persoonlijk

Prikkelbaar

Ik weet niet wat het is, het druilerige weer, het feit dat ik me fysiek niet honderd procent voel, slaapgebrek, de stress op het werk,… Feit is dat ik de laatste tijd nogal snel ontvlambaar ben en in een voortdurende toestand van slechtgezindheid rondloop. Dingen die ik anders gewoon naast me zou neerleggen, werken nu op mijn zenuwen. Kleine incidentjes zijn voldoende om me boos te maken.

Zo werd ik deze namiddag op een cursus voor leidinggevenden verwacht, speciaal georganiseerd voor mij en mijn collega’s middenkader leidinggevenden op het werk. Ik had daarvoor nog een andere vergadering gehad die bijzonder slecht was verlopen, dus mijn humeur was al niet optimaal. Bovendien had die vergadering langer geduurd dan verwacht waardoor ik uiteraard te laat was en iedereen al zat te wachten. Het ongetwijfeld goed bedoelde grapje van de lesgever toen ik binnenkwam, schoot bij mij dan ook in het verkeerde keelgat en ik ging meteen in de aanval.

Niet meteen een goede indruk gemaakt. De cursus bleek dan ook nog eens een zware tegenvaller: inhoudelijk meer van hetzelfde en de relevantie was soms ver te zoeken. Dus multitaskte ik tussendoor op mijn iphone en zorgde ik dat tijdens de pauze een dringend dossier afgerond werd door één van mijn medewerkers. En zo was ik natuurlijk maar half aanwezig in de cursus. Al een geluk dat het niet bijzonder boeiend was.

Dat dagje verlof morgen is alleszins welkom.

Klik

Vreemd toch, hoe het met sommige mensen vanaf het eerste moment klikt en met anderen, helemaal niet, hoewel je dat graag zou willen en je heel hard op zoek gaat naar gemeenschappelijke grond. Maar hoe meer het gesprek vordert, hoe meer je je realiseert dat het er alleen maar erger op wordt. Jammer, vooral omdat je weet dat de persoon in kwestie nog wel vaker in je leven zal opduiken.

Treinhilariteit

Dit incident speelde zich een tijdje geleden af, maar bleef in de drafts hangen. Het verhaal is echter grappig genoeg om met jullie te delen.

Een tijd geleden spoorde ik in het gezelschap van mijn vriend, een collega en een vriendin van die collega vanuit Brussel richting Gent. Terwijl we op het perron op de trein stonden de wachten realiseerde de collega zich plots dat ze vergeten was een treinticket te kopen.

Geen nood, stelde ik haar gerust, ik zou wel even snel een ticket voor haar kopen via mijn iphone. Dat “snel” bleek echter een misvatting te zijn. De mobiele applicatie van de NMBS eiste dat ik eerst een login aanmaakte alvorens ik een ticket kon kopen. Vervelend. Ondertussen was de trein al op het perron aangekomen en waren we ingestapt. Omdat het aankopen van het ticket via mijn iphone maar niet wilde vlotten, haalde mijn vriend zijn pc en 3G-stick boven.

En zo hielden we, tot jolijt van de halve wagon, een klein wedstrijdje om ter snelst een ticket kopen, met time-outs, gebrekkige connectiviteit en slechte applicaties worstelend, terwijl we de conducteur in de verte hoorden naderen. Totdat de vriendin van onze collega opeens gortdroog zei: “Zeg, zal ik je gewoon bij zetten op mijn railpass?”

Chaotisch

‘t Zijn sympathieke lesgevers, hoor, bij het CVO, goeie fotografen ook, maar organisatietalent, daar ontbreekt het hen soms een beetje aan. Deze week kreeg ik nogal last minute een telefoontje van de leerkracht dat er de komende zaterdag een ganse dag een workshop georganiseerd werd. Ik was vorige vrijdag wat te laat in de les en hij was het mij vergeten te zeggen. Al een geluk dat we deze zaterdag enkel ‘s avonds een diner date hebben, waardoor ik me overdag wel kon vrijmaken (en mijn vriend nu alleen de boodschappen voor het etentje moet doen).

En vanavond, één dag voor de workshop, komt een andere leerkracht mij vragen of ik geen modellen ken die willen poseren (de fotoshoot met de roofvogels indachtig). Nu heb ik er geen bezwaar tegen om eens rond te horen in mijn vrienden en kennissenkring, maar minder dan 24 uur voordat de fotoshoot plaatsvindt nog modellen vinden, dat is toch quasi onmogelijk. Als ze dat nu allemaal een beetje meer op voorhand zouden regelen, ‘t zou de dingen toch nét iets gemakkelijker maken.

Oja, ik heb me ingeschreven voor de strobist workshop. Ik ben benieuwd!

Babyborrel

Jaja, die babyboom blijft maar duren. Grotere gezinnen zijn duidelijk weer in de mode. Ditmaal bracht het nieuwe leven dat gevierd moest worden ons naar de Menatoren in Rotselaar, een beschermd dorpsgezicht én beschermd monument. We hadden een interessant gesprek met de buren van de trotse ouders, geboren en getogen Rotselaarders (Rotselarezen? enfin, inwoners van Rotselaar) die ons wat meer vertelden over de opkomst en teloorgang van de Mena-brouwerij en de evolutie van Rotselaar door de jaren heen.

Natuurlijk oogstte mijn vriend veel bijval bij de oudere dames aanwezig door, behulpzaam als hij is, in te springen bij het afruimen van de tafels en het afdrogen van de vaat. Het tempo waaraan er vuile glazen en borden geproduceerd werd, lag dan ook ontzettend hoog, want, amai, er was veel volk naar Rotselaar afgezakt om de pasgeborene te bewonderen, maar niet genoeg om al die taarten op te krijgen. 😉 En op het feest maakte ik ook kennis met een bijzonder streekproduct: een soort dikke pannenkoeken met pruimen- of abrikozenconfituur ertussen: carnavalvlaaikes of vastenavondvlaaikes. Te verkrijgen bij bakkerij Lemmens in Rijmenam en blijkbaar ook online.

Een les in nederigheid

Dus zondagochtend ging ik meespelen met een Leuvens harmonie-orkest. Toegegeven, het was hoogmoedig van me om te denken dat na meer dan tien jaar inactiviteit mijn fluitkunsten niet roestig zouden zijn. Maar boy, oh boy, ik had niet verwacht dat het zó erg zou zijn. Het koude zweet brak me al uit na de eerste maten van het eerste stuk en toen had ik nog tweeënhalf uur repetitie te gaan. Ik had zelfs moeite met het lezen van de noten in het derde octaaf. Absoluut beschamend. Ik kon wel door de grond zakken. En naast het feit dat ik driekwart van de repetitie geplaybackt heb, kreeg ik mijn fluit ook niet goed gestemd. Al die jaren inactiviteit zal het instrument geen deugd gedaan hebben.

Natuurlijk had ik moeten oefenen op voorhand, maar ik dacht, hey, er zal toch wel iets blijven plakken zijn van al die jaren zwoegen en zweten. Blijkt dat fluitspelen toch niet zoiets als fietsen is. Oefening baart in dit geval zeker kunst. Nu heb ik twee opties: ofwel oefen ik me te pletter voor de volgende repetitie, ofwel geef ik er, na amper één repetitie de brui aan. Wetende dat als ik er nu de brui aan geef, dit waarschijnlijk voorgoed zal zijn, want wanneer zal ik opnieuw de goesting en de tijd vinden om al die toonladders te oefenen om mijn vingervlugheid terug te krijgen?

Het is vreemd, aan de ene kant wilde ik al lang terug in een orkest spelen, maar eigenlijk voel ik dat de echte motivatie ontbreekt. Teleurstellend.

Balletjes in paprikasaus

Het begint zowaar een wekelijkse traditie te worden. Ditmaal werden de balletjes ons in de Limburgse fruitstreek geserveerd. Normaal zouden we met z’n zessen rond de tafel gezeten hebben, maar één koppel haakte af omdat ze helemaal uit het verre West-Vlaanderen moesten komen en het niet evident bleek een babysit te vinden. Meer balletjes voor ons, dus. Al heb ik het nu wel even gehad met balletjes. Geef mij toch maar een lekker stuk niet-gemalen vlees. Maar de moelleux, die was echt to die for! Met dank aan Jeroen Meus voor het recept en de gastvrouw voor de vakkundige uitvoering.

PS: Het nadeel van een groot huis is, dat al die grote kamers slecht opgewarmd geraken als de temperaturen diep onder nul duiken. En ik was vergeten een topje onder mijn kleedje aan te doen. :-(

De knoop is bijna doorgehakt

Dit wordt hoogstwaarschijnlijk onze nieuwe wagen:

Een OPEL Astra-J ASTRA Sports Tourer Enjoy met de volgende opties:

  • Elektrisch bedienbare ruiten achteraan
  • Elektronische klimaatregeling
  • Digital Audio Broadcast (om eens en voor altijd komaf te maken met die ruis op Klara)
  • Sight & Light Pack (bevat regensensor, automatische koplampen en zelfdimmende achteruitkijkspiegel)
  • Park Pilot (voor- en achteraan)
  • Elektrisch inklapbare buitenspiegels
  • Volwaardig reservewiel 16-duims
  • En een ingebouwde GPS natuurlijk, geen idee hoe we vroeger ergens geraakten zonder dit snufje.

Een rode, uiteraard.