vrienden

Een zondag in Limburg

Het was een gelukkig toeval. Al maanden stond de afspraak met onze vrienden in Sint-Truiden in onze agenda en nét de donderdag vóór dat bezoek beviel mijn beste vriendin uit het middelbaar van haar tweeling in een Sint-Truidens ziekenhuis een paar straten verder. Dus liet ik me na een middag gevuld met gourmet en raclette afzetten bij het ziekenhuis. Mijn vriend kon helaas niet mee op bezoek, want hij moest op tijd vertrekken om zijn vliegtuig naar Beiroet te halen en zal het dus met de fotootjes van de baby’s moeten stellen.

Een tweeling, ik kan het nog altijd niet geloven, zeg. Twee schattige kindjes: een jongetje en een meisje. Heel kleintjes nog, want tweelingen komen altijd een beetje vroeger. De kamer zat vol met trotse grootouders en ouders. Ik kreeg een dubbele portie doopsuiker mee en werd door de ouders van mijn vriendin afgezet aan het station van Sint-Truiden. Waar ik vervolgens nog twintig minuten kon wachten op mijn trein in vertraging. niets nieuws onder de zon. Benieuwd hoe de baby’s de thuiskomst zullen verteren, want in een ziekenhuis is hulp maar een belletje verwijderd, maar thuis moeten de mama en de papa het alleen klaren.

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Oost-Vlaamse gastvrijheid

En dan ben ik er nog niet toe gekomen iets te schrijven over onze gezellige zondagavond in Gent! ‘t Is altijd leuk en lekker (of moet ik zeggen, vré wijs?) bij volksvertegenwoordiger Peter en zijn bevallige vriendein Lynn. Er liep daar trouwens een zingende BV rond in huis (sorry Fleur, dat ik Spring niet kende). We dronken wijn van een andere BV en aten breydelspek, vispannetje en mislukte ijscrème (maar, hey, de milkshake smaakte des te lekkerder!). Het werd even wat heet onder mijn voeten toen de politieke discussies kwamen boven drijven, maar gelukkig was daar Emma, de charmante dochter van Joke en Vincent die alle aandacht naar zich toe trok.

Thanks Peter en Lynn voor de fijne avond!

West-Vlaamse gastvrijheid

Gisteren waren we te gast bij onze lieve vrienden E en C in het verre West-Vlaanderen. Aanleiding voor het bezoekje was de geboorte van hun zoon P in augustus. Omdat we al een andere afspraak hadden, konden we niet aanwezig zijn op de babyborrel en een eerdere afspraak waarbij E en C naar Leuven zouden komen, kon niet doorgaan, omdat ze op het laatste moment verhinderd waren. Dus was het de eerste keer dat we de nieuwe aanwinst van hun gezinnetje in ‘t echt te zien kregen.

Het was een bezoek met gemengde gevoelens. We waren erg blij E en C opnieuw te zien en we worden altijd ontzettend in de watten gelegd als we bij hen zijn. Tegelijkertijd was er ook de bezorgdheid om kleine P. Enkele weken na zijn geboorte bleek dat kleine P niet zag. Nader onderzoek wees uit dat zijn oogzenuw niet goed ontwikkeld was. Of de ontwikkeling van de oogzenuw enkel trager verloopt en alles nog goed zal komen, is nu nog niet duidelijk. Binnenkort hebben ze een afspraak met een specialist en we hopen van harte dat er dan goed nieuws zal komen.

Spijtig genoeg kunnen we niet anders dan duimen dat het allemaal in orde zal komen en een luisterend oor bieden als ze daar behoefte aan hebben. We kunnen enkel hopen op een goede afloop.

