The Good Life

‘t Is altijd een plezier om af te spreken met vrienden die net zoals wij van het goede leven houden. Als die vrienden dan ook nog eens een fantastisch mooie tuin hebben met een lounge area die zo geplaatst is dat je er laatste zonnestralen van de dag kan meepikken, dan springen wij graag op onze fiets voor een fietstocht van een half uurtje naar Wijgmaal.

Omdat onze vriendin vorige week een beetje zielig was, omdat ze op de kinderen moest letten en daardoor niet mee op uitstap naar Zeeland kon, hadden mijn vriend en ik beloofd om ter compensatie oesters voor het aperitief mee te nemen. Helaas was onze vaste oesterleverancier De Walvis met vakantie, waardoor we bij De Vismijn terecht kwamen. Zeer lekkere oesters, het mag gezegd! Zelf hadden onze vrienden ook het één en ander voorzien, met als resultaat dat na het aperitief met oesters, tapenades en hapjes van op de barbecue ons hongergevoel volledig weggewerkt was. Voor een glaasje champagne daarentegen vonden we gelukkig nog wel een plekje. 😉

Het was in alle opzichten een fantastische avond. Heerlijk warm weertje, de jongens die samen met ons op zoek gingen naar Wookiees, zich te goed deden aan de balletjes van de AH en ploeterden in het zwembad. Warme zomeravonden die je kan delen met goede vrienden onder het genot van een hapje en een drankje, meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken.

Dat hongergevoel keerde uiteindelijk niet meer terug, maar rond een uur of 22u besloot de gastheer toch maar de barbecue opnieuw aan te steken, want er lag nog veel vlees klaar in de koelkast. Ik hield het bij één klein stukje steak saignant en schepte verder een ganse berg groentjes op. Ter compensatie van het decadente aperitief. Zo rond elf uur zaten we aan het diner terwijl rondom ons de nacht gevallen was. Om twee uur ‘s nachts zaten we nog altijd buiten zonder dat we een trui of iets dergelijks nodig hadden. We hadden nog een druk weekend voor de boeg, dus namen we afscheid van onze sympathieke gastheer en gastvrouw om de terugtocht naar Leuven aan te vatten.

Het fietstochtje in vrij benevelde toestand deed me echt deugd. Al vreesde ik voor de kater de dag nadien.

Volgende afspraak: kreeft! 😉

Noedelsoep en blonde jongens

Hoe mooi en idyllisch Kruibeke ook moge zijn, er geraken op een weekavond is niet bepaald een lachtertje. En dan mochten we al van geluk spreken dat mijn vriend het lumineuze idee had de wagen ‘s ochtends naar het station van Mechelen te rijden en van daaruit de trein naar Brussel te nemen. Zo konden we ‘s avonds ten minste toch al de Brusselse files vermijden. Maar ja, hoe gaat dat, eerst wat vertraging met de trein en dan files rondom Antwerpen, alles bij mekaar geteld deden we toch anderhalf uur over de rit naar trotse ouders Kato en Dieter.

Gelukkig was het fileleed snel vergeten, na de kennismaking met de kleine Adriaan. Wat een brave baby! Bijna even cool als zijn grote broer Isaak! We klonken in de tuin op het nieuwe leven, bliezen bellen, bewonderden de verbouwingswerken, maakten wat gezinsfoto’s en genoten van de heerlijke zomeravond. Toen ik na de overdaad aan aperitiefhapjes een heus noedelsoepje geserveerd kreeg, kon mijn avond al niet meer stuk. De gegrilde ananas met ijs, maakte de avond helemaal perfect.

Dat er gelachen werd met mijn superwarme slaapsokken, nam ik er dan ook met graagte bij.

Die doopsuiker houden we nog wel te goed! 😉

De tijd van het jaar?

Het regent baby’s in onze kennissenkring, maar liefst drie geboortes, één zwangerschapsaankondiging én een adoptie in de voorbije twee maanden. Gisteren hebben we al een eerste babybezoekje in het Virga Jesse ziekenhuis van ons lijstje kunnen schrappen, morgen volgt het volgende. De onderhandelingen met mijn vriend zijn geopend over het bezoekje aan het schattige adoptiekindje. Singapore is niet bepaald bij de deur… 😉

Koreaanse diner bij Maru

Ter ere van mijn collega die in juli op vakantie geweest was in Zuid-Korea (ik stikjaloers natuurljk!), had ik een etentje georganiseerd in het Brusselse restaurant Maru. We waren in totaal met zes collega’s en mijn vriend (die kon aansluiten omdat zijn meerdaagse zeiltocht naar Ramsgate afgelast was). Ik had gereserveerd om 19u en het was de bedoeling om daarvoor nog iets te gaan drinken met de collega’s.

We vertrokken rond een uur op vijf op het werk (hey, op een vrijdag mag dat al eens, he!) en namen na een fikse wandeling, onder de deskundige begeleiding van onze Brusselse collega met gidsaspiraties, de tram naar het JAM hotel. Op het dak van dit hotel is onlangs een hippe bar geopend. Het uitzicht vanaf het dakterras is zeer mooi, alleen jammer dat er te weinig tafeltjes zijn op het hoogste niveau om van het uitzicht te kunnen genieten. We daalden dus langs een buitentrap een verdieping naar beneden om ons daar in de lounge chairs te nestelen. Jammer genoeg zonder uitzicht op de Brusselse skyline, maar wel mét uitzicht op het smalle zwembad. We dronken prosecco en gin-tonic om de start van het weekend te vieren.

Daarna liepen we nog even langs het gemeenschapshuis van onze jongste collega. Een prachtig gerenoveerd herenhuis waar zij met haar partner en enkele huisgenoten woont. Onze jongste collega is duidelijk niet zo goed in het inschatten van de tijd, want no way dat we om 19u in het restaurant zouden zijn, waar mijn vriend (die wel stipt is) op ons zat te wachten. Zo’n twintig minuten te laat arriveerden we in restaurant Maru.

Echt een fijn restauant trouwens voor wie zich wil verdiepen in de Koreaanse keuken. Al de klassiekers staan er op de menukaart en ze hebben ook een mooi aanbod aan Koreaanse dranken. Ik ging voor de 불고기 (bulgogi) en de Koreaanse pruimenwijn. De meeste van mijn collega’s bestelden een 비빔밥 (bibimbap). Bij het bestellen van de bulgogi vroegen ze of we dit aan tafel bereid wilden hebben. Dat leek ons te veel gedoe, maar achteraf bezien, zagen we bij andere tafels dat dit er wel tof uit zag.

Ik had als dessert Koreaanse pannenkoekjes besteld, maar besefte al gauw dat ik genoodzaakt was mijn dessert te delen met mijn tafelgenoten. Het groenetheeijs met rode bonen viel niet in de smaak bij mijn collega’s aan de overkant van de tafel, dus offerde ik mijn pannenkoeken op en at ik de overschot van het groenetheeijs op. Dat trouwens bijzonder lekker was.

Na de maaltijd keerden we terug richting Brussel-Centraal om nog iets te drinken bij de BrewDog, een bar die een bijzonder indrukwekkend bieraanbod op tap heeft. Ik ben geen bierdrinker, maar hun cava is ook niet slecht. 😉 Mijn collega vond het bier wat te duur, maar ik moet zeggen dat deze hippe plek vlak tegenover Brussel-Centraal wel bij mij in de smaak viel.

Uiteraard namen we de laatste trein richting Leuven. Plakkers, he. 😉

Spontane dinner dates

Trouwe volgers van deze blog weten het ongetwijfeld, onze agenda laat weinig tot geen ruimte voor spontaneïteit. Deze zomer had ik me echter voorgenomen om de weekavonden niet vol te plannen, kwestie van wat tijd te hebben voor spontane invallen (en ook een beetje om al mijn reisverslagen te kunnen schrijven en mijn foto’s te kunnen verwerken).

Zo konden mijn vriend en ik woensdagavond op de bots beslissen om te genieten van de prachtig zomeravond en iets te gaan eten op een terrasje. Ik denk dat ik er al eens eerder over geschreven heb, maar het is in Leuven enorm moeilijk om een terras te vinden waar je lekker kan eten en dat ‘s avonds in de zon ligt. Ik meende dat het terras van De Hoorn, midden in de nieuwe hippe stadswijk in wording wel nog avondzon zou hebben. Helaas, een recente nieuwbouw blokkeerde de laatste zonnestralen. Maar: de mosselen waren uitstekend en de locatie is zeer inspirerend. Momenteel ligt De Hoorn midden in een bouwwerf, maar het is niet moeilijk je voor te stellen hoe mooi de site zal zijn, eens de werken achter de rug zijn.

Op donderdagavond hadden we eveneens niets gepland. Tot we een berichtje kregen van onze kameraad uit Meldert dat hij voor zijn werk de ganse dag in Leuven in de Faculty Club zat. En of we al plannen hadden voor het avondmaal. Nu wel dus!

