Mijn vriend en ik hadden op voorhand met elkaar afgesproken dat we onze eerste ochtend in Londen in bed zouden doorbrengen. We hadden allebei nood aan wat extra slaap en we waren dan ook ontzettend blij dat we na een bijzonder goede nacht tien uur slaap op de teller hadden. Uitslapen kan zo’n deugd doen.

We genoten op ons gemak van het uitstekende English breakfast in Novotel Paddington. Ik ging all the way: vegetarisch worstje, spiegeleitje, roerei, gestoofde tomaten, aardappelkrokantje, champignons en bonen in tomatensaus. Heerlijk! Echt een meevaller op alle vlak, dit hotel. Uitstekende bedden, muisstil in de kamer (en dat ondanks het feit dat we vlakbij Paddington Station zaten) én een goed ontbijt.

Na het ontbijt namen we de tijd voor een uitgebreide douche en voor elkaar, natuurlijk. We hadden pas om twaalf uur afgesproken met een Poolse vriendin en haar echtgenoot om samen te lunchen in restaurant Polpo in Notting Hill, dus we hadden alle tijd.

In Paddington Station duurde het even alvorens we door hadden op welk perron de metro richting Notting Hill aankwam. We moesten meer dan tien minuten verder stappen dan het perron waar we de dag voordien waren aangekomen. Het kostte ons wat zoekwerk, maar uiteindelijk vonden we het juiste perron en waren we om klokslag twaalf uur in restaurant Polpo in Notting Hill.

Geloof het of niet, maar ondertussen was het al zeven jaar geleden dat we de Poolse vriendin waarmee we afgesproken hadden, in levenden lijve hadden gezien. Zeven jaar geleden reisden we naar Kraków voor het huwelijksfeest van de Poolse collega van mijn vriend en maakten we tijdens het feest voor het eerst kennis met zijn kersverse bruid, onze vriendin. De laatste dag dag we elkaar “in ‘t echt” zagen, was op de dag na haar huwelijk. Ten tijde van dat huwelijksfeest woonde ze nog in Kraków en had ze plannen om naar Brussel te verhuizen, waar haar toenmalige man werkte. Ondertussen is dat huwelijk al lang voorbij, woont ze in Londen en is ze hertrouwd met een andere Pool. Al die tijd bleven we contact houden via sociale media en het lukte ons een paar keer ei zo na om af te spreken in Brussel, maar altijd kwam er wel iets tussen.

Nu was het eindelijk zo ver! Zij was nog niets veranderd: nog altijd even welbespraakt en elegant. We maakten kennis met haar nieuwe echtgenoot en dat klikte meteen. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat we amper aan de menukaart toe kwamen. Nochtans was overleg nodig, want het concept van restaurant Polpo is food sharing en dan moet je een beetje met elkaar afstemmen wat te bestellen. Bleek dat onze voedselvoorkeuren nogal uit mekaar lagen, maar we zorgden ervoor dat er voor elk wat wils op tafel kwam.

Het was amper te geloven dat we elkaar zo lang niet meer gezien hadden, zo vlot verliep het weerzien. De connectie die ik zeven jaar geleden in Kraków gevoeld had, was er duidelijk nog steeds. We praatten over haar nieuwe leven in Londen, de Brexit (how could we not) en het nieuwe bedrijfje dat ze onlangs had opgericht samen met haar man. Hun bedrijfje brengt een app voor hotels op de markt die gasten toelaat via de app makkelijk diensten van het hotel te boeken.

Het eten in Polpo vond ik helaas maar matig. Als je het food sharing concept en de geweldige pizza’s van de Baracca gewoon bent, is dat van de Polpo een flauw afkooksel. Gelukkig was het gezelschap dik in orde.

Na het middagmaal maakten we een wandeling in het nabijgelegen Holland Park. We bewonderden de mooie Japanse tuin met een overvloed aan kois. Het weer was eerder wisselvallig, maar gelukkig waren er veel pubs om in te schuilen. Zo kwamen we achtereenvolgens in The Scarsdale Tavern en The Brittannia terecht. Vooral de eerste pub was een aanrader. De chocolate and salted caramel tartlet was om duimen en vingers af te likken.

De namiddag vloog voorbij en zo kwam de tijd voor het afscheid veel te snel. In Notting Hill Station scheidden onze wegen. Mijn vriend en ik namen de metro naar Embankment om koninklijk over de Queens Walk te slenteren. De regen bleef uit en we genoten van de beroemde landmarks van het nachtelijke Londen: de Big Ben, de Thames en natuurlijk de London Eye.

We hadden ‘s middags riant gegeten, waardoor de avondlijke honger pas laat kwam opzetten. Allebei hadden we zin in iets lichts. In Londen vind je op elke straathoek wel een sushizaak, dus dat leek een goede optie. Helaas waren de meeste ketens rond acht uur ‘s avonds al gesloten. Tripadvisor leidde ons naar een poepchic hotel met daarin restaurant Ichi Sushi.

Het restaurant was erg fancy en de sushi werd aan de bar bereid. Het prijskaartje was overeenkomstig. Helaas viel de kwaliteit van de sushi tegen. De gebruikte rijst was te droog, terwijl deze bij goede sushi net vochtig en vol van smaak moet zijn. Een tweede culinaire teleurstelling op één dag. Geen goed begin van onze trip!

Ondanks de tien uur slaap die we achter de kiezen hadden, gaven we er de voorkeur aan opnieuw op tijd in bed te kruipen. Kwestie van fris te zijn voor onze eerste conferentiedag op maandag. De metro bracht ons zonder problemen naar Paddington Station. En daarmee zat onze eerste volledig dag in Londen er alweer op.