vrienden

Childproof

Gisterenavond hadden we vrienden K en M met hun kroost over de vloer. Drie kinderen van respectievelijk drie, vier en vijf jaar. Ik moet jullie niet vertellen dat het gezellig druk was op ons mini-appartementje. Gelukkig hebben we veel knuffels in huis en hadden de ouders zelf ook een hoop speelgoed bij en dan was er nog Nemo om rust te brengen. Al schort er nog iets aan de childproofheid van onze rotanzetel. Die kieperde maar liefst twee keer om, telkens met een ander kind erin. Gelukkig kwamen ze er allebei met de schrik vanaf.

Het hoofdgerecht (pasta met scampi en appel in een kerriesausje) was niet echt een succes bij onze jonge gasten. De oudste van de drie vond het: beikes en beperkte zich tot enkel scampi (waar ik ook al blij mee was). De gevulde pasteitjes en de tomatensoep met balletjes (hey, ik ken mijn klassiekers) vielen daarentegen gelukkig wel in de smaak. En de fruitsla met ijs ging er ook vlotjes in. Al stond de oudste erop om het fruit in “patronen” te eten: eerste de kiwi, dan de bosbes, dan de framboos en tot slot de appel. Enzoverder enzovoort.

Ach, de onbezorgdheid van een kindertijd. Hoe erg mis ik dat niet.

Bananenclafoutis

Gisteren mochten we ons verheugen in het gezelschap van Goya, Lies, Ella, Karel en Eveline. Een afspraak die al zoveel keren verzet werd, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Gelukkig betekende uitstel in dit geval geen afstel. Reden te meer om extra ons best te doen om iets lekkers te koken. Als voorgerechtje aten we komkommer met cottage cheese en gerookte zalm, professioneel bereid door mijn vriendje. We dronken er een glaasje biologische cava bij. Het hoofdgerecht was een wokschotel met kip, asperge en peultjes. Voor het dessert besloot ik me nog eens aan een bananenclafoutis te wagen, deze keer had ik gelukkig een mixer waardoor het opkloppen van het eiwit een fluitje van een cent werd. 😉

Omdat ik die bananclaufoutis zo geweldig lekker vind (vooral met een bolletje vanille-ijs), wil ik graag het recept met jullie delen. Het is echt poepsimpel om te maken.

Ingrediënten

  • 6 eetlepels boter, gesmolten
  • 3 eetlepels bruine suiker
  • geraspte schil en sap van 1 citroen (voorzichtig zijn dat je je niet verwond tijdens het raspen!)
  • 3 eetlepels rum
  • 1 kg bananen in stukken gesneden
  • 250 ml halfvolle melk
  • 4 eieren, gescheiden
  • 3 eetlepels suiker
  • 125 g bloem
  • 1 eetlepel kaneelpoeder

Bereiding

Verwarm de oven voor op 230 graden. Doe de gesmolten boter, de bruine suiker, geraspte citroenschil, het citroensap en de rum in een ovenschaal van 32,5 bij 22,5 cm en meng alles goed. Doe de bananen erbij en wentel ze door het mengsel zodat alle stukken met het sausje zijn bedekt. Leg de bananen 12 tot 15 minutenin de oven totdat ze zacht zijn gesmolten, schep het sausje er regelmatig overheen.

Verwarm in tussentijd de melk langzaam in een steelpannetje. Klop de eigelen met de suiker tot een zachtgeel en romig mengsel. Meng daarna de verwarmde melk erdoor, daarna de bloem en de kaneel. Klop de eiwitten tot ze zachte pieken vertonen en vouw ze dan behoedzaam door het mengsel. Haal de bananen uit de oven en verlaag de temperatuur tot 200 graden. Verdeel het beslag over de bananen en zet de schaal weer in de oven. Bak de clafoutis 20 tot 25 minuten (bij mij duurde dit slechts een kwartiertje) totdat die bruin van kleur en goed gerezen is. U kunt controleren of de pudding gaar is door met een satéprikker middenin te prikken. Deze moet er schoon uitkomen. Serveer warm met een bolletje ijs.

PS: Karel en Eveline, ik kijk al uit naar dat gebakken ijs. 😉

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.

Een onverwachte gast

Vandaag kreeg ik ergens rond de middag een telefoontje van vriendin L. Ze had op het laatste nippertje te horen gekregen dat ze voor haar werk naar een congres in Leuven moest. En aangezien ze ergens in het verre West-Vlaanderen woont, zag ze het niet zitten om vrijdagochtend supervroeg op te staan om de files te trotseren. Ze was, m.a.w., op zoek naar logies.

Nu wil het toeval dat wij een mooie logeerkamer heb met daarin een stapelbed uitermate geschikt voor logeerpartijtjes. Enig nadeel was dat noch ik, noch mijn vriend vóór kwart voor tien thuis zouden zijn. We spraken af dat mijn vriend, die naar een laatavondvergadering moest in de buurt van ons appartement, vriendin L even zou binnen laten en dan zou terugkeren naar zijn vergadering.

En zo werd ik vanavond na de Russische les verwelkomd door een vrolijke vrouwenstem. Het is eens iets anders. 😉

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.

Sombat

Ok, het rijmt op wombat, maar verder geen klagen over dit gezellige en lekkere restaurant in Antwerpen. Elke keer als ik in Antwerpen kom, maak ik me de bedenking dat dit toch wel een toffe stad is. Met mooie historische gebouwen, een majestueuze rivier, leuke restaurants en cafés,… Alleen jammer dat er na zo’n avondje Antwerpen steevast een lange en saaie nachtelijke rit naar Leuven volgt. Wanneer wil er iemand zo vriendelijk zijn om teleportation uit te vinden?

Stapelbed

Na wat omzwervingen langs Australië en vervolgens Turnhout, zijn vrienden E en T opnieuw in Leuven beland. Ze kochten hier een huis en zitten momenteel volop in verbouwing. En zoals dat gewoonlijk gaat, wanneer men verbouwt, hadden de werken vertraging opgelopen. Wat redelijk vervelend was, want daardoor waren ze genoodzaakt met z’n vieren in een hotelkamer te kamperen. Gisteren (woensdag) kregen we een kort, verwarrend mailtje dat nogal op een noodkreet leek. De hotelkosten liepen op en het sanitair was nog altijd niet klaar. En of we wilden helpen het stapelbed ineen te steken? Na een telefoontje werd het één en ander me duidelijker. Na overleg met mijn vriend besloten we de daklozen aan te bieden enkele dagen bij ons door te brengen als het sanitair de volgende dag (donderdag) nog niet klaar was.

Wij wonen niet bepaald groot en het appartement is niet echt voorzien op vier volwassenen en twee kinderen, maar als het echt nodig was, zou het wel gaan. We hebben een stapelbed in de logeerkamer en in de leefruimte kunnen we matrassen op de grond leggen. Tot mijn grote opluchting kreeg ik vandaag het bericht dat ons aanbod niet nodig was. Het sanitair was klaar en ze konden naar het toilet gaan en zich wassen, zij het enkel met koud water. Dus trokken we vanavond naar hun nieuwe huis om te helpen het stapelbed voor de dochters in mekaar te steken. Het was geen IKEA-product en de handleiding liet erg te wensen over. Maar met de verzamelde brains van twee ingenieurs en één informaticus zijn we eruit geraakt. 😉

Benieuwd of de meisjes morgen blij zullen zijn met hun nieuwe bed.

Trouwfeesten

Je zou denken dat we ondertussen de meeste trouwfeesten in onze vriendenkring al achter de rug hebben, maar niets is minder waar. Niet dat ik daarom rouwig ben, er kan naar mijn bescheiden mening nooit genoeg gefeest worden.

En zo begaven we ons gisterenavond naar het verre Vremde. De bruid en de bruidegom hadden ervoor gekozen om de huwelijksviering te houden op de plaats van het feest zelf, zodat alle genodigden dit moment konden meemaken. De rent-a-priest-priester had er echt een heel persoonlijke viering van gemaakt. De ontroerde bruid pinkte een paar traantjes weg bij de persoonlijke verhalen en kreeg het bij het uitwisselen van de huwelijksbeloften even niet meer gezegd van ontroering. Erg mooi.

Het was prachtig weer, wat toeliet om de eerste twee gangen aan staantafeltjes buiten te serveren. Het concept van het feest was een “walking dinner”, maar ik moet toegeven dat ik toch blij was dat ons groepje een tafel kon vastkrijgen om de rest van de menu zittend te nuttigen. Walking dinners en ik, we zijn nooit grote vrienden geweest.

Na een overvloedig dessertenbuffet werd het tijd om de beentjes los te schudden. Spijtig genoeg begonnen er al veel aanwezigen naar huis te trekken. Mensen met jonge kinderen, he, die kunnen niet meer feesten tot in de late uurtjes, want ze worden ‘s ochtends ongenadig uit hun bed gezet. De dansvloer bleef, op ons groepje na, akelig leeg. Al had dit ook voordelen. De dj heeft elk nummer dat ik aangevraagd heb, gespeeld en we hadden ruimte zat om eens goed uit de bol te gaan.

Uiteraard sloten we het feest af om in het holst van de nacht tegen de slaap vechtend terug naar Leuven te keren.

Babyborrel/barbecue

De regen tikte op het canvas van de tent waaronder volwassen en kinderen een plekje hadden gevonden. De geuren van barbecue vermengden zich met die van regen en gras. De kinderen speelden vrolijk samen. Een klein drama waardoor er traantjes vloeiden, werd snel door de mama of papa gesust. We praatten over verre reizen, verlovingen en emigratieplannen, terwijl de berg vlees en vis (overheerlijke tonijn) nooit kleiner leek te worden.

En voor we het goed en wel beseften, was de dag voorbij en was de geur van barbecue in onze kleren en haren het enige aandenken aan een fijne dag.