Genève – 7 november 2014

Ons Hollands petekindje verhuisde in mei van dit jaar met haar gezin naar Aubonne in Zwitserland. Hoog tijd om eens een bezoekje te brengen aan haar nieuwe thuis!

Voor mijn vriend en ik betekende dit novemberweekend een hernieuwde kennismaking met Genève. Onze eerste kennismaking vond bijna exact twee jaar geleden plaats toen we vrienden bezochten die pas een kindje hadden gekregen. Het toeval wil dat diezelfde vrienden die we twee jaar geleden bezochten, een maand geleden hun gezin hebben uitgebreid met een tweede dochter. Een dubbele reden om op het vliegtuig naar Zwitserland te stappen, dus.

Ook toevallig: twee jaar geleden werkten onze vrienden allebei voor CERN. Omdat de meeste contracten in CERN tijdelijk zijn, veranderden zij ondertussen allebei van job. Maar we kunnen nog steeds vol trots zeggen dat we iemand kennen die op CERN werkt, want de papa van ons petekindje houdt zich daar sinds enkele maanden bezig met patenten. En hij heeft een contract van onbepaalde duur.

We landden vrijdag 7 november rond een uur of 11 op de luchthaven van Genève. Onze vriend die op CERN werkt, was zo vriendelijk ons op de luchthaven te komen ophalen, zodat we de koffers bij hem in de auto konden laten en zonder zorgen een namiddag in Genève konden doorbrengen. Hij bracht ons naar CERN, wij bedankten hem voor de lift, wensten hem nog een goeie werkdag en namen zonder dralen de tram naar het centrum van Genève.

We stapten uit de tram en ik voelde me meteen thuis. Genève is echt een bijzonder aangename stad, mooi gelegen aan het fantastische meer en met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Alleen jammer dat het zo’n prijzige stad is.

Ondertussen was het al middag, dus onze eerste missie bestond erin voedsel te vinden. Op aanraden van onze vriend trokken we naar La Buvette des Bains des Pâquis voor een snelle lunch. Veel keuze was er niet, maar de plat du jour (met verse vis) zag er uitstekend uit. We waren dan ook niet de enigen die een plekje zochten op het zonnige terras met uitzicht op het meer. Ideale plek voor een snelle én goedkope lunch, zeker wanneer de zon schijnt.

Na het middagmaal namen we een mouette (een gele taxiboot) naar de overkant van het meer om te wandelen door het oude stadsgedeelte dat ik de vorige keer zo charmant gevonden had. Natuurlijk kon ik het niet laten om opnieuw de Cathédrale Saint-Pierre binnen te springen om me te laten overdonderen door de overweldigende schoonheid van de kapel van de Maccabeeën.

Jammer genoeg bleek tijdens ons bezoek aan de kathedraal het weer omgeslagen te zijn. De helder blauwe hemel had zich verstopt achter dikke, grijze wolken waaruit motregen op onze hoofden neder daalde. Tijd voor een vieruurtje dus. Patisserie Vivel werd aangeraden door tripadvisor en stelde inderdaad niet teleur. Heerlijk gebak in combinatie met uitstekende thee en chocomelk.

Na deze pauze bleek het weer nog niet echt verbeterd. We liepen wat rond door de van regen glimmende straatjes en besloten dan maar de handdoek in de ring te gooien en ergens een glas wijn te drinken. We belandden in La Cantinella en genoten op ons gemak van een lekker glas Italiaanse wijn vergezeld van warme broodjes met tomaat en kaas, ons aangeboden door het huis.

Na de wijn was het tijd om de tram naar CERN te nemen. We wachtten bij het onthaal op onze kameraad en reden samen van CERN naar zijn huis in Aubonne. Aubonne ligt op zo’n 55 km van Genève, maar door de drukke avondspits deden we er toch meer dan een uur over. Op zo’n momenten ben ik altijd blij dat ik bespaard blijf van dagelijks fileleed. Ik mag dan al eens grommelen over de NMBS vertragingen, met een leesboek en een iphone bij de hand heb je niet veel kans om je te vervelen, terwijl je achter het stuur van een wagen altijd oplettend moet zijn. Heel stresserend.

Na veel file kwamen we dan eindelijk aan bij de naschoolse opvang waar de drie kinderen van onze vrienden vol ongeduld op ons zaten te wachten. Ze waren helemaal uitgelaten en het weerzien verliep dan ook heel erg hartelijk met veel dikke knuffels en opgewonden kinderstemmetjes. Oef, want het was alweer een tijdje geleden dat de kinderen ons gezien hadden en ik ben altijd een beetje bang dat het niet zal klikken.

Onze vriend was bijzonder goedgezind, want net deze namiddag had hij het goeie nieuws gekregen dat hij na amper een half jaar werken bij CERN promotie zou krijgen. Woehoe! Schitterend nieuws dat natuurlijk met een flesje champagne moest gevierd worden. Maar alvorens de fles te ontkurken, deelden we onze cadeautjes uit aan de kinderen. Ik had mijn best gedaan om voor iedereen een passend cadeau te vinden. Voor ons driejarig petekindje had ik stickertjes en kleurplaten met stiften gekocht, voor haar vijfjarige broertje kocht ik een zelfbouwvliegtuig en voor de zevenjarige grote zus kocht in een boek van Annie M.G. Schmidt, omdat ik als kind zelf zo’n ontzettende fan van deze schrijfster was en er zo toch nog een beetje een link met Nederland was, waar alledrie de kindjes geboren werden.

Dat boek bleek de aanleiding voor heel wat traantjes te zijn, want, zo zei de grote zus: “Een boek is geen cadeau,” terwijl ze jaloers naar de cadeautjes van haar kleine broer en zus keek. Daar stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Want als kind (en nu nog) was ik altijd ontzettend blij met een boek. Maar goed, mijn vriend heeft gelijk, ik moet mijn interesses als kind niet op andere kinderen projecteren, want blijkbaar was ik een kind met ontzettend saaie hobby’s. 😉

Enfin ja, het verdriet ging snel voorbij, maar ik noteer dus dat in Aubonne boeken niet als geschenken beschouwd worden. Al een geluk dat een kinderhart erg vergevingsgezind is. Die fles champagne werd alsnog ontkurkt en we genoten samen van een slaatje met vis dat onze gastheer snel in mekaar gebokst had als avondmaal, terwijl we praatten over het nieuwe leven van onze vrienden in Zwitserland.

Verjaardagsweekend – zondag op Signal de Botrange

Na een nachtje worstelen om het donsdeken (er is een reden dat mijn vriend en ik thuis twee aparte donsdekens hebben), werden we ‘s ochtends onthaald op de grote glimlach van Kabouter. We namen de tijd om op ons gemak wakker te worden en samen te ontbijten.

Na het ontbijt trokken we naar de Hoge Venen voor een wandeling in de buurt van Signal de Botrange, voornamelijk omdat ik daar nog nooit geweest was. Jawel, tot voor enkele dagen had ik nog nooit op het hoogste punt van België gestaan. Dat euvel werd snel verholpen, al viel er verder niet veel te beleven, daar op dat hoogste punt. De wandeling zelf was prachtig. We genoten van de stralende zon en het uitzicht op de windmolens in Duitsland. Erg mooie streek, die Hoge Venen.

Na de wandeling moesten we helaas al afscheid nemen van Goofball en haar gezin, omdat zowel Goofball als Jan diezelfde avond nog op businesstrip vertrokken. Drukke mensen, zeg dat wel. Omdat we vrij laat ontbeten hadden, waren we de tijd wat uit het oog verloren. Lunchtijd was ondertussen al lang gepasseerd. We reden naar Eupen waar we op aanraden van onze gastheer en gastvrouw in de Ratskeller gingen eten, een brasserie waar de keuken gelukkig de ganse namiddag open was. Zo rond half drie arriveerden onze wildgerechten. En smaken dat het deed!

We waren rijkelijk laat om nog een grote wandeling te maken, maar reden van Eupen toch verder naar Ternell. Terwijl de ondergaande zon de herfstbladeren in de mooiste kleuren schilderde, genoten we van de frisse boslucht en het geruis van het riviertje. Jammer dat we geen tijd genoeg hadden om een lange wandeling te maken. In het donker door de bossen hossen zagen we niet echt zitten. We zullen nog eens moeten teruggaan, he. 😉 We waren mooi vlak voor zonsondergang bij de wagen terug, zodat we op de terugweg naar Leuven konden genieten van een fenomenale zonsondergang.

Zeer geslaagd weekend!

