Een weekendje in Libin

16 volwassenen, 13 kinderen, 2 huizen, 1 zwembad, 1 jacuzzi en 1 trol = recept voor een geslaagd weekend in Libin. Zelfs al waren de weergoden ons dit jaar alweer niet goed gezind (moet zelfs één van de slechtste edities ooit geweest zijn), toch hebben we ons fantastisch goed geamuseerd in het zwembad. Fijn om te zien dat al die kinderen zo goed met elkaar opschieten. Ze zijn nu ook allemaal een beetje ouder en kunnen al veel meer hun plan trekken. Sommigen waren zelfs zo verknocht aan het zwembad dat ze de ganse dag in hun badpak bleven rondlopen.

En oja, natuurlijk werd naar aloude gewoonte het spel weerwolven boven gehaald en overleefde ik het naar even aloude gewoonte de nacht weer niet. Ik was nochtans een brave burger (of misschien ook niet). En ons quizteam werd in de laatste ronde jammerlijk van de eerste plaats gestoten.

Met dank aan de mensen die de quiz in mekaar gestoken hebben en aan de dappere heren die de regen trotseerden om ons van heerlijk barbecuevlees te voorzien (noot aan mezelf: volgend jaar niet vergeten het vlees op voorhand te ontdooien).

Een dagje op stap met een Japanse – vrijdag 20 juni

We hadden deze vrijdag helemaal niet goed voorbereid en het resultaat was dan ook een dag die met haken en ogen aan mekaar hing. Eerste foute beslissing: met M naar Espace Chimay rijden. Een rit van 1 uur en 45 minuten om niet eens de abdij zelf te zien. En het ergste is dat ik dit op voorhand wist, want ik bezocht dit bezoekerscentrum reeds eerder. Enfin ja, ik voelde mij in het algemeen niet zo fabuleus (hoofdpijn, keelpijn), dus dat zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. En het weer zag er ook maar belabberd uit, waardoor we aarzelden om een grote wandeling te maken.

Omdat we pas tegen de middag in Espace Chimay waren, besloten we eerst iets te eten in de Auberge de Poteaupré. Uiteraard ging onze vriendin voor de proevertjes van Chimay (4 glaasjes van 15 cl met de drie verschillende kleuren en de Dorée) vergezeld van de Chimay kazen. Ik maakte echter een foute keuze: ik bestelde tapas, maar kreeg enkel charcuterie (worst en gerookte ham) op mijn bord, terwijl ik quiche en ander lekkers verwacht had. Nu kan ik dat wel eten, maar een hele schotel is me echt van het goede te veel, gelukkig kon ik wat uitwisselen met mijn tafelgenoten en kreeg ik een stukje croque en wat kazen in ruil voor mijn worst.

De tentoonstelling in Espace Chimay vond ik wel goed, maar nog nooit in mijn leven heeft er mij iemand zo tegen haar goesting toegangstickets verkocht. Ok, toegegeven de dame in kwestie stond bij de souvenirwinkel, maar hoeveel moeite kan het zijn om drie tickets te verkopen aan mensen die daar al een tijd staan te draaien? Triestig.

Na de tentoonstelling volgde er uiteraard nog een proevertje. Ik stond met graagte mijn glas Chimay Dorée af aan mijn gezelschap, waardoor ik mij wel genoodzaakt zag zelf achter te stuur te kruipen om naar Chimay te rijden. Ditt maakt dat ik dit jaar al oneindig veel keer meer gereden heb dan vorig jaar. 😉

Bedoeling was om het Château de Chimay te bezoeken, maar blijkbaar kon je slechts op twee tijdstippen per dag een geleid bezoek aan het kasteel brengen. Iets wat wij niet zo hadden begrepen toen we de website bezochten, daar was immers sprake van twee voorstellingen per dag, iets wat mij eerder deed denken aan een filmvoorstelling of zoiets. Heel erg spijtig, want van een vorige bezoek herinnerde ik me dat dit kasteel echt de moeite was. Slecht geplande dag, ik zei het al.

Dus trokken we naar de toeristische dienst om een wandelkaart. De gratis kaarten trokken op niet veel, gelukkig konden we voor vijftig cent een blaadje kopen met een specifieke wandeling op. We hadden beter een andere wandeling gekozen, want het eerste deel van de wandeling liep gewoon door een woonwijk. Gelukkig was het tweede deel landelijker. Echt een gemiste kans om M te laten kennismaken met al het moois dat het zuiden van ons land te bieden had. Zonde, want ik wilde oorspronkelijk de Fondry des Chiens in de Fagne-Famennestreek bezoeken. Ook niet bij de deur, maar wellicht een pak interessanter dan Chimay.

Enfin ja, we sloten de dag af met een avondmaal op het terras van het Grand Café op de Grand’Place van Chimay. Het koelde echter snel af, dus besloten we maar weer huiswaarts te keren, want M moest haar was nog doen om met proper gewassen kleren de volgende dag naar Wenen te vertrekken.

Een dagje op stap met een Japanse – donderdag 19 juni

Omdat wij het ’s avonds meestal nogal druk hebben, hadden we nog niet veel tijd gehad om met onze Japanse vriendin M op te trekken. Al moet ik eerlijk zeggen dat we niet echt de indruk hadden dat ze het erg vond overdag alleen in ons appartement te moeten achterblijven. In tegendeel, ik denk dat ze zelfs genoot van de rust en de ruimte (en al het bier in onze frigo, laten we vooral het bier niet vergeten). En ze maakte zelfs een daguitstapje naar Gent. Al was ze naar mijn mening wel heel erg vroeg terug. (Ben al vaak in Gent geweest en kan me niet voorstellen dat je na een uur of zeven denkt: wel, nu heb ik het hier wel gezien. Maar goed, niet iedereen is zo’n fanatieke reiziger als ik, natuurlijk.)

Ik had niet zo heel veel tijd gehad om een programma uit te werken om haar te entertainen tijdens haar bezoek. Gelukkig hadden we een tijd geleden van vrienden een bon gekregen om te gaan ontbijten in het T-huisje. Dat leek ons wel een fijn begin van deze vrije dag. Het T-huisje bleek wat verder van de toeristische plekken gelegen, wat ons de gelegenheid gaf om ook een ander gedeelte van Leuven aan M te laten zien. Het ontbijt was alvast een schot in de roos. Heel verzorgd, superveel keuze en een dag die begint met een zachtgekookt eitje kan voor mij al niet meer stuk!

Na het ontbijt reden we nog even terug naar Leuven, waar we een eerste steenlegging bijwoonden waarvoor mijn vriend en ik uitgenodigd waren. Meteen goed voor een glas schuimwijn in de voormiddag. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat M er van vond, maar zo vaak zal ze toch nog niet de gelegenheid gehad hebben een authentieke Belgische bouwwerf te bezoeken en aan authentieke Belgische eerste steenlegging mee te maken. 😉

Nadat de eerste steen gelegd was, vertrokken we richting Wezemaal om haar de plek te laten zien waar de Hagelandse wijndruiven groeien. Ooit, lang geleden, toen mijn vriend en ik nog dachten dat we superveel tijd zouden hebben om in de weekends lange wandelingen te maken, kochten we een hoop wandelgidsen die vervolgens onaangeroerd in de kast bleven staan. Nu kwamen deze eindelijk van pas en stippelden we een route uit die twee knooppuntenwandelingen in de gids combineerden.

De zon liet het wat afweten, maar verder geen klagen. De streek was nog even mooi als ik me herinnerde, alleen jammer dat het bezoekerscentrum van de Hagelandse wijn nog niet open was toen wij er langskwamen. Rode draad van de dag: het gebrul van de vele opstijgende en dalende vliegtuigen dat zich mengde met het geluid van de zingende vogels. We spotten ook wildlife: een muis, een konijn en twee parende eekhoorns. Plus we toonden M de beroemde oude wijnmuur die precies toch iets minder oud was dan ik mij herinnerde.

Ons middagmaal (nuja, wat heet middag, ondertussen was het al twee uur gepasseerd) nuttigden we in de Moedermeule, een heel mooi gelegen brasserie vlakbij (surprise) een mooi opgeknapte windmolen. Onverwachte ontmoeting van de dag: mijn zopas gepensioneerde collega die met zijn vriendin en zijn zus ook even kwam verpozen op het mooie terras van de Moedermeule. Hij zag er gebruind en ontspannen uit. Duidelijk aan het genieten van zijn pensioen! M en mijn vriend waagden zich aan de Breugelschotel, een overvloedige vleesspecialiteit van het huis. Ik hield het bij een bescheiden boekweitpannenkoek, want het ontbijt was al erg uitgebreid geweest en we hadden een reservatie om ’s avonds samen te dineren.

De wandeling was heel erg leuk, maar de gesprekken met M verliepen moeizaam. Het was echt zoeken naar raakvlakken om een gesprek over te voeren (buiten het culinaire dan). Ik probeerde haar wat achtergrond te geven bij de geologische ontstaansgeschiedenis van de plek waar we aan het wandelen waren. De glooiende heuvels waar nu de wijnranken op groeiden, waren miljoenen jaren geleden immers zandbanken in de zee, maar al te vaak had ik het gevoel dat dit soort weetjes haar niet echt interesseerden. Of was het toch de taalbarrière?

Toen de wandeling erop zat, was het nog geen etenstijd, dus besloten we M nog even één van de Leuvense kroonjuwelen te tonen: de Parkabdij. Ik probeerde uit te leggen dat deze abdij uniek was voor gans Europa omdat de originele configuratie van de abdij met haar bijgebouwen bewaard gebleven was, maar alweer had ik het gevoel dat mijn uitleg over haar hoofd heen ging. Best wel frustrerend eigenlijk.

Gelukkig was daar de prachtig gerestaureerde abdijmolen alwaar we een plekje aan de toog konden bemachtigen om een biertje (en in mijn geval een cava) te drinken. Het was voor mij de eerste keer dat ik er kwam nadat de restauratie voltooid was en ik was enorm onder de indruk van het resultaat. Echt een magnifieke plek om iets te eten of te drinken mét een opnieuw functionerende watermolen. Geweldig!

We keerden terug naar ons appartement om onze wandelschoenen om te ruilen voor iets deftigere schonen, want we werden om 20u in de Zarza verwacht. Ik had speciaal in dit restaurant gereserveerd omdat ik wist dat hun menu ook met aangepaste bieren geserveerd werd. Het werd een lekkere avond, waarbij M zonder moeite mijn vriend onder tafel dronk. De bieroverschotjes maakte ze met graagte soldaat. Respect!

Bratislava – 31 mei 2014

Deze zaterdagochtend een beetje uitgeslapen, gezellig samen ontbeten en met de kinderen gespeeld.

In de voormiddag trokken we met onze vriend W en zijn schattige dochter O naar het Slavín monument. Dit monument werd door de Sovjets opgericht op de begraafplaats van duizenden soldaten van het Sovjetleger (6.845 om precies te zijn) die sneuvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de bevrijding van Bratislava van de Duitse bezetter in april 1945. Het monument moet zich zowat op de hoogste plek van Bratislava bevinden. Het 11 meter hoge standbeeld van A. Trizuljak boven op een 39 meter hoge piloon is bijgevolg zichtbaar van zowat overal in de stad. Je moet het de Sovjets nageven, ze hadden verstand van het bouwen van bombastische monumenten. Toch is deze plek net zoals de talrijke oorlogskerkhoven in de Westhoek het bezoeken meer dan waard. Want laten we niet vergeten dat zonder de dood van al deze jonge soldaten de oorlog wel eens een heel andere wending had kunnen nemen. Terecht dat deze plek in Bratislava tot Nationaal Cultureel Monument uitgeroepen werd. Het prachtige uitzicht op de stad namen we er graag bij.

Aangezien we ‘s ochtend niet al te vroeg gegeten hadden, waren we nog niet hongerig rond lunchtijd. Onze vrienden stelden voor om iets te gaan eten buiten het stadscentrum, in Modra, vlakbij de wijngaarden. En zo kwamen we terecht in restaurant Elesko, een verrassend moderne constructie op het platteland van Bratislava, omgeven door wijngaarden. Binnen in het restaurant kon je echt ten volle genieten van de moderne architectuur die je het gevoel gaf midden in de velden te zitten. Zeer knap gedaan. In het gebouw was ook een museum met tijdelijke tentoonstellingen, maar dit bezochten we niet.

Het was twee uur gepasseerd toen we ons een plek zochten op het terras. Op aanraden van onze vriendin L proefden we van de lekkerste druivensap ooit. Geperst van de druiven die op dat eigenste moment aan de wijnranken hingen te rijpen. Heerlijk! Zoals het échte Slovaken past, begonnen we de maaltijd met een voorgerecht terwijl boven onze hoofden ouderwetse vliegtuigen kunstjes uithalen (wat verderop was een luchtshow aan de gang). Als voorgerecht nam ik een soep van rundsbouillon met leverdumplings en groenten. Erg lekker. Ook het hoofdgerecht: gegrilde snoekbaard met saffraan wijnsaus, tomaten, venkel, geroosterde knofloof en gegrilde aardappelen was heerlijk. De hoeveelheden waren, naar eveneens Slovaakse gewoonten, zeer genereus. Voor het hoofdgerecht verkasten we naar binnen, het werd ons immers wat te frisjes op het terras. Er stak een kil windje op en de zon liet het jammer genoeg afweten.

‘t Is een beetje beschamend om toe te geven, maar we tafelden tot een uur of zes. (Ja, ik nam nog een dessert, maar sorbet helpt de vertering, of dat hebben ze me toch altijd wijsgemaakt.) Of neen, eigenlijk schaam ik me helemaal niet. Het was gewoon supergezellig. Kleine O op de trampoline en wij fijn babbelend met onze vrienden. Over Bratislava, het leven, de start-up van onze vriend, hun toekomstplannen. Echt ten volle genoten van deze ontspannende momenten samen. Onze vrienden waren dan ook nog eens zo lief ons verschillende flessen wijn cadeau te doen afkomstig van het domein zelf. <3

Rond half acht waren we terug op het appartement van onze vrienden, maar het avondmaal besloten we wijselijk aan ons voorbij te laten gaan. 😉

Nadat de kleinsten in bed lagen gingen we met onze vriend de stad in. We pikten nog net het laatste kwartier mee van een Urban Market in een oude gerestaureerde markthal. De hal stond heel lang leeg, totdat een ondernemende dame besloot zich de toestand van dit verkommerde gebouw aan te trekken, een huurovereenkomst met de stad af te sluiten en er opnieuw een markt in onder te brengen met allerlei kraampjes met zelfgemaakte spullen en natuurlijk eten en drank! Ik dronk er een glaasje schuimwijn, terwijl de heren zich aan een wat zwaardere rode wijn waagden. Onze vriend stelde voor de avond te eindigen in één van de meest populaire cocktailbars van de stad: de Sky Bar beloofde ons een fenomenaal uitzicht over Bratislava te bieden. En jullie weten allemaal dat ik een fan ben van de combinatie cocktails en fenomenale uitzichten. 😉

De bar zat stampvol, maar de geluksgoden waren aan onze kant: er was een plekje vrij voor drie personen aan de bar. We zaten met onze rug naar het fenomenale uitzicht, maar konden wel genieten van de bedrijvigheid van de barmannen achter de toog. De eerste cocktail die ik voorgeschoteld kreeg, was echt fenomenaal lekker. De Pineapple Basil Tini was een heerlijke combinatie van verse ananas, citroen, vodka en basilicum. Staat op mijn lijstje om thuis ook eens uit te proberen. Mijn tweede cocktail, de Shulimango, was ook lekker, maar niet zo overdonderend lekker als de Pineapple Basil Tini.

Terwijl de heren aan de bar bleven zitten om whiskey te drinken, nam ik de trap om een verdieping hoger op het buitenterras wat foto’ s te nemen van het uitzicht. Voor mij was het echt wel te koud om buiten op het terras op de zevende verdieping te gaan zitten, maar een groep dappere heren had duidelijk geen last van kippenvel. Toen ik op het terras verscheen met mijn fototoestel werd ik uitbundig gegroet in het Engels door de heren die zich duidelijk goed vermaakten. Ik groette vrolijk terug en concentreerde me verder op de foto’s. Na de begroeting schakelden de heren over op hun moedertaal (Vlaams!) en begonnen ze onderling te overleggen of ze hun kans moesten wagen om mij te versieren. Inwendig moest ik keihard lachen, maar ik besloot nog even niets te verraden. In het Engels vroegen ze me waar ik vandaan kwam en of ik nog plannen had voor de avond. Dat kon ik natuurlijk niet laten liggen en ik zei fijntjes: “Uit hetzelfde land als jullie.” Rode kaken en gelach alom. Gelukkig waren ze beleefd gebleven. 😉 We praatten nog even over wat ze allemaal al bezocht hadden, maar het aanbod om samen met hen de nachtclubs te verkennen liet ik toch maar liggen. 😉

Glimlachend en een sterk verhaal rijker keerde ik terug naar mijn gezelschap. Na twee cocktails (voor mij) en wat whisky’s (voor de mannen) sloten we de avond af en keerden we terug naar het appartement na deze toch wel erg decadente dag.

Spending a lovely day in Ghent with collegues

Zalig dagje achter de rug met de collega’s van mijn bedrijf. Na een flinke ochtendlijke wandeling van het station van Gent bereikten we iets later dan verwacht zaal Cocteau. In de zaal stonden allerlei volksspelen en puzzels opgesteld. Mijn competitieve ik kon haar hartje ophalen, want we werden in groepjes onderverdeeld die tegen mekaar moesten strijden om de eer. Mijn favoriete onderdeel was uiteraard Pictionary, al bleek de scheidsrechter nogal een voorkeur voor het andere team te hebben. Door ons juist geraden woorden werden meer dan eens genegeerd totdat de tegenpartij ze herhaalde. Dat rook naar omkoperij, ik zeg het jullie! En zo kwam het natuurlijk dat we slechts op de derde plaats eindigden. 😉

Na deze erg leuke voormiddag wachtte ons een waar feestmaal onder de befaamde stadshal van Gent. De eerste keer dat ik dit toch wel controversiële bouwwerk met mijn eigen ogen kon bewonderen. Persoonlijk vond ik de hal best wel geslaagd. Een vooruitstrevende stad moet ook moderne architectuur in haar weefsel integreren. En oja, het eten was werkelijk fabuleus. Het voorgerecht (rauwe zalm, tartaar van tonijn, gegrilde groentjes, carpaccio, tomaat mozarella) was een soort best of van al mijn favoriete voedsel en het hoofdgerecht was al even fantastisch. Ze serveerden trouwens mijn favoriete Australische wijn (als bubbels, in ‘t wit en in ‘t rood) Jacob’s Creek, geweldig! Eigenlijk had ik geen plaats meer voor het dessert, maar wie kan weerstaan aan tiramisu, chocomousse, crème brûlée, fruitsla en ander lekkers?

Na de maaltijd gingen de collega’s druppelsgewijze naar huis, terwijl de die hards nog wat bleven plakken in het zonnetje, genietend van deze bijzondere plek in het hart van Gent. Echt een fantastisch mooie dag én tegelijkertijd een paar collega’s beter leren kennen.

En nu hoop ik over een uurtje voldoende ontnuchterd te zijn om met mijn racket op het squashballetje te kloppen en niet op mijn squashpartner.

Een weekendje Westhoek – Pasen

Terwijl Stille Zaterdag een fantastisch zonnige dag was, hadden we op Paasdag zelf minder geluk. Grijs en grauw weer met de belofte van regen in de lucht. Ideaal weertje om in een museum door te brengen. Dus begaven we ons naar de onlangs heropende IJzertoren. We startten ons bezoekje met een ritje in de lift naar het dakterras. Spijtig dat de slechte weersomstandigheden het zicht erg beperkten. Op een zonnige dag moet het uitzicht bepaald indrukwekkend zijn.

Vervolgens daalden we met de trap verdieping per verdieping langs de verschillende opstellingen. Het idee om een tijdslijn in de trapschacht te maken vond ik erg goed gevonden en gaven ook een gevoel van continuïteit aan de tentoonstelling. Maakten op mij het meeste indruk: de reconstructie van de ondergrondse gangenstelsels die de geallieerden uitgroeven en de vele confronterende foto’s. De geschiedenis van de Vlaamse beweging interesseert me persoonlijk minder, maar het is wel belangrijk dat ook dit aan bod komt in een monument dat toch in zekere zin controversieel was/is.

We waren veel langer in de IJzertoren gebleven dan oorspronkelijk gepland, waardoor het al een uur of twee was toen we op zoek gingen naar een snelle hap. Die vonden we in De Burgerij in Diksmuide. Veel valt er niet te zeggen over mijn slaatje met tomaat en garnalen, misschien had ik toch beter het voorbeeld van mijn vriend gevolgd en een burger genomen.

In de namiddag trok de hemel langzaam open en toen we bij de Dodengang aankwamen, scheen zowaar de zon. De Dodengang is een netwerk van ruim een kilometer Belgische loopgraven en bunkers aan het IJzerfront. Tijdens WOI was dit een van de gevaarlijkste stellingen van het Belgische leger, amper 50 meter verwijderd van een Duitse bunker. Kogels van Duitse sluipschutters zaaiden dood en verderf. Ik vind het belangrijk zulke plaatsen met een bewogen geschiedenis te bezoeken, maar echt bevatten hoe het leven van zo’n frontsoldaat geweest is, neen, dat is volgens mij onmogelijk.

Laatste stop van de dag: Deutscher Soldatenfriedhof Vladslo, waar 25.644 gesneuvelde Duitse soldaten rusten. Het kerkhof is vooral gekend voor de stenen beelden van het treurende ouderpaar, gemaakt door de Berlijnse kunstenares Käthe Kollwitz in herinnering aan haar 17-jarige zoon Peter Kollwitz, die op 23 oktober 1914 in het naburige Esen sneuvelde. Een hartverscheurend mooie plek: groen en vredig. Erg indrukwekkend.

We sloten de dag af met een driegangenmenu in Beau’M op de Grote Markt van Kortrijk. Heerlijke carpaccio, paling in ‘t groen en als kers op de taart: een zalige crème brûlée. Een dag vol contrasten.

Een weekendje Westhoek – Stille Zaterdag

Buiten een kleine onderbreking doordat een Kortrijkse feestvierder in het kot van de nacht heel luid iets riep op straat, goed geslapen. Het ontbijt in Dharma B&B vormde alvast een goeie start van de dag. Ongelooflijk veel keuze aan beleg en verschillende broodjes, noten, een zachtgekookt eitje, vers fruit. We werden nogal in de watten gelegd!

We hadden met onze vrienden en hun zoontje afgesproken om de dag te starten met een bezoek aan Tyne Cot Cemetery. Mooi het adres dat we via Google Maps gevonden hadden (Vijfwegenstraat, Ieper) ingegeven op de gps, maar tot onze grote verbazing leidde de gps ons rechtstreeks het bos in, terwijl ik van een vorig bezoek mij wel enkele bomen kon herinneren, maar beslist geen heel bos. Bizar. Ook bij het ingeven van Tyne Cot Cemetery op mijn iphone leidde de routeplanner ons naar dezelfde locatie. Gelukkig bleek de android gsm van mijn vriend ons uiteindelijk naar de juiste locatie te voeren. Onze vrienden hadden net hetzelfde voorgehad met hun gps. Beetje een valse start van de dag, maar gelukkig konden we er allemaal mee lachen.

Tyne Cot Cemetery is natuurlijk een plaats die uitnodigt tot reflectie over de onzinnigheid van het opofferen van duizenden en duizenden soldaten voor een paar meters land. De geboorte- en sterfdata op de witte grafstenen slagen er altijd weer in mij te beroeren. Zoveel jonge mensen wiens leven te vroeg en in verschrikkelijke omstandigheden eindigde. Onze vijfjarige was ook onder de indruk. We probeerden hem wat duiding op kindermaat te geven, maar dat was niet altijd makkelijk. Want hoe geef je uitleg bij iets wat niet te begrijpen valt? Hij vond het alleszins een akelige plek. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Wij lieten onze auto achter bij Tyne Cot Cemetery en reden de rest van de tocht met z’n vijven samen in één auto. In de auto maakte ik kennis met het Ketnet-programma Rox en de cyborg. Ik denk dat ik de aflevering ondertussen al wel van buiten ken. 😉

Volgende stop: Hill 62. Een beetje een bizar museum dat ik vooral had uitgekozen omwille van de kijkdozen en de (reconstructie van?) de loopgraven. Onze vijfjarige vond het geweldig. Al vermoed ik dat de ontmoeten met de poes uiteindelijk nog het meeste indruk zal nagelaten hebben.

Tijd om te lunchen. Dat deden we met een croque monsieur in brasserie In de Vrede. Uiteraard moest daar een Westvleteren bij gedronken worden. Niet door mij, uiteraard, want ik ben niet zo’n bierliefhebber. Na de lunch maakten we een korte wandeling in de buurt van Abdij Sint-Sixtus om de maaltijd en de Westvleteren te laten zakken. Onze vijfjarige fietste dapper vooruit. Tot hij het beu werd en hij besloot met ons mee te wandelen (de papa kon de fiets voor de rest van de wandeling dragen). De bermen stonden volop in bloei, dus begon hij aan de samenstelling van een boeketje bloemen voor zijn mama. Zo schattig!

Op het einde van de wandeling foetelden we een beetje door een shortcut te nemen recht door een wei. Mijn vriend stond even doodsangsten uit, maar we eindigden gelukkig niet in de cel. 😉

Volgens mijn strak getimede planning moesten we na de maaltijd meteen vertrekken. Maar de heren hadden zin in nog een Westvleteren. Dus keerden we terug naar In de Vrede en at ik nog een ijsje uit een Westvleterenglas.

Volgende halte: koekjesfabriek Jules Destrooper in het charmante Lo-Reninge. Echt een aangename verrassing. Ik had er niet al te veel van verwacht, maar de opstelling was erg leuk gedaan met interactieve schermen, een leuke film en allerlei koekjesapparatuur uit vroeger tijden. En natuurlijk kregen we op het einde van de tour een gigantische hoeveelheid koekjes om te proeven. Zoveel dat we ze zelfs niet allemaal op kregen. Onze vijfjarige was in zijn nopjes. 😉

Voor het avondmaal had ik gereserveerd in ‘t Heuvelhof in Torhout, verkozen tot meest kindvriendelijke brasserie en hun site pakte uit met een mooi vernieuwd terras en grote speeltuin. Voor een brasserie lagen de prijzen nogal aan de hoge kant, maar onze vijfjarige kon zich geweldig goed uitleven op de speeltuin. Dus iedereen tevreden.

Na het eten namen we afscheid van onze vrienden die hun jongste zoon nog moesten gaan ophalen bij familie en dan helemaal terugrijden naar Leuven. Wij reden door naar Moorsele om een bezoekje te brengen aan onze vrienden die momenteel voor de twee keer al een erg moeilijke periode doormaken in hun leven. Het is niet zo makkelijk om hen een hart onder de riem te steken in zulke omstandigheden, maar als we in de buurt zijn proberen we altijd even binnen te springen.

Het werd al bij al best een gezellige avond. We hielpen zelfs de paasverrassing voor de twee oudste kinderen in mekaar steken: een gigantisch buitenspeelhuis. Die paashaas heeft daar zeker een hernia aan over gehouden. 😉 Ik zag de dag nadien op facebook dat het cadeau in de smaak viel.

Een weekendje Westhoek – aankomst op vrijdag

Een tijdje geleden vatten we het plan op om samen met vrienden een weekendje naar de Westhoek te gaan. We kwamen een avond samen in Leuven om de plannen te bespreken en stelden een kindvriendelijk programma op. Ik boekte een B&B in Kortrijk voor ons twee en stelde een planning op voor de zaterdag die we met onze vrienden en hun vijfjarig zoon zouden doorbrengen. Heel even zag het ernaar uit dat mijn broertje en zijn vriendin ons op zondag zouden vervoegen, maar dit ging uiteindelijk niet door.

Om de files zoveel mogelijk voor te zijn, nam ik op Goede Vrijdag een halve dag verlof. Al bleek al snel dat we niet de enige waren die zo geredeneerd hadden, want onderweg naar West-Vlaanderen stonden we aardig wat in de file. Zo kwamen we ongeveer een uur later dan gepland aan bij Dharma B&B, alwaar we supervriendelijk onthaald werden door onze gastvrouw. De kamer bleek gigantisch te zijn en tegen een flesje schuimwijn als welkomstgeschenk zeggen wij natuurlijk ook geen neen. Een veelbelovend begin van het weekend.

Het was onze tweede keer in Kortrijk. De allereerste keer was vele jaren geleden toen mijn vriend en ik uitgenodigd waren op het huwelijksfeest van de zoon van onze toenmalige baas. We waren toen een beetje vroeger ter plaatse en liepen een uur of twee in Kortrijk rond. Ik herinnerde me nog de mooie Grote Markt en keek er al naar uit om de gebouwen te fotograferen. Helaas, bleek er een heel lelijke foor op de Grote Markt te staan. Wat wel veel volk op de been bracht, maar niet echt bevorderlijk was voor het fotograferen van monumenten.

Net voor sluitingstijd namen we ook nog even een kijkje in shoppingcentrum K, om te zien what the fuzz was all about. Maar het leek mij een shoppingcentrum zoals er twaalf in een dozijn zijn. Al hoop ik natuurlijk dat het centrum kan bijdragen aan de opleving van al de winkels en horeca in Kortrijk.

We sloten onze wandeling af met een maaltijd in Vietnamees restaurant Sansai. Lekker eten, slechte bediening. Ik kan door kort over zijn. Na het flesje schuimwijn leeggedronken te hebben, kropen we vroeg in bed, kwestie van goed uitgeslapen te zijn voor zaterdag.

Een warm weekend in Wéris

Maanden geleden boekte de vriendin van mijn broer een gastronomisch weekend voor ons vieren in Le Cor de Chasse. Een weekend lekker eten en drinken in de Ardennen, daar zeggen wij uiteraard geen neen tegen, maar wie had kunnen voorspellen dat net in dit weekend de warmste maartdagen ooit gemeten, zouden vallen. We hadden zelfs nog onze winterjassen bij!

Die lieten we fijn achter in de auto en we zochten een zonnig plekje in Durbuy om een licht middagmaal te verorberen. Ons oog viel op brasserie Fred alwaar we gezeten in de zon toast met beleg uit de streek verorberden. Deugd dat die warme zonnestralen op mijn gezicht deden, fantastisch!

Daarna reden we verder naar Le Cor de Chasse om in te checken en onze valiezen achter te laten. De kamers stelden niet teleur en we werden welkom geheten door de chef-kok himself die al druk bezig was met de voorbereidingen voor het avondmaal. Het zag er allemaal fantastisch uit en we keken al uit naar het diner.

Maar vooraleer ons over te geven aan culinaire geneugten besloten we de omgeving van Wéris te verkennen. We maakten een schitterende wandeling onder een onwerkelijk blauwe lucht en genoten van de heerlijke zon die zich duidelijk van seizoen vergist had.

Na de wandeling, die aangeduid stond als twee uur en een half, waar we uiteindelijk slechts één uur en een half over deden, dronken we nog iets in de charmante tuin van La Maison des Mégalithes de Wéris en aten we een stukje op houtvuur gebakken appeltaart om een klein hongertje te kop in te drukken. Van wandelen wordt een mens hongerig!

Omdat het wat kil begon te worden en we vroeger dan voorzien klaar waren met de wandeling, beslisten we terug te keren naar het hotel en een uurtje gezellig in bad te gaan liggen. Lang geleden dat ik me nog zo ontspannen gevoeld heb.

Helemaal opgedoft waren we klaar voor een avondje lekker eten. En wat we voorschoteld kregen was gewoon nog lekkerder dan het klinkt:

Menu prestige – Jeunes Restaurateurs d’Europe

Saint Jacques – Truite fumée / concombre / radis / neige de soja / billes de Yuzu
Poisson du jour – Echalote / lait battu de la ferme Paquay / pickles de légumes
Langoustine – Joue de veau wallon / émulsion de pommes de terre / marron / truffe / soja vert
Pigeon – Céleri / perles de semoule / pommes fermentées / jambon de chez “Serge Bodson”
Prélude – Topinambours / yaourt / thé vert Matcha
Inspiration du parfum “Elixir des Merveilles” – Chocolat / clémentines / fèves de Tonka / oranges confits

De avond vloog voorbij en we sloten een fantastische dag af met een al even fantastische vrijpartij.

De ochtend nadien stonden we zonder kater op en ontbeten we in een zonovergoten ruimte. Het ontbijt was vrij basic, maar niemand die daar over klaagde, we waren nog in de wolken van het diner van de avond voordien. Omdat er ‘s middags nog een lunch met aangepaste wijnen op het programma stond, beslisten we in de voormiddag ergens met de wagen naartoe te rijden zodat we in de namiddag gewoon in de buurt van Wéris konden blijven voor een wandeling langs de menhirs.

Op goed geluk reden we richting Durbuy, maar daar kwamen we (op een zondagochtend!) in zo’n lange file terecht dat we gewoon rechtsomkeer maakten. We zagen ergens onderweg een richtingaanwijzer naar Hotton en die naam deed bij mij vaag een belletje rinkelen. Even later wist ik het weer, Hotton heeft een paar mooie grotten die opengesteld zijn voor het publiek. Een paar jaar geleden waren we daar geweest toen we met vrienden op weekend in de Ardennen waren. We reden naar de grotten, maar op het bord aan de ingang stond aangegeven dat de volgende rondleiding pas om half één zou zijn. Pech, toch stapten we even uit om de omgeving te bekijken. Bleek dat we ongelooflijk veel geluk hadden, want de groep van 11 uur stond net op punt om te vertrekken en we konden nog aansluiten. Hoera!

Grappig, we kregen onze rondleiding van dezelfde gids als zoveel jaren geleden. Een man die moeilijk te vergeten viel, natuurlijk. Hoe vaak bent u al in een grot rondgeleid door een zwarte man met een (vermoedelijk) Surinaams accent? Zelfs zijn grapjes waren hetzelfde. Vreemd hoe het geheugen werkt, maar toen ik daar terug onder de grond stond, kwamen al die lang vergeten herinneringen weer terug alsof het gisteren gebeurd was.

Na de rondleiding deden we nog een kleine wandeling in de omgeving en toen was het tijd voor de lunch. Enfin ja, het eten was wederom fenomenaal.

Na de lunch maakten we de wandeling langs de menhirs en sloten we, naar goede gewoonte, af op het terras van La Maison des Mégalithes de Wéris.

Honger hadden we nog geen van allen, dus besloten we huiswaarts te rijden en onderweg ergens een kleine snack te gaan eten. We dropten mijn broer en zijn vriendin af ben hen thuis en reden met de glimlach op ons gezicht naar Leuven terug. Een weekend om in te kaderen.

Ok, dit moet de blogpost met de meeste foto’s ooit zijn. Ik hoop dat jullie een klein beetje hebben kunnen meegenieten.

#vermistopvier

Maandag werd ik door de lieve mensen van Walkie Talkie uitgenodigd op de screening van aflevering 4 en 5 van Vermist in Utopolis Mechelen. Dit ter gelegenheid van de start van het vijfde seizoen (neen, niet dít vijfde seizoen) van deze misdaadreeks. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vóór het mailtje van Walkie Talkie nog nooit van Vermist gehoord had (nog steeds geen tv ten huize yab). Maar een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen en zo vaak wordt ik nu ook weer niet uitgenodigd op events.

Dus besloot ik de salsa- en bachatacursus te brossen en plaatste ik een oproep op Facebook op zoek naar iemand om me te vergezellen naar Mechelen. (Mijn vriend is ondertussen zó salsaverslaafd dat hij weigert ook maar één les te missen.) De vrouw van een oud-studiegenoot stelde zich kandidaat. Heel fijn, want dit was de allereerste keer dat ik samen met haar op stap ging. Een ideale kans om mekaar wat beter te leren kennen, zo zonder man en kinderen in de buurt. Haar man offerde zich op om op de vier jongens te passen en zo spoorden we ‘s avonds samen naar Mechelen.

Het scheelde niet veel of ik had de afgesproken trein gemist, want maandagnamiddag moest ik naar een belangrijke conferentie die ons bedrijf organiseerde en de grote baas hield me aan de praat na afloop van de laatste speech. Ik pikte snel een paar wraps mee op de receptie voor onderweg en zette er de pas in om op tijd in Brussel centraal te zijn. Daar aangekomen besefte ik dat ik vergeten was een ticket naar Mechelen te kopen, gelukkig werkten de automaten van de NMBS voor één keertje wel eens. En zo haalde ik, een klein beetje bezweet, de juiste trein.

In Mechelen aangekomen namen we een taxi naar de Utopolis (nergens een bus te vinden die in de buurt stopte) en meldden we ons mooi op tijd aan. We hadden ons enigszins laten misleiden door de uitnodiging die melding maakte van een receptie op voorhand, maar daarmee bleek dus gewoon “ontvangst” bedoeld te zijn en voor de receptie achteraf kregen we twee bonnetje. Had ik daarvoor een fantastische receptie met drank à volonté laten schieten, zeg! Maar niet getreurd, we zochten ons een plekje om wat op ons gemak te babbelen en verkasten daarna naar de zachte zetels van de zaal.

De dubbelaflevering begon erg goed. Spannend verhaal en erg knap in beeld gebracht. Ik was best onder de indruk en zat meteen in het verhaal. Jammer genoeg zakte het niveau in het tweede gedeelte van de dubbelaflevering. Sommige scènes waren zelfs ongewild grappig (ondanks mijn moeilijk gevoel voor humor goed gelachen tijdens de achtervolgingsscène; de wanhopige ontsnappingspoging van de kerel die in de buik geschoten werd, was eveneens hilarisch). Het lag er wat mij betreft nogal dik op wie nu uiteindelijk de dader was. Maar ik moet zeggen dat ik mij bijzonder goed vermaakt heb én dat de afleveringen duidelijk van hoge kwaliteit zijn, geregisseerd door vaklui (o.a. Jan Verheyen). Ideaal voor een fijne en ontspannende avond met een vriendin. Dat glaasje wijn achteraf was de perfecte afsluiter.

Alleen jammer dat we niet tot de gelukkige winnaars behoorden van de dvd’s van seizoen 1 t.e.m. 4. Onze pogingen om origineel uit de hoek te komen, zijn duidelijk voor verbetering vatbaar:

Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend die ons, nadat ik hem in de steek had gelaten voor de bachata- en salsacursus, is komen ophalen in Mechelen.

Voor wie Vermist niet kent, het draait allemaal rond de Cel Vermiste Personen van de federale politie. De cast mag er zeker zijn, met namen als Joke Devynck, Kevin Janssens, Marieke Dilles, Stan Van Samang (de hoofdcast) en gastacteurs als Koen De Bouw, Charlotte Vandermeersch, Guy Van Sande, Johan Heldenbergh, Eva Van Der Gucht,Werner De Smedt, Marc Lauwrys en Tine Embrechts.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap