vrienden

The past returns

Donderdagmiddag woonde ik een een netwerksessie bij voor leidinggevenden en mensen die ambitie hebben om leidinggevend te worden. Omdat ik vind dat ik als kersvers leidinggevende elke kans moet aangrijpen om mezelf te verbeteren, was ik dankbaar voor de geboden kans. Wat ik niet verwacht had, was ik dat ik daar na vele jaren mijn ex-beste vriendin zou tegenkomen. Ik weet niet hoeveel ex-beste vriendinnen jullie hebben, maar ik heb er maar eentje. We waren tijdens onze studententijd een tijd heel close, deden bijna alles samen. Tot ik me op een gegeven moment verstikt begon te voelen. Ik had nog hopen andere vrienden, zij had alleen mij. Het is moeilijk te zeggen, wanneer het juist is beginnen misgaan, maar ik hou het op een opeenstapeling van kleine ergernissen die op een gegeven moment mijn emmer deden overlopen. Wat mij tot de nogal drastische beslissing bracht om helemaal met haar te breken. En neen, ik ben daar niet bepaald trots op, maar geloof wel dat dit de juiste beslissing was voor ons allebei.

Wat niet wegneemt dat het mij een heel ongemakkelijk gevoel gaf haar daar te zien. Schuldgevoel? Wie weet. Alleszins komt er een volgend netwerkmoment waarbij we misschien samen aan tafel zullen zitten. Ik voorspel enkele bijzonder ongemakkelijke momenten.

Statistiek

Met al die huwelijken in onze vriendenkring was het statistisch gezien bijna een zekerheid. Vroeg of laat zou iemand de twijfelachtige eer hebben om de spits af te bijten en als eerste een echtscheiding in gang te zetten. De mededeling dat het net koppel X was dat uit elkaar ging, kwam niet helemaal onverwacht. Toch blijft het een spijtige zaak. Gelukkig zijn ze zonder veel drama als vrienden uit mekaar gegaan. Ik wens hen beide het allerbeste toe.

Under construction

Dit weekend ben ik een FOSDEM-weduwe. Terwijl mijn vriendje zich vermaakt met zijn open source-vriendjes, maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn foto-achterstand weg te werken en wat dingen op te ruimen die veel te lang zijn blijven liggen. Er was deze namiddag zelfs tijd voor een bezoekje aan het nieuwe huisje-in-wording van vriend U, die graag een paar foto’s had om later met voldoening op de verbouwingswerken te kunnen terugkijken. En dat er nog veel gewerkt moet worden, dat staat vast. Ik zou er alvast de energie niet voor kunnen opbrengen om drie avonden in de week en daar bovenop nog eens alle weekends aan een huis te werken. Maar vriend U ‘bricoleert’ graag en kan gelukkig beroep doen op de helpende hand van zijn vader. De appel valt niet ver van de boom. 😉

Ik heb het huisje volledig geïnspecteerd en door het bouwstof heen, was duidelijk te zien dat het potentieel had. Nog anderhalf jaar of zo en het zal er ook effectief als een huis uitzien, al is U vast van plan er in maart al in te gaan wonen. Gebruik makend van de ene kamer die hij tegen dan bewoonbaar hoopt te hebben en de badkamer waar tegen dan water uit de kraan zou moeten stromen. Wonen op een bouwwerf, mij niet gezien. 😉

Brunch

Er was een tijd dat ik me niet eens kon voorstellen dat ik voor het middaguur zou afspreken met vrienden. Hell, er was een tijd dat ik nooit voor het middaguur uit bed rolde. Maar hey, tijden veranderen en onze vriendenkring neemt de bijbelse woorden “Ga en vermenigvuldig u” zeer letterlijk. En zo blijkt dat elf uur ‘s ochtends nog niet zo’n gek tijdstip is om af te spreken, want dan liggen de kindjes nog niet in bed voor het middagdutje.En zo was er tijd zat om te genieten van een heerlijke brunch met quiche en omelet en broodjes en beleg en balletjes in zoetzure saus en aardappelsla en groentesla en nog veel meer. En weet je wat? Het was nog plezant ook.

Vreugde en verdriet

Waren we eergisteren verheugd door de komst van het eerste nieuwjaarskindje in onze vriendenkring, kregen we gisteren het nieuws te horen dat het kindje van vrienden met wie we nog samen gestudeerd hebben, dood geboren werd. Toegegeven, het contact was de laatste tijd wat verwaterd, maar ik was er toch niet goed van. Vreugde en verdriet liggen vaak dicht bij mekaar.

Three kings

Het jaarlijkse driekoningenfeestje zit er weer op. De veertiende editie al, niet te geloven. Al de traditionele elementen waren aanwezig: een gigantische pot spaghetti, spelende kinderen, een zelfgebakken driekoningentaart met als hazelnoot vermomde boon, een koningin die gekroond werd (dit jaar greep ik langs het kroontje) en een nieuw spelletje met rubberen eieren en rond de tafel rennen. Ik zweer je, met een rubber ei tussen de knieën op hakken van tien centimeter rond de tafel hollen, er zijn gemakkelijkere dingen op de wereld.

Baby’s

We hebben 2009 afgesloten met een babybezoek en lo and behold, 2010 is begonnen met, jaja, een babybezoek. Baby O diende zich aan om twee uur ‘s nachts op 1 januari 2010 (01/01/2010, als dat geen prachtige datum is). Het feestvarken kwam veertien dagen te vroeg op de wereld. Al een geluk voor de mama, want het was een kanjer van vier kilo en 53 centimeter. En we zagen dat het goed was.

Oudejaarsavond

Dit is wat we aten en dronken in de Rode Loper terwijl we het oude jaar uitwuifden en het nieuwe jaar verwelkomden:

  • Glaasje Champagne
  • St Jacobsvruchten drie maal anders
  • Carpaccio van zalm
  • Heldere bouillon van patrijs, schuimpje van curry
  • Zeebaars met krab, selderij en appel
  • Hertenfilet met boschampignons, wildsausje en kaneel
  • Al onze goede voornemens op één dessertbordje
  • Koffie met zoetigheden
  • Middernachtzoen met Champagne

Dit alles overgoten met heerlijke aangepaste wijnen (misschien zelfs een beetje té veel wijnen). Alleen de dessert viel tegen. Het was een dessert op basis van koffie en laat ik nu net een gloeiende hekel hebben aan koffie. Gelukkig kon ik beroep doen op mijn disgenoten om mij van mijn dessert te verlossen. En in hindsight was het misschien niet zo’n briljant idee om de nacht af te sluiten met een glaasje krupnik. Ik heb het mij deze ochtend alleszins beklaagd.