vrienden

Armony, vino da tavola rosso

Slecht, jongens, niet te doen. Mijn vriend en ik wilden ter afsluiting van een zeer geslaagde avond met zes vrienden en één baby (platgekookte spaghetti met heerlijke scampi, foto’s van onze Australiëreis geprojecteerd op de witte muur in ons appartement, tweekleurige chocomousse van de Delhaize en heerlijke Australische wijn) nog twee glaasjes wijn drinken. Ons oog viel op een fles vino da tavola rosso die we ooit eens gekregen hebben op ons feestje in augustus. Slecht, mensen, echt niet te drinken. Vies en zuur. Normaal zijn we niet echt kieskeurige wijndrinkers, maar deze kelk laten we toch aan ons voorbijgaan. De pompbak in ermee.

Spijtig dat we van die Armony ook nog een fles vino da tavola rosato hebben staan…

Vaste vorm

Onze reisplannen voor 2009 beginnen vaste vorm te krijgen. Deze ochtend is kameraad H (die van het verrassingsfeestje) naar ons gekomen om samen te brunchen en het één en ander te bespreken. We hebben een mooie roadtrip uitgetekend tussen Chicago en New York met tussenstops in Detroit, Niagara, Toronto, Ottawa en Montréal. Ik kan haast niet wachten om met twee sexy kerels de baan op te gaan! 😉

Een dagje Luxemburg

We hebben gisteren een fantastische dag gehad. Een prachtig winterzonnetje zorgde ervoor dat de historische kern van Luxemburg extra goed tot zijn recht kwam. Al was het met de laagstaande zon soms een uitdaging om goeie foto’s te nemen. We hadden ons goed warm ingeduffeld tegen de koude. Ik had twee paar sokken aangedaan, een topje, een hemd met lange mouwen, een fleece en een dikke winterjas met dons. Alleen de oren en de neus moesten de kou onbeschermd trotseren.

Ter afsluiting van de dag hadden we afgesproken om iets te gaan eten samen met een vriend van een vriend die in Luxemburg woont. We kwamen elkaar steeds tegen op de feestjes van onze gemeenschappelijke vriend en het bleek te klikken. Dat gevoel werd gisteren alleen maar bevestigd. We hebben heel boeiende gesprekken gevoerd over de economische crisis en de ondergang der banken. Onze kameraad is economist en weet er dus het één en ander over. We hebben zelfs wat beleggingstips gekregen in deze tijden van crisis. Nu alleen nog aandelen kopen. 😉

Ik laat jullie meegenieten van enkele foto’s:

debock

historischgedeelte

brug

kathedraal

Hotel de ville

ijssculptuur

Chaotische gezelligheid

Net terug van een bezoekje aan onze vrienden in Antwerpen. Ik sta er telkens weer van versteld hoeveel energie hun drie kindjes tussen de één en vier jaar hebben en hoeveel decibels ze met z’n drieën produceren. 😉 Al is het wel leuk dat van verlegenheid geen sprake is en ze letterlijk bovenop mijn vriendje sprongen, die even niet wist wat hij met al die affectie moest doen. 😉

Het werd een gezellige avond, met wafels, petits fours en leuke gesprekken. We hadden het over hun toekomstplannen (ze zijn met de kerstdagen even terug in België na bijna een jaar in Amerika gewoond te hebben). Over de rechtbanken in Amerika en de ervaringen van vriend K daarmee (willekeur, was het eerste woord dat mij te binnen schoot; ik hoop dat deze werkwijze niet door alle rechtbanken gevolgd wordt) en natuurlijk over onze plannen om hen te bezoeken daar ginder in Baton Rouge.

Maar nu moet ik dringend in bed kruipen, want morgen staat een uitstapje naar Luxemburg stad op het programma!

Beu

Gisterenavond zijn we nog maar eens een pasgeboren baby gaan bezoeken. En hoewel ik niets tegen baby’s an sich heb, wat sommige mensen ook mogen denken, de ziekenhuisbezoekjes beginnen mij een beetje tegen te steken. Altijd dezelfde vragen moeten stellen: hoe was de bevalling, hebben jullie lang nagedacht over de naam, was het moeilijk om het geslacht geheim te houden, op wie lijkt ze het meest, drinkt ze goed, komt de borstvoeding goed op gang, heb je epidurale genomen, is ze een beetje gewicht kwijt geraakt na de geboorte, heeft ze last van krampjes na het eten, zijn de grootouders trots? 

Ik kan zo’n bezoek langzamerhand al dromen, antwoorden inbegrepen. Zwangerschappen, bevallingen en baby’s, ik weet er alles van. En dan te bedenken dat ik zelf geen enkele ambitie in die richting heb.

Verrassingsbrunch

Eén ding staat vast, het voorbije weekend zijn voor mij de feesten al goed begonnen. Zondagochtend om elf uur werden we verwacht in het ouderlijke huis van goede vriend en toekomstig reisgenoot H. H is een knappe kop die in Amerika zijn kennis nog tracht te vergroten. Hij doet experimenteel onderzoek rond gentechnologie en België bood hem niet meer genoeg uitdagingen.

Sinds een half jaar werkt hij op een labo in Chicago en deze zaterdag keerde hij terug om de feestdagen hier door te brengen. Omdat hij net verjaard was, wilde zijn moeder hem verrassen met een feestje waarop al zijn vrienden en vroegere collega’s aanwezig waren. Zoals het een moderne mama betaamt, gebruikte ze het grote geweldige internet om deze vrienden op te sporen, met als gevolg dat ik nu zowel via Linkedin als via Facebook met haar geconnecteerd ben.

De verrassing was prima geslaagd. H had op geen enkele moment door dat er een bende vrienden beneden op hem zaten te wachten terwijl hij rond elf uur gewekt werd door zijn jongere zusje. Nog niet helemaal bekomen van de jetlag, zag hij eerst de rijkelijk gevulde tafel en dan pas ons. Het was een aangename verrassing.

Het buffet was zo rijkelijk gevuld dat we met dertig personen niet eens in slaagden de helft op te eten. En geloof me, ik heb echt mijn best gedaan. Een greep uit het aanbod: gerookte zalm, roerei, worstjes, charcuterie à volonté, kazen, koffiekoeken, soep, tomaat met mozarella, broodjes in alle soorten en maten, vers fruit, yoghurt,… En als afsluiter een grote taart met heel veel kaarsjes op. Voor de jarige. :-)

Zijn jonge zusje (14 jaar) was duidelijk verrukt met de terugkeer van haar grote broer. Ze heeft de hele tijd rond hem gehangen en de knuffels waren niet te tellen. Het veertienjarige zusje weet trouwens al helemaal zeker wat ze later worden wil: beursmakelaar. En dat in tijden van beurscrisis. 😉 Het feit dat ze een buis voor wiskunde had, was een detail. Toevallig was één van de vrienden van H die op het feestje waren, een leerkracht van het zusje. Heel bijzonder om te zien hoe de jeugd van tegenwoordig met hun leerkrachten omgaat. Iets minder respectvol dan ik vroeger, dat moet ik toegeven. Het zusje hing bijna aan de nek van de leerkracht: heel familiair. Iets wat ik in mijn tijd nooit gedurfd zou hebben.

Ik vond het een fantastische zondag. Als ik ooit een party planner nodig heb, weet ik dat ik de mama van H moet aanspreken. 😉

Eerste kerstdiner van 2008

Het jaarlijkse kerstdiner met de IRC-vriendjes was een daverend succes. Met z’n zestieneneenhalf waren we. De halve persoon (aka mijn squashpartner) daagde naar goede gewoonte een drietal uur te laat op. Als locatie voor ons diner hadden we het Chess Café uitgekozen. Dit leek een goeie keuze (alhoewel de bediening echt wel onvriendelijk was) tot de dj zo rond een uur of tien de muziek keihard opendraaide. Ik kon de mensen aan de andere kant van de tafel niet eens meer verstaan. Een echte afknapper, vooral omdat zo’n kerstdiner toch een ideale gelegenheid is om bij te praten met mensen die ik niet allemaal even vaak zie.

Weggejaagd door de luide muziek zijn we dan maar (na een klein akkefietje waarbij ik plots in iemand zijn nek belandde en de grond wel heel erg veraf leek – dank aan Q, voor de redding!) ter afsluiting van de avond iets gaan drinken in de Wentelsteen. We zaten dan wel in het rookvrije gedeelte, maar toch drong er nu en dan een vleugje rook mijn neusgaten binnen. We hielden het op één drankje, want ja, werkmensen die zijn tegenwoordig snel moe. Gelukkig waren we de avond vroeg begonnen. 😉

Yikes

Straks komt er iemand bij ons logeren en wij waren dat helemaal vergeten. Rap, rap, rap als een wervelwind door ons huis gehold om de grootste rommel weg te werken. En snel, snel, snel, de lakens van het logeerbed afgenomen en in de was gedaan zodat ons logé in een deftig bed kan slapen.

Nog anderhalf uur en dan zitten we achter de feestdis. Tijd voor damage control.

Blitzbezoek

In mijn agenda stond vandaag: bezoek aan vrienden E, L en hun lieflijke dochter M in Den Haag. Helaas kon deze afspraak niet doorgaan omdat E en L op het laatste nippertje andere, dringende verplichtingen hadden ergens in het verre West-Vlaanderen. Omdat ze op de terugweg naar Den Haag toch bijna langs Leuven passeerden, stelden ze voor om het goed te maken met een superblitzbezoekje. Dochter M is net één jaar en moet ‘s avonds op tijd in bed, dus lang konden ze niet blijven.

Mijn vriend en ik vonden dit een perfect voorstel. E, L en M zouden rond het avondeten bij ons zijn. We kochten quiches op de kerstmarkt. Gewoon in de oven steken en klaar. Op die manier beperkten we onze tijd in de keuken tot het minimum en konden we voluit bijpraten.

En bijpraten hebben we gedaan. Amai. Het is gewoon onmogelijk om al de opgespaarde verhalen van bijna een jaar in twee uur te proppen. Het gesprek sprong van de hak op de tak. En oja, dit ook nog en dat en ja, hoe is het daar nog mee? En Australië? En wat zijn jullie plannen? Kleine M demonsteerde dat ze al goed aan het handje liep, al zal alleen lopen nog niet voor morgen zijn. Haar dikke wangetjes tonen alvast dat ze een echte levensgenieter is, net als haar ouders.

Na het blitzbezoek namen we afscheid. Een beetje spijtig dat we geen ganse dag hadden om bij te praten, maar ik ben heel blij dat ik E, L en M nog eens gezien heb. En na hun plannen gehoord te hebben, zit het er dik in dat we hen de volgende keer in Zwitserland mogen bezoeken…