Gezellige spelletjes

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden in het verre Rumbeke. Ze hadden zo’n overdaad aan hapjes en voorgerechtjes voorzien dat we even een pauze moesten inlassen alvorens rond een uur of tien aan het hoofdgerecht te beginnen. Tussendoor speelden we spelletjes met onze vrienden en hun twee kinderen. Voor mij de allereerste kennismaking met het spel Dixit (leuk!) en meteen ook de allereerste keer dat ik klassieker Cluedo speelde (ja, dat vind ik zelf ook behoorlijk ongelooflijk). Heel fijne avond in goed gezelschap!

Diner bij Trente

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met een oud-collega (en ondertussen goede vriend) te gaan dineren bij Trente, één van de vaste waarden aan het Leuvense culinaire firmament. Het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden, dus meer dan genoeg stof om bij te praten. En dat gaan dubbel zo vlot onder het genot van heerlijk eten, vergezeld van een lekker glaasje wijn. (Wel stiekem jaloers dat hij over een paar weken naar Singapore vertrekt.)

Geniet mee van al het lekkers dat op ons bord passeerde.

Enkele appetizers vergezeld van een glaasje schuimwijn van Geil:

Sardine met mayonaise en handgerolde couscous:

Gerookte Paling, Foie Gras, Rode Ui en Kriek, met een glaasje les Griottes, Domaine du Vissoux, Saint-Vérand, Beaujolais:

Rog, Bruine Boter, Postelein en Kappertjes, met een glaasje Verdicchio “Le Vele”, Tenuta Moncaro, Marche, Italië:

Gamba, Boerentenen en Dragon, met een glaasje Marsanne, Domaine Louis Chèze, Côtes du Rhône, Frankrijk

Lam, Worteltjes, Dadel en Kaneel, met een glaasje Mandrarossa Petite Verdot, Tenuta Timperosse, Sicilië:

Comté, Geroosterde Aardpeer en Walnoot, met een glaasje Amontillado, Bodegas Rey Fernando de Castilla, Jerez, Spanje:

Citroen, met een glaasje Sauvignon blanc “Sweetheart”, Oliver Zeter, Pfalz, Duitsland:

Enkele zoetigheden als afsluiter vergezeld van een kopje rozenbottelthee:

Het verbaasde ons wel dat een restaurant als Trente niet volledig volgeboekt was op een vrijdagavond. Voor ons was dit natuurlijk fijn, want zo kregen we zeker genoeg aandacht van de bediening, maar ik stelde me toch de vraag of slechts vier gereserveerde tafels voldoende waren om dit restaurant rendabel te houden. Bij het afscheid nemen gaf de sommelier ons nog wat toelichting over het nieuwe, sobere ingenieur, ontworpen door de chefkok die tevens architect is. De keuze om met eerlijke, pure ingrediënten in de keuken te werken, vertaalt zich door de zuivere lijnen en het eenvoudige materiaal door in het interieur.

Een bijzonder aangename avond.

Op ziekenbezoek

Gisteren was het tijd om nog eens een werk van barmhartigheid te verrichten: een zieke bezoeken. Geheel onverwacht kregen we twee weken geleden het bericht dat de oudste zoon van onze vrienden met spoed geopereerd moest worden. Epifysiolyse van beide heupen. Ik moet toegeven dat ik nog nooit van deze aandoening gehoord had en toen ik las dat deze aandoening vooral bij kinderen met overgewicht voorkwam, was ik nog meer verbaasd, want de oudste zoon van onze vrienden is een sportieve, slanke voetballer. Dikke pech dus, voor hem. En meteen het einde van zijn voetbalseizoen. De komende maanden zal hij zich vooral in een rolstoel en op krukken moeten verplaatsen. Ocharme, het manneke. Waar moet hij nu naartoe met al zijn energie?

Dus kochten we hem een cool knutselcadeau (twee draken om zelf in mekaar te steken) en gingen we hem een hart onder de riem steken. Hij hield zich sterk tijdens ons bezoek, maar ik zag dat hij het er toch wel moeilijk mee had. Geen enkele achtjarige staat erop te springen om een tijd aan een rolstoel gekluisterd te zijn. Dus ik hoop dat de draken helpen om de pijn een beetje te verzachten en zijn gedachten wat te verzetten.

En oja, we werden natuurlijk weer op een lekkere aperitief onthaald. Na een zware dag op het werk met een hoop nodeloos gedoe smaakte dat glaasje (of misschien wel die fles) schuimwijn me des te meer!

Opnieuw…

Gisteren kreeg ik van mijn collega het bericht dat ik verwachtte, maar waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat het niet zou komen: de baby van mijn collega is geboren en tegelijkertijd gestorven. Het scenario komt me ondertussen al veel te bekend voor. Toepassing van embryoselectie om een erfelijke aandoening uit te sluiten, na een veel te lange lijdensweg eindelijk zwanger, de ouders dolgelukkig en dan, door een gruwelijke speling van het lot blijkt de baby een andere afwijking te hebben dan de erfelijke afwijking waarop geselecteerd werd. Bij elk berichtje dat ik kreeg van mijn collega, zag ik de kansen op een goede afloop slinken. En toch blijf je hopen, hopen dat de testen verkeerd zijn, dat de baby wel nog eens kans heeft, dat misschien de afwijking nog meevalt, dat de ouders die éne verschrikkelijke keuze niet moeten maken. Helaas, het mocht niet zijn.

Hoe verschrikkelijk moet het zijn om mama te worden en geen baby mee naar thuis te kunnen nemen? Ik ben er oprecht niet goed van.

Do it yourself pizza’s!

Na het schriftelijk examen Koreaans (dat gelukkig goed meeviel), haastte ik mij om de vroegst mogelijk trein terug naar Leuven te halen. Omdat ik wat vroeger had afgegeven, slaagde ik erin de trein van 12u te halen. Op ons appartement aangekomen, gooide ik mijn rugzak met mijn boeken Koreaans ergens in een hoek en vertrokken mijn vriend en ik spoorslags richting Kumtich waar onze gastheer en gastvrouw en hun twee schattige dochters op ons zaten te wachten voor de lunch. Onze andere vrienden waren al een uurtje ter plekke, maar hey, een examen Koreaans is een goed excuus om ergens te laat aan te komen, nietwaar?

In Kumtich maakten we kennis met een gloednieuw (althans voor mij toch) voedselbereidingsconcept: je eigen mini-pizza’s aan tafel bereiden. Heel bijzonder en de allereerste keer dat onze gastheer en gastvrouw die uitprobeerden. Als advies gaven ze mee de pizza niet te dik te beleggen, want dat zou de bereidingstijd verlengen, maar mijn devies is: de enige goede pizza, is een dik belegde pizza. Daarvoor oefen ik graag een beetje extra geduld uit.

Het concept bleek een voltreffer te zijn. Althans voor de volwassenen en de iets oudere kinderen. Voor de jongste kinderen duurde het allemaal ietsje te lang. Onze gastvrouw had ettelijke toppings voorzien en ik liet me dan ook volledig gaan. Denk dat ik zo’n vijf mini-pizza’s verorberd heb. En dan te bedenken dat ik niet eens zo’n pizzaliefhebber ben!

Als dessert kregen we een overheerlijke sabayon (bereid met het champagne-overschot van de namiddag) voorgeschoteld. Eén van mijn favoriete desserts! Om duimen en vingers af te likken!

We waren na dit feestmaal zo voldaan dat we ‘s avonds enkel nog de energie vonden om een paar afleveringen van Games of Thrones te kijken. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?

40 = 2 x 20

En dat moest gevierd worden! Zaterdag waren we te gast bij één mijn van beste vrienden uit mijn studententijd. Denk aan samen practica doen, elkaars oplossingen kopiëren, feestjes afschuimen, nachtelijke avonturen en party crashen op doctoraatsrecepties. De zotste dingen hebben we uitgehaald in onze studententijd. Dat die memorabele 2 x 20 in stijl gevierd moest worden, stond bijgevolg als een paal boven water.

Mijn vriend en ik waren als allereerste van de partij, iets na vijven, het aanvangsuur van het feestje. De familie van onze vriend (moeder, broer, schoonzus en de tweeling nichtjes) waren druk in de weer met alle voorbereidingen van het feest. De hoeveelheid eten die onze vriend voorzien had, was werkelijk indrukwekkend en toen de eerste drie kwartier geen andere gasten kwamen opdagen, vreesde ik even voor het ergste. Gelukkig bleken de gasten van onze vriend niet al te stipt te zijn en druppelde er geleidelijk aan meer volk binnen. Onze magen werden alleszins gul van spijs en drank voorzien en voor mij was het een prettig weerzien met mensen die ik voor de laatste keer op het trouwfeest van onze vriend (nu helaas gescheiden) gesproken had. Leuk om te horen hoe het hen ondertussen vergaan was in het leven.

Naarmate de avond vorderde, werd het gezelschap zatter (ik pleit schuldig) en zakten we met de die hards naar een heuse 30+ fuif af. Dat moet toch ook alweer een tijdje geleden zijn. Van de fuif zelf herinner ik me slechts flarden. Ik kan duidelijk minder goed tegen alcohol dan vroeger. Spijtig genoeg eindigde de avond een beetje in mineur. Een van de party girls werd op het einde van de avond een beetje ziek. En het eindigde ermee dat ik haar op de stoep zat te troosten nadat ze haar maaginhoud had geleegd. Oh well, kan gebeuren. Mijn vriend en ik hebben haar daarna te slapen gelegd in de logeerkamer van onze kameraad. En laat ons hopen dat ze zich de dag nadien niet al te mottig voelde. Zelf was ik zondag alleszins ook niet in topvorm.

Een kermis is een geseling waard, zullen we maar denken.

Diner bij Dumon

Het plan werd gesmeed tijdens de beste cocktailparty van het jaar: een groepje bereidwillige collega’s optrommelen om één van de eerste dagen van het nieuwe jaar te gaan dineren bij Dumon, het restaurant van de ouders van een collega. Het kostte mij een paar sms’jes om de initiatiefnemer zover te krijgen om de uitnodigingsmail te sturen, maar daarna was het smooth sailing.

Onze groep bestond uiteindelijk uit maar liefst achttien personen. Alhoewel het oorspronkelijk de bedoeling was dat ook partners zouden aansluiten, haakten die uiteindelijk één voor één af, zodat enkel mijn vriend overbleef als de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt. No worries, ondertussen is hij al zowat geadopteerd door mijn collega’s. 😉

Het diner was echt een overdonderend succes. We kregen een aparte ruimte toegewezen, een heuse rondleiding in de keuken (één van mijn collega’s mocht zelfs een levende kreeft uit de bak vissen) en het eten was zoals we dat gewoon zijn, uitstekend. Bij Dumon heb ik ondertussen niet meer het gevoel dat ik op restaurant ben, het voelt bijna aan als een familiebijeenkomst. Het gebeurt immers niet zo vaak dat je welkom gekust wordt door de uitbaters van een restaurant. En dat je grapjes maakt over de instagram account van de chefkok.

Vanaf de eerste tot de laatste minuut werden we bij Dumon omringd door de beste zorgen en gastvrijheid. Echt hartverwarmend. En dat ik deze fijne ervaring kon delen met mijn collega’s, maakte het nog eens dubbel zo bijzonder.

Voorwaar een memorabele avond.

Het Grote Nieuwjaarsbrievenweekend

Vorig weekend stond helemaal in het teken van de petekindjes, allez, toch twee van de drie, want het derde woont in Zwitserland en daar doen ze niet aan nieuwjaarsbrieven. Zaterdagmiddag werden we verwacht bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar we samen lunchten alvorens niet één, maar drie nieuwjaarsbrieven te mogen aanhoren. Na de zelfgeschreven (inclusief schattige schrijffouten) nieuwjaarsbrief van het oudste nichtje en petekindje van mijn vriend, konden de twee jongere zusjes natuurlijk niet achter blijven. Het middelste nichtje richtte haar voor de meter bedoelde nieuwjaarsbrief zelfs aan ‘tante yab’. Een hele eer, al blijf ik het moeite hebben met het voorvoegsel ‘tante’, ik voel mij al oud genoeg, de laatste tijd (het is dit jaar al twintig jaar geleden dat Lady Di verongelukte, terwijl het pas gisteren lijkt dat ik tijdens tweede zit samen met een kameraad op zijn studentenkot live naar de begrafenis zat te kijken).

Het werd verder een gezellige namiddag met een hoop spelletjes (UNO blijft mijn favoriet). Bij valavond keerden we terug naar Leuven. Mijn vriend bijzonder geconcentreerd achter het stuur, want op de heenweg naar Geel, waren we maar liefst drie wagens tegen gekomen die van de weg geslipt waren en zelf hadden we ‘s ochtends ook één keer een bocht gemist, gelukkig zonder erg, want we reden gewoon op het kruispunt rechtdoor een veldweggetje op. ‘s Avonds bleek het echter minder glad dan ‘s ochtends dus we bereikten zonder kleerscheuren ons appartementje in Leuven.

De zondag was het de beurt aan mijn petekindje. In tegenstelling tot de nichtjes de dag voordien, was er heel wat overredingskracht nodig om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te laten opzeggen. Hoe zeer de mama ook haar best deed, ik kon hem amper verstaan. Gelukkig kwam hij nadien los en na het avondmaal speelden we samen verstoppertje tot ik het beu werd en hem zei dat ik nog één keer zou meespelen, maar dat hij dan wel zijn nieuwjaarsbrief nog eens moest opzeggen. En zowaar, hij deed het nog ook (wel al roepend in de andere kamer, maar hey, I take what I can get).

En zo werden de spaarrekeningen van de jongste generatie ook alweer gespijsd.

Bergbaumuseum – 1 november 2016

De laatste dag van onze vierdaagse zetten we opnieuw in met een gezamenlijk ontbijtje. Na het ontbijt speelden de kinderen buiten terwijl wij onze spullen bijeen pakten. Ongelooflijk wat een mens zoal meesleurt voor amper vier daagjes weg.

Na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke gastvrouw van Burg Blens (ze benadrukte meermaals hoe braaf de kinderen wel niet geweest waren en beloonde hen zelfs met extra snoepjes, wij trots natuurlijk), vertrokken we richting Heimbach.

Heimbach is een charmant dorpje vlakbij de stuwdam Rurtalsperre Schwammenauel. We beklommen in Heimbach de toren van het plaatselijke kasteel en genoten van het uitzicht op de mooie omgeving. Qua weersomstandigheden hadden we het moeilijk beter kunnen treffen, dit weekend, wat een prachtig herfstweer! Vervolgens maakten we een fijne wandeling langs de Rur. De kinderen begonnen lastig te worden (want wandelen is saai), maar niets dat we niet onder controle konden houden met een beetje Pokemon Gó.

We wandelen tot aan de leuke brasserie Terrasse am See met uitzicht over de rivier en besloten daar het middagmaal te nuttigen. Dat de vermoeidheid bij de kinderen begon te wegen, bleek uit het geruzie tussen de twee meisjes. Wat volgende grappige situatie opleverde: twee meisjes die over tafel met elkaar ruzie maakten met daartussen twee jongens die geen kik durfden geven.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook last van de vermoeidheid had, want mijn geduld was ongeveer opgebruikt. Gelukkig was er onze vriend die het lont uit het kruitvat haalde door één van de nichtjes op schoot te nemen en haar soep geduldig binnen te lepelen. Spijtig genoeg zaten er tientallen peperbolletjes in de tomatensoep. Die er allemaal één voor één uitgevist moesten worden, want de jongedames houden niet van pikant. Wie kiepert er nu ook ganse peperbolletjes in tomatensoep?

Enfin ja, we zagen al snel in dat het geen goed idee was om de kinderen de ganse wandeling terug te laten doen, dus gingen de mannen te voet de wagen halen terwijl mijn vriendin en ik ons best deden om de kinderen koest te houden. Om tot bij ons te geraken, moesten de mannen een verbodsbod (de weg was enkel toegankelijk voor plaatselijk verkeer) en veel boze blikken van wandelaars negeren. Maar nood breekt wet!

Als afsluiter van ons weekend brachten we een bezoek aan het Bergbaumuseum van Mechernich. Het leek ons wel fijn om in de onderaardse gangen van de mijn rond te dwalen. De gids bleek echter enkel Duits te spreken (wat voor mij geen probleem is, maar de kinderen verstonden er uiteraard helemaal niks van) en ging te zeer in detail bij het uitleggen van de werking van de mijn. Mijn Duits is niet slecht, maar al die geologische en technische termen gingen toch ook mijn petje te boven. Enfin ja, ik zal nooit meer vergeten dat ‘blei’ lood is in het Duits.

Na de veel te lange inleiding mochten we dan eindelijk de mijn zelf verkennen. We kregen allemaal een helm op het hoofd (vooral nuttig voor de volwassenen, want die mijngangen zijn niet al te hoog en ik slaagde er toch in een paar keer in mijn hoofd te stoten). De vriendelijke gids (een actieve gepensioneerde) deed echt zijn best om de kinderen wat te animeren, maar al zijn vragen aan hen stelde hij in het Duits. Ik deed mijn best om te vertalen, maar je zag dat de aandacht van de kinderen al snel verslapte.

De mijn zelf was echt de moeite van een bezoek waard: de rondleiding was vrij uitgebreid en bracht ons in verschillende gangen en zalen. Het was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een oude mijn bezocht en dat terwijl ik niet eens zo ver van de Limburgse mijnstreek ben opgegroeid. Interessant om weten is dat deze mijn tijdens de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang door de bevolking als schuilplaats gebruikt werd.

Na ons bezoek was het al bijna half vijf. We stonden voor de keuze om rechtstreeks naar huis te rijden (toch een goeie drie uur rijden naar Geel om de nichtjes terug bij hun ouders af te leveren). Het leek ons daarom verstandiger om een vroeg middagmaal te nuttigen (‘s middags hadden we toch niet veel gegeten) en dan in één trek naar huis te rijden en de kinderen in bed te steken.

Op Allerheiligen waren er jammer genoeg veel zaken gesloten, maar gelukkig konden we terecht bij Bistro Rathaus in het centrum van Mechernich. Aangezien het één van de enige zaken was die open was, was het er behoorlijk druk. Gelukkig slaagden we erin een tafel voor acht personen te bemachtigen door drie oude dametjes weg te jagen die er een tasje koffie kwamen drinken. 😉

Het duurde nogal lang voordat we effectief ons eten kregen, maar de wafels met poedersuiker die de twee jongsten besteld hadden, vielen zo goed in de smaak, dat we meteen een tweede portie bestelden. Het oudste nichtje at (weeral) spaghetti, deze keer zelfs mét de saus op de pasta geserveerd. Progress!

Na het avondmaal reden we met twee dodelijk vermoeide meisjes in één ruk door naar Geel. Half slapend werden ze van schoenen en jassen ontdaan en rechtstreeks in bed gestoken. We bleven nog wat napraten bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, maar maakten het niet te laat. Een goede nacht slaap zou ons immers zelf ook deugd doen.

Een rit naar Leuven later, zat het weekend er alweer op!

Bezoek uit Bratislava!

Soms vallen alle puzzelstukjes in mekaar. Gisterenavond een mailtje van onze vrienden uit Bratislava dat ze deze week in Leuven waren, en vanavond zaten ze aan onze eettafel met een kopje thee (het moet niet altijd alcohol zijn!) en veel chocolaatjes voor hun neus. Superleuk om te zien hoe groot de kinderen geworden zijn sinds ons bezoek aan Bratislava. Het Nederlands van klein O blijft me verbazen. Uiteindelijk groeit ze toch op in een omgeving waar voornamelijk Slovaaks gesproken wordt. Kleine V sprak daarentegen voornamelijk Slovaaks tegen ons. Geen erg, zijn grote zus vertaalde maar al te graag en hier een daar pikte ik een woordje mee dat op het Russisch leek. Het was het switchen tussen Nederlands en Frans, waar ik het zelf wat moeilijker mee had. Mijn Frans kan een flinke opfrisbeurt gebruiken, daar ben ik mij bij zulke gelegenheden maar al te zeer van bewust. Alleen ontbreekt mij momenteel de incentive om er iets aan te doen. Misschien later…

Langer dan twee uurtjes konden onze vrienden helaas niet blijven, want de kinderen moesten natuurlijk op tijd in bed, maar het deed echt deugd om hen terug te zien. Heerlijk koppel, fantastische kinderen!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden