vrienden

Oudjaar

Het was een succes. Ons bescheiden feestje onder vrienden. We waren met zes volwassenen en twee kinderen. Met veel liefde werden de verschillende gangen bereid. Al gebied de eerlijkheid me te zeggen dat mijn vriend en ik er ons dit jaar een beetje gemakkelijk vanaf gemaakt hadden met een kant en klare wildschotel van de traiteur. Hey, we waren de gastheer en gastvrouw, dan kan je je dat permitteren. Het wild was trouwens fabuleus en het is wel zo gemakkelijk als je jouw schotel gewoon in de oven kan schuiven.

De twee jongedames van twee en vier gedroegen zich als engeltjes en de oudste bleef zelfs mee op tot het nieuwe jaar aanbrak. We keken samen naar het vuurwerk boven Leuven en toostten op een geslaagd 2011. Waarna we ons geluk beproefden met een spelletje poker vergezeld van een paar glaasje wodka. (In mijn geval een paar glaasjes te veel, want echt fris heb ik me niet gevoeld, de eerste dag van het jaar achter het gourmetstel bij mijn familie.)

Een laatste keer Japans in 2010

Woensdagmiddag hadden we een lunchdate in Brussel met een medestudent uit de Japanse les die in september op vakantie geweest is in Japan. Ideaal dus om wat tips te krijgen voor onze eigen reis die opeens helemaal niet meer zo veraf is en ons reisschema staat nog niet eens vast (paniek!). Het was de bedoeling om shabushabu te eten in restaurant Kabuki, maar helaas bleek dat je daar op voorhand voor moest reserveren. Doodjammer, want deze vorm van de Japanse keuken had ik nog niet geproefd. Het werd dan maar een gewone Bentolunch, die minder goed smaakte dan de vorige keren dat we er waren.

Na de lunch gingen mijn vriend en kameraad K terug aan het werk en liep ik nog even over de Brusselse kerstmarkt op zoek naar enkele last minute cadeaus. Ik zag veel rommel en prulletjes die ik zelf nooit zou willen krijgen, dus hield ik het bij chocolade en chocoladejenever. Iets lekkers, dat krijgt iedereen graag.

De eerste dag van de kerstvakantie

Was er meteen eentje om in te kaderen. ‘s Middags kwamen vrienden K en L uit het verre Baton Rouge op bezoek. Ze hadden de drie oudste kinderen ergens op een kerstshow achtergelaten en hadden enkel hun jongste spruit naar Leuven meegenomen. Het was voor mij de eerste kennismaking met kleine N, die in Amerika geboren is. Ondertussen is N al een flinke peuter van tien maanden en een echte lachebek. Spijtig dat mijn vriend er niet bij kon zijn. Dit jaar had hij helaas geen verlof tussen kerst en nieuwjaar. Hij zal tot de volgende kerstvakantie moeten wachten voor zijn eerste kennismaking met N. Vriend K was er niet helemaal met zijn hoofd bij, want hij was helemaal vergeten dat we in 2009 enkele dagen bij hen in Baton Rouge gelogeerd hadden. Ben ik toch niet de enige bij wie het geheugen het soms laat afweten. 😉

‘s Avonds hadden we afgesproken met kameraad H, die voor de kerstvakantie uit Chicago overgevlogen was. Ja, de dag stond helemaal in het teken van de terugkeer van onze Amerikaantjes. H is net zoals wij een gigantische sushiliefhebber. Dus trokken we naar de Sakura, ons nieuwe favoriete sushi-restaurant in Leuven. We waren net aan onze miso-soep begonnen toen opeens vriendin U binnenkwam, vergezeld door een ons onbekende donkerharige jongeling. We schoven een tafeltje bij en maakten het gezellig met z’n vijven. En zo werd het een beetje een generale repetitie voor oudjaar, want die avond zijn vriend H en vriendin U bij ons te gast samen met nog een ander koppel en hun twee dochtertjes.

De avond sloten we af met een cocktail in D’Entreprise. En zo komt het einde van 2010 steeds dichterbij.

De Czardasvorstin

Tweede kerstdag sliepen we lekker lang uit, in de hoop eindelijk eens af te geraken van die vervelende verkoudheid die ons nu al enkele weken teistert. De rest van de dag kabbelde rustig verder met een plezierige uitschieter in de avond. We trotseerden de gladde wegen richting Tongeren voor de voorstelling van de Czardasvorstin, een prettige operette over prinsen en meisjes van chantant, waarin uiteindelijk (uiteraard) alles goed komt. Vrienden T & T speelden mee in het orkest en hadden ons overgehaald om de voorstelling bij te wonen. We hebben het ons niet beklaagd. Het is altijd een plezier om amateurs (en professionals ook, natuurlijk) aan het werk te zien die vol enthousiasme het beste van zichzelf geven. Dat de Tongerse amateurs bijzonder getalenteerd waren, was daarbij mooi meegenomen. Een leuke avond met aanstekelijke liedjes.

Duizend kleine eng’len zingen, mint elkaar
Diep in ‘t hart hoor ik ‘t opdringen, mint elkaar
Kom mijn liev’ling, sla uw armen om mij heen, ja
Heel de wereld moet het weten, wij zijn één.

Feestweek

Deze week wordt een prima opwarmer voor de komende feestdagen. Deze middag had ik de eer Thais te lunchen met de onvolprezen Jeronimo en vanavond was het kerstfeestje in de Spaanse les met véél te veel hapjes en net genoeg cava. Volgen nog: een kerstfeestje in de Japanse en in de Russische les. Een nieuwe directeur, een nieuwe wind door het CLT. Al is het duidelijk dat de ene leerkracht al iets enthousiaster reageert op deze nieuwe traditie dan de andere. Dinsdag heb ik een kerstlunch met mijn team. Na al dat harde werk van de laatste twee maanden hebben mijn medewerkers dat dubbel en dik verdiend. Woensdag wordt er geluncht met Peter en Joke en over vrijdag moeten mijn vriend en ik nog eens nadenken. Een avondje recuperatie kan ik tegen dan misschien wel gebruiken. 😉

IRC-kerstfeestje

Ok, de meeste mensen weten niet eens meer wat IRC is, maar dat weerhield ons er niet van er zaterdag een gezellig kerstfeestje te maken in de Tr3s. Het werd wel een beetje een afvalrace. We startten met 21 deelnemers, maar onze vriendin uit Italië landde de dag zelf pas in Zaventem en zag het na de vliegtuigreis met haar zoontje niet meer zitten om vanuit Antwerpen naar Leuven te komen. Squashpartner N zei af wegens onverwachte familiale verplichtingen. En een half uurtje voor het eten van start zou gaan, haakte de zus van onze vriendin uit Italië af door vermoeidheid en besneeuwde wegen.

Maar de achttien mensen die zich niet door de sneeuw lieten weerhouden, genoten van het eten en het gezelschap. Alhoewel, niet alle achttien, want het was duidelijk dat kameraad T niet in zijn goeie doen was.  Hij sprak de hele avond geen woord en zat maar een beetje voor zich uit te staren. Niet echt opwekkend gezelschap om naast te zitten. Dus ruilde ik tijdens het dessert van plaats en zette ik me naast T om met hem te praten.

T gaat duidelijk door een moeilijke periode. Hij vindt zichzelf een mislukking, vindt geen vriendin en ziet het allemaal niet meer zitten. En hoe hard ik ook op hem probeer in te praten (en hoe goed ik ook weet dat rationele argumenten in dit geval totaal niets uitmaken), het lukt me niet zijn zelfbeeld te veranderen. We hebben het hier dus over één van de briljantste mensen die ik ken, grootste onderscheiding, doctoraat, dat soort briljant. Maar dat stelt allemaal niks voor. Zijn doctoraat trok op niks, zijn publicaties zijn niks waard, hij kan niks en geen vrouw gunt hem een blik waardig. Jongens toch, om de haren uit je hoofd te trekken. Nu heb ik ook wel eens dat soort dagen, iedereen heeft dat wel eens, neem ik aan. Dagen waarop je je de grootste mislukkeling van de wereld voelt en denkt dat je nooit iets zal bereiken in het leven. Maar het laatste jaar, sinds hij een belangrijke beurs is misgelopen, is het altijd van dat.

Enfin, ik heb de strijd gestaakt. Want ik voelde zelf aan dat ik het alleen maar erger aan het maken was, in plaats van beter. Ik denk dat hij een soort hulp nodig heeft die ik hem niet kan bieden. En ik weet niet goed wat ik hier nu verder mee moet doen. Zijn ouders contacteren? Het maar zo laten? Een interventie organiseren? Het is niet gemakkelijk.

Een zondag in Limburg

Het was een gelukkig toeval. Al maanden stond de afspraak met onze vrienden in Sint-Truiden in onze agenda en nét de donderdag vóór dat bezoek beviel mijn beste vriendin uit het middelbaar van haar tweeling in een Sint-Truidens ziekenhuis een paar straten verder. Dus liet ik me na een middag gevuld met gourmet en raclette afzetten bij het ziekenhuis. Mijn vriend kon helaas niet mee op bezoek, want hij moest op tijd vertrekken om zijn vliegtuig naar Beiroet te halen en zal het dus met de fotootjes van de baby’s moeten stellen.

Een tweeling, ik kan het nog altijd niet geloven, zeg. Twee schattige kindjes: een jongetje en een meisje. Heel kleintjes nog, want tweelingen komen altijd een beetje vroeger. De kamer zat vol met trotse grootouders en ouders. Ik kreeg een dubbele portie doopsuiker mee en werd door de ouders van mijn vriendin afgezet aan het station van Sint-Truiden. Waar ik vervolgens nog twintig minuten kon wachten op mijn trein in vertraging. niets nieuws onder de zon. Benieuwd hoe de baby’s de thuiskomst zullen verteren, want in een ziekenhuis is hulp maar een belletje verwijderd, maar thuis moeten de mama en de papa het alleen klaren.

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Oost-Vlaamse gastvrijheid

En dan ben ik er nog niet toe gekomen iets te schrijven over onze gezellige zondagavond in Gent! ‘t Is altijd leuk en lekker (of moet ik zeggen, vré wijs?) bij volksvertegenwoordiger Peter en zijn bevallige vriendein Lynn. Er liep daar trouwens een zingende BV rond in huis (sorry Fleur, dat ik Spring niet kende). We dronken wijn van een andere BV en aten breydelspek, vispannetje en mislukte ijscrème (maar, hey, de milkshake smaakte des te lekkerder!). Het werd even wat heet onder mijn voeten toen de politieke discussies kwamen boven drijven, maar gelukkig was daar Emma, de charmante dochter van Joke en Vincent die alle aandacht naar zich toe trok.

Thanks Peter en Lynn voor de fijne avond!

West-Vlaamse gastvrijheid

Gisteren waren we te gast bij onze lieve vrienden E en C in het verre West-Vlaanderen. Aanleiding voor het bezoekje was de geboorte van hun zoon P in augustus. Omdat we al een andere afspraak hadden, konden we niet aanwezig zijn op de babyborrel en een eerdere afspraak waarbij E en C naar Leuven zouden komen, kon niet doorgaan, omdat ze op het laatste moment verhinderd waren. Dus was het de eerste keer dat we de nieuwe aanwinst van hun gezinnetje in ‘t echt te zien kregen.

Het was een bezoek met gemengde gevoelens. We waren erg blij E en C opnieuw te zien en we worden altijd ontzettend in de watten gelegd als we bij hen zijn. Tegelijkertijd was er ook de bezorgdheid om kleine P. Enkele weken na zijn geboorte bleek dat kleine P niet zag. Nader onderzoek wees uit dat zijn oogzenuw niet goed ontwikkeld was. Of de ontwikkeling van de oogzenuw enkel trager verloopt en alles nog goed zal komen, is nu nog niet duidelijk. Binnenkort hebben ze een afspraak met een specialist en we hopen van harte dat er dan goed nieuws zal komen.

Spijtig genoeg kunnen we niet anders dan duimen dat het allemaal in orde zal komen en een luisterend oor bieden als ze daar behoefte aan hebben. We kunnen enkel hopen op een goede afloop.