Verjaardagsweekend – zaterdag in La Menuiserie

Het voorbije weekend had ik het genoegen om mijn verjaardag te vieren in het schattige dorpje Waimes in het uitmuntende gezelschap van Goofball en haar gezin.

Voordat we echter konden vertrekken naar Waimes, moesten mijn vriend en ik nog een paar boodschappen doen. Belangrijkste item op onze todo-lijst was het aankopen van een Halloween-outfit voor de Halloween-party die ik komende vrijdag organiseer voor mijn collega’s. Met dit doel trokken we helemaal naar Scherpenheuvel om daar aangekomen vast te stellen dat de meeste verkleedkledij dikke brol is. Lelijk en slecht gemaakt, nuja, kan ook moeilijk anders voor de spotprijzen waaraan die dingen verkocht worden. Maar toch, het kostte ons de nodige moeite om twee min of meer aanvaardbare outfits samen te stellen, waardoor we wat later dan gepland richting Waimes vertrokken.

We kwamen in de vooravond bij het weekendhuisje van onze gastheer en gastvrouw aan (de zon was al onder) en konden meteen de stapkunsten van Kabouter bewonderen. So very cute. Terwijl Kabouter de avond doorbracht met de hippe babysit met dreadlocks, genoten wij samen met zijn ouders van een voortreffelijk feestmaal in restaurant La Menuiserie, op enkele stappen van het weekendhuisje.

Dit passeerde er allemaal op ons bord (en ja, het was even lekker als het eruit ziet):

We startten de avond uiteraard met een aperitief van het huis, een lichte rosé schuimwijn, perfect om mee te klinken op de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw.

Daarna volgden de amuse-gueules.

Kip curry tapioca chips (i kid you not):

Escargots met look:

Iets lekkers met vis in een groen erwtensoepje:

Eitjes zonder eiwit waarvan het eigeel een aantal uur gegaard heeft afgewerkt met aardpeer. Fenomenaal lekker:

Het bezoekje aan La Menuiserie was trouwens een goeie oefening voor mijn culinair Frans.

La Truite d’Ondenval de Nicolas Marichal: Chicons rouges acidulés, chicons braisés, chicorée:

Saint-Jacques: Marinées, jambon de Montenau, aneth,beurre de lacto-fermentation: zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken.

Queue de boeuf: Confite, bouillon condimenté, panais de notre ami Yves, tartine de moelle:

Chevreuil “Birkenhof à Bütgenbach”: Mousseline de potimarrons fumés, coings rôtis, jus corsé:

Pommes et poires: Soupe de poires, pommes en pickles de cerfeuil musqué, vanille de Tahiti:

Chocolat souple: Kalamansi, poudre de yaourt, crème glacée à la bergamote:

Dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen. Fijn dat er bij het dessert een perencider geserveerd werd. Is eens iets anders dan de klassieke dessertwijn.

Wat versnaperingen voor bij de koffie/thee:

Ongelooflijk goeie rum (die van mij was een Demerara uit Guyana van 14 jaar oud, maar Jan had met zijn Diplomatico Reserve uit Venezuela de hoofdvogel afgeschoten, goed spul):

A splendid evening, indeed, afgesloten met een spannende wandeling in het pikkedonker naar het weekendhuisje. Al een geluk dat elke smartphone tegenwoordig ook als zaklamp kan gebruikt worden.

De weekends zeilen voorbij

Alweer een weekendje in mijn eentje moeten doorbrengen. Ik word nog een echte zeilweduwe! Enfin, niet dat ik de kans heb gehad om me eenzaam te voelen. De zaterdagochtend is altijd goed gevuld met de Spaanse les. Ben wel tevreden met de nieuwe leerkracht, al is haar enthousiasme soms een beetje vermoeiend, zo vroeg op de ochtend. De nadruk ligt in het vierde jaar op conversatie en ik heb echt het gevoel dat de Spaanse zinnen en werkwoordsvormen vlotter van mijn lippen vloeien.

Zaterdagnamiddag deed ik boodschappen en schafte ik me eindelijk een nieuwe portemonnée aan. Het lot is mij deze keer niet goed gezind geweest en ik zal de hoop om mijn portemonnée met inhoud ooit nog terug te zien, definitief moeten laten varen. Tijd dus om de tot op de draad versleten portefeuille van mijn vriend die ik als tussenoplossing gebruikte, in te ruilen voor iets deftigs. Een mooi donkerrood exemplaar dat hopelijk wat langer bij mij zal blijven dan zijn gifgroene broertje.

Zondag werd ik rond het middaguur bij vrienden verwacht. Omdat mijn chauffeur zich op datzelfde moment ergens op de Noordzee bevond, moest het openbaar vervoer redding brengen. In het station vlakbij onze vrienden stopt op zondag echter slechts om de twee uur een trein. Ik was dus een uur te vroeg op de afspraak. Is me nog niet vaak overkomen. Onze vrienden waren zo vriendelijk om me van het station te komen afhalen en daar ook weer af te zetten na een erg fijne namiddag. Het eten was heerlijk en het was erg leuk om bij te praten met de twee aanwezige koppels en te spelen met de in totaal vier aanwezige kinderen. Erg leuk ook om my girl L haar eerste zinnetjes te zien en horen lezen. Indrukwekkend hoeveel kinderen op zo’n korte tijd leren in het eerste studiejaar.

Zondagavond was het een blij weerzien met mijn door zon en wind getaande vriend. Helemaal vermoeid na een weekendje onder mannen. De zielepoot. 😉

Lady’s night out + after work

Ik moet zeggen dat ik het op het werk erg getroffen heb met mijn collega’s. Allemaal toffe en open mensen met wie het erg plezierig samenwerken is. Nu wil het toeval dat er onder mijn collega’s nog vier andere dames uit het Leuvense zijn, allemaal (voorlopig nog) kinderloos. Een fijn kliekje om zo nu en dan na de werkuren mee af te spreken. Een avond in hun gezelschap vliegt meestal voorbij. Dus ja, donderdagavond was dat niet anders. Ik reserveerde een tafeltje in De Hoorn. We genoten van het eten, de omgeving, dronken een glas witte wijn en praatten over life, the universe and everything. En zwembroeken, niet te vergeten. Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in het stampvolle OPEK café en gaven de opdracht aan de volgende dame in de rij om een nieuwe bijeenkomst te organiseren. Een hele uitdaging met al die drukke agenda’s.

Het toeval wil dat een andere collega de volgende dag (vrijdag) een after work had georganiseerd. Een vrijblijvende drink na de werkuren in Brussel. Iedereen die zin heeft kan aansluiten. Meestal blijft het bij een drankje of twee en ook deze vrijdag zagen we de ene na de andere collega vertrekken tot we met een groepje van vier personen achterbleven (ok, ik ben een plakker, ik geef het toe). Ik was net begonnen met afscheid nemen, toen iemand het idee opperde om Thais te gaan eten. Onder lichte druk liet ik me overhalen om mee te gaan naar de Fanny Thai alwaar we een tafeltje voor vier wisten te veroveren op het terras. Terrasjes doen in oktober, de weergoden zijn duidelijk in de war, maar hey, mij hoor je niet klagen, hoor. Lang geleden dat ik nog in oktober met blote benen heb kunnen rondlopen. En oja, de scampi curry was heerlijk.

<3 my colleagues!

Een rustig weekend

Niet elk weekend moet volledig volgepropt zijn, soms is een beetje ademruimte om verder te knabbelen aan al die foto- en mailachterstand erg welkom. (Ok, ok, ik beken, het weekend was niet volgeboekt, omdat mijn vriend ging zeilen.)

Een kleine samenvatting:

Zaterdagvoormiddag: Spaanse les.
Zaterdagmiddag: lunch in de gloednieuwe bar Mister Bean.
Zaterdagnamiddag: afgesproken met mijn petekindje en zijn ouders. Oorspronkelijk zouden we naar het provinciedomein gaan, maar door het slecht weer waren we genoodzaakt onze plannen te herzien. We spraken af in Tweebronnen en wandelden daarna door de stad met een ijsje van Decadenza.
Zaterdagavond zat ik ijverig te werken achter mijn computer tot het bedtijd was.
Zondagnamiddag ging is samen met een vriendin naar de opening van de gerestaureerde bibliotheek van de Parkabdij. Wat een prachtig stuk erfgoed. Ik kreeg bijna een stijve nek van het kijken naar het schitterend gerestaureerde plafond van Hansche.
Zondagavond keerde mijn vriend terug van zijn zeiltochtje en aten we samen afhaalsushi. Een mooie afsluiter van het weekend.

Een gezellige avond in restaurant Beluga

Ja, twee culinaire uitspattingen in dezelfde week. Niet zo goed voor de portemonnée, maar wel enorm genoten van het lekkere eten en het goede gezelschap.

Beluga is zo’n plek waar ik altijd graag naar terugkom. Het enthousiasme waarmee de chefkok de wijnen en de gangen voorstelt, werkt gewoon aanstekelijk. En als de huisaperitief dan een Bollinger champagne blijkt te zin (de favoriete champagne van James Bond), kan een mens daar onmogelijk neen tegen zeggen.

Omdat chic volk altijd een beetje op zich laat wachten, arriveerden onze vrienden op het nippertje binnen het academisch kwartiertje (in all fairness, ze hadden zich van straat vergist). Dat hield de spanning erin, maar eens ze zich op hun stoel neergevlijd hadden, waren we vertrokken voor een geweldig driegangenmenu waarin vis en schaaldieren de glansrol voor hun rekening namen.

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde.

Tartaar van Canadese zalm:

Sint-Jacobsvruchten met een saus van platte peterselie, rucola en venkel (love, love, love, Sint-Jacobsvruchten)

Corvina met shiitake en een wortelzalfje:

Tarte tatin met peer:

We sloten af met een koffie/thee/Ile de Ré cognac. Die cognac was trouwens echt een ontdekking (met dank aan mijn vriend om mij van zijn glas te laten nippen). Heerlijk!

Het Land aan de Overkant

Oorspronkelijk zou mijn vriend dit weekend op de woeste baren doorbrengen, maar het blijkt dat zeebonken erg slecht zijn in het vooruit plannen. Man, man, wat een gedoe is dat al geweest. Die zeilweekends blijven maar van datum veranderen. Wat erg vervelend is, want wij hebben een agenda waarvan de weekends meestal een half jaar op voorhand ingevuld worden, dus ik moet op tijd weten welke weekends vrij te houden.

Enfin ja, doordat dit weekend verplaatst moest worden naar een later tijdstip in oktober, kon een eerder geplande dinner date niet meer doorgaan. Gelukkig was de kameraad met wie we hadden afgesproken flexibel en was het voor hem geen probleem om de afspraak te vervroegen.

Het leek ons wel leuk om hem te laten kennismaken met één van de betere restaurants in Leuven, Het Land aan de Overkant. Hij arriveerde met de trein, dus konden we ons volledig laten gaan en aangepaste wijnen bij onze menu bestellen.

We startten de maaltijd met enkele knabbeltjes:

Cannelloni van wortel en duif

Krokantje met zwarte pens en appel

In gin gemarineerde zalm

Roodbaars met rode biet

Na de opwarming begonnen we aan het echte werk:

ZEESLA

tartaar van makreel en oester, wakame

Bretoense kreeft, zeewier en komkommer

bouillon van dashi en knolselder

GROENE KRUIDEN

buikspek, risotto van granen

St.-Jacobsvrucht, rauwe boter

En dan een gang met vergeten groenten waarvoor ze dringend eens een nieuwe naam moeten verzinnen, want ik denk dat ondertussen iedereen zich deze groenten opnieuw herinnert.

FOREL
pastinaak, spitskool en botermelk

DUKE OF BERKSHIRE
aardappel en gerookte slaharten

CHOCOLADE
hazelnoot, peer en tijm

Het dessert was zo lekker dat ik totaal vergeten ben het te fotograferen. Van de dessertwijn uit Oekraïne (!) heb ik gelukkig wel een foto.

We sloten de maaltijd af met een thee/décafé. Ik ging voor de genmaicha. Bij de koffie/thee kwamen allerlei lekkernijen die mij heel gelukkig maakten.

Aangezien de laatste trein richting Limburg al vertrokken was nog voordat onze maaltijd ten eind was, mondde de avond uit in een onverwacht logeerpartijtje. Gelukkig had ik nog vers gewassen lakens klaar liggen in de kast, zodat onze gast in een kraaknet bed kon blijven overnachten.

Logeren bij mijn petekindje

Dit weekend startte met een afhaalsushi op vrijdagavond. Een verre kennis van mijn vriend had plannen om volgend jaar naar Japan te reizen en wilde om de één of andere reden per sé vanuit het verre Limburgse noorden naar Leuven afzakken om reisadvies van ons te krijgen. Beetje vreemd, vond ik persoonlijk, want ik had hem al de reisschema’s van onze twee vorige reizen bezorgd + een link naar mijn foto’s (die uitgebreid voorzien zijn van commentaar én coördinaten). Ik had niet het gevoel daar nog veel aan toe te kunnen voegen. Toen de verre kennis in kwestie aanbelde, bleek er een klein misverstand in de communicatie ontstaan te zijn: zijn vriendin was er ook bij en wij hadden maar sushi voor drie personen afgehaald… Gelukkig bestaat er nog zoiets als Just-eat.be en bestelden we snel een portie voor één persoon extra.

Het werd nog een beetje vreemder toen bleek dat het koppel in kwestie hun reis al geboekt hadden via Ikitravels. Tijdens de loop van de avond had ik de indruk dat ze eigenlijk gewoon een beetje gerust gesteld wilden worden. Het valt me op dat veel mensen Japan een beetje een beangstigende reisbestemming vinden. En ik kan daar ergens wel inkomen, want Japan heeft nu eenmaal een taal die je totaal niet verstaat en een schrift dat je totaal niet kan lezen (ok, dat ging wel niet op voor ons) en veel gebruiken waar wij in het Westen totaal niet meer vertrouwd zijn. Maar geloof me vrij, toekomstige Japanreizigers, Japan is zowat het meest aangename land dat er bestaat om door te reizen als toerist. Zorg dat je gewoon een klein beetje leest over de gebruiken en als er iets misloopt: er staan meteen tien Japanners klaar om je uit de nood te helpen. Al moet ons koppel toch nog wat oefenen op met stokjes eten, grappig om vooral het meisje te zien sukkelen (was meteen ook de eerste keer dat ze sushi at, stel je voor). Nuja, ik denk dat we er wel in geslaagd zijn ons enthousiasme over Japan over te brengen. Benieuwd naar hun reiservaringen achteraf. (PS: Denken dat je snel een paar zinnetjes Japans kan leren op het vliegtuig: geen goed idee.)

Zaterdag vertrok mijn vriend ‘s ochtends vroeg om te gaan zeilen. Ik bleef een beetje langer in bed liggen, maar ook niet superlang, want mijn petekindje en zijn mama kwamen mij uithalen voor een weekendje samen plezier maken. Mijn petekindje at heel flink twee grote tassen soep op ons appartementje, showde mij zijn nieuwe schoenen en haalde hij alle knuffelbeesten uit de boekenkast. Na de soep reden we samen naar Tielt-Winge alwaar ik mijn valiesje een plekje gaf in de splinternieuwe logeerkamer. Ik was de allereerste gast, wat een eer!

‘s Middags aten we samen boterhammen en trokken we naar het kabouterbos in Tielt-Winge. Weinig kabouters gezien, om eerlijk te zijn. Ik neem aan dat de sprookjeswandeling in het bos een toffe ervaring is, maar zonder verteller om de geest van de kabouters op te roepen, viel er niet veel te beleven. Al vond mijn petekindje het duidelijk geweldig om door het bos te stappen. Een kind van anderhalf heeft niet veel nodig om zich te amuseren.

Was wel een succes: de beklimming van de Vlooybergtoren, een zwevende trap in roestvrij Cortenstaal, waarvan de kleur verwijst naar het ijzerzandsteenerfgoed in de streek. De trap is gelegen op één van de hoogste plekken in het Hageland, een mooi uitzicht is dus gegarandeerd.

Na deze steile beklimming (kuch) hadden we wel een ijsje verdiend. Het hoeveijs van De Peinwinning ging er vlotjes binnen en ik genoot van de zon op mijn huid. Zó blij dat ons nog een kleine nazomer gegund is. Hoera voor de zon!

‘s Avonds aten we pasta met steak van op de barbecue en keuvelden we gezellig in de lounge op het terras van de mama en papa van mijn petekindje. We gingen op tijd slapen, want peuters van anderhalf zijn meestal vroege vogels (om nog maar te zwijgen over die nachtelijke schreeuw van ongenoegen toen hij zijn tutje kwijt was).

‘s Ochtends draaide ik me nog eens om terwijl mijn petekindje met zijn ouders naar de bakker ging (ik ben nu eenmaal geen ochtendmens). We genoten samen van een heerlijk ontbijt en trokken dan naar Leuven voor een gepland bezoekje aan het stationsgebouw tijdens Open Monumentendag. Alleen was ik met mijn domme kop helemaal vergeten dat diezelfde dag de GP Poeske Scherens gehouden werd, waardoor de helft van Leuven afgezet was. Stom, stom. We kwamen hopeloos vast te zitten in de file op de ring en besloten ons plan aan te passen. Geen bezoek aan het stationsgebouw, de omgeving van de Parkabdij zou ook wel mooi zijn. Alleen jammer dat mijn favoriete vertrekken (de bibliotheek en de refter) niet geopend waren voor het publiek wegens de restauratiewerken. We genoten toch van de historische omgeving en aten samen een soepje in de mooie Abdijmolen.

Mijn petekindje begon een beetje hangerig te worden: het werd tijd voor zijn middagdutje. De mama en papa van mijn petekindje dropten me af aan de andere kant van het station (ook wel Kessel-Lo genoemd) en ik keerde voor eventjes terug naar ons appartementje, want om drie uur had ik alweer een andere afspraak met onze vrienden uit Duitsland die toevallig ook dat weekend in het land waren. Een gunstige (of ongunstige), het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt, wind had ervoor gezorgd dat mijn vriend vroeger dan voorzien terug was van zijn zeiltocht. Hij kon dus aansluiten.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen de stad in te trekken, maar de GP Poeske Scherens was nog altijd in volle gang, dus het leek ons veiliger onze vrienden niet de muurvast zittende ring op te laten rijden. Terug afgesproken in de Parkabdij dan maar. We vonden elkaar zonder problemen en bewonderden hun flink gegroeide dochter. We maakten een heel mooie wandeling op het domein en sloten het bezoekje af met een lekkere wafel/pannenkoek in (verrassing) de Abdijmolen. Het was trouwens een hele uitdaging om een tafeltje vast te krijgen, want het was heel erg druk op deze mooie dag. Maar we hadden geluk, we kwamen toevallig kennissen tegen die net vertrokken en met plezier hun tafel aan ons afstonden.

Terwijl ik van mijn pannenkoek zat te smikkelen, kreeg ik een berichtje dat een vriendin met wie ik samen gestudeerd had, met haar gezin op Leuven kermis rondliep. Na het afscheid van onze Duitse vrienden sprongen ze op onze fiets en reden we linea recta naar het stadscentrum. Onze vrienden hadden ondertussen een tafeltje in het Moorinneken gevonden om van al dat kermisgeweld te bekomen met een drankje. We schoven bij aan tafel en babbelden over onze reis naar IJsland en hun reis naar de US. Moraal van het verhaal: zij hadden beter weer.

En goed gevuld weekend vol met vriendschap én zon. Eentje om in te kaderen.

Kristalweekend in Libin

Eindelijk een lang op gehoopt en o zo welkom zomers weekend achter de rug! De weersvoorspellingen waren wat twijfelachtig, maar daar trokken de weergoden in Libin zich niet veel van aan. Het hele weekend werden we getrakteerd op ideaal weer om in een zwembad te liggen ravotten of in de jacuzzi te relaxen.

Dit fantastische weekend hebben we volledig te danken aan onze charmante vrienden die ons uitnodigden om samen met hun vrienden en familie hun 15de huwelijksverjaardag te vieren. Het huis waarin de feestelijkheden plaatsvonden, was ons zeer vertrouwd. Wij komen hier immers zelf al sinds vijf jaar met vrienden van de gezonde buitenlucht, het zwembad en al de andere faciliteiten genieten. Wat het weekend voor ons extra bijzonder maakte, was dat wij dit keer niet organiseerden. We konden dus volop relaxen en genieten van al de fijne verrassingen die het feestvierende koppel voor ons in petto had.

En dat waren er nogal wat. Op culinair vlak werden we verwend met allerlei streekproducten. Heerlijke charcuterie, druifjes uit Overijse om op te knabbelen, overheerlijk Ardens barbecuevlees (echt nog nooit in mijn leven zo’n heerlijk malse biefstuk gegeten), bier, wijn, belegde broodjes, nougat, snoep,… De gastheer en de gastvrouw hadden werkelijk niets aan het toeval overgelaten.

Dat de locatie top zou zijn, dat wisten we al op voorhand en dat onze gastheer en gastvrouw ons in de watten zouden leggen, dat had ik ook wel verwacht, de onbekende factor dit weekend was het gezelschap. Buiten het koppel dat ons uitgenodigd hadden, kenden we niemand. Maar ook dat viel geweldig goed mee. Iedereen was supervriendelijk en open. De gesprekken stokten geen enkel moment en we doken gezellig samen het zwembad in. Ook met de kinderen klikte het meteen. Al viel het verschil tussen jongens en meisjes mij meer op dan anders. Daar waar de meisjes heel sociaal kwamen kennismaken (misschien iets té sociaal, want het haantje de voorste had al snel een bijnaam bedacht voor mijn vriend en mezelf: Hollandse pipo’s, omdat ze vond dat wij met een Nederlands accent praatten), kropen de jongens liever weg in het springkasteel (ja, er was een springkasteel).

De enige barrière die we ervoeren was er één van taalkundige aard. En neen, dan heb ik het niet over het Franstalige gedeelte van de gasten (onze gastvrouw haar moedertaal is Frans, al spreekt ze nagenoeg accentloos Nederlands), maar wel over de West-Vlaamse familieleden die ik met de beste wil van de wereld niet verstond. Zo sloegen mijn vriend en ik op vrijdagavond een mal figuur door maar liefst drie keer aan één van de gasten te vragen waar hij vandaan kwam. Dat bleek dus uit Brugge te zijn (Bruhhe).

We maakten met een deel van het gezelschap een wandeling in de omgeving van ons vakantiehuis, maar al snel bleek dat het wandeltempo niet bij iedereen even hoog lag. Een gedeelte van de groep keerde terug en wij bleven achter met een groepje die hards van zo’n acht volwassenen en één dappere jongedame van vijf jaar. We keerden het asfalt de rug toe en banjerden vrolijk door de bossen, alwaar wij vele paddenstoelen ontwaarden en er zowaar een hazelworm ons pad kruiste. De eerste keer dat ik zo’n beestje in het echt zag.

Zaterdagavond zakte er nog wat extra volk naar Libin af voor hét hoogtepunt van het weekend: de feestelijke barbecue. Tot mijn grote verbazing was er weinig mannelijke animo om vuurtje stook te spelen en stonden mijn vriend en onze gastheer helemaal alleen aan de barbecue. Aangezien het lang geleden was dat ik zelf nog met vuur gespeeld had, ‘offerde’ ik mij op om het vlees om te draaien. De barbecue was superheet, dus regelmatig moesten we onze handen afkoelen in een emmer water. Maar het voordeel van bij de bron te staan, is natuurlijk dat het beste vlees voor de bakkers is. Dat we staande moesten eten, namen we er graag bij. Die sappige, malse, perfect gebakken biefstuk (eigen lof stinkt, ik weet het) was de beste beloning die we konden krijgen.

Na de barbecue, kwam de taart. Een werkstuk van één van de gasten dat niet moest onderdoen voor werk van een échte patissier. Een taart een huwelijksverjaardag waardig. Zoals dat hoort, sneden de tortelduifjes de taart gezamenlijk aan, al zat er bijna een haar in de boter omdat de Playmysong-app (een social mobile jukebox app, waarmee de gasten zelf de muziek konden kiezen) niet wilde meewerken en de muziek om de haverklap bleef hangen.

Na het dessert volgde de klap op de vuurpijl. Letterlijk, want onze gastheer en gastvrouw hadden voor vuurwerk gezorgd om hun 15de huwelijksverjaardag met de nodige luister te vieren. En daar stonden we, op een mooie zomeravond in Libin naar de kleurrijke vuurbloemen in de lucht te kijken en ooh en aah te roepen. Wat een fantastische verrassing.

Nog nagenietend van het spectaculaire vuurwerk, werden de beentjes losgegooid op de outdoor dansvloer (er was zelfs een discobal, ongelooflijk) en vergaapten we ons gezamenlijk aan de plaatselijke vos die zich maar al te graag stukjes malse biefstuk liet voederen. Du jamais vu.

Het was alleszins een weekend om in te kaderen. Over dit feestje zal nog jaren nagepraat worden. Dikke pluim voor de gastheer en gastvrouw die een werkelijk perfect weekend in mekaar boksten (er was zelfs een tombola!). Ik weet hoeveel geregel en georganiseer er bij zoiets komt kijken en ik zag dat de gastvrouw soms wat stress had (zo gaat dat met perfectionisten), maar ons verliefd koppel mag gerust zijn, het was een topweekend.

En nog één keertje om het af te leren: What does the fox say?

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden