vrienden

Zarza

Vrijdagavond brachten we door in restaurant Zarza in het gezelschap van vriend K en minister Inge Vervotte. (Wel niet aan dezelfde tafel. ;-)) Het werd een gezellige en relaxte avond met veel stof om bij te praten: onze reis naar Japan en zijn reis naar Egypte.

Dat is iets wat ik toch wel miste in Japan, die bourgondische eetcultuur van ons: de gewoonte om een ganse avond te tafelen met een stuk of vier gangen en aangepaste wijnen en nog een afzakkertje om het geheel af te ronden. In Japan eet je je maaltijd en daarna kras je op. Aperitieven, digestieven, daar doen ze niet zo aan. Vaak wordt het dessert ook gewoon tegelijkertijd met de hoofdmaaltijd gebracht, allemaal samen op één groot dienblad.

Ik vermoed dat zo’n uitgebreide maaltijd in Japan ook wel mogelijk moet zijn en we hebben ook geen echt chique eetgelegenheden bezocht, maar het was wel opvallend dat wij, westerlingen altijd veel langer aan tafel zaten dan de Japanners zelf.

Na de maaltijd dronken we nog iets op ons appartement en toonde ik wat foto’s en filmpjes van onze reis en zo was het twee uur ‘s nachts voor we er goed en wel erg in hadden.

Plezier met de medestudenten van de Spaanse les

De juffrouw Spaans is duidelijk al een beetje aan het uitbollen naar het einde van het jaar. Eerst de voorbereidingen voor gedichtenweek die toch twee weken drie kwartier in beslag genomen hebben, dan het optreden op gedichtendag zelf en de aansluitende drink en dan deze week maandag een etentje met de ganse groep in El Sombrero. Ok, we hadden nog tot acht uur les, maar daarna verkasten we naar het restaurant voor lekker en goedkoop Mexicaans eten. En volgende week staat er nog een Spaans theaterstuk op het programma, tijdens de lesuren. Nu, de juffrouw heeft in het eerste semester aan een hoog tempo doorgewerkt en ik ben altijd wel te vinden voor een sociale activiteit, maar toch, wat zegt de nieuwe directeur daarvan? (Just kidding, uiteraard is voor al deze activiteiten mooi toestemming gevraagd.)

Ik moet toegeven dat ik in het begin van het jaar niet al te veel moeite gedaan heb om de mensen in de Spaanse te leren kennen. Het waren er meer dan dertig en als ze niet stoppen het eerste jaar, komen ze het jaar daarna toch in een andere groep terecht. Maar uiteindelijk zie je die mensen wel elke week en dat is (helaas) vaker dan ik de meeste van mijn vrienden zie. En het moet gezegd, het zijn voor het merendeel echt toffe mensen (de occasionele uitzondering daargelaten). Als je samen in de les zit, beperk je je uiteraard niet tot enkel samen oefeningen maken en mensen die talen studeren, zijn meestal vlot ter taal. En dus werd het een leuke en gezellige avond, die ons toeliet wat Poolse scheldwoorden uit te proberen op onze Poolse medestudent en leidde tot een gesprek over de Leuvense bananenplantencollectie. Ieder mens is een verhaal. En het blijft boeiend om al die verhalen te leren kennen.

Babyborrel-overdaad

Zondag waren mijn vriend en ik uitgenodigd voor een babyborrel in Diksmuide, meteen onze eerste kennismaking met dit charmante West-Vlaamse stadje. Enig nadeel aan charmante West-Vlaamse stadjes: het duurt verdomd lang voordat je daar bent. Twee uur en vijf minuten met de trein, meer bepaald. Al een geluk dat de feestzaal dichtbij het station van Diksmuide lag. En zo waren we ongeveer even lang onderweg dan dat we effectief op het feestje waren, maar hey, het was de moeite waard (zoals blijkt uit onderstaand fotografisch bewijsmateriaal):

En ja, de baby was ook heel lief. 😉

Het restaurant van Jeroen

Gisteren zijn we met een collega en zijn vrouw iets gaan eten in het restaurant van Jeroen, naast tv-persoonlijkheid, ook een niet onaardig kok. Ons tafeltje was al maanden op voorhand gereserveerd, zo gaat dat nu eenmaal met restaurants van beroemdheden. En het is waar, de ingang van het restaurant is een beetje vreemd. Na een jaar squashen aan de Vaart, drong het pas tot mij door dat hetzelfde pand waar ik regelmatig tegen een balletje ging kloppen ook een chic restaurant herbergde. De avond was alvast een voltreffer. Heerlijk eten, fijn gezelschap en op het einde van de avond kwam de man himself even langs bij de tafeltjes. Of hij ook effectief achter het fornuis gestaan heeft, zullen we wel nooit weten, maar het koppel naast ons kon alvast niet wachten om samen met hem op de foto te gaan. 😉

Krokusvakantie

Doordat ik helemaal opgeslorpt werd door de gebeurtenissen van Japan is het er nog niet van gekomen iets over de krokusvakantie te schrijven, die ondertussen alweer een hele week voorbij is. Maar het was leuk, zo’n weekje geen avondcursussen. Zo kwam er tijd vrij voor een etentje met vrienden, een bezoekje aan de oma van mijn vriend, die helaas een beetje op de sukkel is met haar gezondheid, een bezoekje aan vrienden, een squashpartijtje en een vrjidagavond waarbij ik de enige vrouw in het gezelschap van meer dan vijftig mannen was. En óf ik populair was op de receptie achteraf. 😉

Den Haag

Het is altijd een hele excursie, op één dag heen en weer naar Den Haag, maar ik haal altijd enorm veel energie uit een bezoek aan onze vrienden daar. Je hebt van die mensen waarmee het geweldig klikt en zij zijn zo’n stel. Ik kijk ook erg naar hen op: een schitterend leven opgebouwd in Nederland, allebei een mooie carrière, twee lieve kinderen en een derde onderweg. En toch, alles kan beter. Hij voelt zich al een tijdje minder goed in zijn job en nu is de knoop doorgehakt: hun huis in Den Haag wordt verhuurd en ze verkassen naar het Frans sprekende deel van Zwitserland. De plannen zijn nog weinig concreet op dit moment, maar ik twijfel er geen moment aan dat ze ze zullen realiseren. Fantastisch vind ik dat en diep van binnen wil ik ook het lef hebben om te zeggen: foert, ik begin helemaal opnieuw vanaf nul in een ander land. Maar het is gemakkelijker om in je luie zetel te blijven zitten en alles bij het oude te laten. Ik ben een wussie.

Dwaallicht

Van mijn lieve tante kreeg ik als nieuwjaarsgeschenkje de stripversie van “Het Dwaallicht” van Willem Elsschot. Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat het enige wat ik ooit van Elsschot gelezen heb, “Kaas” is, maar ter verschoning, dat vond ik dan ook geweldig goed. Al is me vooral bijgebleven dat ik die sukkel van een Laarmans eens goed door mekaar wilde schudden. “Het Dwaallicht” liet me in dat opzicht met een minder gefrustreerd gevoel achter. De verstripping is trouwens zeer mooi gedaan met sfeervolle sepiakleurige tekeningen die perfect bij de sfeer van de novelle passen.

Dus toen vriendin U voorstelde om samen naar Kulturama te gaan en ik zag dat “Dwaallicht” op het programma stond, was de keuze snel gemaakt. En zo zaten we vrijdag samen in het Wagehuys te genieten van de sublieme vertolking van Warre Borgmans. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog een theatervoorstelling bijwoonde, maar deze voorstelling deed me alvast goesting krijgen in meer.

Na de voorstelling dronken we nog iets in de Improvisio en spraken we over de serieuze zaken des levens.

Een mooie afsluiter van een drukke week.