Ramen en een luisterend oor

Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met een collega die al sinds het voorjaar op ziekteverlof is. Een burnout, de ziekte van onze moderne tijd. Niet dat ik het in haar geval niet had zien aankomen. Sinds het vertrek van haar naaste collega had ze zijn job er integraal bij genomen. Dat in combinatie met een gezin met drie kleine kinderen, dat houdt uiteraard niemand vol.

Bedoeling van de lunch was om wat bij te praten, maar ze wilde ook graag weten hoe het er tegenwoordig aan toe ging op het werk. En daar moest ik eerlijk in zijn, de grote pijnpunten waarmee zij zo worstelde in haar team waren helaas nog altijd niet weggewerkt. Ik gaf haar informatie over de vacature die er momenteel in mijn team is, door het vertrek van mijn lieve collega, maar ik had niet direct de indruk dat deze functie haar interesseerde.

Haar uitspraak dat ze al hoofdpijn kreeg als ze nog maar aan ons kantoorgebouw dacht, baarde me wel zorgen. En ik probeerde haar voorzichtig duidelijk te maken, dat het voor haarzelf wellicht beter was een ander carrièrepad te bewandelen. Ze gaf toe dat ze zelf ook worstelde met haar terugkeer en ondertussen al een aantal keer gesolliciteerd had. Ze was zelfs al een keer tweede geëindigd.

Ik vond het eerlijk gezegd moeilijk om echt goed advies te geven, maar soms is een luisterend oor op zich al voldoende. Ik kan moeilijk in haar plaats beslissen wat de juiste keuze is, maar één ding weet ik zeker: zo’n slimme dame verdient een topjob!

Afscheidsfeestje

Na de lunch in beperkte kring eergisteren, vond gisteren het officiële afscheidsfeestje van mijn lieve collega C plaats. Omdat ik zelf pas in de vroege voormiddag terug zou zijn van een werkbezoek in Gent, moest ik de voorbereidingen van het feest noodgedwongen outsourcen. Maar hey, mijn team deed superprofessioneel en bijzonder economisch boodschappen (de dure kaas van kaaswinkel Catherine niet meegerekend), zodat alles mooi op tijd klaar was voor het feest.

In totaal kwam er zo’n vijftig man langs om afscheid te nemen, die er met zijn allen in slaagden om al de flessen schuimwijn die we voorzien hadden soldaat te maken! Indrukwekkend! Gelukkig hadden we nog een paar flessen rode en witte wijn achter de hand. 😉

Het was alleszins duidelijk dat mijn collega van haar feestje genoten heeft. Hopelijk koopt ze leuke boeken voor haar en haar gezin met de boekenbons die we haar cadeau deden en kan ze nog eventjes nagenieten van de bloemetjes en de mooie woorden.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In de Kopergietery in Gent!

Niet de Kopergietery, maar wel de moeite waard om een foto van te maken:

Afscheidslunch bij Jour de Fête

Het moest er eens van komen natuurlijk: na anderhalf jaar teamverantwoordelijke geweest te zijn, verlaat een eerste medewerker mijn team. De medewerker in kwestie werkte het laatste half jaar samen met een ander bedrijf aan een bijzonder moeilijk project. Uiteraard bleef haar talent daar niet onopgemerkt en jawel, het bedrijf deed haar een aanbod dat ze niet kon weigeren: een boeiend takenpakket in combinatie met een locatie op fietsafstand. Geen NMBS-pendelpret meer voor haar.

Het is met spijt in het hart dat ik haar zie vertrekken, niet alleen omdat ik haar zelf vijf jaar geleden heb gerekruteerd, maar vooral omdat het zo’n topcollega met een gouden hart is. Dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt, bleek uit het feit dat een aantal collega’s spontaan een afscheidsetentje georganiseerd hadden.

Terwijl we herinneringen ophaalden aan vroeger, genoten met z’n achten van het lekkere eten van Jour de Fête (voor mij: een bordje met drie tapas als voorgerecht en een heerlijke salade met forel, appeltjes en radijsjes als hoofdgerecht). Ik kan het niet genoeg herhalen: grote fan van de autovrije Anspachlaan. Heerlijk dat je nu op een terrasje van de zon kan genieten op een plek waar het vroeger stikte van de auto’s. Een mooie herinnering om in te kaderen.

Boterhammen in het Park

Maandag begaf ik me tijdens de middagpauze met twee collega’s uit mijn team naar het Warandepark voor de dertigste editie van Boterhammen in het Park. Niet dat ik een grote fan ben van de Ertebrekers, Lenny & de Wespen en Eva De Roovere, ik zou geen enkel nummer van hen kunnen opnoemen, maar we hadden een uitnodiging voor de VIP-backstage en dat kan een mens niet laten liggen, nietwaar? Het eten in de backstage was heerlijk (en volledig veganistisch!), het was fijn onder collega’s wat te kunnen bijpraten en we liepen er nog een aantal bekenden tegen het lijf. Heel gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.

En! Tegen alle verwachtingen in, hoorde ik toch één nummer dat me bekend voorkwam: ‘Fantastig toch’ van Eva de Roovere:

Munt en Mirante afterwork

Yep, gisteren was het weer tijd om op stap te gaan met de collega’s. Het is ondertussen al een vertrouwd beeld in het Muntpunt Grand Café: een aantal tafels die tegen mekaar geschoven worden waarrond onze druppelsgewijs binnenkomende collega’s zich verzamelen. Ook ditmaal waren er weer wat nieuwe gezichten. Heel fijn om te zien hoe dit initiatief aanslaat binnen onze organisatie.

Al even traditiegetrouw zakten we na het aperitief in het Grand Café af naar een Italiaans restaurant. Ditmaal belandden we met een groepje van zes personen in de Mirante, een Italiaan waar ik altijd graag kom. Qua prijs-kwaliteit moeilijk te overtreffen in Brussel. En het gaat er altijd snel!

Na het verorberen van een werkelijk heerlijke risotto met zeevruchten, trok ik met twee collega’s richting het station, alwaar we nog een glaasje (of twee of drie) dronken terwijl we op onze trein wachtten. Het gesprek was zo boeiend dat ik uiteindelijk pas de trein van 23.19 naar Leuven nam, om net vóór middernacht in Leuven aan te komen. Kwestie van optimaal te profiteren van deze gelegenheid om een collega uit een ander team beter te leren kennen en alweer wat meer inzicht te krijgen in de verschillende radartjes van onze organisatie.

Barbecue in de regen

Gisterenavond was ik uitgenodigd in Bierbeek om bij mijn sympathieke collega en zijn geweldige vriendin te genieten van een lekker stukje barbecuevlees. Allez, eigenlijk had ik hen willen uitnodigen om op mijn appartementje iets te komen eten, want ik ben al zo vaak bij hen te gast geweest. Maar het was duidelijk dat mijn collega liever voor het comfort van zijn eigen huis en barbecue koos. En ja, ik vind het natuurlijk helemaal niet erg om te proeven van de kookkunsten van een ander. Mijn eigen kookkunsten zijn immers quasi onbestaande!

Ondertussen hadden mijn collega en zijn vriendin hun Oman reis achter de rug en kon ik de foto’s bewonderen die ze tijdens hun trip gemaakt hadden. Prachtig die desolate woestijnlandschappen, maar ik weet niet of dit een bestemming voor mij zou zijn. Ik herinner mij nog al te goed hoe zeer ik bomen miste in IJsland. Enfin ja, aan de andere kant, als je naar Oman gaat, heb je honderd procent kans op goed weer!

Het eten was zoals altijd weer top. Heerlijk voorgerechtje met scampi, geweldig sappig varkensvlees met een moderne variatie op de klassieker worteltjes en erwtjes en een lekker ijsje om af te sluiten. De tijd vloog voorbij en opeens realiseerden we ons dat het twee uur ‘s nachts was. Hoog tijd om de berg naar beneden te bollen en in mijn bed te kruipen! Al een geluk dat ik deze ochtend kon uitslapen!

Couscous lunch met de collega’s

Deze vrijdag was mijn laatste werkdag alvorens aan twee weekjes vakantie te beginnen en het was lekker rustig op het werk. Het lukte me zelfs om mijn mailbox terug te brengen tot onder de honderd ongelezen mails! Een ideaal moment om met de aanwezige collega’s (vier pittige dames) nog eens te gaan lunchen. Onze eerste keuze (een Vietnamees) was helaas gesloten wegens met een foodtruck aanwezig op Tomorrowland, maar onze tweede keuze, Horia, was gelukkig wel open. En we hadden dubbel geluk: op vrijdag serveert Horia couscous. Hoera! We veroverden een plekje in de zon op het terras en lieten ons de couscous met kefta smaken.

En dan kreeg ik na de lunch nog een onverwacht cadeautje van een collega: roze flipflops met rozen op! Achter de flipflops zit een bijzonder verhaal. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden verloor de collega die mij de flipflops cadeau gaf, op vakantie in Thailand bijna haar middelste teen. Gelukkig kon ze terecht in een privéziekenhuis niet ver van de plek waar het bizarre ongeval met de scooter gebeurd was. De dokters daar verzorgden de heel diepe snee en naaiden haar teen mooi weer aan haar voet vast. Gelukkig bevond de wonde zich onderaan haar voet, dus een eventueel litteken zal niet zichtbaar zijn.

De eerste dagen nadat ze van haar reis terug kwam, kwam ze dus op slippers naar het werk omdat de wonde nog niet volledig genezen was. Ik had haar gecomplimenteerd met haar mooie roze flipflops en blijkbaar had ze diezelfde flipflops voor een prikje in solden zien staan. En zo werd ik een paar roze flipflops rijker!

Afterwork en pizza’s

Yep, jullie denken ongetwijfeld, amai, alweer een after work? Jawel, nu het zomer is, hebben we de frequentie een beetje opgedreven. Elk excuus is goed om op een donderdagavond een terrasje te doen, nietwaar? En ondertussen is onze groep al een vertrouwd gezicht, daar op het terras van het Muntpunt Café. Nu het zomervakantie is, is het merkbaar minder druk op het werk, maar hét onderwerp dat de gemoederen blijft beroeren is toch nog altijd de half mislukte reorganisatie. Hopelijk komt daar in het najaar eindelijk verandering in.

En jawel, ondanks het feit dat ik nog mijn valies moest maken om de dag nadien voor een dikke week naar Zwitserland te trekken, liet ik me toch overhalen nog iets mee te gaan eten. We belandden bij de Nona en wat ik sterk vermoed had, bleek inderdaad het geval: Napolitaanse pizza is nog minder mijn ding dan andere pizza. Eigenlijk vind ik (shame on me) de beste pizza’s nog die van Dr. Oetker. Wel jammer dat we ons moesten opsplitsen in twee groepjes van vier om bij de Nona binnen te geraken.