vrienden

Een kinderrijk weekend

Vorige zaterdag zakten we af naar het Antwerpse voor een bezoekje aan onze vrienden en hun twee schattige dochtertjes (één en drie jaar oud). Er werd in boekjes gekeken tot het bedtijd was, waarna de volwassenen op hun gemak een pizza aten in een restaurantje in de buurt. Met dank aan de oma om op de kleintjes te willen letten. Het was lang geleden dat ik nog eens een restaurantpizza gegeten had, maar de conclusie blijft voor mij dat de lekkerste pizza’s die met spinazie van Dr. Oetker zijn.

Zondag speelden we zelf gastheer en gastvrouw. Twee bevriende koppels en hun kinderen, drie jongens en twee meisjes tussen één en zes jaar, kwamen ‘s middag bij ons lunchen. We hadden ons er een beetje makkelijk vanaf gemaakt: we waren zaterdag pastagerechten gaan kopen bij Dolce e Piccante en taart bij Willems, waar we toen we nog in de Parkstraat woonden regelmatig brood kochten. Voor zes personen en drie grotere kinderen zelf alles vanaf scratch maken, ik had er gewoon geen zin in. En zelf zou ik er nooit in geslaagd zijn om vier verschillende pastagerechten uit mijn hoed te toveren die zo heerlijk waren.

De kinderen amuseerden zich ondertussen kostelijk met alle knuffeldieren uit onze boekenkast te halen en ze namen toe te kennen. Ze werd de  PostgreSQL olifant “Snuffie” gedoopt. Tux mocht zijn naam gelukkig houden. De meisjes vonden ook nog ergens plastic juweeltjes van het nichtje van mijn vriend en toen waren ze helemaal in hun nopjes. De oudste jongen speelde ondertussen braaf spelletje op zijn iPad (waarvoor hij zelf gespaard had).

Uiteraard moest ook mijn nagellakcollectie eraan geloven toen de kleurige flesjes in het vizier van de twee jongedames kwamen. Ze trokken met nageltjes gelakt in alle kleuren van de regenboog naar huis. Best wel een uitdaging om zulke kleine nageltjes te lakken en vervolgens ongeschonden te laten drogen. 😉

Het was ook de eerste keer dat het lukte om een goed contact op te bouwen met voormalig minibaby’tje N, ondertussen al een flinke jongedame. Voordien negeerde ze mij voornamelijk, maar nu kwamen we verrassend goed overeen. Ik mocht zelfs haar nageltjes lakken! Het ijs is gebroken en daar ben ik erg blij om.

Toen we later op de namiddag aan de taart zaten, sprongen mijn broer en zijn vriendin binnen om mijn oude iphone 4 over te nemen (die ondertussen vervangen werd door een iphone 5 van het werk). Gelukkige hadden we meer dan genoeg taart voorzien! Ik verwacht dus binnenkort Facebook updates van hun tripje naar Maleisië!

Normaalgezien zouden we ‘s avonds nog afzakken naar het feestje van Antoon, maar onze pijp was zo ongeveer uit. Een hoop kinderen entertainen zuigt de energie uit je weg. We besloten vroeg onder de wol te kruipen, om uitgerust aan een alweer erg drukke werkweek te beginnen.

Een goed gevulde werkweek

Maandag:

  • Vroeg opgestaan voor een vergaring die om negen uur begon. Door treinproblemen helaas tien minuten te laat. Gelukkig was ik niet de enige die te laat was. Al moet ik zeggen dat hij mij nog niet vaak overkomen is dat ik meer dan drie kwartier te laat kom op een belangrijke afspraak.
  • ‘s Avonds met de bus naar El Peligroso voor onze achtste Bachata les. Het einde van deze lessenreeks komt in zicht. Omdat de vervolgcursus pas in september start, hebben mijn vriend en ik besloten ons opnieuw voor de beginnerscursus in te schrijven. De danspasjes nog wat verder indrillen, zal ons geen kwaad doen.

Dinsdag:

  • De meest memorabele dag van de week wegens overvloedige sneeuwval. Mijn werkdag begon met twintig minuten vertraging door het feit dat de NMBS en moeilijke weersomstandigheden niet echt compatibel zijn. Maar wie ben ik om te klagen? Sommige van mijn collega’s geraakten pas tegen het middaguur op het werk en anderen zijn er zelfs nooit geraakt.
  • ‘s Namiddags kregen we toestemming om vroeger naar huis te gaan, maar toen de berichten mijn bereikten over overvolle perrons in Brussel centraal en opgepakte mensenmassa’s zonder dat er treinen te bespeuren vielen, besloot ik wijselijk nog wat langer door te werken. Tegen zeven uur pakte ik mijn boeltje. Ik was nog maar net onderweg naar het station toen ik een telefoontje kreeg van mijn vriend: de enige trein die aangekondigd werd was er één richting Leuven, verder vielen er bitter weinig treinen te bespeuren. Ik perste er een sprintje uit en probeerde ondertussen niet uit te glijden. Gelukkig zag de conducteur met van de trappen afsprinten en wachtte hij nog even. Just in time. En geen seconde moeten wachten. Ideaal! Deze rampdag op het vlak van openbaar vervoer heb ik zonder al te veel hinder overleefd.
  • Ons babybezoek ‘s avonds zegden we uit veiligheid toch maar af. We zijn een winter zonder winterbanden doorgekomen en hadden niet bepaald zin om ons geluk verder op de proef te stellen.
Woensdag:
  • Waren er nog vertragingen met de trein, maar niets dramatisch.
  • Woonde ik de vernissage van Hieronymus Cock – De renaissance in prent bij en liet ik me overdonderen door de prachtige details van de etsen en gravures. Een absolute aanrader.
  • Haastte ik me vervolgens naar de squashzaal om mijn squashpartner in stijl in te maken.

Donderdag:

  • Had ik twee vergaderingen op hetzelfde moment en moest ik een verscheurende keuze maken. Gelukkig was ik nog op tijd voor het happy hour en kon ik de werkdag afsluiten met een glaasje wijn.
  • ‘s Avonds woonde ik de voorstelling van De Rouille et D’Os bij tijdens het Disability Filmfestival. De grote zaal in het Provinciehuis zat stampvol. Er moesten zelfs wat fans van Matthias Schoenaerts de deur gewezen worden. Opvallend veel vrouwen in de zaal, trouwens. Ik maakte ook voor het eerst kennis met het concept van fluistertolken. Een toffe, inclusieve avond. Een schitterend initiatief, dat Disability Filmfestival.

Vrijdag:

  • Had ik een relatief rustige werkdag, waardoor er tijd overbleef om te snoeien in het archief dat mijn voorganger me naliet. Hopen en hopen papier weggegooid, maar niet zonder eerst de nietjes eruit verwijderd te hebben. Awoert voor nietjes!
  • Gaan we seffens een bezoekje brengen aan onze vrienden die pas verhuisd zijn. Benieuwd naar hun nieuwe woonst!
En zo is het alweer weekend voordat ik er goed en wel erg in had.

Zondag!

Voorbije zondag maakte ik kennis met mijn tweede petekindje! Een coole, flinke kerel van bijna vier kilogram. De ouders waren in de wolken met hun tweede spruit, net zoals de trotse grootouders die gewoon geen genoeg konden krijgen van hun eerste kleinkind. Hij liet zich de aandacht welgevallen en sliep de slaap der onschuldigen. En een goeie smaak heeft hij ook al, want we kregen een reep chocolade van hem mee naar huis in plaats van de klassieke doopsuiker (niet dat ik iets tegen doopsuiker heb, integendeel!).

‘s Avonds kregen we twee nichtjes over de vloer. Het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, dus kozen we gerechten uit die niet al te moeilijk waren:

  • als voorgerecht serveerden we crab cakes, scampi en zalm met geitenkaas van De Walvis, in één woord: heerlijk!
  • voor het hoofdgerecht vielen we terug op ons oude vertrouwde recept gebakken kabeljauw met avocado, gamba’s, room en kaas, dat zoveel lekkerder smaakte met de kabeljauw van De Walvis, echt een wereld van verschil!
  • en als dessert sloten we af met chocoladefondue: you can never go wrong with molten chocolate!

Bij dat alles maakten we twee flessen cava en een flesje witte wijn soldaat. Ja, het was een bijzonder plezante avond. En ik had de geboorte van mijn petekind te vieren, dus die extra fles bubbels, dat mocht wel voor één keertje.

Cultuurverschillen

Vrijdagavond na alweer een veel te lange werkdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om iets te gaan eten met het Roemeense koppel waarmee het zo goed klikte. Onze vrienden hadden wel zin in iets Oosters, dus kwamen we terecht in restaurant Kabuki, spijtig genoeg niet aan de conveyor belt, omdat I niet graag rauwe vis eet. Da’s wel heel jammer, vooral als je weet dat ze dit jaar naar Japan op reis gaan. Hoe je het draait of keert, als je in Japan geen sushi kan eten, dan mis je toch een belangrijke reiservaring.

Het werd een gezellige avond, maar eentje waarop ik toch een paar keer moest slikken. Het politiek correcte denken heeft in Roemenië duidelijk nog geen ingang gevonden, getuige de ronduit racistische uitspraken over de Roma. Ik zal niet ontkennen dat er zich problemen voordoen met dit nomadische volk, maar het is een feit dat deze bevolkingsgroep in Roemenië op verregaande wijze gediscrimineerd wordt en in armoede leeft. Het ongenuanceerde denken over bepaalde bevolkingsgroepen kwam ook naar voren toen het gesprek over de Russen ging. Dat de inwoners van de voormalige Oostbloklanden geen fan zijn van het communisme, de Sovjetunie en de Russische overheersing, dat begrijp ik maar al te goed, maar je kan toch moeilijk voorbij gaan aan het feit dat de Russen zelf ook heel erg geleden hebben tijdens het Sovjetregime. Laten we niet vergeten dat Stalin één van de grootste massamoordenaars aller tijden is. En ja, ik weet dat in de voormalige Oostbloklanden de geschiedenislessen erg gekleurd waren, maar net daarom zou je toch een zekere kritische ingesteldheid verwachten.

Het was voor mij wel wat op de tong bijten en een goeie reality check. Het kan zeker geen kwaad om op tijd en stond met meningen geconfronteerd te worden die radicaal botsen met de mijne. Al hebben we het wel beschaafd gehouden. En een lekker glas warme saké dat helpt om de verschillen te overbruggen.

 

Een uitputtende squashpartij

Mijn squashpartner, ‘t is een geval apart. Sympathieke kerel, daar niet van, maar hij leeft soms wat met zijn hoofd in de wolken. ‘t Is al meermaals voorgevallen dat ik tevergeefs op hem stond te wachten omdat hij onze afspraak vergeten was (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit zich niet meer heeft voorgedaan sinds hij zich een iphone heeft aangeschaft en ik hem de dag zelf sms dat het squash is). Of hij is te laat, omdat hij de weg is kwijtgeraakt door een omleiding of iets aan de hand heeft met zijn fiets/auto/whatever.

Ik ben ondertussen dus wel het een en ander gewoon. In plaats van mij op te jagen, lees ik in het Guidomagazine dat gratis ter beschikking ligt in het squashcenter en wacht ik geduldig tot hij komt opdagen (ok, sommige dagen al iets minder geduldig dan andere, ik geef het toe). Enfin, om jullie maar mee te geven dat ik niet bepaald verbaasd was toen hij vandaag alweer te laat was. Zijn excuus was echter geweldig: hij was vandaag tijdens zijn middagpauze nieuwe sportschoenen gaan kopen. Flashy blauwe dingen met witte strepen. Erg cool. Alleen jammer dat hij met twee rechterschoenen was thuisgekomen. En dan had hij die schoenen nog aangedaan ook en wilde hij proberen zo te squashen. Dat heb ik hem toch maar uit het hoofd gepraat. In plaats van ons in het zweet te squashen, hebben we dan maar iets gedronken. Maar ik heb wel heel hard gelachen. Zo typisch.

Jammer dat ik mijn iphone niet bij had om het koddige gezicht van mijn squashpartner met twee rechterschoenen aan zijn voeten met jullie te delen.

Treinen

Vrijdagavond trokken we richting Hove voor het door een bijna-CO-vergiftiging uitgestelde babybezoek. Onze gastheer en gastvrouw waren erg verbaasd toen we zeiden dat we met de trein gekomen waren. ‘t Was nochtans maar een paar minuten stappen (via een prachtige, nieuw aangelegde, brede fietsweg) van het station van Hove naar hun huis. We namen een rechtstreekse trein vanuit Brussel-centraal en maakten voor het eerst kennis met één van die mooie, moderne Desirotreinen (alleen jammer dat men de tafeltjes weggelaten heeft, een laptop die je kan laten rusten op een tafeltje, is toch net iets handiger dan een laptop op schoot). Een heel aangename rit, zonder stress die ons toeliet allebei een glaasje te drinken en op de terugweg een dutje te toen of een beetje op de laptop te werken. Weinig redenen om niet met de trein te gaan.

En toch verbaast het de meeste mensen dat je ervoor kiest om met de trein te reizen wanneer je over een auto beschikt. Er zal nog een grote inspanning nodig zijn om de mentaliteit van “mijn auto, mijn vrijheid” om te buigen en effectief op een andere invulling van mobiliteit over te schakelen (fiets, openbaar vervoer, auto delen). Al moet ik natuurlijk toegeven dat wij makkelijk praten hebben. We wonen op een paar minuten stappen van één van de best bediende stations van het land. En ja, er zijn ook verplaatsingen die wij met de wagen doen, gewoon omdat je er met het openbaar vervoer dubbel zo lang over doet om ter plekke te geraken. Maar als we de mogelijkheid hebben, dan nemen we de trein.

En ik mag dan al veel klagen over de NMBS, als puntje bij paaltje komt, ben ik al altijd op mijn bestemming geraakt.

Yet another weekend

Voorbij gevlogen. Zaterdag te gast bij vrienden in Limburg (die geheel toevallig in dezelfde straat wonen als onze andere Limburgse vrienden) en hun schattige, zij het over-actieve kroost. De drie kinderen waren alweer flink gegroeid en zo mogelijk nóg mondiger geworden. Dat belooft! Net als op vrijdag, lagen we ook op zaterdag later dan twee uur ‘s nachts in bed. Op zich geen probleem, want op zondag sliepen we lekker lang uit, alleen vrees ik dat het opstaan maandag weer zwaar zal tegenvallen.

Zondag beperkten we ons tot een namiddagje wijn proeven in de business lounge van OHL in het gezelschap van onze Leuvense vrienden.  Heel fijn om nog eens bij te babbelen, want we hadden hen al lang niet meer gezien. En ja, we konden het niet laten om weer een paar flesjes wijn in te slaan. Komt altijd van pas!

Een goed gevulde week

Een geweldig drukke en stresserende werkweek achter de rug waardoor ik mening avondje later dan gepland aan mijn bureau gezeten heb, maar daar wou ik het hier eigenlijk niet over hebben. Want ondanks de drukte op het werk, boden de avonden een fijn tegengewicht aan al de stress. Een overzichtje:

  • maandag: de bachata danslessen beginnen steeds beter te gaan en mijn vriendje vindt het zelfs beter meevallen dan verwacht
  • dinsdag: een geweldig squashpartijtje, lang geleden dat ik nog zo goed gespeeld heb
  • woensdag: heel veel foto’s verwerkt
  • donderdag: naar de 6de Vlaamse Improcup geweest met mijn vriendje en één van onze mede-studenten uit de Spaanse les, bij momenten goed gelachen en na de finale nog iets gaan drinken in de Domus (ongeveer het enige café in de buurt dat nog open was, is donderdag geen uitgangsavond in Leuven?)
  • vrijdagmiddag: een female only twunch waar ik iets bijleerde over personal branding en de 4 C’s
  • vrijdagavond: het jaarlijkse alumni-etentje van mijn studentenvereniging. Een avond waarop de oud-medewerkers straffe verhalen vertellen over de goede oude tijd aan de huidige medewerkers. Het eten in de Wiering viel tegen, maar het gezelschap maakte veel goed (de mama en papa van mijn toekomstige petekindje waren er ook). Het viel me wel op hoe ongelooflijk braaf die studenten van tegenwoordig geworden zijn. Man, dat was in mijn studententijd toch wel anders. Uiteraard hebben we, als anciens, de boel mee afgesloten in (alweer) de Domus (wat is dat met al die cafés die om middernacht al sluiten!). Fijn om zien dat de studentenvereniging waar ik zoveel van mijn tijd in gestopt heb, het nog altijd prima doet.

Antwerpse gastvrijheid

Zaterdag waren we te gast bij Lime en haar vriendje in het wereldse Antwerpen. Wij mogen dan wel grote fan zijn van ons leventje in Leuven, Antwerpen, da’s toch een stad van een heel ander kaliber. Omdat we bij Lime altijd serieus in de watten gelegd worden op culinair gebied, namen we de trein. Milieuvriendelijk, je kan zonder problemen een glaasje drinken én een dutje doen op de terugweg na een paar glaasjes te veel. 😉

Naar goede gewoonte was het eten weer heerlijk. Te starten met Sint-Jacobsnoten (love it), over een heerlijke bouillabaise (waarvan ik helaas geen foto heb) tot aan het knisperende dessert, dat bij mij een pak minder knisperde dan bij mijn tafelgenoten (misschien is de samenstelling van mijn speeksel anders of zo). En kijk, we kregen zelfs een zakje mee naar huis!