vrienden

Barbecue

Gisterenavond waren we bij vrienden uitgenodigd voor een barbecue. Eindelijk eens een mooie zonnige zaterdag, ideaal barbecueweer dus. Ware het niet dat de barbecue nog ergens in een opslagplaats stond, al waren de gastheer en gastvrouw daar helemaal niet zeker van, want het kon ook zijn dat ze hem hadden weggegeven.

Enfin, geen barbecue dus, maar wel een erg lekkere maaltijd met pasta, kerstomaatjes en verse vis. De vier kinderen (twee meisjes van de gastheer en de gastvrouw en twee jongens van het andere koppel dat uitgenodigd was) kocht ik om met boekjes en de avond werd afgesloten onder de sterrenhemel in een gezellig stadstuintje met plastieken gras en een glas Russisch wodka.

Meer moet dat niet zijn.

Feestje – the day after

De keuken is een puinhoop, de vloer plakt van de gemorste drank en ik denk dat we wat betreft het aantal alcoholische dranken geëindigd zijn met meer dan we begonnen zijn (dat geldt niet voor frisdranken, want cola was by far het populairste drankje van de avond). Het was met andere woorden een geweldig feestje. Ik denk dat er in totaal bijna vijftig man is langsgekomen, wat zorgde voor enkele piekmomenten aan de cocktailbar. 😉 Ik heb geshaket alsof mijn leven ervan afhing. Het nadeel van zoveel volk is dat je er niet toe komt diepgaande gesprekken te voeren en dat de mensen die wat langer blijven plakken, meer aandacht krijgen dan mensen die vroeger doorgaan, omdat de babysit nu eenmaal niet zo lang kan blijven. Spijtig, maar weinig aan te doen.

Nieuwtjes van de avond: één koppel trekt voor 9 maanden naar Kopenhagen (we hebben al beloofd om op bezoek te gaan), iemand gaat trouwen in Japan (jay, een Japans trouwfeest!) en er komen wat baby’s aan, maar dé verrassing van de avond was toch wel het onverwachte bezoek van kameraad K uit Baton Rouge. Hij was een paar dagen in België om hier te solliciteren voor een nieuwe job. Een echte verrassing, want ik dacht dat ze ginder helemaal hun draai gevonden hadden.Binnenkort zullen we dus niet meer door de Atlantische oceaan van elkaar gescheiden zijn.

Twee keer feest

Deze voormiddag waren we te gast op een verjaardagsontbijt. Een heel tof concept. Met z’n allen in de tuin (gelukkig bleef het droog) genieten van het ongelooflijk uitgebreide ontbijtbuffet dat de jarige gastvrouw samen met wat helpende handen in mekaar had gebokst: fruitsla, smoothies, zachtgekookte eitjes, koffiekoeken, kaas, confituur, chocopasta, broodjes, zelfgebakken taart, kersen in chocolade gedoopt (zalig, ga ik zeker zelf ook eens maken) en nog veel meer. Een fijn alternatief voor een avondlijk feestje en dus perfect combineerbaar met het feestje dat mijn vriend en ik vandaag zelf geven. Nog een paar uurtjes voorbereiden en het is zover. Ik kijk er al naar uit!

Zaadjes

Een jaar of wat geleden kregen we een cadeautje van vrienden. Een minimoestuintje bestaande uit vier vierkante potten met bijhorende aarde en zaadjes om in die aarde te planten. De potten passen mooi op een onderlegger, waardoor er geen lekkage kan ontstaan. Ideaal om kruiden te kweken op balkons of in appartementen.

Enfin ja, het cadeau werd dankbaar aanvaard en het goeie voornemen om snel de zaadjes te planten werd gemaakt. Maar hoe gaat dat? De daad van het zaadjes planten bleef maar uitgesteld worden. Totdat we beseften dat de vrienden waarvan we het cadeau kregen aanwezig zullen zijn op ons feestje komende zaterdag.

In aller ijl werden de zaadjes geplant. Al is de kans dat er komende zaterdag iets groen de kop zal opsteken uit de zwarte aarde bijzonder klein, we kunnen maar hopen op een plotse groeispurt.

Baby’s, baby’s

Zaterdagavond waren we te gast bij vrienden die onlangs een tweede zoontje gekregen hebben. Het kind had dezelfde naam als mijn broer. En aangezien ik lang, lang geleden verantwoordelijk was voor de keuze van de naam van mijn broertje, kon ik hen alleen maar feliciteren met hun goede smaak. 😉

Grappig hoe verschillend kinderen van dezelfde ouders kunnen zijn. De eerste jongen was een echte huilbaby, terwijl de tweede een modelbaby is: goed eten, braaf slapen en altijd goed gezind. Nu konden onze vrienden smakelijk lachen met de wallen op de foto’s van na de geboorte van de eerste, maar ik herinner me dat bezoek aan hun eerste kindje nog goed: we moesten onze stem de ganse tijd verheffen om het gekrijs te overstemmen. Dan zit je er als ouder toch even door, kan ik me voorstellen.

Ondertussen is hun eerstgeborene uitgegroeid tot een flinke kerel vol energie wiens mond geen moment stil stond tijdens ons bezoek. Het klikte meteen tussen ons en hij heeft mij een hele uiteenzetting gedaan over maaidorsers. En ik mocht zelfs met zijn autootjes en zijn pop spelen! Een hele eer, want zo goed kent het jongetje ons eigenlijk niet.

En nu zijn we alweer op weg naar een babyborrel. De opvolging is verzekerd.

Waterpijpdate

Zo stond het in mijn agenda genoteerd. Ik heb van mijn leven nog nooit een sigaret aangeraakt. De geur alleen al stoot me af, maar kameraad E wist ons te overtuigen dat een waterpijp iets helemaal anders was. Het zou naar appeltjes smaken en helemaal niet zo ongezond zijn als een sigaret. Van dat laatste ben ik niet echt overtuigd, maar mijn vriend wilde het graag een keertje proberen. Dus maakten we een afspraak om de in Egypte gekochte waterpijp van kameraad E aan een test te onderwerpen.

We aten eerst samen mosselen op een terras in Heverlee, gelukkig zonder dat de donkere wolken boven ons hun natte lading losten. Na het avondmaal zakten we af naar het studiootje van E en na wat gepruts om de kooltjes te laten branden, lukt het hem om de waterpijp aan de praat te krijgen. Als backup hadden mijn vriend en ik een flesje schuimwijn en een fles wodka met karamelsmaak meegenomen. Een beetje anticiperend op het feit dat we het waarschijnlijk niet zo lekker zouden vinden.

En tja, wat kan ik zeggen. De geur is inderdaad fruitiger en niet zo afstotend als sigarettenrook en het kruipt niet zo erg in je haar en kleren, maar het smaakt vies en verbrand. Al beweerde kameraad E dat zo’n waterpijp in Egypte veel beter smaakt. Na drie trekjes had ik het wel gehad. Niet voor herhaling vatbaar. Wel voor herhaling vatbaar: het gejuich van de OHL supporters dat ons door het open raam bereikte na de overwinning op Anderlecht. Wat een debuut in eerste klasse!

En de wodka en de schuimwijn zorgden ervoor dat het toch een gezellige avond werd waarop we klonken op het leven en de overwinning.

Een driedaagse zonder internet

Dan komt een mens thuis van een gezellige driedaagse in Trier om bikkelhard geconfronteerd te worden met de rauwe werkelijkheid: een extremistische zonderling vermoordt 93, voornamelijk jonge, mensen in Noorwegen en Amy Winehouse stierf op veel te jonge leeftijd, waarschijnlijk aan het gevecht met haar eigen demonen. Bam, welcome back.

Gelukkig was er ook een straaltje goed nieuws: sinds vrijdagnacht zijn mijn vriend en ik de trotse peetouders van een schattig meisje. De bevalling is supervlotjes gegaan en heel binnenkort zullen we haar met eigen ogen gaan bewonderen.

Beleuvenissen (bis)

Vorig jaar slaagden we er niet in om iets van Beleuvenissen mee te pikken omdat we toen de ganse maand juli in het buitenland vertoefden. Dat hebben we dit jaar ruimschoots goedgemaakt. Al was Beleuvenissen eerder een excuus om met vrienden en collega’s af te spreken dan om naar optredens te gaan kijken.

Omdat je bij Guust Bistro blijkbaar ook al een maand op voorhand moet reserveren, belandden we met ons groepje van vijf in de Kansel. Het eten was matig, maar veel werd goedgemaakt door de overheerlijke roze schuimwijn en het geweldige gezelschap. Voordat we er erg in hadden was het al tien uur en konden we nog net de laatste noten van het optreden van Daan meepikken. Hadden we ons voor niets helemaal helemaal tot vooraan de Oude Markt geworsteld.

Op de terugweg kwamen we bekenden van boskabout tegen en vervolgens belandden we op de Grote Markt waar Polle Pap Daan liet zien hoe een publiek te enthousiasmeren. Dat het publiek voor de helft uit bejaarde dames bestond, doet niets af aan het feit dat Paul Michiels nog steeds een performer pur sang is. Knap.

Na het optreden van Paul Michiels moest het alcoholniveau in ons bloed hoognodig weer opgekrikt worden. We vonden na wat zoeken een plekje in de Com.media waar we een waterige mojito dronken en naar de enthousiaste duikverhalen van één van de vrienden van boskabout luisterden. Een tweede slechte mojito zag ik niet zitten en de vermoeidheid van de week begon te wegen. Dus trokken we huiswaarts om op zaterdag met een fris hoofd aan het vervolg van de grote schilderactie te beginnen.

Ontmoetingen in een tunnel

Donderdagavond spoedde ik me een uur of half tien ‘s avonds richting Kessel-Lo om foto’s van zingende bejaarden te trekken (don’t ask). Ik bevond me net net in het midden van de tunnel onder het spoor toen ik een koppel tegen het lijf liep dat lang geleden samen met ons het eerste jaar Japans gevolgd had. Zij haakten af na één jaar, mijn vriend en ik hielden dapper vol.

Ze waren erg nieuwsgierig naar de verhalen van onze Japanreis. Ik was net halverwege mijn beschrijving van het contrast tussen de goed geoliede machine die het Japanse openbaar vervoer is en de NMBS, toen ik opeens kameraad E door de gang zag schrijden. Hij kwam met zijn businesskoffertje rechtstreeks uit Bonn. Dus nam ik afscheid van het koppel en knoopte een gesprek aan met E, want het was alweer een tijd geleden dat ik hem gesproken had. Het enthousiasme waarmee hij over zijn belevenissen in Duitsland vertelde, werkte aanstekelijk. Het deed deugd te horen dat hij zo’n plezier gevonden had in zijn werk, want dat was ooit wel anders.

En zo kwam ik met een grote glimlach aan in het Kesselse café en hief ik ei zo na zelf een vrolijke schlager aan. “Comment ça va. Comme ci, comme ci , comme ci, comme ça.”

Verwend

We werden dit weekend weer goed verwend. Zaterdag waren we te gast bij Lime en haar vriend en ontdekten we zo een stukje Antwerps Centraal Station waar we helemaal geen weet van hadden.

In het gezellige huis van Lime en vriend werden we onthaald op een voortreffelijk driegangenmenu, vergezeld van zo mogelijk nog voortreffelijkere wijnen, die er behoorlijk vlotjes ingingen. De avond vloog voorbij en de glazen bleven vol. Fun was had by all. We namen in opperbeste stemming de laatste trein naar Leuven terug. Met dank aan de NMBS, want we gebruikten de “sorry dat we u zoveel in de kou laten staan”-voucher. Helaas waren de eerste-klasse wagons van het type met bruine stoffe zetels waar vroeger in gerookt werd. Het muffe geurtje maakte dat we toch maar besloten in tweede klas te reizen. Ach ja, toch een ticket uitgespaard.

Zondag rolden we met een lichte kater uit bed en trokken we rond het middaguur richting Kumtich alwaar ons een barbecue wachtte met veel te veel vlees en veel te veel groentjes. De gastheer en gastvrouw hadden onze eetlust lichtelijk overschat, al kan men ons als gasten zeker niet verwijten dat we niet ons best gedaan hebben om alles weg te werken. We speelden met de kindjes van het andere koppel die samen met ons te gast waren (een iphone, het blijft scoren bij de jongere generatie) en bewonderden de bijenkorven van de gastvrouw die bekend staat om haar bijzondere hobby’s. Imker, een nuttige én op de koop toe smakelijke hobby. Bijen zijn supernuttige beestjes die lang niet genoeg lof toegezwaaid krijgen.

Als dessert kregen we een probeersel voorgeschoteld: Baked Alaska. Gebakken ijs op de barbecue, je moet er maar aan denken. Heel erg lekker en kan ook in de oven gemaakt worden, moet ik zeker eens proberen.