemen, vrijdagavond, toen twee van mijn collega’s in tranen uitbarstten, kreeg ik het zelf moeilijk. Ik weet niet of het in mijn vorige blogposts goed tot uiting gekomen is, maar ik heb werkelijk fantastische collega’s: gemotiveerd, sympathiek, intelligent,… Mensen waarvoor ik één voor één door het vuur zou gaan.

Ik hoop dan ook één ding en dat is dat we nog contact zullen houden, ondanks de kilometers die ons scheiden.

Als aandenken, enkele foto’s van mijn voormalige werkomgeving:

IMG_4833[1]

IMG_4858[1]

De laatste der afscheidslunches: nummer negen

De laatste afscheidslunch in het rijtje was ongetwijfeld de meest bijzondere. Samen met mijn team hief ik voor de laatste keer het glas op onze uitmuntende samenwerking. Zelfs onze gepensioneerde oud-collega was voor de gelegenheid naar Brussel afgezakt. Een gebaard at ik ten zeerste wist te appreciëren.

Omdat we de vorige keer zo’n fijne tijd hadden bij Pré de Chez Nous, hadden we hier opnieuw gereserveerd. Om te vermijden dat we te lang moesten wachten, had één van mijn collega’s mooi op voorhand onze menukeuzes doorgegeven. Helaas, bleken deze menukeuzes ergens onderweg verloren gegaan te zijn en hadden ze nooit de kok bereikt. Het strafste van al was dat we een volledig nieuwe menu voor de neus kregen, een menu dat radicaal verschilde van het menu dat op de website stond. Enfin ja, allemaal geen ramp natuurlijk, maar wel weinig professioneel.

Wij lieten dit kleine akkefietje uiteraard niet aan ons hart komen en bestelden een flesje schuimwijn om te klinken op dit bijzondere moment. Wat volgde was een zeer fijne maaltijd in goed gezelschap, vergezeld van een lekker glaasje biologische wijn. Ik zal later met plezier terugblikken op al deze mooie momenten, vastgelegd in mijn geheugen en hier op yab.be.

Al moet me toch van het hart dat om half drie van tafel gaan voor een driegangenmenu (en dat terwijl onze groep om 12u in het restaurant arriveerde), echt niet door de beugel kan. Jammer, want het eten was naar goede gewoonte, weer uitstekend.

boeuf mariné et bettes:

poisson rôti, aubergines et courgettes sautées:

cheesecake:

Afscheidslunch nummer 8

Oorspronkelijk was deze lunch gepland als een onderonsje met de collega die pas terug aan het werk is na haar bevalling, maar onder het motto: hoe meer zielen, hoe meer vreugd, waren we uiteindelijk toch weer met zes personen. Een aantal deelnemers speelden een beetje vals, want die waren ook al van de partij voor afscheidslunch nummer 6, maar hey, dat zien we graag door de vingers.

We gingen voor smakelijk Vietnamees bij Da-Kao II en natuurlijk kon ik het niet laten om een vissoepje te bestellen. Dat bleek een nogal grote portie te zijn, dus ik was al blij dat we ons oorspronkelijk idee om een voorgerechtje te bestellen, hadden laten varen.

IMG_4832[1]

Fijne lunch, fijne mensen! En ik kreeg nog een smakelijk geschenkje als afscheidscadeau!

IMG_4836[1]

Afscheidslunch nummer 7

Yep, yep, we blijven de Brusselse horeca steunen. Deze middag genoot ik samen met mijn rechtstreekse baas en de twee andere stafleden van een heerlijke bentolunch bij de Samourai. Tot mijn grote verbazing vertelde mijn collega-teamverantwoordelijke dat hij nog nooit in zijn leven sushi gegeten had. Nu weet ik dat West-Vlaanderen niet het meest vooruitstrevende gedeelte van het land is, maar je gaat mij toch niet wijsmaken dat ze in het supertoeristische Ieper geen sushizaken hebben? Waarschijnlijk gewoon een conservatieve eter. Al strekt het hem tot eer dat hij zijn bentobox volledig heeft leeggegeten.

IMG_4828[1]

Afscheidslunch nummer 6

Jawel, de Grote Afscheidstournee is nog steeds volop bezig. Maandagmiddag ging ik lunchen met acht van mijn collega’s. Nu de dagen op mijn werk nog op één hand te tellen zijn, worden de mogelijke lunchmomenten steeds schaarser. Dus is het noodzakelijk de groep wat te vergroten.

Oorspronkelijk was het idee om noedelsoep te gaan eten bij Umamido, maar daar was er niet genoeg plaats op het terras voor ons groepje van acht en op zo’n mooie middag had niemand van ons zin om binnen te zitten. Zo belandden we op goed geluk een beetje verder op het terras van I Latini, onder de bomen van het Sint-Katelijneplein.

Ik vond mijn gerecht (trofie al pesce spada affumicato e pesto di pistacchi) wat te zout. Al had ik dat natuurlijk kunnen verwachten van de combinatie gerookte zwaardvis met pesto. De gerechten van mijn tafelgenoten zagen er alleszins heerlijk uit en de pasta was perfect al dente. Het speet me een beetje dat ik niet de kans zou krijgen om in de toekomst de andere gerechten op de kaart van I Latini uit te proberen. Maar wie weet wat voor lekkers er in Genève op me wacht?

trofie al pesce spada affumicato e pesto di pistacchi

Afscheidslunch nummer 5

Jullie zijn de aaneenrijging van etentjes ondertussen ongetwijfeld beu, maar ik ga nog even gezellig verder.

Woensdagmiddag ging ik eten met één van mijn mini-teampjes. Een team dat bestaat uit drie personen die een behoorlijk belangrijke taak uitvoeren. Ik wilde hen graag apart bedanken voor de fijne samenwerking, al die jaren.

Op aanraden van een Brusselse collega kwamen we terecht bij Humphrey, een vrij nieuw food sharing restaurant. Ik moet zeggen dat ik er bij het binnenkomen niet zo’n goed oog op had. Rommelige ontvangst, inefficiënt georganiseerd,… Maar eens de gerechtjes op tafel verschenen was deze slechte start snel vergeten.

Wat een heerlijkheden! De spicy ahi poke, Filipino beef tartare, cauliflower chimichurri, grilled zucchini bellpepper en accras with yuzu, het was allemaal ontzettend smakelijk. En dat glaasje rosé dat wij erbij dronken, paste perfect bij de warme zomermiddag.

Hopelijk slagen ze erin zich wat beter te organiseren, want zou jammer zijn als dit pareltje over kop gaat.

Alweer een afscheidsfeestje

Deze avond namen we alweer afscheid van een collega. Toegegeven het feestje was bij lange na niet zo druk bevolkt als mijn fenomenale afscheidsfeestje en iedereen was meer dan vroeg genoeg weg opdat er geen boze bewaker aan te pas moest komen om de laatste feestvierders buiten te zetten, maar het was desalniettemin gezellig. Er waren lekkere broodjes voorzien (wat misschien een beetje raar was, zo om drie uur in de namiddag) en veel te veel aperitiefhapjes. Het afscheidnemend feestvarken (die net als ik op 14 juli ons bedrijf verlaat) moest helaas zelf al om half vijf vertrekken omdat hij zijn zoontje bij de crèche moest ophalen (het was een verrassingsfeestje en zijn vrouw zat net nu een weekje in Rome). Dus kaapte ik het feestje een beetje om mijn eigen afscheidsfeestje nog eens dunnetjes over te doen en bleef ik nakeuvelen met een aantal collega’s in een poging het broodjesoverschot weg te werken.

Er moet wel degelijk iets misgelopen zijn bij de bestelling van die broodjes ofwel hebben er veel mensen last minute hun kat gestuurd, want er waren bijna twee volle manden met elk een stuk of dertig broodjes over. Doodzonde om die lekkere broodjes te moeten weggooien, dus trok ik met een collega de stad Brussel in om als wilde weldoeners broodjes uit te delen aan de clochards en daklozen. Dat bleek al bij al een moeilijkere opgave dan verwacht. Zelfs clochards nemen niet zomaar het eerste het beste broodje aan. We werden voornamelijk op erg wantrouwige blikken onthaald en sommigen weigerden zelfs ons vriendelijke aanbod. Uiteindelijk lieten we het overschot achter op een plek waar we hoopten dat er nog daklozen zouden passeren die er iets aan hadden.

Spijtig, want ik hou niet van voedselverspilling.

Een fijne verrassing (bis)

Deze ochtend had ik een vergadering met een belangrijke klant van ons. De vergadering verliep vlot en na nog even de afspraken overlopen te hebben, stond ik na anderhalf uur recht om afscheid te nemen. Tot mijn grote verrassing kreeg ik opeens een bijzonder smakelijk cadeautje toegestopt. Pralines en koekjes van Neuhaus! Wat fijn dat ze de moeite genomen hadden om een cadeautje voor mij te voorzien. De ontroerende momenten blijven zich opstapelen tijdens Mijn Grote Afscheidstournée!

Yet Another Blog

Life on my side

werk