Magisch Magis

Van gisterenmiddag 12.30u tot 17.00u (I kid you not) genoten mijn vriend en ik van het gezelschap van vrienden T en T én van een heerlijke maaltijd bij Magis in Tongeren. De tijd verstreek verstreek zonder dat we er erg in hadden, want plots ging de zon onder en zaten wij nog steeds aan tafel. Het ene kunstwerkje na het andere werd op tafel getoverd: zalfjes, espuma’s, torentjes, sausjes, risotto, gelei, taboulé, we zagen het allemaal passeren, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Het ene gerechtje van deze culinaire ontdekkingsreis was al meer geslaagd dan het andere, maar het was zeker een dag om te koesteren. Uitschieter waren voor mij de Sint-Jacobsvruchten met allerlei bloemkoolbereidingen, als grote Sint-Jacobsvruchtenfan, kan je daar bij mij niet veel mis mee doen. Aan elkaar gewaagd waren het gerecht met de gerookte wilde dorade en het eigenlijke hoofdgerecht: de fazant. Heerlijk! En de minikomkommer die we te eten kregen, was voor mij een totaal nieuwe ontdekking.

Een impressie:

Wat aten wij?

  • Belgisch witblauw rund – Gillardeau oester / dashi / verse yuzu
  • Sint-Jacobsvrucht – bloemkool / verse herfsttruffel / lardo di collanata
  • Wilde dorade – artisjok / snijbiet /kardoen
  • Fazant – eendenlever / aardpeer / witloof
  • Jonagold – catalaanse room / caramel / muscovadosuiker
  • Doyennepeer – chocoladerisotte / Poire Williams / vanille

Een goed gevulde zaterdag

Het begon allemaal een goed half jaar geleden. Na een weekendje Libin werd op een terrasje het idee geopperd om een lan-party te organiseren op ons appartement. Zodoende zaten een goed half jaar later acht gamers in opperste concentratie achter hun laptops om mekaar zo efficiënt mogelijk af te knallen. Omdat gamen nooit echt mijn ding geweest is (al blijf ik een zwak hebben voor tetris), was het al snel duidelijk dat er een alternatieve activiteit voor niet-gamers zou georganiseerd worden. En dus gingen we met een groepje van acht niet-gamers bowlen en poolen. Na jaren niet meer gebowld te hebben, kostte het wat moeite om de bal de juiste lijn te laten volgen, maar door de deskundige uitleg van kameraad L vond ik op het einde de juiste techniek om er zelfs een paar strikes uit te persen (of misschien was het toch gewoon geluk). Poolen was wat minder lang geleden. Het begon redelijk vlotjes en ik potte behoorlijk wat ballen, maar helaas bleef dat niet duren. De competitie op de damestafel eindigde op een ex-aequo, omdat op het laatste niemand de zwarte bal gepot kreeg (zelfs niet in de verkeerde pocket). Na ettelijke pogingen smeten we dan maar de handdoek in de ring.

We eindigden de avond met negenen rond de bakplaat van de Samourai en al liep er daar het één en ander mis met de bediening, we hadden toch een geweldige avond.

Milaan – deel twee

Zaterdag sliepen we lekker lang uit en namen we de tijd voor een uitgebreid ontbijt in ons hotel. Het ontbijt was dik in orde met broodjes, croissants, geroosterd brood, spek en eieren, geroosterde paprika’s en courgetten, gebakken aardappels, vers wortelsap, vers fruit, yoghurt en een heel assortiment taart en gebak. Het moet trouwens gezegd dat de Italianen in Milaan zóveel vriendelijker zijn dan die in Rome. Een wereld van verschil.

We hadden ons voorgenomen het wat rustiger aan te doen dit weekend. We konden allebei wel een beetje rust gebruiken én de belangrijkste reden van ons bezoek aan Milaan was immers de geboorte van de kleine Matteo. Ja, vriendin F en haar Italiaanse echtgenoot hebben er na hun huwelijk geen gras over laten groeien.

Eén van de bekendste attracties in Milaan, naast de Duomo, is het Cenacolo van Da Vinci. We hadden op voorhand geen kaarten gereserveerd voor het Cenacolo, dus wisten we dat de kans bijna onbestaande was om een glimp van deze beroemde muurschildering op te vangen. Toch brachten we een bezoekje aan het klooster, al was het maar om te kunnen zeggen dat we in de buurt van het Cenacolo geweest zijn. 😉

Daarna bezochten we het Castello Sforzesco met nog originele muurschilderingen van Leonardo. In het bijzonder indrukwekkende Castello zijn verschillende musea ondergebracht. De inkom bedroeg drie euro, dus we dachten, achja, waarom niet. Dat bleek een bijzonder goeie beslissing te zijn, want de volgende uren dwaalden we door vertrekken met prachtige beeldhouwwerken, schilderijen, grafmonumenten, gebruiksvoorwerpen, muziekinstrumenten en natuurlijk, schitterend beschilderde plafonds. We kregen er bijna een stijve nek van.

En zo was het voordat we er erg in hadden, tijd om de trein richting Gallarate te nemen, voor onze afspraak met de kleine Matteo en zijn ouders.

Het werd een gezellige, zij het soms beetje moeizame, avond. De taalbarrière was het grootste probleem. Mijn vriend en ik deden een beetje moeite om Italiaans te spreken, maar ons Italiaans is beperkt. We verstaan het wel goed, maar onze woordenschat is door lange verwaarlozing erg gekrompen. En de gastvrouw (die uiteraard blij was haar moedertaal nog eens te kunnen spreken) schakelde voortdurend over op het Nederlands, waardoor haar echtgenoot natuurlijk het gesprek helemaal niet kon volgen. En Engels was lastig, want dat beheerste de gastheer dan weer niet voldoende. Esperanto, er valt toch iets voor te zeggen.

De zondag deden we niet zoveel meer. We namen een kijkje in het prachtige Teatro alla Scala, het eerste theater met elektrische verlichting in de wereld en bezitter van één van de grootste podia van Italië. Daarna kuierden we via de Galleria Vittorio Emanuele II opnieuw naar de Duomo om de ondergrondse overblijfselen van oude graven en eerdere kerken te bekijken. We waren er helemaal alleen. Doodjammer, want de opgravingen waren erg de moeite.

Een koffiegeurtje

Gisteren had ik drie ex-studiegenootjes over de vloer. Eentje daarvan is ondertussen prof, de tweede werkt als projectleider voor een groot internationaal bedrijf en de derde werkt tegen zijn goesting voor een grote bank (iemand een job voor een uitstekend ingenieur met als specialisatie wiskundige ingenieurstechnieken?). De grootste kindjes waren thuis gebleven bij de grootouders. En zo bestond ons gezelschap uit acht volwassen, twee doodbrave baby’s en één baby in wording. Het was al een tijdje geleden dat we mekaar gezien hadden, dus er werd druk bijgepraat. En ik heb jammer genoeg niet alle gesprekken volledig kunnen volgen. Groot nieuws was natuurlijk de prille zwangerschap, maar ook de wettelijke trouw én de aankoop van een nieuwe woonst van één koppel. En dat allemaal in nog geen drie maanden tijd.

De dag was nochtans met een valse noot begonnen, want mijn favoriete kraam met quiches op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat, bleek er niet meer te staan. En zo belandden mijn vriend en ik in de Delhaize zonder plan B. Gelukkig bestaat er zoiets als mobiel internet en consulteerden we onze wiki met favoriete recepten. Ik gingen voor een lekker en makkelijk recept van La Cucina en als voorgerechtjes kochten we wat makkelijke voorgemaakte hapjes. Over het dessert moest ik niet lang nadenken: chocoladefondue is altijd een topper, zeker bij dames die zwanger zijn of nog borstvoeding geven. 😉

Het bleek het recept voor een bijzonder geslaagde avond. De hapjes verdwenen aan een snel tempo, van de pasta met zalm en spinazie bleef niets meer over en de chocoladefondue was een voltreffer van formaat. En de plannen voor een grote reünie wanneer we tien jaar afgestudeerd zijn, worden steeds concreter.

En oja, wat betreft de titel. We kregen maar liefst vier zakken gemalen koffie van koffiebranderij Maes cadeau en een geur dat die dingen verspreiden, ongelooflijk. Jammer genoeg lust ik geen koffie en hebben wij hier tegenwoordig een nespresso-machine voor mijn vriend en de gasten. Oh well, we zullen er nog wel iemand plezier mee kunnen doen. De Antwerpse handjes en de bloemetjes vielen daarentegen wel in de smaak. 😉

Sikinoya

Het voordeel van de herfstvakantie, is dat er opeens weekavonden vrijkomen om af te spreken met vrienden. Zo hadden we donderdagavond afgesproken met een collega en een gemeenschappelijke vriend. Mijn collega en ik begonnen de avond lekker marginaal met een glas wijn uit een plastieken potje (gelukkig kregen we er een écht glas bij) in het stationscafé van Brussel Centraal. We hadden met onze gemeenschappelijke vriend afgesproken om samen dezelfde trein naar Leuven te nemen. De trein zat overvol (iets met een voorgaande afgeschafte trein), maar we vonden nog een plekje voor drie personen. Door de wijn op onze nuchtere maag, waren mijn collega en ik al in opperbeste stemming en ik zag vanuit mijn ooghoeken sommige medereizigers mee grinniken met ons gesprek.

In Leuven splitsten we even op. Ik en mijn vriend, die ons aan het station opwachtte, gingen te voet naar het nieuwe Japanse restaurant Sikinoya in de Tiensestraat, terwijl onze vrienden hun fiets ophaalden in de gigantisch grote fietsenparking aan het station. Onderweg liepen mijn vriend en ik vriendin F tegen het lijf, die bijzonder weinig overtuiging nodig had om ons te vergezellen voor het diner. Alle excuses zijn goed om niet zelf te moeten koken, nietwaar?

In restaurant Sikinoya (ja, de Japanse keuken is ontzettend populair tegenwoordig, de restaurants schieten in Leuven als paddenstoelen uit de grond) aangekomen, stelden we vriendin F voor aan ons gezelschap en bogen we ons over de menukaart. We kozen allevijf voor de menu Teppanyaki die de ideale mix van sushi en andere gerecht bood om van alles wat te kunnen proberen. De gesprekken vielen geen moment stil en een dik half uur later vervoegde ook K, de vriend van F, ons gezelschap.

Even was ik van mijn stuk gebracht, toen mijn nieuwe iphone, die ik altijd zo goed mogelijk probeer te bewaken, opeens niet meer op de plek lag waar ik hem enkele minuten geleden neergelegd had. Aangezien ik nogal vaak eens dingen verloren leg en ik ook al enkele keren het slachtoffer werd van pickpockets, probeer ik extra voorzichtig te zijn met mijn iphone. Natuurlijk verdacht ik dadelijk mijn tafelgenoten, maar die bleven keihard ontkennen. Iets te overtuigend, want ik begon bijna het personeel dat zonet de tafel had afgeruimd te verdenken. Gelukkig dook toen de iphone op uit de zak van mijn collega, die medeplichtig bleek te zijn aan de ontvreemding. Ik kon er wel mee lachen, maar het was toch niet met volle overtuiging.

Namaste

Dinsdagavond hadden we een afspraak met vrienden T en H. Onze eerste keuze van restaurant, Le chameau s’ en fout, was jammer genoeg volzet. Gelukkig bleek restaurant Namaste een meer dan valabel alternatief.

T en H hadden een hoop nieuwtjes: ze hadden een bod gedaan op een huis en hij had zijn ontslag ingediend op zijn huidige job, zonder een andere job op het oog te hebben. Enerzijds begreep ik perfect waarom hij een punt wilde zetten achter zijn huidige contract, maar ik word al nerveus bij de gedachte alleen een krabbel te moeten zetten onder een verkoopcontract, zonder een vaste job in het vooruitzicht. ‘t Is toch ook niet dat je op een week een nieuwe job gevonden hebt.

En ondertussen blijkt dat ze eind december uit hun huidige huurwoning moeten. En het is nog niet eens zeker dat hun bod overeind zal blijven. Ik zou nogal lopen stressen, denk ik. Maar zij bleven er doodkalm onder, in de overtuiging dat het allemaal wel zou loslopen. En daar kan ik als controlefreak alleen maar respect voor opbrengen.