vrienden

Frietjes

Gisterenavond waren we op bezoek bij onze vrienden K, L en hun kroost die voor de kerstvakantie uit Baton Rouge waren overgevlogen. L zag er goed uit met haar buikje van bijna acht maanden. Al hoop ik voor haar dat nummer vier iets rustiger is dan zijn of haar broertjes en zusje, want het was soms lastig om boven het rumoer van de kindjes uit te komen. Zelfs als ze in de hoek stonden werden er nog genoeg decibels geproduceerd. 😉

We aten frietjes van de frituur, wat voor mij een eeuwigheid geleden was. Heel a-typisch voor een Belg, maar ik ben absoluut geen fan. Eer dat die dingen op je bord liggen, zijn ze al koud. Het vlees erbij staat bol van de kleur- en smaakstoffen en dat geldt evenzeer voor de sauzen. En na vijf frietjes ben ik de smaak al beu. Neen, België’s nationale trots is niet aan mij besteed. Maar ik ben een goede gast, dus at ik braaf mijn bordje leeg.

Het had niet veel gescheeld of we hadden echt koude frietjes mogen eten. Mama L was met de twee oudste kindjes naar het frituur vertrokken. Een klein half uur later kreeg K telefoon van een overstuur klinkende L. De sleutel van de wagen was uiteen gevallen en de chip om te starten was kwijt. Ze stond in het donker op de parking aan de frituur met de frietjes en twee lastige kinderen zonder dat ze de auto kon starten. Gezwind sprongen we onze wagen in om L te gaan redden. We waren nog geen vijf minuten onderweg of ze belde dat ze de chip teruggevonden had. Oef.

De rest van de avond verliep rustig. We spraken over de plannen van K en L om nog twee jaar langer in Baton Rouge te blijven, over hoe snel de kindjes het Engels oppikken en we praatten nog wat na over onze Amerikareis, ondertussen alweer een half jaar geleden. Toegegeven, ik hou wel van wat leven in de brouwerij, maar ik was stiekem blij dat de drie koters in bed lagen. Zoveel energie dat er in die kleine lijfjes zit, niet te doen.

Verwend in Den Haag

Ongeveer twee jaar geleden bezochten we voor het eerst vrienden E en L en hun gloednieuwe dochter in hun pasgekochte huis. Gisteren hadden we opnieuw een goeie reden om helemaal naar Den Haag te rijden: de geboorte van hun tweede kind en eerste zoon.

E en L maken het voor ons altijd de moeite waard om de lange afstand naar Den Haag te overbruggen. Steevast worden we er onthaald op overheerlijk eten mét aangepaste wijnen. Alleen jammer dat we ditmaal niet bleven slapen, waardoor mijn vriend genoodzaakt was het bij een aperitiefje te houden. Vriend E is een echte keukenprins en toverde de heerlijkste gerechten op ons bord. Ooit moet ik toch eens de tijd vinden om een kook- of wijnproefcursus te volgen.

En de baby? Een hele brave, net als zijn zusje.

Kerstperiode kickoff

Gisteren hebben we met onze vrienden de kerstperiode op een feestelijke manier geopend. Met z’n tweeëntwintig waren we in totaal. Jammer genoeg moest één van de ingeschrevenen afhaken door ziekte, anders waren we zelfs met drieëntwintig geweest. Een recordopkomst voor ons jaarlijkse kerstdiner. Dit jaar ging het diner door in de Voltaire, alwaar we smulden van een driegangenmenu en genoten van elkaars gezelschap. Bijpraten in een gemoedelijke sfeer, meer moet dan niet zijn. Laat de eindejaarsfeesten maar beginnen, ik ben er helemaal klaar voor!

Overmacht

Deze namiddag stond er een bezoekje aan Lore, de prachtige nieuwe dochter van Karel en Eveline op het programma. Totdat we vlak na de middag een telefoontje van Karel kregen om te vragen of we het nog zagen zitten om af te komen. Mijn vriendje en ik waren op dat moment nog maar pas uit bed (uitslapen is geweldig!) en nog niet helemaal up to date met de weers- en verkeerstoestand. Nog geen vijf minuten na het telefoontje begon het hard te sneeuwen in Leuven en besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en onze afspraak te verplaatsen. Sneeuw is leuk, maar ergens tussen Dendermonde en Leuven vastgereden raken op ondergesneeuwde wegen, net iets minder.

Social weekend

Zoef, dat was het weekend. Zo zag het er ongeveer uit:

Zaterdagochtend haastte ik me naar de laatste fotografieles van het jaar. Het thema was flitsen. Dit was de eerste les dat ik echt het gevoel had dat ik iets nieuws leerde. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat ik me eindelijk voor een fotografiecursus ingeschreven heb, maar van de technische kant van de zaak en de basisregels voor composities was ik al redelijk goed op de hoogte. Waar ik wel veel aan gehad heb, zijn de fotobesprekingen. Heel interessant om horen wat anderen van jouw foto’s vinden. Ik zie deze cursus als een eerste stap om het niveau van mijn foto’s te verbeteren, want er is nog veel groeimarge. Ik heb me ook meteen al ingeschreven voor de vervolgcursus.

In de namiddag was het tijd voor onze wekelijkse sport ‘door de Delhaize rennen en op zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk boodschappen doen’. Oefening baart kunst, want ik denk dat we alweer een nieuw record gevestigd hebben. We hadden naar goede traditie niet zoveel tijd want om drie uur kwam het petekindje van mijn vriend haar allereerste Sinterklaas ophalen. Ik denk niet dat het petekindje zelf erg onder de indruk was, maar de ouders des te meer. 😉 We aten gebakjes met veel chocolade, truffels van de wereldwinkel, en negerinnentetten van de kerstmarkt. Chocolade-overdosis, inderdaad.

Na het petekindje en haar ouders uitgewuifd te hebben, bereidden we ons voor op de volgende shift. Nichtjes J en L vervoegden ons zo rond een uur of zeven. Ze hadden twee geweldige cadeautjes bij: een kerstboompje versierd met chocoladetruffels en de uitbreiding van Weerwolven, ons favoriete groepsgezelschapsspel. J en L zijn twee boeiende vrouwen (en nog single!) met een interessante job en een open kijk op de wereld. Genoeg inspiratie om een avond lang het gesprek geen minuut te laten stilvallen. Tussen het babbelen door aten we sint-jacobsvruchten, teriyaki, spaghetti met scampi en appeltjes in currysaus en een heel klein beetje cookies and cream ijs om het laatste gaatje te vullen.

Zondag bestond het plan erin lang in bed te blijven liggen. Dit plan werd echter doorkruist door onze lieve buren. ‘s Namiddags waren we uitgenodigd op een housewarming/verjaardagsfeestje. Eigenlijk waren we al voor een eerder feestje gevraagd, maar door een dubbele boeking in mijn agenda, konden we er toen niet bijzijn. Daardoor zaten we nu in een gezelschap van onbekenden en was het soms wat zoeken naar gemeenschappelijke onderwerpen. Iets waar ik minder goed in ben als ik te weinig geslapen heb. Maar de taart was lekker en ons cadeautje viel in de smaak. Meer moet dat niet zijn.

Doctor J

Alweer een drukke dag vandaag. ‘s Ochtends voor een vergadering naar Gent (ik ben tegen vergaderingen die minder lang duren dan de totale reistijd heen en terug, maar goed, ik kon er echt niet onderuit) en daarna op de eerste de beste trein richting Leuven gesprongen. Ik had een namiddag verlof genomen om naar de doctoraatsverdediging van vriendin J te kunnen luisteren. Mijn trein was vijf minuten voor de verdediging begon in Leuven, dus nam ik (decadent, ik weet het) een taxi om toch maar op tijd in het Arenbergkasteel te zijn. Qua just in time kon het alweer tellen, want ik glipte net na de laatste prof in toga binnen.

J hield een goede en zeer begrijpbare verdediging. Ik denk wel dat dit een voordeel is van een vakgebied als psychologie, iedereen kan zich daar wat bij voorstellen en als je het zo goed kan uitleggen als J dan valt er zelfs wat te lachen tijdens de verdediging. Trouwens een heel interessant gesprek gehad met één van de aanwezigen op de verdediging. Iemand die halftime prof, halftime ondernemer was. Een bijzondere combinatie. Hij was van mening dat er in Vlaanderen te weinig innovatieve dingen gebeuren en dat écht ondernemerschap in België zeldzaam is. Hij meende dat dit ten dele te wijten is aan de verzorgingsstaat, die, ik citeer, de mensen lui maakt en middelmatigheid aanmoedigt. Hij verwees daarbij naar Amerika, waar wetenschappers zoveel meer verdienen dan hier in België het geval is. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met zijn visie en ik ook niet geloof dat Amerika het land van melk en honing is, denk ik wel dat er een grond van waarheid in zit. Alleszins vond ik het een heel verrijkende babbel.

Daarna was het uiteraard tijd voor de receptie met hapjes en drankjes. Ik had door al het gehaast vandaag nog niet veel gegeten waardoor de schuimwijn linea recta naar mijn hoofd steeg. En ik zo dom was om een sympathieke dame te beledigen door haar véél ouder dan haar broer te noemen, terwijl ze eigenlijk maar zes jaar in leeftijd van mekaar verschilden. Ik kon wel door de grond zakken. Normaalgezien maak ik zulke flaters niet, maar ik heb deze week weinig geslapen, veel stress gehad en dat in combinatie met een tikkeltje te veel alcohol… Uiteraard heb ik het zo goed mogelijk rechtgetrokken en ze kon er wel een beetje mee lachen, maar toch. Genant.

Na de receptie nam ik de bus naar huis, greep mijn fototoestel en haastte ik me met de fiets naar de officiële opening van de kerststal en -markt (mét gluhwein en ik had nog steeds niets meer dan een paar receptiehapjes gegeten) om wat foto’s te nemen. Daarna slenterde ik wat rond op de kerstmarkt op zoek naar fotogenieke objecten. Ik genoot van de kerststemming (kitscherige lichtjes, ik word er melig van), at een heksenpannetje, kocht negerinnentetten (hoe politiek incorrect!) en een nieuwe fles Musa Lova. Ik deed bovendien een geweldige deal doordat het meisje aan de Kinepolisstand mij per abuis tien tickets meegaf ipv de vier die ik gevraagd had. Ik merkte de vergissing pas achteraf nadat ik thuis was. Oh well, de Kinepolis zal er niet door failliet gaan en ik ben toch maar mooi zes gratis tickets rijker.

Een avond met vrienden

Gisterenavond hebben we nog eens uitgebreid gekookt voor vrienden. Het moet geleden zijn van voor ons feest dat we nog eens een volledige driegangenmaaltijd zelf in mekaar boksten. De avond dat we quiches aten tel ik niet mee, want veel eer valt er niet te behalen aan voorgemaakte quiches in de oven schuiven.

Gelukkig hadden we gisteren iets meer tijd om uitgebreid te winkelen en ons appartementje te fatsoeneren (de enige motivatie om ons aan het kuisen te krijgen, is bezoek). We hadden een geweldig avond met gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen van trouwvoorbereidingen, genante toiletsituaties, ziektes, de trage appelschilkwaliteiten van mijn vriendje, pannenkoeken gemaakt van moedermelk tot moeilijke onderwerpen als ouder worden en sterven. Terwijl wij vrouwen het over de zwaardere thema’s hadden, knalden de heren zombies af op de wii. Ieder zijn ding. 😉

We aten en dronken:

  • een aperitiefje met schuimwijn en Musa Lova
  • paddenstoelen met pesto en gemarineerde tomaatjes
  • curry van rundsvlees met banaan en appeltjes
  • chocoladefondue

10 jaar getrouwd

Vanavond waren we te gast bij T en T in Tongeren. We aten afhaalchinees en speelden een spelletje Taipan, waarbij mijn partner en ikzelf jammerlijk de boot in gingen, uiteraard door het ondermaatse spel van mijn partner. 😉

T en T vertelden dat ze deze maand tien jaar getrouwd waren. Tien jaar, wow, daar was ik toch even stil van. T en T zijn al samen van het middelbaar. Ze waren elkaars eerste lief. Ze waren het eerste koppel in mijn vriendenkring dat trouwde, het eerste koppel dat kinderen kreeg. Hun feest was het allereerste trouwfeest dat ik in mijn leven bijwoonde. Het eerste feest ook waar ik en mijn vriend als koppel naar buiten traden. Ze hebben het even moeilijk gehad, maar zijn door de storm heengevaren en zien er nu gelukkiger dan ooit uit.

Tien jaar al. Ik herinner me hun feest nog alsof het gisteren was.

Food weekend

Door een niet zo goede planning van mijn kant, zitten we dit weekend maar liefst drie keer met de benen onder tafel. Gisteren gaan eten met vriend K in de Entresole. Vanavond hebben we een afspraak met vrienden T en J in de Dijlemolens en morgen worden we verwacht bij vrienden T en T in Tongeren. En de feestdagen zijn nog niet eens begonnen.