persoonlijk

Een bezoekje aan Emma

Het was een goed gevulde dag vandaag. In de ochtend moest ik een presentatie geven aan een boel belangrijke mensen en ik had al sinds gisterenavond last van de zenuwen. Zelf vond ik dat ik het er niet zo goed vanaf gebracht had met mijn presentatie. Te snel, te oppervlakkig, niet blijven stilstaan bij sommige punten die ik echt had willen behandelen, maar blijkbaar vond het publiek (waaronder mijn grote baas) het wel goed, dus wie ben ik om hen tegen te spreken.

Na mijn presentatie voelde ik de stress van me afvallen en werd het nog een heel boeiende brainstorm met interessante standpunten, inspirerende meningsverschillen én een lekkere lunch. Na het werk, sprong ik op de trein richting Aalter om het kleine wondertje van Joke en Vincent te bewonderen. Ik wenste Emma een gelukkige vermaanddag en kan niet anders dan zeggen dat Joke en Vincent een knappe en brave dochter op de wereld gezet hebben.

Wegens een conflicterend verjaardagsfeestje deze avond, kon ik niet echt lang blijven en spoedde ik me, vergezeld door gentleman Vincent met de grote paraplu (dank god, want anders was ik beslist nat tot op mijn ondergoed geweest), door de gietende regen naar het station van Aalter.

Op het perron ontmoette ik de meest goedgezinde slechtziende aller tijden. Hij vroeg me hoe laat het was en stopte daarna niet meer met praten. Zo hoorde ik alles over het uitzonderlijke geluk dat hem getroffen had toen een vriendin van hem kaarten voor een concert en meet en greet met Kim Wilde gewonnen had. Toevallig was hij een Kim Wilde superfan. Helaas was hij op dat moment op vakantie in Italië. Even had hij getwijfeld, maar toen besloot hij de trein terug te nemen om dit concert te kunnen bijwonen. Een hele onderneming voor iemand die slechtziend is, maar toen hij het verhaal vertelde had hij uiteraard een dikke knuffel van Kim Wilde gekregen. Je zag hem zo stralen toen hij het verhaal vertelde.

Met een beetje vertraging kwam onze stoptrein richting Gent eraan. Ik hielp mijn nieuwe vriend de trein op en we zetten ons tegenover een heerschap met snor. De slechtziende maakte een opmerking in de aard van: “Goh, ik ga niets uitspelen (hij had een regenjas aan), want ik moet toch maar een halte verder zijn.” Wat uiteraard nogal schunnig werd opgevat door snorremans. Snorremans bleek al even praatgraag te zijn als de slechtziende en uiteraard werd ik bij het gesprek betrokken. Kreeg nog een fijn compliment van snorremans, iets van dat mijn slechtziende kameraad het getroffen had met zo’n knappe begeleidster.

Enfin, een halte later hielp ik de slechtziende van de trein en zette ik mijn reis verder met snorremans. Die het eerst over de Hollands overwinning tegen Brazilië had, dan over hoe mooi hij Leuven wel niet vond, dan over de tragiek van de huidige politieke situatie en dan over hoe schandalig het toch wel niet was dat er ouders waren die hun kleine kinderen mee naar Rock Werchter namen. En dat het kindermishandeling was en dat ze daar een wet tegen moesten maken. En dat je voor de minste verkeersovertreding een zware boete kreeg, maar dat zulke kindermishandeling niet gestraft werd. Enfin, het zat hem duidelijk hoog en ik durfde niet al te veel tegen hem in te gaan. En ik vond de ganse situatie wel een beetje grappig, vooral toen een rosse jongeling van rond de achttien vroeg over welke kindermishandeling het ging (volgens mij dacht hij aan de dure ticketprijzen).

Normaalgezien ben ik niet zo’n fan van zulke conversaties, maar hey, het was vrijdag, ik had voor de verandering eens geen werk mee op de trein, ik was niet gehaast en ik genoot wel van de absurditeit van dit alles. In Gent-Sint-Pieters nam ik afscheid van snorremans en nu zit ik op de trein richting Leuven. Straks nog een verjaardagsfeestje en dan zit deze dag er weer op. Ik ben helemaal klaar voor het weekend.

Chichi-madam

Vandaag had ik een vreselijk irritant gesprek met zo’n rijke chichi-madam die denkt dat de wereld rond haar hooggehakte, in designer-kleren gestoken kont draait. Eentje die snobisme verwarde met chauvinisme. En het gesprek vond plaats in een context die maakte dat ik er niet van onderuit kon muizen. Het waren twee tergend lange uren.

Op naar Libin

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen komt met de minuut dichterbij. Dit jaar zijn we slimmer geworden en hebben we ons een stresserende race tegen de tijd bespaard door gebruik te maken van Collect&Go. Wat een luxe, zeg! Je komt bij je Colruyt aan en alles staat voor je klaar in mooie opvouwbare bakjes. Ok, hun stapeltechnieken zijn nog voor verbetering vatbaar, maar wie klaagt daarover als je inkopen voor een gans weekend voor een groep van drieëntwintig volwassenen en vijf kinderen op een kwartiertje gedaan hebt?

Libin (opgepast, website die duidelijk nog uit de beginjaren van het web stamt), here we come!

Een succes over de hele lijn

Vorige week werd het slotevent gehouden van het project waarvan ik twee jaar lang projectleider was. Een project dat, na een wat moeizame start, een heel succesvol verloop heeft gekend. Ik ben oprecht trots dat ik deel uitmaakte van het team dat zulke mooie resultaten heeft bereikt en dat we op zo’n goede manier hebben samen gewerkt.

Op het slotevent wilden we de resultaten van ons project met een breder publiek delen en de aanwezigen enthousiasmeren om in het vervolgtraject te stappen. En ik denk dat we daar prima in geslaagd zijn. De presentaties waren stuk voor stuk goed doordacht en niet te technisch. De opkomst was meer dan behoorlijk. We waren er bovendien in geslaagd twee VIP’s op het podium te krijgen om het belang van ons project te onderstrepen. Mijn vroegere baas, die ondertussen met pensioen is, had zelfs voor de gelegenheid een gaatje in zijn drukke agenda gevonden (want ja, gepensioneerden hebben het zelfs nog drukker dan werkmensen). En niet onbelangrijk: de catering was uitmuntend. Volledig vegetarisch, maar lekker, niet te doen. En omdat ik één van de sprekers was, kreeg ik een doosje heerlijke chocolaatjes mee naar huis.

Toen ik na de afsluitende receptie op de trein stapte, voelde ik me dan ook, ondanks mijn vermoeidheid, licht en vrolijk en neen, dat was niet enkel te danken aan de schuimwijn. 😉 Ik hoop van harte dat het vervolgtraject even succesvol wordt.

Accident

Een kleine onoplettendheid, een druk kruispunt, fietsers die uit de verkeerde richting komen en dan een klap, een fiets die over een motorkap rolt. Gelukkig is dit niet ons overkomen, maar jammer genoeg wel iemand die me nauw aan het hart ligt. Hij zag nog bleek toen hij het verhaal vertelde.

Zo snel mogelijk parkeerde hij na het ongeval zijn auto aan de kant en ging hij de schade opnemen bij de fietser in kwestie, een jong kereltje van ongeveer twaalf. De jongen zat wat versuft op de grond en kloeg van pijn in zijn been, maar blijkbaar viel het nog allemaal mee. De jongen was in het gezelschap van een paar vrienden.

De bestuurder van de wagen, nog steeds erg geschrokken, ging in de wagen een stuk papier halen om zijn adres en telefoonnummer op te schrijven. Ondertussen waren er wat mensen gestopt om te zien wat er aan de hand was. Groot was de verbazing van de bestuurder toen bleek dat de gevallen jongeling en zijn vrienden nergens meer te bespeuren vielen. Hij is ze nog achterna gelopen in de richting die de omstaanders wezen, maar uiteraard vielen ze nergens meer te bekennen.

Totaal verbouwereerd is de bestuurder van de wagen dit ongeval dan maar bij de politie gaan aangeven, want voordat je het weet, word je beschuldigd van vluchtmisdrijf. Toch vreemd, zomaar wegrijden nadat je bent omver gereden, zonder het telefoonnummer en adres aan te nemen van de bestuurder. Misschien was de jongen in kwestie zelf in paniek? Of mocht hij daar niet zijn? Hopelijk krijgt het hele geval geen staartje. Alleszins heeft de bestuurder zijn plicht gedaan en hopelijk komt de jongen ervan af met een paar blauwe plekken.