Lac de Joux – 5 mei 2016

De afspraak was dat we onze eerste dag in Aubonne lekker zouden uitslapen. We konden het allemaal gebruiken. Vooral onze gastvrouw was erg moe van het harde werken. Onze vriendin heeft dan ook een veeleisende fulltime job (waarbij 14 uren per dag werken zeker geen uitzondering is) die ze combineert met haar gezin met drie kinderen.

We ontbeten gezellig samen en overliepen de plannen voor de komende dag. Met z’n zevenen in de wagen van onze vrienden (gelukkig hebben ze zo’n busje waar zeven personen in passen), trokken we richting Lac de Joux, een dik half uur rijden van Aubonne.

Eerste stop van de dag: Espace Horloger in Vallée de Joux. Na ons bezoek aan het Patek Philippe Museum een paar jaar geleden, was ik erg benieuwd naar de collectie van dit museum. Espace Horloger had een paar mooie stukken, maar die verdwenen (uiteraard) in het niets bij de pracht en praal die we bij Patek Philippe hadden mogen aanschouwen. De focus lag in Espace Horloger meer op het ambacht van de horlogemaker. Het museum had kosten nog moeite gespaard om te investeren in nieuwe technologieën: 3D-filmpjes, fancy touch screens en andere. Toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. De kinderen waren niet echt geboeid en waren het al snel beu en misschien was er gewoon té veel informatie om het allemaal goed op te nemen.

Het museum was ook niet bepaald druk bezocht, want ons groepje van zeven was er helemaal alleen. De drie kinderen in ons gezelschap werkten duidelijk danig op de zenuwen van de dame die het museum beheerde, want om de haverklap kwam ze inspecteren om er zeker van te zijn dat ze niks kapot maakten. Terwijl ze zich wel verveelden, maar eigenlijk wel braaf waren.

Na het bezoek besloten we iets te gaan eten aan de oever van het mooie Lac de Joux. Veel eetgelegenheden waren er niet en de helft bleek dan nog eens gesloten te zijn. Gelukkig vonden we een plekje op het zonnige terras van Restaurant du Lac. Ondertussen was het al 14u gepasseerd, dus vreesden we dat de keuken gesloten zou zijn. Gelukkig bleek dat niet het geval, al was de filet de perche waarop we ons oog hadden laten vallen wel uitverkocht. Dus stelden we ons tevreden met de filet de féra, ‘s ochtends gevangen in het meer. Zeker niet slecht. Al waren het vooral de haarfijn gesneden frietjes die bij de kinderen in de smaak vielen.

Vervolgens reden we naar de Dent de Vaulion om het allerlaatste stukje naar de top te voet te beklimmen. Boven hadden we een fenomenaal uitzicht op het Lac de Joux en het Lac Brenet aan de ene kant en het Lac Léman met de besneeuwde bergtoppen aan de andere kant. Prachtig. We maakten wat groepsselfies, genoten van het zonnetje en speelden met de kinderen.

Op de terugweg naar huis gebruikten de kinderen mijn vriend als canvas om vol te hangen met allerlei stickertjes die ze ergens uit een toeristisch boekje plukten. Ik maakte bijzonder enthousiast foto’s van het spektakel. Iets té enthousiast, zo bleek. Het voortdurend door de zoeker kijken in combinatie met de bochtige wegen en het feit dat ik tegen de rijrichting in zat, had als resultaat dat ik kotsmisselijk werd. De kleine stop onderweg om fonduekaas uit een kaasautomaat (I kid you not) te draaien, kon niet veel helpen. Even vreesde ik dat ik onderweg zou moeten stoppen om mijn maag te ledigen. Gelukkig kwamen we net op tijd aan bij het huis van onze vrienden en kon ik wat bekomen van de rit.

Mijn misselijkheid trok gelukkig snel genoeg weg om te kunnen genieten van de heerlijke Zwitserse kaasfondue. We hadden de tuintafel van onze vrienden zo gepositioneerd dat we optimaal konden genieten van de avondzon. Het uitzicht op het Lac Léman en de bloeiende kastanjeboom waren de kirsch in de kaasfondue. 😉 Wat een prachtige plek om te wonen! Onze vrienden hebben het toch maar getroffen. Hieronder enkele foto’s van het uitzicht vanaf hun terras:

Nadat we de kinderen hun verhaaltje hadden voorgelezen en de rust in huis wederkeerde, brachten we de rest van de avond door met een glaasje wijn op de bank. Gewoon gezellig bijpraten. Het deed deugd!

Van Leuven naar Aubonne – 4 mei 2016

Omwille van de onrustwekkende berichten over uren aanschuiven bij de pre-screening in de luchthaven van Zaventem en gemiste vluchten, besloten mijn vriend en ik het zekere voor het onzekere te nemen en een extra halve dag verlof te nemen voor onze trip naar Genève. Oorspronkelijk waren we van plan om ‘s avonds rechtstreeks na het werk de trein naar Zaventem te nemen. Onze vlucht van Brussel naar Genève (die we maanden gelegen geboekt hadden, lang vóór de aanslagen) vertrok immers pas om 19.20u. Tijd zat in normale tijden. Helaas het leven onder terreurdreigingsniveau drie heeft vele nadelen, lange wachtrijen veroorzaakt door extra veiligheidsmaatregelen zijn er daar eentje van.

Dus hielden we het na een halve dag werken voor bekeken en spoorden we van Brussel terug naar Leuven om onze valiezen op te halen. We lunchten supersnel in restaurant Hollyworld (ik beken: grote fan van dit concept), gooiden de laatste benodigdheden in onze valies van namen de trein van 15.09 naar Brussels Airport. De trein naar de luchthaven stopte in het oude station dat tijdelijk heropend is. Goed dat deze mogelijkheid er is, maar bereid je voor op trappen omhoog lopen met valiezen en best wel een lange wandeling (een kwartier) langs de parkeergarage naar de pre-screening.

Over de pre-screening gesproken, dankzij de zeer goede profiling van het personeel (blond zijn, heeft zo zijn voordelen) mochten wij deze gewoon overslaan. Of zouden al de hartjes die ik de laatste tijd via twitter naar de Brussels Airport account gestuurd had, er voor iets tussen zitten? Feit is dat onze valiezen om 15.51u al ingecheckt waren en we er van de vriendelijke Brussels Airlines crew nog een hartje van Neuhaus bovenop kregen. Nog drieëneenhalf uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken! Enfin ja, niet dat mijn vriend en ik ons snel vervelen. Wij zijn altijd goed voorzien van de nodige elektronica en we hadden ons op voorhand voorgenomen de geteisterde handelaars van de luchthaven wat te steunen. Al snel bleek het zoeken naar een plek om iets te kunnen drinken, blijkbaar waren er veel mensen net als wij goed op voorhand naar de luchthaven gekomen.

Uiteindelijk vonden we een plekje aan een toog waar het personeel duidelijk niet kon volgen met afruimen en ik verschillende keren zelf de self service dienbladen over de toog gehesen heb. Ik dronk een glaasje cava en mijn vriend een Leffe. Heel comfortabel zaten we er niet, dus verplaatsten we ons dan maar naar de gate alwaar er voldoende stopcontacten waren om al onze elektronica van energie te voorzien.

En jawel, ook dit keer liep ik weer een bekende tegen het lijf op de luchthaven. Het wordt zo langzamerhand traditie. Terwijl ik stond aan te schuiven voor een smoothie bij Helixir stond zij in de rij bij de Exki om af te rekenen. We deden even een babbeltje en wensten elkaar vervolgens een goeie vlucht toe.

De vlucht naar Genève was voorbij in een zucht. Van mijn plannen om wat Spaans te studeren kwam niet veel in huis, want vlak na het opstijgen voelde ik mijn oogleden zwaar worden en ik deed mijn ogen pas weer open toen we de landing naar Genève inzetten. Mooi, zo omringd door al die bergen.

Onze vriend kwam ons samen met de drie kinderen (9, 7 en 5 jaar oud) ophalen aan de luchthaven. Wat een luxe! Na aankomst in hun huis in Aubonne hadden we net de tijd om onze valiezen in de logeerkamer neer te ploffen, want de kinderen zaten op hete kolen om hun cadeautjes open te maken.

De legodozen vielen alvast in de smaak. (Al een geluk, want een herhaling van het ‘een boek is geen cadeau’-incident zag ik niet zitten.) Het open doen van de bouwdozen werd echter uitgesteld tot de volgende dag, want ondertussen was het al ver na bedtijd. Maar hey, als de meter en de peter van de jongste dochter op bezoek zijn, mag er al eens gek gedaan worden.

Nadat de kinderen in bed lagen, deden onze vrienden een flesje champagne open en klonken we op het weerzien. We waren nog lang niet bijgepraat toen we naar bed gingen, maar de komende dagen zouden we nog tijd genoeg hebben om onze schade in te halen.

Op date met mijn petekindje

Door de nogal heftige hagelbuien moesten we de plannen om naar het provinciedomein van Kessel-Lo te gaan, helaas opbergen. Al de tweede keer dat het weer roet in het eten strooit op het moment dat ik met mijn petekindje afgesproken heb. Gelukkig stelde zijn mama een heel fijn alternatief voor. Mijn petekindje is momenteel nogal zot van treinen, dus zouden ze met het ganse gezin naar Leuven sporen om alhier een pannenkoek te eten. Aarschot-Leuven is niet bepaald een lange rit, maar wel een spannende uitstap voor een kind van drie.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik wachtte hen op aan het perron en samen namen we de lift naar boven om vanaf de brug te wuiven naar al de passerende treinen. Mijn petekindje wist niet waar eerst kijken. Na voldoende treinen uitgewuifd te hebben, ging het richting L’Etoile d’Or voor een lekkere pannenkoek met stroop. En óf het ons smaakte!

Een rammelende en aftandse trein vol met graffiti bracht ons van Leuven naar Aarschot. Niet dat mijn petekindje dat erg vond, hij was helemaal onder de indruk van het feit dat hij op een trein zat.

Bij mijn petekindje thuis speelden we met de duplo en lazen we samen een boekje. Hij bleef mooi rustig zitten tot ik het ganse boekje had uitgelezen en draaide braaf de pagina’s om als ik daarom vroeg. Is de eerste keer dat ik erin slaag samen met hem een heel boek uit te lezen. Heel fijn om hem aandachtig luisterend naast mij te zien zitten. Hij wilde zelfs nog een tweede pop-up boek samen met mij bekijken.

Als avondeten was er vegetarische pasta en niet lang na het dessert stond mijn vriend al voor de deur om mij te komen ophalen.

Fijn dat mijn petekindje steeds meer over zijn verlegenheid geraakt en we stap voor stap een fijne band opbouwen.

Bierfestival Bob

Net zoals twee jaar geleden mocht ik dit jaar opnieuw Bob spelen voor de heren die naar het Zythos bierfestival gingen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen te gaan, maar een onverwachte opdracht voor het werk doorkruiste te plannen. Mijn vriend vertrok dus alleen met de wagen en ik zou achterna komen met de bus, zodat ik hem en zijn gezelschap veilig thuis kon brengen.

Ik arriveerde zo rond half zes op het festival en de heren, die nochtans al de ganse namiddag aan het drinken waren, zagen er nog bijzonder fris en bij de pinken uit. In het kleine uurtje dat ik er was, liepen we een hele hoop bekenden tegen het lijf. Sommigen had ik zelfs al enkele jaren niet meer gezien. Bier, het brengt mensen samen. 😉

Voor we de terugweg aanvatten met mezelf achter het stuur, kocht ik nog snel een zakje bierpralines, het enige wat ik écht lekker vind op het festival. 😉 De heren kochten nog een laatste glas bier voor onderweg en we vertrokken. Helaas reed ik net iets te snel over een diepe goot, waardoor één van mijn passagiers de resterende inhoud van zijn bierglas over zichzelf uitkapte. Maar buiten dat verliep de terugtocht vlekkeloos.

Eerste kennismaking met Lille

Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.

Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉

Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.

Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.

Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.

Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!

Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.

Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.

Laatste avondmaal In de Wulf

Na ons bezoek aan Hertog Jan en mijn nogal onfortuinlijke zeiltocht de dag nadien hadden we meteen een nieuwe datum vastgelegd voor een volgende culinaire ervaring met onze vrienden. Waar die zou plaatsvinden, hadden we echter nog niet bepaald. Tot ik in de kranten las dat Kobe Desramaults eind 2016 zou stoppen met In de Wulf, wat mij betreft nog altijd het beste restaurant waar ik ooit gegeten heb. De keuze was dus snel gemaakt. Helaas bleek de zaterdag die wij oorspronkelijk geprikt hadden voor onze afspraak helemaal volzet. Gelukkig was er op vrijdag wel nog plek. Wat heen-en-weer-sms-verkeer later, was alles in kannen en kruiken. Een tafeltje voor vier personen en twee slaapkamers om niet in het holst van de nacht vanuit het verre Heuvelland te moeten terug rijden.

Mijn vriend zag het niet zitten om met de auto vanuit Brussel te vertrekken, dus spoorden we eerst terug naar Leuven om van daaruit te vertrekken. Een lange, lange autorit met redelijk wat file later, arriveerden we een klein half uur voor de aanvang van ons diner. Net op het moment dat we met de wagen de parking op draaiden, zagen we opeens twee bekende gezichten. En neen, het waren niet de vrienden waarmee we afgesproken hadden. Het waren de vrienden waarmee we op de vestingen in Ieper waren gaan wandelen! Zij hadden net als wij gedacht: als we nog één keer In de Wulf willen gaan eten, dan is’t nu of nooit. En ‘t grappige is, dat ze in gezelschap waren de ouders van het vriendje dat mee de zoektocht op de vestingen had gedaan. Wat een ongelooflijk toeval en wat een fijne verrassing!

We probeerden een gezamenlijke aperitief met z’n achten te regelen, maar dat bleek te lastig. Het personeel was wel zo vriendelijk om aan te bieden om de afsluitende koffie te serveren in het salon waar we wel met acht personen samen konden zitten. Ideaal!

En toen begon de maaltijd waarbij we van de ene naar de andere smaaksensatie geleid werden. Ok, ik kan natuurlijk niet vergelijken met The Jane of zo, maar voor mij blijft In de Wulf het beste restaurant van België. Echt subliem. En fijn dat we een rondleiding in de keuken kregen, waar de geuren van het eten dat er gerookt werd ons al op voorhand deden watertanden.

Wat wij aten:

Duif, rabarber
Koolzaad, ricotta, komkommer
Makreel, kerrieplant
Wulken, brandnetel
Hondshaai, Belgische Oscietra kaviaar
Hoppescheuten van Reningelsst, mossel miso
Le Monde des Mille Couleurs
Kreeft uit Oosterschelde
Zurkelstoemp
Griet
Ravioli, varken, daslook
Lam, zuring, den
Karnemelk, rode biet, blauwe bosbes
Duindoornbes, wortel, anijs
Chocolade bier

Wat wij dronken (want zo’n menu, daar moet je wel de aangepaste wijnen bij drinken):

Etienne Thiebaud – Chardonnay de Messagelin 2012
Jean-Marc Dreyer – Riesling Maceration 2014
Alexandre Bain – Terre D’Obus 2014
Jean Yves Perron – Cotillon des Dames 2013
Babass & Dervieux – Joseph, Anne, Françoise 2012
Jean Louis Dutraive – Clos de La Grand Cour 2014
Mendall – Finca Caibelles 2012
Raphael Bartucci – Bugey-Cerdon 2014
De Ranke – Noir de Dottignies

Super dat er een paar ‘oranje’ wijnen tussen zaten. Deze ongefilterde witte wijnen waarbij de schil van de druif verwerkt wordt, heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen bij het Land aan de Overkant. Een kennismaking die naar meer smaakte. Oja, de wijnen werden dit keer niet bijgeschonken, dus zo zat als de vorige keer waren we beslist niet. 😉

Het personeel hield woord en we sloten de avond met z’n achten af in het salon met heerlijke thee en nog enkele versnaperingen om de laatste gaatjes te vullen.

Doodzonde dat dit geweldige restaurant eind dit jaar de deuren sluit.

Zonnig Kruibeke

Zondag 10 april bleek een fantastisch mooie zonovergoten dag te zijn, zo eentje van het soort dat we dit jaar nog niet al te veel gezien hebben. Ons bezoekje aan Isaak en zijn mama en papa had niet beter gepland kunnen zijn.

In de namiddag maakten we een fijne wandeling in de buurt en genoten we met een drankje en een portie gemengd van het lentezonnetje op het terras van Den Duiventoren. Isaak ontpopte zich tot charmeur eerste klas en bood mij verschillende zelf geplukte madeliefjes aan. Nog een beetje oefenen en hij wordt net zo’n Don Juan als zijn papa. 😉

Na de wandeling zetten we het aperitieven verder bij onze vrienden thuis en werden we onthaald op huisgemaakte vegetarische lasagne. Tijdens en na het dessert (eveneens huisgemaakte appeltaart) speelden we Brieven uit Whitechapel. Ik kreeg de twijfelachtige eer Jack The Ripper te mogen spelen, maar al snel voelde ik de hete adem van de detectives in mijn nek. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat ik bij de lurven gevat werd voordat ik al de hoertjes op gruwelijke wijze had kunnen vermoorden. Al wil ik graag een rematch, want volgens mij werden mij de spelregels niet helemaal goed uitgelegd. 😛

PS: Naar ‘t schijnt is het Wookiee zoekboek een groot succes!

Train World

Gelukkig was het buikgriepje dat mij twee dagen parten speelde, tegen zaterdagmiddag op de terugweg. Ik voelde mij op de treinrit naar Schaarbeek nog een beetje slapjes, maar al de rest van de symptomen waren verdwenen. Oef, want ik zou het doodzonde gevonden hebben het uitstapje naar Train World dat ik zelf georganiseerd had te moeten missen.

In totaal waren we met twaalf volwassen en tien kinderen. Het jongste kind was 1 jaar, het oudste kind acht. Een mooie opkomst, al zeg ik het zelf. Eén koppel was zelfs rechtstreeks vanuit hun vakantiehuisje in Duitsland gekomen om de uitstap zeker niet te missen.

Aangezien onze vrienden uit alle windstreken kwamen (sommigen met de auto, anderen met de trein), hadden we afgesproken te starten met een gezamenlijk middagmaal bij Brasserie “RN Express”. Heel sfeervolle en kindvriendelijke brasserie met een sympathieke bediening, alleen jammer dat het eten niet aan de verwachtingen voldeed. Omdat we met een grote groep waren, beperkten we ons tot een viertal verschillende gerechten en namen veel van onze vrienden de dagschotel: stoofvlees met frieten. Het stoofvlees was echter taai en vettig. Spijtig, spijtig. Zelf hield ik het wijselijk bij een soepje. Kwestie van niet meteen te overdrijven.

Train World zelf bleek gelukkig wél aan de verwachtingen te voldoen. Wat een fantastisch knap museum! Ik had natuurlijk op voorhand al wat foto’s gezien, maar de realiteit overtreft de foto’s ruimschoots. Magnifiek! Uiteraard zijn de prachtige locomotieven en treinstellen de onbetwiste sterren van het museum, maar er wordt tegelijkertijd heel veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de spoorwegen in België en de techniek die achter alles zit. Ik heb zeer veel bijgeleerd over onze spoorwegen en ik wil zeker nog eens terug gaan om alles meer in detail te bekijken.

Een museum bezoeken met zo’n grote groep betekent natuurlijk onvermijdelijk dat de groep beetje bij beetje uit mekaar valt. Iedereen heeft immers zijn eigen tempo. Samen met de achtjarige T vormde ik de achterhoede. Kleine T is zowat een genie (niet overdreven) en het klikt echt geweldig goed tussen ons. Hij vertelde me dat hij binnenkort hobo ging leren spelen (mijn favoriete instrument!) en legde me heel geduldig het principe van een magneetzweeftrein uit. 😉 We deden alles op het gemak en raakten steeds verder achterop. Op een gegeven moment kreeg ik telefoon van mijn vriend die vooruit gegaan was met zijn zus, schoonbroer en hun dochters met de vraag waar we bleven. De mama van T wilde immers graag naar huis gaan, want de broer van T voelde zich niet zo goed (hopelijk niet geveld door hetzelfde virus als ik).

Gelukkig waren we bijna aan het eind van de tentoonstelling. T en ik verhoogden ons tempo een beetje zodat de hereniging met zijn ouders en broers niet al te lang op zich hoefde te laten wachten. Met een dikke knuffel nam ik afscheid van T.

Na het bezoek aan Train World vertrok een gedeelte van onze groep naar huis. Met de resterende helft gingen we nog iets drinken in dezelfde brasserie als waar onze uitstap gestart was. We bleven achter met een klein groepje van reizigers die met de trein richting Leuven trokken. Opeens was er enige haast bij gemoeid, want we hadden blijkbaar de rechtstreekse trein gemist (ik had geen moeite gedaan om de tijd in het oog te houden) en zouden nu moeten overstappen in Mechelen. Met een klein sprintje slaagden we er nog net in de trein naar Antwerpen Centraal te halen. Hilariteit alom toen de zus en schoonbroer met hun kroost, waarvan we net tien minuten geleden afscheid genomen hadden, op dezelfde trein bleken te zitten. Gezellig!

De overstap in Mechelen verliep probleemloos en in Leuven namen we afscheid van de rest van de groep. Enkel mijn vriend, ikzelf en een goeie kameraad bleven achter. Mijn maag voelde helemaal hersteld aan, dus ik stelde voor om de stad in te trekken om samen iets te gaan eten bij Indisch restaurant Masalatop, maar helaas bleek dat helemaal volzet (zaterdagavond in Leuven zijn traditioneel erg druk). Bij de Wabi Sabi was er wel nog plaats in het gedeelte waar je op de grond kan zitten. Niet bijzonder comfortabel, want het was blijkbaar niet de bedoeling om de schoenen uit te trekken. Aan sushi wilde ik me nog niet wagen, maar de pad thai (waar we tergend lang op moesten wachten, volgens mij hadden ze onze bestelling over het hoofd gezien) was ook heel erg lekker.

Na de maaltijd wandelden we op ons gemak terug naar het station alwaar we afscheid namen van onze vriend.

Een zeer fijne dag!

Onverwacht lunch-succes

Maandag kreeg ik een berichtje van ex-collega S dat hij woensdag in Brussel was voor een vergadering en of ik zin had om samen met hem te lunchen. Andere collega’s waren uiteraard ook welkom. Aangezien S een behoorlijk populaire collega was, stuurde ik de uitnodiging ruim uit, in de veronderstelling dat de meeste collega’s toch op verlof zouden zijn tijdens de paasvakantie. Maar hey, opeens zaten we daar in Restaurant National met 12 personen aan tafel!

Helaas was ik door een vergadering wat later en zat ik helemaal aan het andere uiteinde van de tafel waardoor ik heel de lunch geen twee zinnen tegen mijn ex-collega heb kunnen zeggen en het oorspronkelijke doel van de lunch: gezellig bijpraten, niet echt bereikt werd. Heel jammer, maar zo kwam ik er wel achter dat een andere collega net als ik fan was van Casey Neistat. Who knew?

Dus misschien moet bij nader inzien de titel van deze blogpost eerder ‘Gemengd lunch-succes’ zijn.

Communiefoto’s aan zee

Een hele tijd geleden vroeg mijn goede vriendin L me of ik foto’s wilde maken als aandenken van de communie van haar dochtertje. Uiteraard wilde ik dat, graag zelfs! Ik vind het altijd een hele eer als mensen aan mij denken om zeen belangrijk moment in hun leven vast te leggen.

Op zoek naar een geschikte locatie kwam de suggestie van mijn vriendin om naar Blankenberge te trekken. Hun zoon deed mee aan een meerdaags schaaktornooi in Hotel Floreal en de ganse familie zou hem daar zondag gaan inschrijven. Een fotoshoot aan zee, uitstekend idee!

Zo kwam dat het dat mijn vriend en ik op zondag voor dag en dauw en met een lichte kater na het diner bij EssenCiel de trein van 8.19u naar Blankenberge namen. Gelukkig was de treinrit lang genoeg om volledig gerecupereerd te zijn bij aankomst.

Ondanks de weersvoorspellingen zag de hemel rond half elf er nogal grauw en bewolkt uit. Goed voor een dramatische fotoshoot, minder voor vrolijke communiefoto’s. Na gezamenlijk overleg besloten we eerst met het hele gezin te gaan wandelen om alvast wat toffe locaties te spotten. Naarmate de wandeling vorderde, trok de hemel open en konden we langzaam maar zeker het onderscheid tussen de lucht en de zee waarnemen.

Uiteraard gingen we iets drinken op de pier van Blankenberge. Puur jeugdsentiment. Al moet ik zeggen dat de inrichting volledig verschilde van de herinneringen uit mijn kindertijd (als ik diep in mijn geheugen graaf, herinner ik me zelfs Afrikaanse maskers, iemand die weet of deze herinnering op de realiteit gebaseerd is?).

We lunchten ‘s middags vrij vroeg op de dijk bij restaurant Picardie. De lucht was nu echt wel bijna helemaal open getrokken en we wilden optimaal van het goede weer profiteren. Ik kon het niet laten om mosseltjes te bestellen. Clichés zijn soms gewoon heel erg lekker!

Na het middagmaal keerden we terug naar Hotel Floreal om het communicantje in haar feestkledij te steken. We namen afscheid van de zoon en de papa, want het schaaktornooi werd in de namiddag geopend en de eerste schaakpartij stond al om 15u geprogrammeerd.

Tijd om aan de fotoshoot te beginnen! Ons communicantje gedroeg zich zowaar als een volleerd fotomodel. Springen, glimlachen, cool kijken, ongelooflijk professioneel en met een engelengeduld. Zelfs na meer dan twintig keren in de lucht te springen voor de perfecte foto, bleef ze glimlachen. De complimentjes van de bomma’s die ons passeerden waren dan ook niet uit de lucht: “amai, zo’n schoon communicantje!” En blinken dat ze deed. 😉

De moeder stond tegelijkertijd doodsangsten uit, want het fragiele communiekleedje moest de ganse fotoshoot ongehavend doorstaan. Gelukkig ontpopte mijn vriend zich tot de ideale assisent/drager/vasthouder van ons communicantje en had de mama eraan gedacht een handdoek mee te nemen om op te zitten.

Na de fotoshoot van meer dan twee uur (!) keerden we terug naar het hotel, alwaar ons schaker zijn eerste match al gewonnen had. Dat vroeg om een overwinningsdrankje bij een hippe strandbar (Blankenberge is er waarlijk op vooruit gegaan sinds mijn kindertijd). De moeder was alleszins opgelucht dat het communiekleedje weer op de kapstok mocht. 😉

Tijdens de treinrit met de mama naar Leuven (de rest van het gezin bleef logeren in Blankenberge) konden we het niet laten om de eerste resultaten van de fotoshoot te bekijken. Al zeg ik het zelf: blij met het resultaat! (En de mama gelukkig ook!)

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden