persoonlijk

Tegenzin

Ik geef eerlijk toe dat ik altijd erg op zie tegen een bijeenkomst van de raad van beheer in ons appartementsgebouw. Meestal wordt zo’n vergadering een klaagfeest over hoe slecht onze bouwheer toch wel niet is en worden al de gebreken (die ik zo langzamerhand al van buiten ken) tot in het oneindige herhaald. Maar hey, als voorzitter heb je bepaalde verantwoordelijkheden die je, hoe graag ook, niet kan ontlopen. Gelukkig viel de bijeenkomst vanavond goed mee. Eén vervelende, meer wel noodzakelijke beslissing moeten nemen die waarschijnlijk onaangename repercussies heeft voor een mede-appartementsbewoner. Iemand die we nogal goed kennen, wat het dubbel vervelend maakt. Maar rationeel gezien was het de juiste beslissing.

Nu goed, ik was blij dat de vergadering erop zat. Deze keer werd het niet overdreven lang gerekt en kwamen we snel tot besluiten. Dingen die je met tegenzin doet, leveren achteraf vaak de grootste voldoening op.

Girl Geek Dinner in Wijgmaal

Veel volk, gisteren in de Remy-toren in Wijgmaal. En iedereen was supervroeg. Ik vermoed dat het genereuze aanbod van een hele hoop Billy vouchers daar voor iets tussen zat. Ik zag de eurotekens in de ogen van sommige mensen blinken. 😉

Ik vond het alvast een geweldig goed idee om deze Girl Geek Dinner in de buurt van Leuven te houden. Het uitzicht vanaf de Remy-toren was, zoals aangekondigd, de moeite. Alleen jammer van de lelijke met beton volgegoten terreinen vlakbij de toren, maar goed, als je de blik een beetje verder wierp, had je daar geen last van. Wijgmaal is ook lekker dichtbij voor ons, Leuvenaars. Daardoor waren wij natuurlijk mooi op tijd om onze voucher in ontvangst te nemen. Laat het ons erop houden dat het een zeer profijtelijke avond was voor mijn vriend en mezelf. Twee bonnen met een aanzienlijk bedrag erop, gratis drank en gratis eten (heel lekker trouwens: je had de keuze uit wok met kip, wok met scampi en pizza). Dit in combinatie met interessante mensen om mee te babbelen. Ik kijk al uit naar de volgende Girl Geek Dinner. 😉

Oja, er werden twee presentaties gegeven die de nadruk legden op de verschillen tussen mannen en vrouwen op het gebied van shoppen. Tja, dat er verschillen zijn, zal iedereen wel weten. Ik vond het allemaal een beetje clichématig voorgesteld, maar clichés zijn nu eenmaal clichés omdat ze een zekere waarheid inhouden. Tip voor de Insites-jongen: maak in het vervolg de tekst op je slides ongeveer tien keer groter, misschien kan ik ze dan lezen. Enne, cijfertjes jagen mij heus geen schrik aan, hoor. Het verhaal van de meisjes van Muse Communication vond ik beter gebracht, vooral de non-verbale communicatie was super. En ik kon de slides lezen. De essentie van de boodschap die ik onthouden heb: mannen zijn competitieve jagers, vrouwen praatgrage verzamelaars. We hebben dus nog verrassend veel eigenschappen gemeen met onze voorouders uit de oertijd. 😉

Prijs voor het leukste verhaal van de avond gaat naar Courtney, die net de dag ervoor verrast werd door haar vriend in Parijs met een mooie verlovingsring. Congratulations! Ik sprak nog met hopen andere mensen, waaronder Saar, Tante Annie, Tantieris, Lama (zoals steeds weer een bron van wijsheid), Kato, Kathleen, Steven, Antoon, Greet, Janne, Inge, Bruno, Peter, Clo, Paul, Filip, Bart, Thomas,  Matthias, vuur, Joke, Vincent, Lucie, Elise en naar goeie gewoonte zal ik er weer een hoop vergeten zijn.

Nadeel aan de voor de rest prachtige locatie: het achtergrondlawaai werd erg versterkt, waardoor ik soms moeite had mijn gesprekspartners te verstaan en er enkele communicatieve misverstanden ontstonden. Of zou het toch aan mijn gehoor liggen dat begint achteruit te gaan?

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.

Een dubbele vrijgezellenavond

Vannacht een poging tot bijslapen gedaan, maar de gevolgen van het weekend laten zich nog steeds voelen. Al een geluk dat we deze week niet te veel gepland hebben, kan ik eindelijk wat knabbelen aan mijn gigantische foto-achterstand.

Goed, het verslagje van de vrijgezellen dus. Het kleine broertje van mijn vriend trouwt binnenkort (veel te snel, vind ik persoonlijk) en aangezien mijn vriend getuige is, was het zijn taak om de vrijgezellen te organiseren. Zelf werd ik vriendelijk uitgenodigd op de vrijgezellen van de toekomstige schoonzus. Al een geluk, want ons appartement was het hoofdkwartier voor de liederlijke uitspattingen van de mannen.

En zo trok ik zaterdagnamiddag richting Bouwel, een boerengat ergens in de Kempen. Niet evident om daar met het openbaar vervoer te geraken, ondervond ik al snel. Anderhalf uur zou ik onderweg zijn naar het station van Bouwel. Van die anderhalf uur zou ik een dik half uur moeten doorbrengen in het station van Lier. Nuja, ik reis altijd met een boek in de bagage, dus heel erg vond ik dat niet. En de zon scheen.

Uiteindelijk deed ik geen anderhalf uur over mijn reis, maar tweeënhalf uur. Hoe dat kwam?  Ik slaagde erin na mijn overstap in Lier de foute trein te nemen, niet de trein richting Turnhout, maar de trein richting Leuven (juist; de richting waarvan ik kwam). Beide treinen kwamen aan op hetzelfde spoor. Die naar Leuven om 16 na het uur, die naar Bouwel om 20 na het uur. Helaas had de trein naar Leuven wat vertraging en omdat ik aan het lezen was, heb ik niet goed opgelet.

Scenario: er komt een trein aan op het spoor dat je verwacht op het uur dat je verwacht. Er wordt niet afgeroepen welke trein het is en op de sporen is ook geen signalisatie die aangeeft over welke trein het gaat. Je stapt op de trein, maar begint achterdochtig te worden op het moment dat je een paar stations ziet voorbijkomen die je je nog herinnert van de heenrit. Je klampt een conducteur aan met de vraag of dit de juiste trein is. Je vermoeden wordt bevestigd: je zit op de trein naar Leuven. Je vloekt eens hard, stapt af in Heist-op-den-Berg. Belt naar het thuisfront om te informeren wat je opties zijn en belt vervolgens naar de zus van je vriend die je normaal in Bouwel zou komen ophalen.

Beetje gevloekt, een trein terug richting Lier genomen en dan daar op een marginaal terrasje bij een frituur een flesje water gedronken om wat te bekomen. Gelukkig was de zus van mijn vriend zo vriendelijk om mij in Lier te komen ophalen. Uiteindelijk waren we drie kwartier te laat op de afspraak. De rest van de dames hadden hun uitrusting (alle dames met duivelshorentjes en een staf met een hartje en de bruid in het wit met een sluier, hoe origineel!) al gekregen en de eerste opdracht was net gestart. Zo erg was het dus niet, maar ik vond het toch een beetje vervelend.

Dat het mijn dagje echt niet was, bleek tijdens de cocktailworkshop. Ik zweer dat ik nog maar één cocktail op had toen ik door mijn onoplettendheid knal tegen de terrasdeur liep, die (dat zweer ik ook) even voordien nog open stond. Gevolg: een plek op de ruit, een gebroken glas en gekwetste trots. Enfin ja, scherven brengen geluk, dus hopelijk was dit een goed voorteken voor de toekomstige bruid en bruidegom. En toen ik naderhand de uitspattingen van de heren te horen kreeg, leek mijn kleine akkefietje opeens maar een detail.

Wat deden we de rest van de avond nog? We speelden drie seconden op de Wii, gingen naar ‘t stad, lieten de bruid daar nog wat dingen verkopen om de pot te spijzen, spotten een BV-in-wording die een programma zou gaan presenteren waar ik nog nooit van gehoord had en trokken voor een dansje naar Café Local. Het was allemaal wel ok, maar geweldig goed geamuseerd heb ik me niet. Het klikte niet zo tussen mij en de dames in het gezelschap. Met de bruid in spé heb ik heel weinig gemeen. Zo weinig dat het lijkt alsof we op andere planeten wonen. Onze gesprekken blijven beperkt tot het uitwisselen van algemeenheden over het weer en het werk. En met de aanwezige vriendinnen was het ook van dat. Gelukkig was er de zus van mijn vriend, waar ik wel heel goed mee overweg kan. Achja, het kan niet met iedereen even goed klikken en de bruid vond het allemaal heel leuk, dat is het voornaamste.

Ik merk dat dit berichtje al langer geworden is dan verwacht. Het verhaal van de heren bewaar ik voor morgen. Ik moet zeggen dat hun avond iets avontuurlijker verliep dan die van ons, dus kom zeker terug om te lezen. 😉

Hypocrisie

Je hebt zo van die mensen die nooit ofte nimmer naar de kerk gaan, maar toch de ‘mijlpalen in hun leven’ in een kerk vieren: doopsel, huwelijk, begrafenis. Ik weet dat dit opgaat voor veel katholieken, maar het stoort mij. Ik vind dat je om deel uit te maken van de kerkgemeenschap, op regelmatige tijdstippen naar de kerk (toch zeker op kerkelijke hoogdagen) hoort te gaan. Als je dit bezoek beperkt tot huwelijken, doopvieringen en begrafenissen, tja, in hoeverre engageer je je dan voor je geloof?

Je hebt zelfs mensen die ervoor uitkomen niet gelovig te zijn, maar tóch voor de kerk trouwen, omdat de familie dat wil of voor de mooie fotootjes in de kerk. Kuch. Je hebt mensen die geen goed woord over hebben voor de katholieke kerk, maar als het erop aankomt, staan ze te blinken in een gebouw dat beheerd wordt door diezelfde katholieke kerk.

Sta mij toe dit ongelooflijk hypocriet te vinden. Ik ben niet gelovig. Wat zou ik dan in een kerk gaan staan en de sacramenten van een instelling in ontvangst nemen waarmee ik mij totaal niet kan verzoenen. Neen, werkelijk, ik snap die mensen niet.

Maharadja

Bijna een jaar geleden kreeg ik voor mijn verjaardag het bordspel Maharadja cadeau. Gisteren zijn we er eindelijk toe gekomen het spel uit te pakken en het effectief te spelen. Het is niet dat ik niet graag gezelschapsspelen speel, het komt er gewoon nooit van. Gebrek aan tijd, het meest gebruikte excuus ooit, jullie kennen dat wel.

Telkens als ik de gulle schenkers zag, voelde ik me een beetje schuldig omdat ik hun cadeau nog altijd niet gespeeld had. En ik probeerde altijd zorgvuldig rond dit gespreksonderwerp te laveren. Omdat het spel al bijna tien maanden stof lag te vergaren in onze kast, besloot ik de koe bij de horens te vatten. Ik legde een datum vast om het spel uit te proberen samen met mijn vriend (helemaal geen liefhebber van gezelschapsspelen), mijn broertje en zijn vriendin.

De avond startte met een flesje Groot Geluk die, tot onze verbazing, besloot helemaal in zijn eentje van de tafel te springen. Door de grote druk in de fles spoot de schuimwijn in het rond. Gelukkig bleef de fles heel, maar de inhoud lag verspreid over onze ganse leefruimte. Enfin, niet getreurd, beetje gedweild, ander flesje open gedaan, de dranklucht genegeerd, Indisch eten besteld en begonnen met het lezen van de spelregels. Die spelregels bleken niet mee te vallen. Maar goed, we gaan een uitdaging niet uit de weg.

Maharadja heeft enorm veel vrijheidsgraden, waardoor er vanalles gebeurt dat je onmogelijk kan voorzien. Ik denk dat je het toch een aantal keer moeten spelen om het goed onder de knie te hebben. Het is wel zo dat wie start vanuit een gunstige positie al van bij het begin van het spel een voordeel kan opbouwen dat nog moeilijk ongedaan te maken valt. Zo was mijn vriend (tot zijn grote vreugde, grommel, grommel) al gewonnen na twee beurten. Het duurde echter nog zes beurten eer wij dat doorhadden. Ik denk wel dat er potentieel in dit spel zit, maar daarvoor moet ik het echt nog een paar keer spelen. En oja, welke dommerik heeft de rode en de paarse stenen zo hard op elkaar laten lijken?

Wat ik dacht

Tijdens de examens dacht ik: “Nadat ik dat verdomde diploma gehaald heb, zal het zeker rustiger worden.”

Nadat ik dat verdomde diploma gehaald had, dacht ik: “Juli is wel druk, maar dat komt omdat ik mijn sociale verplichtingen wat verwaarloosd heb. In augustus word het zeker rustiger.”

Begin augustus dacht ik: “Nog zoveel te doen, maar na Marktrock zal het wel rustiger worden.”

Na Marktrock vloekte ik eens hard op de gigantische hoeveelheid te verwerken foto’s en dacht ik: “Volgende week, volgende week wordt het zeker rustiger.”

Ik denk dat ik een patroon zie.