persoonlijk

Stapelbed

Na wat omzwervingen langs Australië en vervolgens Turnhout, zijn vrienden E en T opnieuw in Leuven beland. Ze kochten hier een huis en zitten momenteel volop in verbouwing. En zoals dat gewoonlijk gaat, wanneer men verbouwt, hadden de werken vertraging opgelopen. Wat redelijk vervelend was, want daardoor waren ze genoodzaakt met z’n vieren in een hotelkamer te kamperen. Gisteren (woensdag) kregen we een kort, verwarrend mailtje dat nogal op een noodkreet leek. De hotelkosten liepen op en het sanitair was nog altijd niet klaar. En of we wilden helpen het stapelbed ineen te steken? Na een telefoontje werd het één en ander me duidelijker. Na overleg met mijn vriend besloten we de daklozen aan te bieden enkele dagen bij ons door te brengen als het sanitair de volgende dag (donderdag) nog niet klaar was.

Wij wonen niet bepaald groot en het appartement is niet echt voorzien op vier volwassenen en twee kinderen, maar als het echt nodig was, zou het wel gaan. We hebben een stapelbed in de logeerkamer en in de leefruimte kunnen we matrassen op de grond leggen. Tot mijn grote opluchting kreeg ik vandaag het bericht dat ons aanbod niet nodig was. Het sanitair was klaar en ze konden naar het toilet gaan en zich wassen, zij het enkel met koud water. Dus trokken we vanavond naar hun nieuwe huis om te helpen het stapelbed voor de dochters in mekaar te steken. Het was geen IKEA-product en de handleiding liet erg te wensen over. Maar met de verzamelde brains van twee ingenieurs en één informaticus zijn we eruit geraakt. 😉

Benieuwd of de meisjes morgen blij zullen zijn met hun nieuwe bed.

Geluidsoverlast

Ik ben zelf de eerste om te zeggen dat mensen die klagen over geluidsoverlast van speelpleinen in hun buurt weinig verdraagzaam zijn. Maar vanavond kon ik hen heel even begrijpen. In de zetel naast mij zat een kind van een jaar of drie met de meest irritante lach ooit. Haar schelle lach duurde minutenlang, kaatste tegen de ruiten en vulde de ganse treincoupé. En net wanneer ik dacht, oef het is gedaan, en ik me weer probeerde te concentreren op mijn cursus Japans begon het opnieuw. En opnieuw en opnieuw en opnieuw. Waarop de ouders zo nu en dan met weinig overtuigingskracht “sst” zeiden. Zonder resultaat, want die door merg en been gaande lach bleef maar voortduren.  En ik maar hopen dat de rit snel gedaan zou zijn.

Jaja, deze treinrit was ik even een verzuurde mens.

Eden van Cacharel

Er doet een parfum-stokje de ronde en omdat het altijd leuk is om een beetje onbenullige informatie over jezelf te delen met anderen, heb ik het opgepikt. Ik gebruik al jaar en dag Eden van Cacharel. Een kortstondig uitstapje naar Cool Water van Davidoff beviel me niet echt en nu doe ik zelfs geen moeite meer om een ander parfum uit te proberen. Ik vind dat de geur bij me past en draag hem zowel overdag als ‘s avonds.

Een memorabel feestje

Na een prachtige viering, volgde een magistraal feest. Ik vond het ergens wel jammer dat we niet konden meeëten op het zestigsteverjaardagsfeest van mijn nonkel en tante, zeker nadat ik de water in de mond brengende koude schotels had gezien die ze voor de gasten besteld hadden. Maar dit gevoel verdween snel, toen we in het Huis van Mihr onthaald werden op een zalig drankje (een aftreksel van rozenbottel, citroen en suiker aangevuld met cava). Het Huis van Mihr is een heel bijzondere feestlocatie. In tegenstelling tot de meeste locaties, worden de gasten verdeeld over verschillende ruimtes. Elke ruimte heeft zijn eigen unieke stijl waarin je nog elementen van de vroegere vierkantshoeve kan terugvinden. Er werden ons geen plaatsen toegewezen, dus iedereen kon kiezen waar hij of zij wilde zitten. Heel gezellig en gemoedelijk allemaal.

Het eten was overheerlijk. Zo lekker dat ik mezelf een klein beetje te buiten gegaan ben. Die tweede portie groentencurry en dat laatste pannenkoekje van het dessertenbuffet, waren er wat te veel aan. Al heb ik die calorieën er later op de avond weer proberen af te dansen.

De bruid en de bruidegom waren, zoals we dat van hen gewoon zijn, te laat op hun eigen feest, maar niemand die daar om maalde. Hoogstens werden er met een kwinkslag herinneringen opgehaald over de legendarische last minute ingesteldheid van de bruidegom (die keer op de 24-urenloop dat hij bij het startschot nog de code voor het telsysteem zat te compileren). Op het feest hadden we heel veel toffe babbels met sympathieke en interessante mensen uit alle windrichtingen. Het was een atypisch feest, in die zin dat de openingsdans in de schuur een volksdans was en we daarna uitgenodigd werden om samen te boomballen. Er was voor life muziek gezorgd en een instructrice leerde de mensen de danspassen aan. Helaas kon ik mijn vriend niet echt overtuigen om de uitdaging aan te gaan, maar foto’s nemen van de dansende mensen was zeker zo leuk.

Daarna mocht de DJ in een andere ruimte met modernere muziek het volk aan het dansen brengen. Wat hem aardig lukte. Het was zo leuk dat het vier uur was, voordat we er goed en wel erg in hadden. En dat terwijl we ons voorgenomen hadden het niet te laat te maken, wegens erg vermoeid de laatste tijd. Ach, de fijne mensen en de toffe sfeer hebben me alleszins genoeg energie gegeven om dat slaapgebrek te vergeten.

Een muzikaal huwelijk

Altijd fijn, een huwelijksviering waar de bruid en bruidegom hun eigen persoonlijke stempel op drukken,. Deze middag werden we in het pittoreske kader van het Leuvense begijnhof verwacht om de huwelijksinzegening bij te wonen van twee mensen die leven voor muziek. Zij geeft les aan de muziekacademie en hij is in zijn vrije tijd een getalenteerd pianist. Samen leiden ze een koor. De trouwmis was één grote ode aan de muziek. Met een gelegenheidskoortje, een duet tussen bruid en bruidegom, een zelfgeschreven meerstemmige ode van de bruidegom aan de bruid en een afsluitende samenzang van de bruid met het koor. Genieten. En het leuke was dat ook in de kerk zelf meegezongen werd met de liederen.

Straks gaan we hun huwelijk verder vieren, maar eerst nog even over en weer naar Pulderbos om de zestigste verjaardag van mijn oom en tante te vieren. Jammer dat het bij een blitzbezoek zal blijven en dat we niet de ganse avond kunnen meefeesten. De mensen die op het feest aanwezig zullen zijn, heb ik al zeker in geen vijftien jaar meer gezien. Benieuwd of ik veel gezichten zal herkennen.

Legerdienst en ISS

Op het verjaardagsfeestje gisteren aan de praat geraakt met een aantal kerels die nog legerdienst hadden moeten doen. Toch een heel andere wereld als je dat zo hoort. Blij dat de legerdienst in de tijd van mijn vriendje afgeschaft was.

Dit feestje zal ook de geschiedenis ingaan als het feestje waarin het meeste naar de lucht gestaard werd. Het ISS zou boven onze hoofden passeren en uiteraard wilden wij daar een glimp van opvangen. Er werd eerst heftig gediscussieerd over de locatie van het noorden, maar eens het noorden gevonden, bleef het afwachten of we het ruimtestation werkelijk zouden zien.

En ja, waarempel, opeens zag ik een klein stipje aan de einder verschijnen dat snel hoogte won en duidelijk geen vliegtuig was. De eerste keer ooit dat ik het ISS zag. Dit feit was de kers op de taart van een prachtige zwoele zomeravond.

Een bezoekje aan Emma

Het was een goed gevulde dag vandaag. In de ochtend moest ik een presentatie geven aan een boel belangrijke mensen en ik had al sinds gisterenavond last van de zenuwen. Zelf vond ik dat ik het er niet zo goed vanaf gebracht had met mijn presentatie. Te snel, te oppervlakkig, niet blijven stilstaan bij sommige punten die ik echt had willen behandelen, maar blijkbaar vond het publiek (waaronder mijn grote baas) het wel goed, dus wie ben ik om hen tegen te spreken.

Na mijn presentatie voelde ik de stress van me afvallen en werd het nog een heel boeiende brainstorm met interessante standpunten, inspirerende meningsverschillen én een lekkere lunch. Na het werk, sprong ik op de trein richting Aalter om het kleine wondertje van Joke en Vincent te bewonderen. Ik wenste Emma een gelukkige vermaanddag en kan niet anders dan zeggen dat Joke en Vincent een knappe en brave dochter op de wereld gezet hebben.

Wegens een conflicterend verjaardagsfeestje deze avond, kon ik niet echt lang blijven en spoedde ik me, vergezeld door gentleman Vincent met de grote paraplu (dank god, want anders was ik beslist nat tot op mijn ondergoed geweest), door de gietende regen naar het station van Aalter.

Op het perron ontmoette ik de meest goedgezinde slechtziende aller tijden. Hij vroeg me hoe laat het was en stopte daarna niet meer met praten. Zo hoorde ik alles over het uitzonderlijke geluk dat hem getroffen had toen een vriendin van hem kaarten voor een concert en meet en greet met Kim Wilde gewonnen had. Toevallig was hij een Kim Wilde superfan. Helaas was hij op dat moment op vakantie in Italië. Even had hij getwijfeld, maar toen besloot hij de trein terug te nemen om dit concert te kunnen bijwonen. Een hele onderneming voor iemand die slechtziend is, maar toen hij het verhaal vertelde had hij uiteraard een dikke knuffel van Kim Wilde gekregen. Je zag hem zo stralen toen hij het verhaal vertelde.

Met een beetje vertraging kwam onze stoptrein richting Gent eraan. Ik hielp mijn nieuwe vriend de trein op en we zetten ons tegenover een heerschap met snor. De slechtziende maakte een opmerking in de aard van: “Goh, ik ga niets uitspelen (hij had een regenjas aan), want ik moet toch maar een halte verder zijn.” Wat uiteraard nogal schunnig werd opgevat door snorremans. Snorremans bleek al even praatgraag te zijn als de slechtziende en uiteraard werd ik bij het gesprek betrokken. Kreeg nog een fijn compliment van snorremans, iets van dat mijn slechtziende kameraad het getroffen had met zo’n knappe begeleidster.

Enfin, een halte later hielp ik de slechtziende van de trein en zette ik mijn reis verder met snorremans. Die het eerst over de Hollands overwinning tegen Brazilië had, dan over hoe mooi hij Leuven wel niet vond, dan over de tragiek van de huidige politieke situatie en dan over hoe schandalig het toch wel niet was dat er ouders waren die hun kleine kinderen mee naar Rock Werchter namen. En dat het kindermishandeling was en dat ze daar een wet tegen moesten maken. En dat je voor de minste verkeersovertreding een zware boete kreeg, maar dat zulke kindermishandeling niet gestraft werd. Enfin, het zat hem duidelijk hoog en ik durfde niet al te veel tegen hem in te gaan. En ik vond de ganse situatie wel een beetje grappig, vooral toen een rosse jongeling van rond de achttien vroeg over welke kindermishandeling het ging (volgens mij dacht hij aan de dure ticketprijzen).

Normaalgezien ben ik niet zo’n fan van zulke conversaties, maar hey, het was vrijdag, ik had voor de verandering eens geen werk mee op de trein, ik was niet gehaast en ik genoot wel van de absurditeit van dit alles. In Gent-Sint-Pieters nam ik afscheid van snorremans en nu zit ik op de trein richting Leuven. Straks nog een verjaardagsfeestje en dan zit deze dag er weer op. Ik ben helemaal klaar voor het weekend.

Chichi-madam

Vandaag had ik een vreselijk irritant gesprek met zo’n rijke chichi-madam die denkt dat de wereld rond haar hooggehakte, in designer-kleren gestoken kont draait. Eentje die snobisme verwarde met chauvinisme. En het gesprek vond plaats in een context die maakte dat ik er niet van onderuit kon muizen. Het waren twee tergend lange uren.

Op naar Libin

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen komt met de minuut dichterbij. Dit jaar zijn we slimmer geworden en hebben we ons een stresserende race tegen de tijd bespaard door gebruik te maken van Collect&Go. Wat een luxe, zeg! Je komt bij je Colruyt aan en alles staat voor je klaar in mooie opvouwbare bakjes. Ok, hun stapeltechnieken zijn nog voor verbetering vatbaar, maar wie klaagt daarover als je inkopen voor een gans weekend voor een groep van drieëntwintig volwassenen en vijf kinderen op een kwartiertje gedaan hebt?

Libin (opgepast, website die duidelijk nog uit de beginjaren van het web stamt), here we come!