GoPro impressie van een geweldig nat weekend!

Geef een kind een GoPro in de hand en er komen vaak verrassend artistieke resultaten uit (ok, toegegeven, daarvoor moest ik wel strenge selectiecriteria hanteren bij het doorploeteren van de 940 gemaakte foto’s).

Yep, ook dit weekend deden we niet veel meer dan in het zwembad en de jacuzzi rondhangen. De veertiende keer op rij al en de vijfde keer in onze favoriete vakantiewoning in Libin. Dit jaar was het aantal inschrijvingen zo hoog (24 volwassenen en 25 kinderen, de jeugd heeft nu definitief het voortouw genomen) dat ik mij genoodzaakt zag om een tweede huisje te huren. Het was beslist een uitdaging om tot een goede kamerverdeling te komen, maar het was het meer dan waard. Mij echt geweldig geamuseerd.

Stokerij De Molenberg

Mijn vriend en ik zijn al sinds de oprichting in 2012 lid van Herita (en dáárvoor van Erfgoed Vlaanderen), maar waar we ten tijde van Erfgoed Vlaanderen regelmatig erfgoedsites bezochten, kwam dat er de laatste jaren niet meer van. Tot ik vanuit mijn ooghoek in mijn mailbox een uitnodiging zag passeren voor een rondleiding in Stokerij De Molenberg. Een bezoek aan een whiskystokerij in een historisch pand, twee vliegen in één klap! Als de weerlicht schreef ik ons in en zag daarbij maar al te graag door de vingers dat deze zaterdag in mei eigenlijk voorzien was om Spaans te studeren. Studeren versus whisky proeven, de keuze is snel gemaakt.

De rondleiding was heel erg boeiend. Vooral omdat de gids veel moeite deed om de ganse historiek van de oude jeneverstokerij en de bijhorende windmolen te vertellen. De windmolen is helaas al lang verdwenen, maar de hoeve waarin de jenever gestookt werd, werd zeer mooi gerestaureerd. Ik zag voor (denkelijk) het eerst in mijn leven een alambiek die gebruikt werd om de jenever te stoken en een oude eest die gebruikt werd om de gekiemde gerst te drogen. Allebei in zeer goede staat.

Daarna vertelde de gids over de nieuwe bestemming van de stokerij: de jeneverstokerij werd een whiskystokerij. Een droom van de nieuwe eigenaar Charles Leclef, die behoort tot de familie die oorspronkelijk de helaas verdwenen windmolen uitbaatte. Voor de whisky wordt hetzelfde moutbeslag gebruik als voor de Gouden Carolus Tripel (brouwerij Het Anker waar dit bier gebrouwen wordt, is eveneens in handen van Charles Leclef). We mochten ook een blik werpen op de prachtige koperen stookketels (pot stills in het Engels), een mooi staaltje van vakmanschap gemaakt in Schotland. Om jullie een idee te geven, één zo’n stookketel kost 300.000 euro en wordt volledig met de hand gemaakt.

Na het destilleerproces rijpt de Gouden Carolus single malt whisky eerst op klassieke Bourbon vaten en daarna op speciale Het Anker vaten (houten vaten speciaal voor deze whisky bewerkt door een tonnenmaker).

Na de rondleiding volgde een proevertje en uiteraard konden we het niet laten een flesje Gouden Carolus Pure Taste mee naar huis te nemen. 😉

Omdat ik lui was en nog steeds met een gigantische fotoachterstand zit, had ik mijn fototoestel niet meegenomen, waar ik ter plekke natuurlijk verschrikkelijk veel spijt van had. Dus jullie zullen het moeten stellen met crappy iphone foto’s:

Eerste kennismaking met Lille

Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.

Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉

Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.

Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.

Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.

Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!

Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.

Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.

Laatste avondmaal In de Wulf

Na ons bezoek aan Hertog Jan en mijn nogal onfortuinlijke zeiltocht de dag nadien hadden we meteen een nieuwe datum vastgelegd voor een volgende culinaire ervaring met onze vrienden. Waar die zou plaatsvinden, hadden we echter nog niet bepaald. Tot ik in de kranten las dat Kobe Desramaults eind 2016 zou stoppen met In de Wulf, wat mij betreft nog altijd het beste restaurant waar ik ooit gegeten heb. De keuze was dus snel gemaakt. Helaas bleek de zaterdag die wij oorspronkelijk geprikt hadden voor onze afspraak helemaal volzet. Gelukkig was er op vrijdag wel nog plek. Wat heen-en-weer-sms-verkeer later, was alles in kannen en kruiken. Een tafeltje voor vier personen en twee slaapkamers om niet in het holst van de nacht vanuit het verre Heuvelland te moeten terug rijden.

Mijn vriend zag het niet zitten om met de auto vanuit Brussel te vertrekken, dus spoorden we eerst terug naar Leuven om van daaruit te vertrekken. Een lange, lange autorit met redelijk wat file later, arriveerden we een klein half uur voor de aanvang van ons diner. Net op het moment dat we met de wagen de parking op draaiden, zagen we opeens twee bekende gezichten. En neen, het waren niet de vrienden waarmee we afgesproken hadden. Het waren de vrienden waarmee we op de vestingen in Ieper waren gaan wandelen! Zij hadden net als wij gedacht: als we nog één keer In de Wulf willen gaan eten, dan is’t nu of nooit. En ‘t grappige is, dat ze in gezelschap waren de ouders van het vriendje dat mee de zoektocht op de vestingen had gedaan. Wat een ongelooflijk toeval en wat een fijne verrassing!

We probeerden een gezamenlijke aperitief met z’n achten te regelen, maar dat bleek te lastig. Het personeel was wel zo vriendelijk om aan te bieden om de afsluitende koffie te serveren in het salon waar we wel met acht personen samen konden zitten. Ideaal!

En toen begon de maaltijd waarbij we van de ene naar de andere smaaksensatie geleid werden. Ok, ik kan natuurlijk niet vergelijken met The Jane of zo, maar voor mij blijft In de Wulf het beste restaurant van België. Echt subliem. En fijn dat we een rondleiding in de keuken kregen, waar de geuren van het eten dat er gerookt werd ons al op voorhand deden watertanden.

Wat wij aten:

Duif, rabarber
Koolzaad, ricotta, komkommer
Makreel, kerrieplant
Wulken, brandnetel
Hondshaai, Belgische Oscietra kaviaar
Hoppescheuten van Reningelsst, mossel miso
Le Monde des Mille Couleurs
Kreeft uit Oosterschelde
Zurkelstoemp
Griet
Ravioli, varken, daslook
Lam, zuring, den
Karnemelk, rode biet, blauwe bosbes
Duindoornbes, wortel, anijs
Chocolade bier

Wat wij dronken (want zo’n menu, daar moet je wel de aangepaste wijnen bij drinken):

Etienne Thiebaud – Chardonnay de Messagelin 2012
Jean-Marc Dreyer – Riesling Maceration 2014
Alexandre Bain – Terre D’Obus 2014
Jean Yves Perron – Cotillon des Dames 2013
Babass & Dervieux – Joseph, Anne, Françoise 2012
Jean Louis Dutraive – Clos de La Grand Cour 2014
Mendall – Finca Caibelles 2012
Raphael Bartucci – Bugey-Cerdon 2014
De Ranke – Noir de Dottignies

Super dat er een paar ‘oranje’ wijnen tussen zaten. Deze ongefilterde witte wijnen waarbij de schil van de druif verwerkt wordt, heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen bij het Land aan de Overkant. Een kennismaking die naar meer smaakte. Oja, de wijnen werden dit keer niet bijgeschonken, dus zo zat als de vorige keer waren we beslist niet. 😉

Het personeel hield woord en we sloten de avond met z’n achten af in het salon met heerlijke thee en nog enkele versnaperingen om de laatste gaatjes te vullen.

Doodzonde dat dit geweldige restaurant eind dit jaar de deuren sluit.

Zonnig Kruibeke

Zondag 10 april bleek een fantastisch mooie zonovergoten dag te zijn, zo eentje van het soort dat we dit jaar nog niet al te veel gezien hebben. Ons bezoekje aan Isaak en zijn mama en papa had niet beter gepland kunnen zijn.

In de namiddag maakten we een fijne wandeling in de buurt en genoten we met een drankje en een portie gemengd van het lentezonnetje op het terras van Den Duiventoren. Isaak ontpopte zich tot charmeur eerste klas en bood mij verschillende zelf geplukte madeliefjes aan. Nog een beetje oefenen en hij wordt net zo’n Don Juan als zijn papa. 😉

Na de wandeling zetten we het aperitieven verder bij onze vrienden thuis en werden we onthaald op huisgemaakte vegetarische lasagne. Tijdens en na het dessert (eveneens huisgemaakte appeltaart) speelden we Brieven uit Whitechapel. Ik kreeg de twijfelachtige eer Jack The Ripper te mogen spelen, maar al snel voelde ik de hete adem van de detectives in mijn nek. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat ik bij de lurven gevat werd voordat ik al de hoertjes op gruwelijke wijze had kunnen vermoorden. Al wil ik graag een rematch, want volgens mij werden mij de spelregels niet helemaal goed uitgelegd. 😛

PS: Naar ‘t schijnt is het Wookiee zoekboek een groot succes!

Train World

Gelukkig was het buikgriepje dat mij twee dagen parten speelde, tegen zaterdagmiddag op de terugweg. Ik voelde mij op de treinrit naar Schaarbeek nog een beetje slapjes, maar al de rest van de symptomen waren verdwenen. Oef, want ik zou het doodzonde gevonden hebben het uitstapje naar Train World dat ik zelf georganiseerd had te moeten missen.

In totaal waren we met twaalf volwassen en tien kinderen. Het jongste kind was 1 jaar, het oudste kind acht. Een mooie opkomst, al zeg ik het zelf. Eén koppel was zelfs rechtstreeks vanuit hun vakantiehuisje in Duitsland gekomen om de uitstap zeker niet te missen.

Aangezien onze vrienden uit alle windstreken kwamen (sommigen met de auto, anderen met de trein), hadden we afgesproken te starten met een gezamenlijk middagmaal bij Brasserie “RN Express”. Heel sfeervolle en kindvriendelijke brasserie met een sympathieke bediening, alleen jammer dat het eten niet aan de verwachtingen voldeed. Omdat we met een grote groep waren, beperkten we ons tot een viertal verschillende gerechten en namen veel van onze vrienden de dagschotel: stoofvlees met frieten. Het stoofvlees was echter taai en vettig. Spijtig, spijtig. Zelf hield ik het wijselijk bij een soepje. Kwestie van niet meteen te overdrijven.

Train World zelf bleek gelukkig wél aan de verwachtingen te voldoen. Wat een fantastisch knap museum! Ik had natuurlijk op voorhand al wat foto’s gezien, maar de realiteit overtreft de foto’s ruimschoots. Magnifiek! Uiteraard zijn de prachtige locomotieven en treinstellen de onbetwiste sterren van het museum, maar er wordt tegelijkertijd heel veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de spoorwegen in België en de techniek die achter alles zit. Ik heb zeer veel bijgeleerd over onze spoorwegen en ik wil zeker nog eens terug gaan om alles meer in detail te bekijken.

Een museum bezoeken met zo’n grote groep betekent natuurlijk onvermijdelijk dat de groep beetje bij beetje uit mekaar valt. Iedereen heeft immers zijn eigen tempo. Samen met de achtjarige T vormde ik de achterhoede. Kleine T is zowat een genie (niet overdreven) en het klikt echt geweldig goed tussen ons. Hij vertelde me dat hij binnenkort hobo ging leren spelen (mijn favoriete instrument!) en legde me heel geduldig het principe van een magneetzweeftrein uit. 😉 We deden alles op het gemak en raakten steeds verder achterop. Op een gegeven moment kreeg ik telefoon van mijn vriend die vooruit gegaan was met zijn zus, schoonbroer en hun dochters met de vraag waar we bleven. De mama van T wilde immers graag naar huis gaan, want de broer van T voelde zich niet zo goed (hopelijk niet geveld door hetzelfde virus als ik).

Gelukkig waren we bijna aan het eind van de tentoonstelling. T en ik verhoogden ons tempo een beetje zodat de hereniging met zijn ouders en broers niet al te lang op zich hoefde te laten wachten. Met een dikke knuffel nam ik afscheid van T.

Na het bezoek aan Train World vertrok een gedeelte van onze groep naar huis. Met de resterende helft gingen we nog iets drinken in dezelfde brasserie als waar onze uitstap gestart was. We bleven achter met een klein groepje van reizigers die met de trein richting Leuven trokken. Opeens was er enige haast bij gemoeid, want we hadden blijkbaar de rechtstreekse trein gemist (ik had geen moeite gedaan om de tijd in het oog te houden) en zouden nu moeten overstappen in Mechelen. Met een klein sprintje slaagden we er nog net in de trein naar Antwerpen Centraal te halen. Hilariteit alom toen de zus en schoonbroer met hun kroost, waarvan we net tien minuten geleden afscheid genomen hadden, op dezelfde trein bleken te zitten. Gezellig!

De overstap in Mechelen verliep probleemloos en in Leuven namen we afscheid van de rest van de groep. Enkel mijn vriend, ikzelf en een goeie kameraad bleven achter. Mijn maag voelde helemaal hersteld aan, dus ik stelde voor om de stad in te trekken om samen iets te gaan eten bij Indisch restaurant Masalatop, maar helaas bleek dat helemaal volzet (zaterdagavond in Leuven zijn traditioneel erg druk). Bij de Wabi Sabi was er wel nog plaats in het gedeelte waar je op de grond kan zitten. Niet bijzonder comfortabel, want het was blijkbaar niet de bedoeling om de schoenen uit te trekken. Aan sushi wilde ik me nog niet wagen, maar de pad thai (waar we tergend lang op moesten wachten, volgens mij hadden ze onze bestelling over het hoofd gezien) was ook heel erg lekker.

Na de maaltijd wandelden we op ons gemak terug naar het station alwaar we afscheid namen van onze vriend.

Een zeer fijne dag!

Communiefoto’s aan zee

Een hele tijd geleden vroeg mijn goede vriendin L me of ik foto’s wilde maken als aandenken van de communie van haar dochtertje. Uiteraard wilde ik dat, graag zelfs! Ik vind het altijd een hele eer als mensen aan mij denken om zeen belangrijk moment in hun leven vast te leggen.

Op zoek naar een geschikte locatie kwam de suggestie van mijn vriendin om naar Blankenberge te trekken. Hun zoon deed mee aan een meerdaags schaaktornooi in Hotel Floreal en de ganse familie zou hem daar zondag gaan inschrijven. Een fotoshoot aan zee, uitstekend idee!

Zo kwam dat het dat mijn vriend en ik op zondag voor dag en dauw en met een lichte kater na het diner bij EssenCiel de trein van 8.19u naar Blankenberge namen. Gelukkig was de treinrit lang genoeg om volledig gerecupereerd te zijn bij aankomst.

Ondanks de weersvoorspellingen zag de hemel rond half elf er nogal grauw en bewolkt uit. Goed voor een dramatische fotoshoot, minder voor vrolijke communiefoto’s. Na gezamenlijk overleg besloten we eerst met het hele gezin te gaan wandelen om alvast wat toffe locaties te spotten. Naarmate de wandeling vorderde, trok de hemel open en konden we langzaam maar zeker het onderscheid tussen de lucht en de zee waarnemen.

Uiteraard gingen we iets drinken op de pier van Blankenberge. Puur jeugdsentiment. Al moet ik zeggen dat de inrichting volledig verschilde van de herinneringen uit mijn kindertijd (als ik diep in mijn geheugen graaf, herinner ik me zelfs Afrikaanse maskers, iemand die weet of deze herinnering op de realiteit gebaseerd is?).

We lunchten ‘s middags vrij vroeg op de dijk bij restaurant Picardie. De lucht was nu echt wel bijna helemaal open getrokken en we wilden optimaal van het goede weer profiteren. Ik kon het niet laten om mosseltjes te bestellen. Clichés zijn soms gewoon heel erg lekker!

Na het middagmaal keerden we terug naar Hotel Floreal om het communicantje in haar feestkledij te steken. We namen afscheid van de zoon en de papa, want het schaaktornooi werd in de namiddag geopend en de eerste schaakpartij stond al om 15u geprogrammeerd.

Tijd om aan de fotoshoot te beginnen! Ons communicantje gedroeg zich zowaar als een volleerd fotomodel. Springen, glimlachen, cool kijken, ongelooflijk professioneel en met een engelengeduld. Zelfs na meer dan twintig keren in de lucht te springen voor de perfecte foto, bleef ze glimlachen. De complimentjes van de bomma’s die ons passeerden waren dan ook niet uit de lucht: “amai, zo’n schoon communicantje!” En blinken dat ze deed. 😉

De moeder stond tegelijkertijd doodsangsten uit, want het fragiele communiekleedje moest de ganse fotoshoot ongehavend doorstaan. Gelukkig ontpopte mijn vriend zich tot de ideale assisent/drager/vasthouder van ons communicantje en had de mama eraan gedacht een handdoek mee te nemen om op te zitten.

Na de fotoshoot van meer dan twee uur (!) keerden we terug naar het hotel, alwaar ons schaker zijn eerste match al gewonnen had. Dat vroeg om een overwinningsdrankje bij een hippe strandbar (Blankenberge is er waarlijk op vooruit gegaan sinds mijn kindertijd). De moeder was alleszins opgelucht dat het communiekleedje weer op de kapstok mocht. 😉

Tijdens de treinrit met de mama naar Leuven (de rest van het gezin bleef logeren in Blankenberge) konden we het niet laten om de eerste resultaten van de fotoshoot te bekijken. Al zeg ik het zelf: blij met het resultaat! (En de mama gelukkig ook!)

Expo ‘Van Salvador tot Dali’ in Liège-Guillemins

Deze zaterdagvoormiddag gingen we met de Spaanse les op een surreëel uitstapje. We kochten een B-dagtrip ticket voor de tentoonstelling ‘Van Salvador tot Dali‘ en spoorden van Leuven naar Luik.

Het station Liège-Guillemins van Calatrava is natuurlijk een surreëel gebouw op zichzelf. Alleen is het dood- en doodjammer dat dit architecturale kunstwerk er nu al zo vuil bij ligt. Van de tentoonstelling zelf had ik niet al te veel verwacht, maar er stond mij een aangename verrassing te wachten. Zeer knappe, goed opgebouwde tentoonstelling met veel meer werk van Dalí dan ik verwacht had. De man was niet alleen goed in zichzelf vermarkten, maar maakte vele iconische werken die net als de werken van Van Gogh en Picasso tot het collectieve bewustzijn horen.

Ik laat de beelden voor zich spreken.

Een dagje Ieper

Ieper is een plek waar ik de laatste jaren wel vaker ben geweest, toch blijft dit fijne stadje met de tragische geschiedenis mij bekoren. Dus toen mijn vriendin me voorstelde om een zoektocht te doen op de vestingen, zei ik meteen ja.

Eigenlijk was de zoektocht plan B, want we zouden deze zondag oorspronkelijk bij onze vrienden en hun twee kindjes in Rumbeke op bezoek gaan. Helaas werd hun dochter geveld door de griep, wat een bezoek niet echt optimaal maakte. Gelukkig zorgde de zus van onze vriendin voor noodopvang voor de zieke dochter, zodat we konden terugvallen op dit fijne plan B.

We startten onze dag in Ieper met een lunch in restaurant Pacific Eiland. De ietwat vreemde mengeling van Engels en Nederlands (Pacific Eiland, hoe verzin je het) daargelaten, genoten we van de uitstekende mixed grill, door onszelf aan tafel gebakken op een hete steen. Ook de chaotische bediening zagen we met plezier door de vingers. Het smaakte ons!

De zoektocht was er eentje op maat van de twee jongsten. Het vijfjarige zoontje van onze vrienden had een vriendje meegenomen. De eerste helft van de zoektocht moesten ze op zoek gaan naar afbeeldingen die in de bomen op de vestingen waren opgehangen, om zo een overeenkomstig stickertje op de kaart van Ieper te kunnen plakken. Eén afbeelding kostte ons het nodige zoekwerk, gelukkig vond ik hem na een goede tien minuten zoeken dan toch, moeilijk waarneembaar door het felle tegenlicht van de zon. Het tweede deel van de zoektocht was een fotozoektocht. De aandacht van de jongens begon toen al wat te verslappen, maar hey, een half opgeloste zoektocht, daar kan ik niet tegen. Dus zocht ik zelf verder tot we alles hadden om tot de eindoplossing te komen (SPOILER: het aantal huizen dat na de eerste Wereldoorlog nog overeind stond in Ieper is twee).

Op de toeristische dienst kregen de jongens in ruil voor hun (en mijn) inspanningen een leuke potlood en wij sloten onze koude, maar zonnige wandeling af met een pannenkoek en een warm drankje.

Dankjewel Ieper voor deze leuke dag!

Düsseldorf – 29 december 2015

Onze derde en laatste dag in Düsseldorf. Alweer een prachtig zonnige dag. Op het vlak van weer hebben we het echt wel getroffen voor onze driedaagse. We genieten op ons gemak van ons laatste ontbijt, pakken de koffers in en lopen dan naar de oever van de Rijn om wat foto’s te maken van deze mooie winterochtend. Het doet deugd om buiten te zijn.

Na (alweer) een kort ritje met de tram brengen we een bezoekje aan Kunst im Tunnel. Kunst im Tunnel is een volledig afgesloten ruimte tussen twee tunnels waar moderne kunst tentoon gesteld wordt. Het klonk veelbelovend, helaas spreekt het tentoongestelde kunstwerk KOMM mij niet zo aan. KOMM is een geluidskunstwerk. Doorheen de donkere langwerpige ruimte zijn verschillende luidsprekers geïnstalleerd, waardoor het geluid zich in de ruimte lijkt te verplaatsen. Het klinkt interessanter dan het is. Jammer.

Na dit ietwat teleurstellende bezoekje wandelen we langs de oevers van de Rijn verder naar de Altstadt, alwaar we een Killepitsch drinken als aperitief voor het middagmaal. Voor onze laatste maaltijd in Düsseldorf willen we graag sushi eten en zo belanden wed bij Maruyasu in de Schadow-Arkaden, een fancy winkelcentrum. Maruyasu is duidelijk een populaire lunchplek: er staat een gigantisch lange rij aan te schuiven. Gelukkig zijn ze daarop voorzien. Het systeem van Maruyasu is simpel: in een grote koeltoog liggen allerlei verschillende stukken sushi (apart ingepakt in plasticofolie, dus milieuvriendelijk kan je dit concept niet noemen). Je wijst gewoon aan welke sushi je wil (of je kiest voor een combinatie, kan ook), de bedienden aan de toog verzamelen alles op een bord. Aan de kassa bestel je je drankje, reken je af, neem je je chopsticks en je zoekt vervolgens ergens een vrije plek. Erg efficiënt.

Na de lunch trekken we verder naar de Japanse wijk, omdat mijn broertje graag melon pan (メロンパン) wilde kopen bij zijn favoriete Japanse bakker. Helaas blijkt die bakker rond een uur of drie (!) al helemaal uitverkocht te zijn, terwijl op de deur nochtans staat dat de zaak open is tot 19u. Da’s toch een goeie reden om nog wat bij te bakken, nietwaar? Enfin ja, beetje een teleurstelling. Dus snuisteren we maar wat rond in de Japanse winkels in de buurt en vergapen we ons aan al de exotische zaken die ze daar verkopen. Al loopt onze zoektocht naar Japanse whisky op een sisser af. Is duidelijk in de mode tegenwoordig.

We doen nog een poging om het EKŌ-Haus te bezoeken. Op hun website stond wel dat ze gesloten waren, maar het was mij op voorhand niet geheel duidelijk of dit ook voor de omringende tuin gold. De communicatie op de website was hierover niet geheel duidelijk. Helaas, de tuin is al even hard gesloten als de rest van de paviljoenen. We ronden ons bezoek aan Düsseldorf met een licht onvoldaan gevoel af, maar speciaal terugkomen voor een bezoek aan het EKŌ-Haus, zie ik ons niet zo snel doen. Düsseldorf is een gezellig stadje, maar je hebt het ook wel snel gezien. Dan zijn er nog veel andere interessante steden te ontdekken in Europa.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap