persoonlijk

Valentijn

Ik had het superdruk op het werk, de voorbije veertiende februari en wist dat het een lange dag zou worden. Ik was nog hard aan het zwoegen toen mijn vriend me rond een uur of zeven ‘s avonds opbelde om te vragen of ik zin had in afhaalsushi. Een geweldig voorstel! Sushi is een ideaal tegengewicht voor een stresserende dag. Ik waarschuwde hem wel dat hij best op tijd kon bestellen, want Valentijn, da’s een ook een hels drukke dag voor de restaurants, zoals vorige ervaringen ons leerden.

Toen ik rond kwart na acht ‘s avonds thuis kwam, viel er op ons appartementje geen spoor van mijn vriend of sushi te bekennen. Uiteraard stond hij nog te wachten in het restaurant tot onze bestelling klaar was. Toen rond kwart na negen de sushi en mijn vriend dan eindelijk arriveerden, was ik zowat uitgehongerd. Maar! Het smaakte ons enorm en om het toch nog een beetje romantisch te maken, besloten we eens niet productief te zijn en gewoon samen naar een aflevering van Bones te kijken. De boog kan niet altijd gespannen staan.

<3

Babyborrel!

Tot elf uur in bed liggen op zondag, het komt er niet elk weekend van. Hoewel ik hou van actieve en goed gevulde weekends, moet ik toegeven dat dit uitslapen mij enorm deugd heeft gedaan. Die vervelende luchtwegeninfectie/hoest/verkoudheid/whatever waar ik nu al een week of twee mee sukkel, laat zich moeilijker overwinnen dan eerst gedacht. We lieten er zelfs een middernachtelijk feestje op zaterdag voor schieten.

Lekker lui gebruncht en dan op het gemak naar een babyborrel in Bertem gereden. In januari werden maar liefst vier baby’s geboren in onze vriendenkring, waardoor we in februari heel wat babybezoekjes op de agenda hebben staan. Eerst was het een beetje zoeken, op de babyborrel. We kenden er buiten de trotse mama niemand (met de papa hadden we enkel nog maar virtueel kennis gemaakt). Dus kozen we op goed geluk een plek uit aan tafel bij een koppel dat er ook een beetje eenzaam bij zat.

Een mens kan al eens geluk hebben: na een eerste kennismaking bleken ze even fervente reizigers als wijzelve te zijn. Japan en Australië waren twee reisbestemmingen die we gemeenschappelijk hadden en waar we wel een paar uurtjes over konden doorbomen. En, en, en, de man van het koppel bleek binnenkort voor een paar weken naar Schotland te gaan en kon ons geweldig goeie tips geven voor onze Schotlandreis in juni (die ik tot mijn grote schande nog helemaal moet plannen). En zo vloog de namiddag voorbij en bleven we tot ongeveer de laatsten plakken.

Nice.

Sneeuw op het platteland

Het was best wel romantisch: zaterdagnacht met z’n tweetjes in de auto terwijl de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden op de verlaten Limburgse wegen. Mooi hoor, zo’n appartement met uitzicht op de boerenbuiten en ezeltjes in de tuin. We konden zien hoe gelukkig onze vrienden waren in hun mooi en gezellig appartement, een pak groter dan het onze. En toch zou ik niet willen ruilen. De nabijheid van een stad, alle verplaatsingen te voet of met de fiets kunnen doen, ‘s avonds altijd leven op straat en een cultureel en vrijetijdsaanbod om U tegen te zeggen. I really love living in Leuven city.

Yab werd buiten vervolging gesteld!

Ik zal de eerste persoon zijn om te zeggen dat het internet een geweldige verrijking van mijn leven betekend heeft. Ik vind bovendien van mezelf dat ik vrij mediawijs met de kracht van dit fantastische medium weet om te gaan. Maar kijk, dan overkomt er je iets verbazingwekkends dat je zonder al te veel nadenken deelt met vrienden en familie op twitter. Een fait divers, maar wel eentje dat opeens een eigen leven begint te leiden. Een leven dat je zelf niet meer in de hand hebt. Terwijl je nog vol ontzag en verbazing langs de zijlijn staat toe te kijken hoe één en ander onverwachts buiten proportie wordt opgeblazen, krijg je plotseling een telefoontje dat je verwacht wordt voor een verhoor op het politiekantoor.

Laat me zeggen, het is de eerste keer in mijn leven geweest dat ik van laster en eerroof werd beticht en ik ben er even niet goed van geweest. Kijk, ik stond recht in mijn schoenen en ben nog steeds van het principe dat de waarheid gezegd mag worden, maar leuk is anders. En zo hing er ongeveer anderhalf jaar een potentiële rechtszaak en een werkelijk astronomische vraag voor schadevergoeding boven mijn hoofd.

But hey, gerechtigheid is geschied: vorige week vrijdag werd ik officieel buiten vervolging gesteld. Een pak van mijn hart!

Een lelijk monster

Enkele weekends geleden (het was toen nog 2012) ging ik de confrontatie met een verschrikkelijk lelijk monster aan. Het is een monster dat steeds meer mensen uit mijn directe omgeving in de greep lijkt te krijgen. Mensen die het op het eerste gezicht helemaal voor mekaar hebben: mooi diploma, mooie job, lieve partner, toffe kinderen, leuk huis,… Maar ik schreef er al eerder over, je weet nooit echt wat er zich achter de façade verschuilt.

De avond was nochtans geweldig goed begonnen, maar opeens was daar het monster, zwartgeblakerd en niet voor rede vatbaar. Erg beangstigend om van zo dichtbij de metamorfose mee te maken van iemand die ons dierbaar is. Ik wist dat er problemen waren, ik ken de diagnose en de verhalen over therapie en medicatie, maar de diepe crisis met eigen ogen aanschouwen, meekijken in de bodemloze afgrond, dat was een heel akelige ervaring. Het monster liet zich niet bedwingen door logische argumenten en elk woord moest voorzichtig gewikt en gewogen worden op potentieel beschadigende impact.

We hebben zo goed als mogelijk een luisterend oor geboden, maar op den duur (zo rond een uur of zes ‘s morgens) was mijn pijp helemaal uit en moest ik mijn meerdere erkennen in het beest. We hebben er heel erg op aangedrongen om snel opnieuw contact te nemen met de therapeut, want ik zag een doembeeld opduiken waar ik liever niet mee geconfronteerd wordt. Gelukkig is dat gebeurd en is de situatie onder controle.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit het eerste geval is in onze directe omgeving. Depressie slaat toe bij mensen waarvan je het niet verwacht of misschien toch net wel. Want ik kan me er wel iets bij voorstellen, al is die diepe peilloze afgrond mij gelukkig onbekend. De drang om álles goed te willen doen, een perfecte partner te zijn, de beste ouder die er is, de beste werknemer, de beste, de mooiste, de knapste, de slimste,… Het vergeten te genieten van de kleine dingen des levens, ik bezondig me er zelf ook aan.

Dus ja, weg met dat taboe rond therapie. Geestelijke gezondheid is net zo belangrijk als fysieke gezondheid!

Koen Vanmechelen

Dinsdagavond had ik het plezier de onvolprezen Koen Vanmechelen te horen spreken. Ik ben al langer een grote fan van zijn werk (The Cosmopolitan Chicken! De Cosmogolem! Wij wonen zelfs naast een kunstwerk van de man!), maar het was de allereerste keer dat ik hem live aan het werk zag. Fantastische man. Zo gepassioneerd door zijn werk en tegelijkertijd zo open en aanspreekbaar. Je merkt dat hij voortdurend op zoek is naar nieuwe manieren om kunst en wetenschap met mekaar in contact te brengen en mekaar te laten verrijken. Uit die samenwerkingen ontstaan vervolgens de prachtigste ideeën. Om jaloers op te zijn!

Akelig

Deze namiddag zouden mijn vriend en ik op babybezoek gaan bij een vriendin met wie ik samen gestudeerd heb en die pas bevallen is van haar derde kindje. Tot ik deze ochtend op de nieuwjaarsreceptie voor de M-bassadeurs een bericht kreeg dat ze onze afspraak moest afzeggen. Ze hadden deze ochtend problemen gekregen met hun nieuwe chauffage waardoor er CO was vrijgekomen. Ze waren net met het hele gezin terug van spoed om te controleren of niemand CO intoxicatie had. Man, daar was ik toch even niet goed van, want dit had zo veel slechter kunnen aflopen. In een flits zag ik mezelf en mijn vriend deze namiddag voor de deur staan, niets vermoedend, terwijl zij met hun vijven bevangen door CO binnen in huis zouden liggen. Brrr, ik mag er niet aan denken.

Enfin, ik ben heel blij met dit happy end. En een afspraak, die valt te verzetten, nietwaar?

Vrijetijdsactiviteiten

Gisterenavond lag ik in bed en kon ik de slaap moeilijk vatten. Ik lag terug te denken aan wat ik al gedaan heb in mijn leven en wat ik nog wil realiseren. Daarom leek het me interessant om hier op deze blog eens een oplijsting te maken van alle activiteiten waarmee ik me sinds mijn vroege jeugd heb bezig gehouden in mijn vrije tijd. Bij deze dus:

  • Zwemlessen: mijn allereerste echte hobby, mee gestart in het eerste studiejaar
  • Ballet: amper een maand volgehouden wegens totaal geen aanleg en behoorlijk saai
  • Muziekschool: heel het parcours doorlopen, gestart met lessen notenleer, dwarsfluit, samenspel, the works. Ik ben er tot op de dag van vandaag nog steeds trots op dat ik mijn einddiploma dwarsfluit op zak heb, want ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik niet echt het meeste talent had van de meisjes die samen met mijn afstudeerden, maar verdorie, ik heb hard gewerkt voor die grote onderscheiding toen.
  • Kinderkoor
  • Typles: beste investering ooit, al is mijn vingervlugheid en accuraatheid er in de loop der jaren op achteruit gegaan door veelvuldig switchen tussen qwerty en azerty en ben ik tot nader order nog steeds te lui om dvorak te leren
  • Pingpong: nog steeds één van mijn favoriete sporten, al heb ik in jaren niet meer gespeeld
  • Jeugdkoor
  • Dictielessen: heel erg leuk, beetje spijtig dat ik daar nooit iets mee gedaan heb
  • Studentenkoor
  • Studentenvereniging: elk jaar ga ik nog trouw naar de alumnibijeenkomst, heel erg tof om de mensen van toen nog eens terug te zien. Ik word trouwens binnenkort meter van het kindje van één van de gasten met wie ik in deze studentenvereniging zat.
  • Studentenkamerorkest: Na mijn eerste universitaire studies ben ik gestopt met spelen, mijn mislukte poging om opnieuw aansluiting te vinden bij een orkest niet meegerekend
  • Cursus rock and roll: komt nog van pas op trouwfeesten
  • Cursus stijldansen: van chacha over Weense wals tot tango, al die stapjes zijn uit mijn geheugen verdwenen, totaal niets van blijven hangen
  • Buikdansen: vond ik heel leuk tot de cursus van locatie veranderde en ik een nieuwe leerkracht kreeg die me niet wist te inspireren
  • Badminton: ik ben nogal een fan van racketsporten, helaas is mijn badmintonpartner geëmigreerd naar Chicago
  • Studie rechten: een tweede universiteitsdiploma gehaald terwijl ik full time werkte; als ik er nu op terugkijk, weet ik niet goed meer hoe ik daar in geslaagd ben
  • Middelbare graad beeldende kunsten: heel mijn leven doodgraag getekend, maar pas naar de academie gegaan toen ik al werkte. Helaas bleek ik me op dat moment al te zeer de denkwijze van een ingenieur eigen gemaakt te hebben, wat de echte vrije artistieke expressie belemmerde of ja, anders gezegd, te weinig talent
  • Digitale fotografie: ik neem erg graag foto’s, maar moet eerlijk zijn dat ik ook hier niet over het grote talent beschik; ondertussen ben ik gestopt met het volgen van lessen en heb ik me zowat neergelegd bij het feit dat ik op zijn best een middelmatig fotograaf genoemd kan worden
  • Photoshop: Maar een half jaar lessen gevolgd, genoeg om me deftig uit de slag te kunnen trekken, maar te weinig om al die wondere functionaliteiten goed onder de knie te hebben
  • Zanglessen
  • Italiaans aan het CLT
  • Spaans aan het CLT
  • Japans aan het CLT
  • Russisch aan het CLT
  • Squash: wekelijks een uurtje op een balletje slaan, het blijft plezant en nu maar hopen dat mijn squashpartner niet emigreert
  • Bloggen: toch ook alweer een paar jaren ondertussen, al blijft het aantal lezers en reacties zeer laag en vraag ik me soms af of ik niet beter ermee zou stoppen
  • Organiseren van weekendjes en diners voor de vriendenkring: toch altijd goed voor een opkomst van een twintigtal personen
  • Bachata: een nieuwe hobby, de lessen zouden normaal vorige week starten, maar werden wegens de sneeuwval met een week uitgesteld
Enfin ja, best wel een indrukwekkend lijstje als je het zo allemaal bij mekaar ziet staan, maar ook een perfecte illustratie van mijn grootste probleem: ik kan een beetje van alles, maar niets echt goed. Of misschien heb ik gewoon het geduld niet om me in één iets te bekwamen, dat kan ook zijn. Ik ben nu op een punt gekomen in mijn leven waarop ik het mij niet langer kan permitteren om zowat te blijven rondzwalpen. Blijf ik aanmodderen of ga ik echt op zoek naar iets wat mij passioneert? En wat zou dat dan kunnen zijn? Ik heb geen idee.