persoonlijk

We’re all connected

Vrijdagavond gingen mijn vriend en ik naar het USO-reisconcert in de PDS. Ik had niet verwacht veel bekenden tegen te komen, maar kijk, de Russische les bleek goed vertegenwoordigd te zijn (waarschijnlijk voelde iedereen zich zwaar onder druk gezet omdat twee van onze klasgenootjes meespelen in het USO ;-)). En na het concert liep ik op de receptie geheel onverwacht iemand tegen het lijf met wie ik nog in de studentenvereniging gezeten heb. De (zwangere) dame in kwestie bleek dan weer mijn in het USO spelende klasgenootjes uit de Russische les te kennen. En dit weekend vond ik op Facebook het meisje terug met wie ik jaren geleden in de noteleer zat en die toen mijn beste vriendinnetje was. En zij blijkt nu het lief te zijn van een collega met wie ik regelmatig samenwerk.

Had ik al eens gezegd dat het een kleine wereld is?

PS: Na elk klassiek concert dat ik bijwoon, zucht ik dat ik toch dringend mijn instrument eens vanonder het stof moet halen. Tot nu toe is het nog altijd bij zuchten gebleven.

Meningsverschil

“Goh,” zeg ik tegen mijn vriend, ‘s avonds in bed wanneer we over zulke dingen plachten te praten, “ik moet toch echt dringend eens uitzoeken wat ik wil in het leven.”

Och,” antwoordt hij, “dat weet ik al lang. Jij wil alles.”

‘t Zal wel een zaak zijn van: hij kent me beter dan ikzelf, zeker?

Doop

Vandaag toegekeken hoe een onschuldig kind, zonder dat het daarom gevraagd had, opgenomen werd in de kerkgemeenschap. Gelukkig scheen het lijdend voorwerp in kwestie er zich niet al te veel van aan te trekken dat er water over haar hoofdje gegoten werd en er rondom haar allerlei rituele bezweringen geuit werden. ‘k Heb om de tijd te verdrijven dan maar wat fotootjes van deze folkloristische gebeurtenis genomen. Altijd leuk als herinnering voor later.

Elementaire beleefdheid

Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn ouderwets vasthouden aan e-mailverkeer, maar is het echt zoveel gevraagd een kort, maar beleefd antwoord te formuleren op, ik zeg maar wat, een uitnodiging om samen iets te gaan drinken, iets te gaan eten, naar de film te gaan, op stap te gaan of naar een tentoonstelling te gaan? Een “neen, danku,” volstaat.

‘t Zal aan mij liggen.

Het verhaal van de negen quiches

Zaterdag was een drukke dag. ‘s Ochtends met kleine oogjes naar de fotografiecursus, alwaar we voor het eerst met studiolampen portretten mochten maken. Na de les werd ik opgehaald door mijn vriendje om op mijn nuchtere maag snel snel boodschappen te doen in de Delhaize. De boodschappen op ons appartement afgedropt, snel snel sushi-uit-de-Delhaize gegeten en hup, op weg naar Lille-in-de-buurt-van-Herentals voor een babyfeestje. Jaja, onze vrienden E en T zijn met z’n drieën vertrokken en met z’n vieren teruggekomen uit Australië. Omdat dit de eerste keer was dat we de kans kregen hun prachtige dochter te bewonderen, konden we niet wegblijven, zelfs al kwam de uitnodiging een beetje ongelegen.

Jammer genoeg konden we maar een dik uur blijven op het babyfeestje en waren we in totaal door files en ongevallen langer onderweg dan dat we effectief op het feestje waren. De reden van ons vroege vertrek was simpel: we kregen bezoek van Joke, Vincent, Peter en Lynn en voor zulk gezelschap doet een mens al eens extra moeite om het appartement een beetje toonbaar te maken.

Gelukkig waren onze gasten een beetje te laat, want we waren pas een drie kwartier voor het afgesproken thuis en er was nog veel opruimwerk. We hadden voor een supereenvoudig menu gekozen van het type: schuif mij in de micro- of andere oven en wacht tot ik klaar ben. Als voorgerechtje wat diepgevroren hapjes (yakitori, tempura en bladerdeeggebakjes) en als hoofdgerecht quiche van de markt in de Brusselsestraat. Negen quiches staken er in onze frigo en daarmee is de link met de titel meteen duidelijk. Ik vond negen quiches te veel voor zes personen, mijn vriend dacht daar anders over. Na een hele discussie heb ik hem dan maar zijn zin laten doen, onder het motto, beter te veel dan te weinig. Met als resultaat dat er zaterdagnacht nog vijf quiches overschoten. 😉 Gelukkig hadden we op tijd aangekondigd dat er nog dessert was, want het zou zonde zijn als onze gasten niet van de chocoladefondue hadden kunnen smullen.

Hoe we van die overtollige quiches afgeraakt zijn, horen jullie later wel.

Spaghetti carbonara

Vrijdag waren we te gast bij vrienden. Eerst was het nog niet helemaal zeker of onze afspraak kon doorgaan, want de gastheer had maandag een klein accidentje met de fiets gehad. Klein accidentje is een understatement. Hij heeft een heel goede beschermengel gehad, want het had niet veel gescheeld of hij kon het niet meer navertellen. Hij reed zo’n 43 kilometer per uur (‘t is een sportieveling) toen hij op het fietspad werd aangereden en met een gigantisch smak op de vooruit van de wagen terechtkwam. Gelukkig droeg hij een fietshelm die de zwaarste schok opving, zodat hij er met een lichte hersenschudding, een serieuze vleeswond en heel veel kneuzingen vanaf kwam. Ik kreeg kippenvel toen ik het verhaal hoorde.

Schuifelend als een oud mannetje kwam hij vrijdag de deur voor ons opendoen, maar hij wilde van geen rusten weten. En wij maar zeggen dat hij zichzelf moest ontzien, maar neen, hij wilde per sé zelf naar de kelder voor een flesje wijn en dat terwijl hij duidelijk verging van de pijn (pijnstillers zijn ook een goeie uitvinding). Het rare is, dat hij zelf niet echt schijnt te beseffen hoeveel geluk hij heeft gehad, maar misschien komt dat later nog.

Het was alleszins een heel gezellige avond. We bewonderden hun knappe dochter van een half jaar oud en hadden heel boeiende discussies. Ik houd ervan om met andere meningen geconfronteerd te houden, zelfs al wijken deze erg af van de mijne. Het leert je de zaken vanuit een ander standpunt te bekijken. Ik ben er mij van bewust dat ik in een bubble leef, ver van de problemen van onze maatschappij en ik vind het heel verrijkend om te kunnen spreken met mensen die door hun job elke dag met die problemen geconfronteerd worden. Toch weiger ik te geloven dat we er niets aan kunnen doen. Wat mij betreft, zijn we hier in Europa van ver gekomen, na een eeuw met twee wereldoorlogen en de opkomst en de ondergang van het communisme. Noem me naïef, maar ik geloof nog steeds dat het mogelijk is een betere wereld te creëren.

Vorig weekend

Jaja, ik weet dat dit weekend alweer bijna halverwege is, maar toch wil ik nog enkele zinnen wijden aan het vorige.

Mijn vriend en ik hadden dit weekend namelijk speciaal vrijgehouden voor ons tweetjes. Zaterdag uitgebreid en lekker gaan tafelen in het Land aan de Overkant. Ik twijfelde nog even of ik wel zou gaan voor de aangepaste wijnen, omdat we de dag voordien al redelijk wat cocktails verzet hadden, maar hey, een mens leeft maar één keer en we hadden per slot van rekening iets te vieren.

Zondag sliepen we uit en genoten we van enkele uurtjes quality time met z’n tweetjes in Aquaheaven. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geweldig dat we een druk sociaal leven hebben, maar soms kan het ongelooflijk deugd doen om wat tijd voor ons twee uit te trekken. En wat is daar beter voor geschikt dan eens lekker zweten in de sauna en relaxen met een flesje champagne erbij. Decadent, but I like it!

Voor mij archief, de menu die we zaterdag aten:

  • Filet van hert kort gemarineerd hazelnoot, raap en roodlof
  • Gebakken snoekbaars, ossenstaart, wortel en selder
  • Boschampignons gebakken en in velouté, groene kruiden en petis-gris
  • Filet van wilde eend, confit van de bouten, cichorei, groenten uit volle grond
  • Bittere chocolade, ijs van kastanje, horchata
  • Baba au rhum, ijs met Sechuanpeper

En ik hol

Van de ene conferentie naar de andere (deze keer kon ik helaas niet blijven voor de receptie, ik was al te laat voor de Japanse les) en tussendoor moet ik ook nog al mijn werk gedaan krijgen. En herinner me eraan dat ik nog in ‘t kort iets moet zeggen over het fijne weekend dat jammer genoeg alweer voorbij is. Maar kijk, het is al bijna middernacht, het zal voor een andere keer zijn.