Ik was oprecht blij dat ik ditmaal geen sms moest terug sturen dat het niet paste voor ons. We spraken af rond 18u aan het station van Leuven en zochten een plekje op het terras van de Klimop. Super leuk om bij te kunnen praten. Helaas stelde het eten teleur. Ik had een kabeljauw met asperges besteld en mijn tafelgenoten een Thaise noedelsalade. De salade zag er eerlijk gezegd wat povertjes uit. Mijn gerecht was daarentegen wat van het goede te veel. Mijn portie kabeljauw was het dubbele van wat ik een normale portie beschouwd. Verder dreef de kabeljauw in een witte roomsaus en waren de asperges te hard gebakken (groene asperges moeten groen zijn, niet bruin). Het was ook gewoon echt te veel, waardoor ik genoodzaakt was een flink stuk vis te laten liggen. Teleurstellend!

Gelukkig maakte het ijsje van Decadenza achteraf veel goed. Dat zabaglione-ijs was ronduit fenomenaal. Al smullend liepen we terug naar ons appartement om daar nog een flesje Corsicaanse witte wijn te kraken en te praten tot de zon al ver onder was.

Meer van dat!

Hapje Tapje

Omdat we de voorbije jaren telkens op vakantie waren, was het al van 2013 geleden dat mijn vriend en ik nog eens op Hapje Tapje geweest waren. Om heel eerlijk te zijn, had ik het niet echt gemist. Op vakantie zijn er zoveel leuke dingen om te mee bezig te houden, maar ik merkte dat ik dit jaar echt uitkeek naar deze editie. Vorige edities waren we altijd met een fijn groepje vrienden, maar dit jaar bleef mijn facebookoproep akelig in de leegte echoën. Blijkbaar zijn de meeste van mijn vrienden Hapje Tapje ontgroeid of is iedereen dit jaar allemaal tegelijkertijd met vakantie. Gelukkig was er nog onze vriend, de schaker, die zich bereidwillig toonde om ons te vergezellen.

En het was echt een topeditie! Beetje bewolkt waardoor het niet te warm was. Een stuk Tiensestraat dat aan het parcours werd toegevoegd waardoor de mensenmassa beter verspreid werd en je bijna nergens langer dan een paar minuten moest aanschuiven om je hapje of je tapje te krijgen. (Al had ik wel de indruk dat er in het algemeen minder volk was. Iets was het comfort van de aanwezigen enkel ten goede kwam.)

Deze hapjes aten wij:

Rock ‘n Roll Oyster: Gillardeau oester met een twist bij Baracca, vergezeld van een overheerlijke Hugo uit een plastieken zakje:

Mini gourmet burger van rundvlees met pancetta, provolone, tomaat, rucola en basilicummayonaise bij Huis der Burgers (uiteraard was dit een hapje dat mijn vriend at):

Salade van mango, appel, rivierkreeftjes en pikante sinaassalsa bij M-Café (de beerpairing liet ik voor wat het was):

Grava lax bij Savoye:

Fregola Sarda: kalf, aubergine, parmezaan, ansjovis en gerookte amandel bij Baracca:

Fusilli met pesto van pistachenoten en scampi bij La Divina Commedia (het minste gerechtje van de dag, maar wel een goede bodem om al die prosecco’s en cava’s te verteren):

Dessert op basis van framboos, chocolade en karnemelk van bij Zuut (hét hoogte punt van de dag, echt subliem lekker):

Pasteis de Belém bij O Fado (heerlijk warm en mét kaneel, zo lekker dat ik niet anders kon dan terugkeren voor een tweede gebakje om de dag af te sluiten):

En een vitello tonnato bij Officina Clandestina, mosselen in de wok met pijpajuintjes, erwten, look, platte peterselie, room en tomaat bij restaurant Kokoon (overheerlijk!), een proevertje van ambachtelijke gerookte zalm bij Vishandel Wauters en een cosmopolitan bij Barcode die ik allemaal al binnen gewerkt had alvorens ik eraan dacht om een foto te nemen. En ettelijke parelende alcoholhoudende drankjes, uiteraard.

Verder was het gewoon heel prettig om door de Leuvense straten te slenteren, terrasjes te doen en met onze vriend te babbelen. Super dag!

Verjaagd van het terras

Mijn collega’s en ikzelf vinden het belangrijk om in deze barre tijden de Brusselse horeca regelmatig een hart onder de riem te steken. Vrijdag was er goed weer voorspeld, dus leek een terrasje ideaal. In de voormiddag viel er tot onze verbazing toch wat regen uit de lucht, maar tegen de middag leek de lucht op te klaren. Het zonnetje kwam door de wolken en ik was zelfs genoodzaakt mijn zonnebril boven te halen, daar op het terras van het Muntpunt Grand Café.

Helaas, ons geluk bleef niet duren. We waren net aan onze gerechten begonnen toen we overvallen werden door een hevige stortbui. Zo eentje waarbij je op een paar minuten tijd doorweekt bent. We vluchtten met borden, bestek en glazen het café binnen en vonden een tafeltje waar we mits wat wringen met z’n zessen rond konden. Onze zonnige lunch was letterlijk in het water gevallen. Daarenboven was het gerecht van de dag (quinoa met geroosterde groenten) ongeïnspireerd en vrij smakeloos. Een dubbele teleurstelling.

Gelukkig konden we als troost uitkijken naar een gratis ijsje. Terwijl ik in Corsica zat te genieten van mijn vakantie, zaten mijn collega’s op het heetste moment van het jaar meer dan een week zonder airco. De eigenaar van het gebouw die de opdracht had gegeven voor de werken aan de airco had daarom ter compensatie al de werknemers in het gebouw een artisanaal ijsje aangeboden. Ook de mensen die met vakantie waren, konden van dit aanbod genieten. Sympathiek!

Helaas, helaas, de stortregen wilde maar niet beteren en zo waren we genoodzaakt in de gietende regen aan te schuiven bij de crèmekar die aan de achteruitgang van het gebouw had plaatsgevat. Terwijl de regen mijn schoenen in sijpelde nam ik mijn ijsje in ontvangst, om daarna vliegensvlug de cafetaria binnen te vluchten. Maar gesmaakt heeft het zeker!

After Work met de collega’s

Tijdens de zomervakantie ligt het werktempo op mijn werk altijd wat lager dan gewoonlijk. Veel collega’s zijn met verlof en we krijgen minder opdrachten binnen dan doorheen het jaar. Een ideaal moment om een after work drink te organiseren. Plan A was een bezoekje brengen aan Brussel Bad, helaas gooiden de weergoden roet (of beter gezegd: regen) in het eten. Het werd dus Plan B: iets drinken in Scott’s Bar.

Ondanks de vakantiemaanden was de opkomst hoog. In totaal zo’n twaalf personen. De meesten moesten echter vroeg naar huis, dus doorzakken in Brussel was ditmaal geen optie. Van al die glaasjes cava had ik echter een serieus hongertje gekregen. Ik sms’te mijn vriend dat ik om 20.08u terug in Leuven zou zijn en of hij zin had om iets te gaan eten. Al een geluk voor mijn lege maag dat hij dat wel zag zitten. Een portie mosselen van bij L’Etoile d’Or waren de perfecte afsluiter van de dag. Overheerlijk! <3

Zeilen op het Grevelingenmeer

Zondag hadden we afgesproken om met vrienden te gaan zeilen op het ondertussen reeds vertrouwde Grevelingenmeer. Omdat het de eerste keer was dat onze vrienden hun zoontjes van vier en acht jaar meenamen op een zeilboot, hadden we geopteerd voor een zeiltochtje van drie uur. Al zou je dat niet vermoeden als je de hoeveelheid proviand zag die wij mee sleurden. 😉

Beide ouders waren duidelijk een beetje zenuwachtig. Wat als de jongens het niet leuk zouden vinden of wat als ze ziek zouden worden? Ik was zelf een beetje zenuwachtig na eerdere niet zo positieve zeilervaringen. Gelukkig zijn er op het Grevelingenmeer geen golven, dus zelfs al stond er een stevig windje, de kans dat ik echt ziek zou worden, schatte ik niet zo hoog in. Maar toch, je weet nooit…

Stipt om twaalf uur vertrokken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. Zolang we op de motor voeren, ging alles prima. De sfeer zat goed. De grijze wolken waren ondertussen veranderd in witte schapenwolken en de zon zette haar beste beentje voor. Het was wel vrij frisjes, maar voor dit scenario hadden we gerust willen tekenen toen we ‘s ochtends vertrokken in het zwaarbewolkte Leuven.

Totdat de zeilen gehesen werden en de motor afgezet. De stevige wind in de zeilen zorgde dat de zeilboot erg scheef ging hangen. Iets wat heel normaal is bij het zeilen, maar voor een klein kind ongetwijfeld erg beangstigend is. Een onverwacht manoeuvre gecombineerd met een nogal paniekerige reactie van de papa miste zijn effect niet: twee wenende paniekerige kindjes. Doodsbang dat ze over boord zouden vallen. (We hadden nochtans een protocol afgesproken voor het worst case scenario dat één van de kinderen effectief over boord zou gaan. Mind you, we droegen allemaal flink onze zwemvesten.) Pogingen om de jongens te kalmeren werkten half (al bleven die bolletjes van de AH er tussen de traantjes door vlot ingaan bij de jongste) tot de boot weer scheef ging hangen. We reefden de zeilen en zetten de motor op in de hoop dat dit de kinderen wat meer zou gerust stellen.

En jawel, de rust keerde weder aan boord. Zeker toen mijn vriend een kleine goedkope verrekijker opdiepte, waren de kinderen helemaal afgeleid. Spijtig genoeg was er maar één exemplaar van de verrekijker (terug in Leuven hebben we meteen online twee extra exemplaren besteld). Ik vond het niet zo erg om op de motor te varen. Beter dat iedereen aan boord zich prettig en veilig voelt, maar het leek me jammer om het zeilen zelfs helemaal geen kans meer te geven. Toen de jongens aan het spelen waren in de kajuit probeerden we de papa te overtuigen om het nog eens te proberen, maar dan met maar één zeil, zodat de boot minder zou hangen. De mama leek het allemaal beter te zien zitten dan de papa, maar uiteindelijk ging hij ook overstag (pun intended).

En kijk, met de jongens in de kajuit hesen we het voorste zeil. Van de eerdere paniek geen spoor meer en zo konden we het laatste uurtje toch nog wat zeilen. We hesen na een tijdje zelfs het tweede zeil. Dat laatste uur zat ik voornamelijk aan het roer, bijsturend aan de hand van de aanwijzingen van mijn vriend. Het catamarantochtje in Corsica heeft mij duidelijk toch wat inzicht bijgebracht in de techniek van het zeilen. Het sturen ging echt wel vlot en ik slaagde erin op commando zonder problemen de boot te laten draaien. Uiteraard is zeilen teamwork. Dus alle lof voor mijn teamgenoten.

Toen de gereserveerde drie uur ten einde liepen, voeren we terug de haven in. Voor het aanmeren leek het me veiliger om het roer terug in de handen van mijn vriend te geven. Na een boterzachte aankomst werden we met een motorbootje opgehaald. Het hoogtepunt van de dag voor de jongste, want hij mocht helpen sturen. Je zag hem nogal glunderen.

Om de zeildoop van de twee jongsten te vieren, gingen we aan de rand van het meer in het gras zitten en deden we een flesje prosecco (of twee) open. ‘t Was echt zalig zitten in de zon terwijl de jongens gingen pootjebaden in het water.

Voor het avondmaal gingen we iets eten in ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Ik moest gewoon opnieuw mosselen bestellen. Die hadden mij de vorige keer zo fantastisch gesmaakt! We genoten op het terras in de zon en smeedden al plannen voor ons volgende uitstapje in november. Ik kijk er al naar uit!

Samenvattend: ik denk niet dat de kinderen een blijvend trauma aan deze dag overgehouden zullen hebben. En ik zie een volgende poging zeker nog zitten!

PS: Helemaal niet zeeziek geweest.

Getrakteerd op een onverwachte circusvoorstelling

Vanavond waren we te gast bij vrienden in Edegem. Zowat een jaarlijkse afspraak ondertussen: wanneer de zomer in het land is, genieten we samen van hun tuin. Hun drie zonen zijn altijd erg enthousiast om ons terug te zien, maar dit jaar hebben de jongens (6, 8 en 10) ons echt weten te verrassen.

Bij aankomst in Edegem kregen we meteen een kaartje in onze hand gestopt. Een toegangsticket voor de voorstelling van Circus Popcorn. Onze kaartjes werden professioneel in ontvangst genomen, ingescand (!) en we mochten plaatsnemen op de genummerde (!!) plaatsen. De voorstelling werd aan mekaar gepraat door de oudste die elke act op professionele wijze inleidde.

Achtereenvolgens kregen we acrobaten, jongleurs, goochelaars, gewichtheffers en zelfs dierentemmers te zien. Ik was oprecht ontroerd door al de moeite die ze in de voorbereiding en uitvoering van hun acts hadden gestoken. Natuurlijk blonken de ouders (geheel terecht) van trots. Die staande ovatie op het einde van de voorstelling was dan ook meer dan verdiend.

(En het eten was naar goede gewoonte ook heel lekker, al ben ik helemaal vergeten om fotootjes te maken van het gebraad, de chocoladecake en de limoen-ricottataart.)

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden