Uncategorized

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.

Grommel, grommel

‘k Heb dan maar al mijn afspraken voor dit weekend afgezegd en besloten gewoon ziek te zijn. Een virus, zei de dokter van wacht, maar ik vond dat hij zonder veel onderzoek tot die conclusie kwam. Enfin, ‘t zou beter zijn tegen het begin van de nieuwe werkweek. Wat ben ik toch een geluksvogel!

Liftincidentje

Vorige week was ik voor de tweede keer op een maand tijd getuige van een klein liftincident op mijn werk. Iemand had per ongeluk op het alarm in de lift geduwd en blijkbaar wordt er dan ergens een alarm in werking gesteld en belt een mevrouw terug om te informeren wat het probleem is. Grappig is dat alle aanwezigen in de lift als van de hand Gods geslagen staan op het moment dat de stem van de mevrouw uit de luidspreker klinkt. Raar, want mijn eerste reactie is dadelijk te melden dat er geen probleem is en dat iemand per ongeluk op het alarm gedrukt heeft. Wat ik dus ook tweemaal gedaan heb.

En dan vraag ik mij af: wacht iedereen af tot iemand anders het initiatief neemt om de mevrouw aan de andere kant van de lijn te antwoorden of zijn ze gewoon te verbouwereerd om actie te ondernemen?

Onverwacht bezoek

Het eerste wat we zagen was stront, veel stront. Stront die dadelijk door ons herkend werd als duivenkak. Iemand was zo slim geweest het venster open te laten en waarschijnlijk hadden de beestjes al sinds de dag van de arbeid feest gevierd in het lokaal waar wij Russisch krijgen. Toen dwaalde mijn blik af naar het tvtoestel in de hoek. En ja, daar bevonden zich de schuldigen van de ravage. Twee duiven die ons op hun gemak zaten te bekijken, helemaal klaar voor hun eerste les Russisch. Zo ver is het echter niet gekomen, we hebben de beestjes vriendelijk verzocht andere oorden op te zoeken.

Nu zullen we nooit weten of duiven goed zijn in Russisch.

Gastbijdrage van Lime

Dames en heren, met plezier presenteer ik jullie de allereerste gastbijdrage ooit op yab.be. Mejuffrouw Lime schreef een stukje dat mij een beetje aan het blozen bracht. Bij deze wil ik toch benadrukken ik er heus niet altijd goedgezind en uitgeslapen uitzie. Je moest mij hier nu eens zien zitten na een slechte en te korte nacht. 😉

Van sommige mensen vermoed ik dat hun dagen 30 uur tellen ipv 24. Ze lijken zoveel klaar te kunnen spelen op zo’n korte tijd, dat ze wel ergens extra tijd gevonden moeten hebben. Ikzelf heb die plek waar ze tijd uitdelen nog steeds niet gevonden, ook al ben ik er nu al jaren naarstig naar op zoek. Telkens ik hen vraag of hun dagen inderdaad langer duren dan de mijne, lachen ze en zeggen ze dat ook hun dagen maar 24 uren tellen. Ze liegen. Ze liegen, zeg ik u.

Zo had je mijn begeleidster van mijn thesis. Lange dagen in het labo werken, artikels schrijven, artikels lezen, artikels reviewen. Naar Amerika, ondertussen thesissen lezen en verbeteren. Een man onderhouden, twee zonen en een huis renoveren. En daarbovenop er altijd tiptop in orde uitzien. Ik begreep er niets van, hoe ze dat kon klaarspelen. Meermaals heb ik haar gevraagd hoé ze dat juist deed. Maar ze wist het zelf niet.

Een tijdje geleden heb ik weer zo iemand leren kennen. Y.A.B. Onze eigenste yab. Een blog bijhouden. Nog wat andere sites bijhouden. Elke dag met de trein naar haar werk. Werken. Een vriendje onderhouden. Japans. Russisch. Squashen. Blogmeetings organiseren. Een enorme vriendenkring. En er altijd goed, opgewekt en uitgeslapen uitzien! Wederom vroeg ik ook deze dame waar ze in godsnaam haar tijd vandaan haalde. “Mijn dagen tellen ook maar 24 uur hoor”, lachte ze.
Ik geloofde haar niet. Vroeg met wat ze zich nog zoal bezig hield. En toen daar het volgende uitkwam

“Eigenlijk zit ik ook in mijn laatste jaar rechten.”

toen viel ik van mijn stoel.

Lime gooit het stokje verder naar vollepetrol en naar Kathleen.