persoonlijk

Yab snapt dat rokjes gedoe niet

Dat dagen zonder vlees gedoe, ok daar kon ik nog enigszins inkomen, al heb ik er zelf niet aan meegedaan wegens een hekel hebbend aan dit soort opgeklopte hypes. Collectief een beetje minder vlees consumeren is nu eenmaal goed voor onze planeet. En de Westerse vleesconsumptie ligt veel te hoog, daar valt geen speld tussen te krijgen. Maar waarom iemand per sé een actie wil opzetten rond blote benen, ik heb er niet het flauwste benul van. Een mens draagt toch wat hij wil, zeker? Voel jij je goed in rokjes en kleedjes, geweldig. Voel jij je beter in broeken, ook geweldig. ‘t Is maar om te zeggen dat ik niet meedoe, al hangt er in mijn kleerkast welgeteld één broek, die enkel in noodgevallen uit de kast wordt gehaald.

Oh wel, een maandje doorbijten en al die blogposts met blote benen negeren, dat moet wel lukken.

Circus is de ultieme vorm van lichaamsbeheersing

Vrijdag had ik het genoegen tijdens een conferentie twee fantastische voorstellingen te kunnen bijwonen. De eerste was een magisch optreden van Alexander Vantournhout & Niko Hafkenscheid. De combinatie van muziek en een simpel rad schiep een poëtisch moment dat moeilijk in woorden is te vatten. Zo mogelijk nog indrukwekkender was de prestatie van Katleen Ravoet, een Leuvense, die elegantie combineert met een sublieme controle over haar lichaam. Ongelooflijk magnifiek. Als kers op de taart volgde dan nog een dansoptreden van de laatstejaarsstudenten van Anne Teresa De Keersmaeker, allen knappe, gespierde kerels. Meer is er niet nodig om mij in vervoering te brengen. 😉

Deze filmpjes geven een idee van het talent van Alexander Vantournhout en Katleen Ravoet:

Talent van eigen bodem dat het verdient in het zonnetje gezet te worden.

Enkele uurtjes in Koblenz

Met al die drukte rond Leuven in Scène zou een mens nog bijna vergeten dat we het verlengde Hemelvaartsweekend vier dagen in Duitsland vertoefden. Een land dat me steeds opnieuw weet te bekoren met zijn vriendelijke mensen en kraaknette toiletten. Het huwelijk van onze vrienden in Beieren was de ideale gelegenheid voor een roadtrip. Het werd een fabuleuze vierdaagse met stralend zomerweer dat echt deugd deed na al die koude en kille lentedagen. Het leek wel alsof de zon begon te schijnen vanaf het moment dat we de grens tussen Nederland en België overschreden. Het zou een absoluut perfect weekend geweest zijn, ware het niet dat we de maandag daarop mondeling examen Spaans hadden en mijn vriend daardoor niet onbezorgd kon genieten. Gelukkig blijken lange autoritten ideaal om conversaties Spaans te oefenen. 😉

Eerste halte op onze trip: Koblenz. Een stad die ik beslist langer had willen verkennen. Nu beperkten we ons bezoek tot een wandeling langs de Rijn en de Moezel en een korte verkenning van de Duitsches Eck. Alleen de auto parkeren bleek niet zo evident. Het mooie weer en het feit dat er één of ander festival aan de gang was, had hordes Duitsers naar de stad gelokt. Eén ding is zeker: de volgende keer dat we in Koblenz komen, neem ik beslist de kabelbaan!

Leuven in Scène: nabeschouwingen

Zo lang naar uitgekeken en alweer voorbijgevlogen. Het was een fantastisch weekend met de zon in de onbetwiste hoofdrol. Al moet ik toegeven dat ik deze editie minder vond in vergelijking met die van twee jaar geleden. Acts die onaangekondigd van locatie wisselden, lang aanschuiven aan de Keizersberg voor een theelichtje (door wat klauterwerk konden we de rij gelukkig voorbij steken) en gedwongen worden te kiezen tussen de verschillende acts. Heel veel bekenden tegen gekomen ook, bewust en onbewust (achteraf spotte ik op de foto’s gezichten van bekenden die me tijdens de act zelf helemaal ontgaan waren).

Deze editie waren het vooral de ‘kleinere’acts die me aanspraken: Les Goulus, de Propere Fanfare, Skryf, Boucherie Bacul en de vuurinstallaties van Toverspel. Het spektakelstuk van Xarxa Teatre op het Ladeuzeplein kon me minder bekoren. De mooiste act vond ik die van La Salamandre op de Keizersberg, al leek de act qua concept heel erg op de voorstelling ‘Neige de feu’ van Entre terre & ciel van twee jaar geleden. Alleen jammer dat er te weinig plaats was om al de kijklustigen comfortabel van de show te laten genieten. Er brak ei zo na een volksopstand uit met spreekkoren en boegeroep. Gelukkig was de act betoverend genoeg om het gemor te laten verstommen.

Eervolle vermelding ook voor het Leuvense collectief Skullmapping dat een prachtig  kunstwerk maakte, opgedragen aan de Fiere Margriet. Vier minuten lang betoverd worden. Zeer knap.

Wat mij het meeste angst aanjaagt

Is de onvermijdelijke aftakeling die ouder worden met zich meebrengt. Ik kan het mij momenteel nog niet voorstellen, maar het lijkt me verschrikkelijk te moeten vaststellen dat je lichaam niet meer doet wat je ervan verlangt. Dat je merkt dat er gaten in je geheugen beginnen te vallen. Dat er rimpels en plooien ontstaan op plaatsen die eerst glad waren. Dat de zwaartekracht zijn werk begint te doen. Dat de grijze haren niet meer op één hand te tellen vallen (of in mijn geval, de witte haren). Dat er ouderdomsvlekken op je handen verschijnen, zonder dat er een crème bestaat om dit proces af te remmen, laat staan te stoppen.

Iedereen wordt oud. Het is onvermijdelijk en het hoort bij het leven. Maar ik ben er als de dood voor. Ik wil jeugdig blijven ronddartelen tot mijn dood, een dood die liefst snel en pijnloos plaatsvindt in mijn slaap. Lange aftakelingsprocessen, kan ik moeilijk een plaats geven. Ik loop er bij voorkeur heel hard van weg. Ziekenhuizen, rusthuizen, het zijn plekken die ik het liefst links zou laten liggen in mijn leven. Het rusthuis waar mijn oma haar laatste levensjaren slijt, het is mijn ergste nachtmerrie. De dementerende mensen in hun rolstoelen die de ganse dag in het niets staren, het is de ultieme gruwel. De personen die ze eens waren zijn onherroepelijk opgelost in het niets.

Ik kan alleen maar hopen dat zulk een einde mij bespaard blijft en voorzie alvast, mocht het ooit zover komen, gebruik te maken van de mogelijkheden die de euthanasiewetgeving me biedt.

Afscheid van een trouwe metgezel

Vier jaar lang heeft onze rode Opel Astra ons trouw gediend. Enkele krassen in het lakwerk en een deuk in de nummerplaat zijn hiervan getuige. Aan onze zeer succesvolle partnership is gisteren echter een einde gekomen. Een passender afscheid dan onze vierdaagse roadtrip door Duitsland konden we moeilijk bedenken. En nu is het wachten op zijn grote broer om ons de komende jaren van A naar B naar C te brengen en omgekeerd. Laat ons hopen dat onze samenwerking even vlekkeloos zal verlopen.

Terug van een fantastische vierdaagse in Duitsland

De zon liet zich eindelijk nog eens van haar beste kant zien, onze vrienden gaven elkaar het jawoord op één van de meest romantische locaties ooit en we maakten kennis met een boel toffe mensen.

Een uitgebreid verslag volgt nog, nu verdient mijn cursus Spaans voor een dag of twee mijn volledige aandacht. Mijn Duits is er de voorbije dagen beslist op vooruit gegaan, jammer genoeg kan dat niet van mijn Spaans gezegd worden.

Een gemakkelijke beslissing

‘t Moet gezegd: het vet was al een tijdje van de soep. Het kostte me steeds meer moeite om me op vrijdagavond na een zware werkweek op te laden voor de cursus fotografie. In de cursus zelf werd er ook te vaak naar mijn goesting tijd verspild aan gebabbel, terwijl ik echt liever gefotografeerd had in mijn sowieso al schaarse vrije tijd. Net doordat mijn vrije tijd zo schaars is, slaag ik er ook niet in voldoende tijd vrij te maken om tot een deftige foto te komen. De deadline voor het indienen van het eindwerk is over twee weken en ik heb nog quasi niks waar ik tevreden over ben. Ik hoop op een moment van inspiratie.

Enfin, ik was al een tijd aan het twijfelen of ik die fotografie 2 nog wel zag zitten. En nu is de beslissing voor mij genomen. De enige cursus die ‘s avonds georganiseerd wordt, vindt plaats op woensdagavond, gelijktijdig met mijn cursus Russisch. En ‘t is waar, ik voelde een zekere opluchting toen ik dit vernam. Ik ben aan dit traject begonnen met de ambitie om een diploma te halen, maar misschien is het tijd om toe te geven dat het grote fotografietalent niet in mij verscholen ligt. Een tentoonstelling met mijn werk zal er nooit komen, maar kijk, ik kan maar plezier beleven aan mijn hobby. En die opgelegde werkjes, die deed ik toch al nooit met veel enthousiasme. Russisch, it is!

Al zal ik wel mijn best doen om iets aanvaardbaar in te dienen om het jaar af te ronden. Zoveel trots heb ik dan nog wel.

And so I failed, again.

PS: Het hoeven niet altijd beslissingen te zijn waar een mens ‘s nachts van wakker ligt.