persoonlijk

Een goed gevuld weekend

Ja, alweer een overzichtspostje, ik ben mij ervan bewust, maar de dagen gaan zo snel (yikes, komt dat jaareinde nu alweer om de hoek piepen?) dat ik moeite heb om ze bij te benen.

We trapten het weekend af op donderdagavond met een gezellig etentje in De Hoorn met een bevriend koppel. Toch een fantastische plek om iets te eten. Benieuwd of het pop-up restaurant zal omgevormd worden tot een blijvend iets. Ik hoop van wel!

Ok, ok, vrijdag moest er nog een dagje gewerkt worden, maar ‘s avonds hadden we opnieuw een afspraak in onze agenda staan. Samen met onze goede vriend K spendeerden we een avond in G by Mario, wat ons een fijne culinaire trip door de Italiaanse keuken opleverde. Onze kameraad die geheelonthouder is, kreeg wel een paar afkeurende blikken van de ober te verwerken, die maar niet kon begrijpen dat hij niet van zijn lekkere wijn wilde proeven.

Zaterdagvoormiddag bracht ik zoals altijd door in de Spaanse les. Ik heb niet het gevoel dat ik veel bijleer dit jaar, maar er wordt wel veel Spaans gesproken  in de les, dus hopelijk gaan mijn conversatievaardigheden erop vooruit. In de namiddag ging ik een als windmolen uitgedoste vriendin bewonderen op het Ladeuzeplein. Onze vriendin zag er prachtig uit, het Ladeuzeplein zelf ook, alleen het volk ontbrak. Van ambiance was helaas geen sprake. Gelukkig waren er nog enkele scouts in de buurt om het Klimaatlied mee te brullen.

Mijn vriend en ik liepen ook even mee met La Parade Moderne, een fantastisch Playground kunstwerk dat zorgde voor kleur in de stad.

‘s Avonds werden we in Antwerpen verwacht voor alweer een culinaire ontdekkingstocht. Maanden geleden hadden we deze afspraak in restaurant De Godevaart vastgelegd om het behalen van het doctoraat van Lime te vieren. We klonken op de kersverse doctor die dat echt verdiende, na al dat zwoegen en zweten. Er was trouwens nog een ánder leuk nieuwtje dat een toast verdiende. We genoten van al de heerlijkheden die op ons bord belandden en de uitstekende wijn die daarbij geserveerd werd. Al moet ik toegeven dat sommige wijntjes een beetje te avontuurlijk waren voor mijn smaakpapillen.

Wat crappy iphone foto’s van een paar gangen (iemand trouwens een verklaring voor die rare strepen op de foto’s die met flits genomen zijn?):

We maakten gebruik van de gastvrijheid van Lime en haar vriend en bleven overnachten in Antwerpen. Het leek ons geen goed idee om met al die alcohol in ons bloed met de wagen naar huis te rijden en de laatste trein naar Leuven was al lang vertrokken.

Zondag ontbeten we gezellig samen en reden mijn vriend en ik vervolgens linea recta van Antwerpen naar M voor een VIP-rondleiding langs de werken van Coxcie. De gids was zeer uitvoerig in zijn uitleg, soms misschien iets té. In de namiddag pikte ik nog een stukje Playground mee, kwestie van het weekend met een streepje cultuur af te sluiten.

19 oktober: KL Bird Park, Tatsu Japanese en terugvlucht

De laatste dag in Intercontinental Kuala Lumpur, de laatste keer noedelsoep bij het ontbijt. Boy, wat zal ik dit overdadige ontbijtbuffet missen als we thuis zijn. KL zelf zal ik echter niet missen. De klik was er voor mij niet met deze stad. Te veel verkeer, te veel luchtvervuiling, te veel gaten in de stoepen, te veel stinkende rioolgeuren. KL is een stad in volle ontwikkeling, over tien jaar zal deze stad er wellicht helemaal anders uitzien, tenzij de crisis ook hier zal toeslaan en de dolle groei van wolkenkrabbers abrupt een halt wordt toegeroepen. Wellicht zullen we hier nog wel eens terugkeren als we de rest van Maleisië willen bezoeken, maar het zal alleszins niet voor een lang verblijf zijn.

Bij het ontbijt namen we afscheid van onze vrienden en hun lieve dochter. Zij zouden die middag al terugkeren naar Jakarta, wij hadden nog een dagje KL voor de boeg. Omdat we het niet zagen zitten om bezweet het vliegtuig op te stappen, kozen we voor de late checkout. Zodat we nog een douche konden nemen vooraleer aan de lange vlucht naar huis te beginnen.

Na het ontbijt keerden we terug naar de kamer om onze spullen bijeen te pakken. We waren een beetje aan het twijfelen wat we deze laatste dag nog zouden doen. Omdat we hét beroemdste gebouw van KL: de Twin Towers alleen nog maar vanaf de buitenkant gezien hadden, besloten we onze kans te wagen om een ticketje te bemachtigen om naar boven te gaan. Al wisten we dat de kans klein zou zijn, we konden maar proberen. Tickets om de Twin Towers te bezoeken zijn online verkrijgbaar, maar je moet wel meer dan 24 uur op voorhand boeken. Meestal plan ik zulke dingen op voorhand, maar nu was het er gewoon niet van gekomen.

Toen we terug beneden in de lobby waren, gaf het toeval ons de kans om nog even langer met het koppel uit Jakarta en hun dochter op te trekken. Zij gingen nog een laatste boodschap doen in het KLCC (een nerf gun voor de toch wel verwende dochter) en we liepen samen naar de Twin Towers. Ik was erg blij dat we hen nog even konden zien, want we waren de dag voordien vergeten een foto van hen te maken. Aangezien herinneringen zo snel vervagen, wilde ik een levendig beeld van hen overhouden. Ze poseerden gewillig in het blinkende shopping center en we namen opnieuw afscheid. Maar niet getreurd, ik ben er zeker van dat we hen zullen terugzien. Het is nu eenmaal een kleine wereld.

Natuurlijk waren de tickets voor de Twin Towers uitverkocht. Veel zin om nog in de drukke stad rond te lopen hadden we echter niet. Dus besloten we naar het KL Bird Park te gaan, volgens de reclamefolders het grootste vogelverblijf ter wereld waar de vogels vrij rondvliegen tussen de bezoekers. Er zouden ongeveer 3000 tropische vogels in het park leven, genoeg om een paar leuke plaatjes te schieten.

We namen een taxi naar het Bird Park. De taxichauffeur was erg vriendelijk (al reed hij zonder meter) en wilde ons maar al te graag rondrijden langs al de belangrijke attracties in KL. Hij bleef ons maar foto’s tonen en zijn uitleg was bijna beter dan op de hop-on hop-off bus. Hij bood ook aan om ons naar Putrajaya te brengen, de nieuwe federale hoofdstad van Maleisië en hoewel de foto’s er prachtig uitzagen, bleven we toch bij ons oorspronkelijke plan: KL Bird Park it was.

Het park bleek een meevaller te zijn. Je kon de vogels echt tot heel erg dicht benaderen en de meeste waren helemaal niet schuw. Ik had ook het gevoel dat ze het er best naar hun zin hadden. Alleen de grote roofvogels in kooien, dat hoefde niet voor mij. Zulke beesten geef je beter de vrijheid i.p.v. ze zielig in een kooitje op te sluiten.

Niet alle vogels waren echter even vriendelijk. Ik was in volle concentratie bezig met een foto van een Indische Nimmerzat, toen ik opeens het gevoel had alsof iemand keihard in mijn billen kneep. Ik wilde me verontwaardigd omdraaien, toen ik opnieuw een kneep voelde in mijn bovenbeen. Opeens realiseerde ik me dat ik niet te maken had met een seksbeluste vent, maar met een Nimmerzat die het op mijn vlees gemunt had. Het beest had ondertussen mijn dikke teen in het vizier en haalde opnieuw uit met zijn snavel. Ik kon niet voorkomen dat ik een gil slaakte en maakte me zo snel als ik kon uit de voeten. Tot grote hilariteit van de omstaanders, natuurlijk.

Waarom het beest het op mij gemunt had, was me niet echt duidelijk, want ik werd onverhoeds langs achteren aangevallen. Misschien hield hij niet van de kleur rood, want zowel mijn kleedje als mijn teennagels waren vuurrood. Ik hield er alleszins een paar mooie blauwe plekken en een oppervlakkige wonde op mijn teen aan over. De eerste keer in mijn leven dat ik door een vogel aangevallen werd. De rest van onze wandeling door het Bird Park hield ik me alleszins ver van de Nimmerzat vogels.

We pikten een kleine vogelshow mee die meer gericht was op kinderen, maar toch amusant was. Enkele goed getrainde papegaaien mochten hun kunstjes vertonen. Ik was het meeste onder de indruk van de papegaai die kon rekenen. Of er een trucje achter zat, dat weet ik niet, maar het toonde wel aan wat een slimme beesten papegaaien zijn.

In één van de grote kooien had je de mogelijkheid om kleurrijke parkieten te voeren. Je kon er een bakje melk en wat zonnebloempitten kopen. Mijn vriend en ik hadden ons net wat parkietenvoedsel aangeschaft toen de hemelsluizen open gingen. Al de vogels natuurlijk weg om te gaan schuilen en wij trokken ons, samen met nog wat andere toeristen terug in de sluisdeur die overdekt was. De stortbui bleef maar duren. Indrukwekkend om de kracht van dit natuurgeweld van dichtbij te kunnen meemaken. In geen tijd stond alles onder water.

Na zo’n drie kwartier was de bui voorbij en konden we terug de kooi in. De parkieten moesten nog een beetje bekomen van de regen en waren druk bezig hun verenkleed op orde te zetten. Met een beetje overtuigingskracht slaagden we er toch in een parkiet te strikken om wat melk en een paar zonnebloempitten bij ons te komen eten. Grappig om dat zwarte tongetje gretig de melk te zien opslurpen. Toen de rest van de parkieten door hadden dat er voedsel te rapen viel, kwamen ze al snel naar beneden. Op een gegeven moment zat ik met maar liefst vier parkieten op mijn handen. Super!

Rond iets na drie keerden we terug naar het hotel. We bestelden opnieuw een taxi aan een vaste kostprijs, de prijzen die we in KL aan taxichauffeurs betaald hebben, varieerden nogal, maar goed. Omdat we het middageten hadden overgeslagen aten we nog één van de lekkere gebakjes in het hotel om de tijd tot het avondmaal te overbruggen. En omdat ik dan toch al aan het zondigen was, bestelde ik er een chocolademelk bij, zo eentje waarbij je een dikke klomp chocolade krijgt om zelf te smelten. Lekker!

We gingen naar de kamer om ons op te frissen en hadden nog een laatste keer seks in het gigantisch brede, maar erg korte hotelbed. We checkten uit en lieten onze valiezen achter in de lobby, waar we nog een smoothie als aperitief dronken.

Om te eindigen in schoonheid, kozen we het Japanse restaurant Tatsu uit voor ons laatste avondmaal. In het weekend bleken ze een all you can eat formule aan te bieden. Je kon eender welk gerecht van de kaart bestellen, maar nooit meer dan vijf gerechten tegelijkertijd. Het was hemels. Zo, zo, lekker! En om mij helemaal gelukkig te maken, stond er mochi op de kaart. Mochi! <3

Na dit hemelse avondmaal bracht een supersnelle taxi ons naar de luchthaven. Op de luchthaven kocht ik wat eetbare souvenirs voor mijn collega’s en zochten mijn vriend en ik een plekje waar we onze stroomkabels konden inpluggen. We bleken naast een vriendelijke Hollander beland te zijn die net terugkwam van een business trip. We hadden een fijn gesprek tot we op het vliegtuig mochten.

De vlucht zelf was uneventful. In Schiphol hadden we echter maar 55 minuten om over te stappen, dus we hielden ons klaar om een klein sprintje in te zetten. We waren nog maar net van het vliegtuig af, toen ik me realiseerde dat ik mijn lenzen en mijn lenzenpotje vergeten was in het vliegtuig. Terug naar binnen, want zonder mijn lenzen ben ik gehandicapt en aangezien ik harde lenzen heb voor mijn hoge bijziendheid, kosten een nieuw paar lenzen best wel veel geld. Het potje was er gelukkig nog en we begonnen aan ons sprintje.

Bij de security moesten we om God weet welke reden opeens alle kabels en voedingen uit onze rugzakken halen. Echt waar, nog nooit moeten doen, ook niet in luchthavens als Heathrow, waar de security toch erg streng is. We stonden in de rij met een aantal passagiers van ons vliegtuig die ook de aansluiting naar Brussel moesten halen. Er werd wat binnensmonds gegrommeld. Maar niks aan te doen. Toch kon ik het niet laten om te vragen of ze misschien met een stiptheidsactie bezig waren. De reden waarom alle kabels en voedingen uit de handbagage moest, was volgens het personeel, omdat ze zo beter de scan konden doen. Toch vreemd dat dit op andere luchthavens niet dient te gebeuren.

Toen we eindelijk voorbij de security waren, liepen we als gekken om ons vliegtuig te halen. We hadden nog vijf minuten op overschot! En toen bleek natuurlijk dat ons vliegtuig met vertraging zou opstijgen, omdat het moest wachten om de aansluiting te verzekeren met een vlucht uit Shanghai die in vertraging was. Voor niks zo hard gelopen. :-)

Grappig: ook deze keer kwamen we een oude bekende tegen op het vliegtuig, een ex-collega van mijn vriend. Wat zei ik ook alweer over die kleine wereld?

Om 7.35 waren we in de luchthaven van Zaventem, we pikten onze  koffers op, namen de trein naar huis en suften de rest van de dag achter onze computers tot we een aanvaardbaar uur hadden bereikt om te gaan slapen.

Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Allerheiligenweekend

Een verlengd weekend is altijd een goeie reden om te feesten en aangezien het al twee jaar geleden was dat ik mijn geweldige collega’s over de vloer kreeg en vol met cocktails goot, was het tijd voor een heruitgave. We legden eerst een bodempje in L’Etoile d’Or (spijtig genoeg moesten er een aantal mensen afhaken wegens ziekte) om vervolgens aan het échte werk te beginnen. Succesnummer van dit jaar: de Long Island Iced Tea. Mijn waarschuwingen dat dit wel écht straf spul was, werden fijntjes in de wind geslagen. Ook populair: de cosmopolitan en de gin tonic. Helemaal uit: de caipirinha’s en mojito’s van deze wereld. Zat ik daar met een serieus limoenenoverschot!

Het werd een vrolijke boel, al waren er toch een paar die zich lieten vangen door een ál te uitbundige alcoholconsumptie. Ik had mijn lesje echter geleerd na de vorige keer en hield het ietwat bescheidener. We sloten de avond/nacht af met een spelletje boonanza. Rond vier uur lag ik in mijn bedje. Moe, maar erg tevreden en met het vaste voornemen geen twee jaar te wachten voor een heruitgave.

1 november had ik vrijgehouden om te recupereren van een eventuele kater na de cocktailparty, maar die bleek zich koest te houden. ‘s Middags bestelden we Indisch (jummie! momo’s!) en de rest van de dag verwerkte ik aan een hoog tempo foto’s. Ooit, ooit, ooit, ga ik mijn achterstand volledig ingelopen hebben. Ik gok op de kerstvakantie 2015! 😉

2 november waren we te gast bij vrienden in Antwerpen die onlangs een nieuwe woonst gekocht hebben. We kregen een rondleiding in hun bel-etage en ik was erg onder de indruk van de hoeveelheid ruimte waarover ze beschikten. Een garage waar twee auto’s in passen, een bergruimte, nog een bergruimte, keigrote slaapkamers,… Wij zijn natuurlijk een klein appartementje gewoon, he. Niet dat ik klaag, want meer ruimte = meer kuiswerk. We werden getrakteerd op diabolische scampi (moet ik zelf ook eens klaarmaken), steengrill en heerlijke chocoladetaart met een bolletje ijs.

Zondag sliepen we uit, ruimden de laatste restanten van de cocktailparty op en maakten we alles klaar voor de lan-party! In tegenstelling tot twee jaar geleden konden de mannen mij niet verleiden om een spelletje mee te spelen. Te veel werk! Ik serveerde de gasten caipirinha’s (aja, die limoenen moesten op) en ongelooflijk lekkere brownies en tarte tatin met peer, gekocht op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat. Als je daar een caravan ziet staan met een vriendelijk madammeke in, vraag dan zeker eens of je de brownies mag proberen. Ze zijn goddelijk, geloof me vrij.

‘s Avonds lieten we sushi en wokgerechten aan huis leveren en de dag en daarmee het weekend was om voordat we er erg in hadden.

 

17 oktober: Tweede conferentiedag

Te vroeg gejuicht, want een mindere nacht vandaag. Gelukkig was daar freshly squeezed honey dew juice om wat extra vitamientjes op te doen. Man, dit ontbijt ga ik toch wel missen als we terug in België zijn.

Op naar de keynote van Joe Sullivan (CSO van Facebook) en meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om tijdens de pauze was Facebook swag mee te nemen: twee t-shirts en twee pennen. Ik was toch al een tijdje op zoek naar een nieuw squash-t-shirt. Ik installeerde ook de MyTeksi app waarvoor reclame gemaakt werd tijdens de conferentie, maar moest wel even de hulp van de vriendelijke medewerker aan het MyTeksi standje inroepen, want ik ontving geen activatiecode via sms.

Na de pauze nam ik de benen en probeerde ik meteen mijn nieuwe app uit. Supermakkelijk: je geeft in op welke locatie je staat te wachten en naar welke plek je wil gebracht worden en een vijf à tiental minuten later komt er een taxi aan. De applicatie zegt je wat het nummerplaat is van de taxi, zodat je hem makkelijk kan herkennen en geeft je meteen een fotootje van de chauffeur mee. Eens in de taxi is de chauffeur verplicht om de meter te gebruiken en om te voorkomen dat hij rondjes zou rijden of zo, kan je je rit delen op Facebook of twitter of zelfs via sms.

Onderweg had ik een kleine spraakverwarring met de taxichauffeur. Hij vroeg iets over Petronas. En ik zeg: jaja, daar ben ik al geweest, terwijl de arme man zijn best deed om aan mij te vragen of hij mocht gaan tanken. Dat heeft hij dan maar gedaan zonder mijn toestemming. Toen we het tankstation binnenreden, realiseerde ik mij dat het een misverstand was.

Omdat ik nu toch een toch een taxi ter mijner beschikking had, besloot ik maar ineens voor één van de verst mogelijke locaties te gaan: de Thean Hou Temple. En wat een goeie keuze! De zon was uit in full force, het was écht heet, maar de fantastische locatie maakte de hitte draaglijk. De Chinese Thean Hou Temple telt drie verdiepingen en ligt op een heuvel waardoor het uitzicht op de rest van de stad fabuleus is. De tempel bevat zowel boeddhistische als taoïstische beelden, maar het is vooral het prachtige dak versierd met gouden draken en feniksen dat de hoofdprijs wegkaapt. Fenomenaal.

Ik nam ruim de tijd om de tempel te bekijken en twijfelde even of ik iets zou eten in de food court onder de tempel (die Chinezen, het zijn toch praktische mensen), maar ik had nog niet veel honger en het was er een beetje doods, dus ik bestelde opnieuw een taxi via MyTeksi en kijk, nog geen vijf minuten later werd ik opgepikt en liet ik me naar het Islamic Arts Museum brengen.

Daar aangekomen begon mijn maag toch een beetje te grommelen. Ik kocht mijn toegangsticket, liet mijn fototoestelrugzak in de lockers achter (verboden foto’s te nemen) en ging naar het café-restaurant in het museum op zoek naar een kleine hap. Ik wilde graag een stukje taart of een kom soep, iets kleins, maar ‘s middags bood het restaurant enkel een vrij dure buffetformule aan. Ik hield het dan maar op een mango lassi om de honger een beetje te temperen en begon aan mijn verkenning van het museum.

Het witte, modern ogende Islamic Arts Museum is echt een aanrader. De architectuur is prachtig en rustgevend, met veel ruimte en een schitterende binnenkoer. Hét opvallendste kenmerk zijn de vijf prachtig versierde koepels van Oezbeekse vaklieden binnenin. Zelfs al zou het museum leeg zijn, dan nog is het gebouw op zich de moeite waard. Maar de collectie is gelukkig ook geweldig: met meer dan 7000 voorwerpen is het de grootste collectie van islamitische voorwerpen in  Zuidoost-Azië. Ik was ook erg benieuwd naar het uitzicht vanaf het dakterras op de Masjid Negara vlakbij. Jammer genoeg waren de tegeltjes op het terras net heraangelegd en was het terras om die reden afgesloten. Gelukkig kon ik wel via de vensters een blik naar buiten werpen en enkele fotootjes tussen de lamellen door nemen.

Enige nadeel: het was werkelijk ijskoud in het museum. Ik denk achttien graden of zoiets. Op een gegeven moment vreesde ik dat mijn lippen blauw zouden uitslaan van de kou. Zonde, want als het er niet zo koud was geweest, denk ik dat ik er meer tijd in had doorgebracht. De collectie was dan ook erg divers, al had ik bij sommige voorwerpen het gevoel dat het label “moslimkunst” niet geheel terecht werd toegekend en dat het eerder om kunstvoorwerpen uit een bepaalde regio ging, die toevallig islamitisch was. Nuja, het is natuurlijk moeilijk de grens te trekken.

Ook heel erg boeiend: de maquettes van moskeeën over de ganse wereld. Zo stonden er een o.a. een fantastische maquette van de Taj Mahal, de Grote Moskee van Mekka en de Sultan Ahmed Moskee in Istanboel, maar ook moskeeën uit China waren vertegenwoordigd.

Enkele crappy iphone foto’s:

Rond vier uur stond ik terug buiten en twijfelde ik wat ik verder nog zou doen. Terwijl ik in de richting van de Masjid Negara stapte, stopte er spontaan iemand om mij een lift aan te bieden (stappende mensen, laat staan vrouwen, ze zijn dat hier duidelijk niet gewoon). Ik sloeg vriendelijk het aanbod af en ging op een bankje in de schaduw bij de moskee zitten. Ik probeerde via MyTeksi een een taxi op te roepen, maar het lukte niet. Blijkbaar waren alle taxi’s bezet of te ver uit de buurt. Ik zat wat te bladeren in mijn gids en me af te vragen wat ik vervolgens zou doen, toen een man mij aansprak die op een bankje tegenover mij zat. Hij vroeg me waarnaar ik op zoek was en ik zei hem dat ik probeerde een taxi te bestellen. Hij legde me uit dat taxi’s op deze plek bijna allemaal zonder meter reden en dat ik best wat verder door zou stappen, waar er een taxistandplaats was.

Ik bedankte hem voor het advies en ging op weg. Ik was nog maar een paar honderd meter verder of dezelfde man, ondertussen voorzien van een wagen, stopte naast me met de vraag of hij me een lift moest aanbieden. Hoewel hij er best vriendelijk en betrouwbaar uitzag, herinnerde ik mij het advies van mijn mama maar al te goed: “Nooit met vreemde mannen meegaan!”  Dus bedankte ik hem vriendelijk en zei hem dat ik besloten had het kleine stukje naar Merdeka Square te stappen. Uiteindelijk was dat niet zo heel ver en ondertussen was het alweer betrokken waardoor de hitte draaglijker was.

Bij Merdeka Square ging ik een klein beetje ondergronds om een shopping mall te verkennen, maar buiten wat zeer mooie graffiti was het daar nogal doods. Ik had heel veel honger ondertussen, die mango lassi was al lang verteerd, maar vond niet zo dadelijk iets om te eten.

Ik besloot het taxiplan dan maar te laten voor wat het was en de metro te nemen vlakbij Masjid Jamek. Ik was eerst per ongeluk in het treinstation terechtgekomen ipv in het metrostation. Gelukkig was er een ongelooflijke boertige vrouwelijke loketbediende om mij op onvriendelijke wijze de juiste richting aan te wijzen. Ik kocht een supergoedkoop kaartje voor de metro, probeerde mijn rammelende maag te negeren en vond mezelf heel erg dom omdat ik niets had gegeten in de Chinese food court.

Ik stapte af in KLCC, waar ik onmiddellijk twee gebakjes kocht die ongelooflijk lekker smaakten. Toen ik dan eindelijk in het hotel geraakt was, was de afsluitende keynote van Richard Thieme al begonnen. Een afsluitende keynote over UFO’s, what’s not to like? Wel, eerlijk, ik vond het een hoop conspiracy theories bij mekaar. Volgens Thieme zou de overheid systematisch bewijsmateriaal over het bestaan van UFO’s achterhouden voor het grote publiek. Ik vond het maar een zwakke afsluiter voor een conferentie over een zo actueel topic als security.

We maakten ons het na de conferentie niet al te moeilijk en gingen gewoon iets eten in het buffetrestaurant van ons hotel. Mijn persoonlijke maître d’hôtel kwam me bij elk gerecht uitleg geven en zo probeerde ik weer eens wat nieuwe plaatselijke specialiteiten. Leuk!

‘s Avonds hadden we ons ingeschreven voor de after party van de conferentie in de trendy bar Marini’s on 57. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt deze bar zich op de 57ste verdieping, maar de usp van deze bar is zonder twijfel het fantastische uitzicht op de Petronas Twin Towers. Uiteraard waren fototoestellen niet toegelaten, maar ik nam toch snel een fotootje met mijn iphone.

Tijdens de party raakten we aan de praat met een superleuk koppel uit Djakarta, die ook in ons hotel verbleven, samen met hun dochter. Het klikte meteen en tegen het einde van de avond hadden we besloten de volgende dag samen een uitstapje te maken naar de Batu Caves. En oja, we waren altijd welkom in Djakarta. Van die uitnodiging gaan we zeker nog gebruik maken!

16 oktober 2013: Eerste conferentiedag

Ontbeten met een heerlijk noedelsoepje! Geproefd van de rijstporridge (toch niet mijn ding, zelfs al meng ik er een heel assortiment aan zoute toevoegingen door), de rambutan en de zeekokosnoot. Helemaal klaar om erin te vliegen op de eerste dag van de Hack In The Box conferentie. Ik zal maar direct open kaart spelen: in mijn huidige functie kom ik nog bitter weinig met IT in aanraking, maar ik heb wel een IT-gerelateerd diploma op zak en ik interesseer me nog steeds in IT-topics, al heb ik mij nooit gespecialiseerd in IT security. Ik vreesde eerlijk gezegd dat ik niet veel aan de talks op de conferentie zou hebben, maar wou het toch een kans geven en zeker de keynotes bijwonen, omdat deze meestal minder in de details gaan.

En zowaar, Andy Ellis, CSO van Akamai, bleek een erg goeie spreker te zijn die een verhaal bracht dat ik tot mijn eigen verbazing van A tot Z kon volgen en zelfs niet veel nieuws bracht voor mij. Helemaal enthousiast door dit eerste succesje, besloot ik me na de koffiepauze (met zalige chocolat chip cookies) aan de presentatie over security flaws in vessel tracking systems te wagen. De heren die de presentatie gaven, hadden zich voor de gelegenheid uitgedost als kapiteins en hun presentatie sprak tot de verbeelding. Ze waren er bvb in geslaagd om te faken dat een gigantische tanker opeens ergens in een meer in het binnenland van de USA lag. Boeiende presentatie over toch wel een heikel onderwerp. Laat ons hopen dat er niet te veel mensen met slechte bedoelingen in de zaal waren, want ik kan me goed voorstellen dat de zwakheden in de vessel trackings systems misbruikt kunnen worden om serieus wat miserie te veroorzaken.

Daarna ging ik naar een presentatie met de ronkende titel: “Using Online Activity as Digital DNA to Create a Better Spear Phisher”. De titel was meteen ook het enige begrijpbare aan de presentatie. Ik dacht dat ik ondertussen al wat gewoon was, maar het Engels dat de presenterende Braziliaan sprak, was ronduit desastreus. Onverstaanbaar. Gelukkig had ik mijn laptop bij. 😉

Tijdens de lunchbreak werden we onthaald op een zeer uitgebreid buffet. Nét iets beter dan de obligate broodjes. 😉 Het eten smaakte en we hadden het geluk dat twee coole gasten van The Open Organisation Of Lockpickers bij ons aan tafel schoven. Ze waren nog een beetje jetlagged, maar het klikte meteen en ze drukten ons op het hart dat we zeker langs hun stand moesten komen later op de dag. Eén van de lock picking guys vertelde een werkelijk hilarisch verhaal over zijn bezoek aan een Brusselse puzzle winkel. Omdat we zo fijn aan het babbelen waren, hadden we de tijd een beetje uit het oog verloren en waren de namiddagsessies al gestart.

We zochten ergens een plekje in de presentatie over malware, maar mijn aandacht kon ik er niet echt meer bijhouden. De presentatie was niet zo denderend en we besloten vroeger de zaal te verlaten om met de Lock picking guys te gaan babbelen. Aan de Toool stand kregen we een uiteenzetting over handboeien en dan vooral over hoe uit handboeien te geraken. Eigenlijk is de werking van handboeien gebaseerd op een erg eenvoudig principe en eens je weet hoe dit ineen zit, is het een fluitje van een cent om uit een set handboeien te geraken. Ik mocht dat even zelf uitproberen en het lukte probleemloos. Mijn vriend had de handboeien echter te strak aangedaan waardoor de methode waarbij een dun metalen plaatje tussen de tanden van het mechanisme geschoven moest worden, niet meer werkte. Ze zijn hem moeten komen bevrijden met het sleuteltje. :-) Als dank voor ons enthousiasme kregen we allebei een prachtige donkerblauwe tovenaarshoed opgezet met zilveren sterren.

Laat me zeggen dat, indien ik voordien nog niet genoeg opviel in een overwegend mannelijk en Aziatisch publiek, dit door mijn nieuwe hoofddeksel nu zeker het geval was. 😉 Ik had alleszins niet verwacht mij zo goed te amuseren op deze conferentie. En dat de wereld klein was, bleek nogmaals toen een Belgische vriend liet weten dat hij met één van de kapende kapiteins samen een paper geschreven had. Even snel de groetjes gaan doen en een foto gemaakt voor het thuisfront.

Spijtig genoeg hebben mijn vriend en ik ergens een verkoudheid opgedaan, die zich in mijn geval manifesteerde in een erg vervelende druipnuis en in mijn vriend zijn geval in een ambetante hoest. Nu, het was minder erg dan de verkoudheid in Schotland: mijn nachtrust leed er niet onder, dus echt veel last had ik er niet van. Ik moest er alleen op letten voldoende papieren zakdoekjes bij te hebben. Eén van de Belgen waarmee we ook in Singapore op stap waren geweest, had het erger te pakken: die voelde zich te ziek om de conferentie bij te wonen. Ik verdenk hem ervan ons aangestoken te hebben!

Toen de laatste talks van de dag begonnen, hield ik het voor bekeken en ging ik aan het zwembad liggen. Een mens moet nu ook weer niet overdrijven, he. 😉

Toen de laatste talk afgelopen was, kwam mijn vriend me daar vervoegen en vertrokken we (na een snelle douche) richting de Petronas Twin Towers. Hij had deze torens nog niet gezien sinds onze aankomst, hoog tijd om daar verandering in te brengen. Uiteindelijk was het maar een dikke tien minuten lopen vanaf ons hotel. De torens by night waren alleszins de moeite. We genoten van het schouwspel en gingen daarna op zoek naar iets kleins om te eten, want het buffet en al de hapjes overdag waren nogal overdadig geweest.

En we vonden een ideale plek om de kleine avondlijke gaatjes te vullen: een conveyor belt sushi! Je kiest net zoveel sushi als je wil en betaalt gewoon per portie. De sushi was niet om van achterover te vallen (een beetje te veel mayonaise-varianten naar mijn goesting), maar we aten zeker lekker én goedkoop bij de KLCC Sushi King.

Terug in het hotel probeerde ik tevergeefs nog eens wat foto’s op te laden naar mijn flickr-account. We hadden speciaal voor dat doel een snellere internetconnectie aangeschaft, maar helaas, er moet een limiet gestaan hebben op het uploaden, want ik slaagde er gewoonweg niet in om ook maar één foto online te krijgen. Ook hier weer scoorde Singapore beter. We konden daar zelfs foto’s opladen via de 4G mifi!

Verjaardagsweekend

Een eeuwigheid geleden reserveerde ik een tafeltje en een kamer In de Wulf. Om alweer een jaartje dichter bij de dood te vieren. 😉 Het was die zaterdag prachtig herfstweer, dus we genoten van een mooie wandeling in het Heuvelland alvorens onze voeten onder tafel te schuiven. De lange schaduwen van de avondzon, de grazende koeien, het prachtige uitzicht op Frankrijk, ik werd er helemaal zen van.

Na een verkwikkende douche begonnen we aan een ware culinaire ontdekkingsreis die er als volgt uitzag:

  • Gefermenteerde wortel
  • Gebrand brood, paddenstoel
  • Varkenskrokant
  • Butternut, vlaszaad, “Keiemse witte”
  • Krokante aardappel
  • Wulken
  • Makreel
  • Rauwe Noordzee garnaal, capucijnenblad
  • Oostendse oester, karnemelk
  • Noordzeekrab, onrijpe peer
  • Koolrabi, zure room, kruiden
  • Wortel, ijzerkruid, rabarber azijn
  • Zeebaars, broccoli, miso van spliterwten
  • Sint-Jacobsschelp van Duinkerke geroosterd in assen en algen
  • Sepia, spinazie, gerookt eigeel
  • Wilde paddenstoelen, wrongel, moerrasscherm
  • Duif uit Steenvoorde gerijpt gedurende 5 (geen typfout!) weken en gerookt op hooi
  • Bloedworst, rode biet, varkensoor-en poot, sleedoorn
  • Vieux gris de Lille, aalbes, roggebrood
  • Rozenbottel, bloemen, yoghurt
  • Braambes, dragon
  • Bereklauw, appel van “De Linde”

We waren een beetje overmoedig en kozen voor de grote degustatiemenu met aangepaste wijnen. Hoe lekker het ook was, misschien was dit toch een tikkeltje van het goede te veel. Vooral omdat de wijnglazen rijkelijk bijgeschonken werden en het lang geleden is dat ik nog zo zat van tafel gegaan ben. Dat nieuwe levensjaar startte de dag nadien met een lichte hoofdpijn. 😉

Ik heb van alle gerechten uiteraard foto’s gemaakt, maar door het beperkte omgevingslicht (ik wilde niet flitsen) is de kwaliteit van de foto’s nogal aan de lage kant. Maar ik kan jullie verzekeren, het smaakte nóg beter dan het eruit zag. Ondertussen hebben we toch al wat culinaire ervaringen opgedaan en ik moet zeggen: In de Wulf kaapt voor mij de hoofdprijs weg.

Mijn favoriete gerechten van de avond:

  • de ongelooflijk zalige makreel,
  • de wortel met ijzerkruid en rabarberazijn,
  • de zeebaars, broccolie en miso van spliterwten,
  • de wilde paddenstoelen met wrongel en moerasscherm
  • en de duif uit Steenvoorde.

Niet goedkoop, maar wat een ervaring. Zo rond middernacht stommelden we naar onze kamer om te genieten van een uurtje extra slaap! Met al die drank konden we dat wel gebruiken. Lang leve het winteruur!

Het ontbijt was lekker en vers, maar kon niet tippen aan het ontbijt bij Hostellerie St Nicolas vorig jaar dat, denk ik, moeilijk te evenaren valt. Al vond ik de sappen heel erg lekker en was de stoof waarop de eitje gebakken werden supercharmant en authentiek.

Na het ontbijt zochten we nog een activiteit om te doen in de buurt en zo belandden we in Les Prés du Hem in Armentières. Een mooi meer dat een combinatie is van recreatiegebied en natuurgebied. We zagen talrijke vogels en maakten een wandeling rond het meer. Het deed deugd om even uit te waaien na die drank- en voedseloverdaad van de vorige dag.

In de namiddag gingen we langs bij onze West-Vlaamse vrienden die zo lief waren geweest om een verjaardagstaart voor mij te voorzien. Dat moet jaren geleden zijn dat ik nog eens verjaardagskaarsjes heb uitgeblazen en natuurlijk bliezen de kindjes dapper mee!

We waren tegen de avond terug in Leuven, net op tijd om Gravity mee te pikken. Met dank aan de Kinepolis om mij een gratis filmticket voor mijn verjaardag cadeau te doen!

Dingen die ik niet leuk vind, waar andere mensen dol op zijn

Met dank aan Lilith voor de inspiratie.

  • Slagroomtaarten en bij uitbreiding slagroom in het algemeen
  • Grote muziekfestivals zoals Werchter, kleine muziekfestivals zoals M-idzomer en stadsfestivals zoals Beleuvenissen kunnen wel mijn goedkeuring wegdragen
  • Nutella (juk)
  • Koffie
  • Coca cola, sprite, fanta en bij uitbreiding elke soort koolzuurhoudende frisdrank
  • Bruiswater
  • Starbucks, MacDonalds, Pizza Hut  en om het even welke Amerikaanse keten die overal ter wereld dezelfde slechte eenheidsworst verkoopt
  • Solden: probeer ik altijd zo ver mogelijk van weg te blijven
  • Kortingsbonnen verzamelen: in mijn leven al veel kortingen aan mij laten voorbij gaan
  • Heel die naai- en breirage: ik kóóp mij wel een rokje!
  • Boter en margarine: het nut van dit soort smeersels ontgaat mij volledig
  • Mayonaise
  • Bier
  • Wonen in een dorp: geboren op het platteland, maar in hart en ziel altijd een city girl geweest
  • Blondjesmoppen (grr!)
  • Kamperen
  • Rechtstaand eten: walking diners, een noodzakelijk kwaad
  • Geen internetconnectie op vakantie: leve de mifi!
  • Roken: tabak mogen ze, wat mij betreft, gerust verbieden
  • Telefoneren
  • Openbare zwembaden: die kleedhokjes, die lockers, the horror
  • New York: zeggen dat ik echt een hekel heb aan deze stad, is een brug te ver, maar ik begrijp eerlijk gezegd niet goed wat andere mensen zo fantastisch vinden aan deze stad
  • Auto rijden: doe ik tegenwoordig zelden of nooit meer
  • Vroeg opstaan
  • Halloween
  • Versierde cupcakes: eerlijk, die dingen zijn toch echt niet lekker?
  • Upperware, upperdare en soortgelijke home party concepten waarbij je moreel verplicht ben iets te kopen om de gastvrouw geen gezichtsverlies te laten lijden
  • R&B, rap en dubstep
  • Eten en drinken in de cinemazaal
  • Gelnagels
  • Shopping centra
  • Pauzes tijdens een filmvoorstelling
  • H&M
  • Zalando
  • The matrix: alle drie de films
  • TV kijken
  • Rauwe ajuin
  • Vampires that sparkle in the sun
  • Secret Santa

Trots

Op mijn team dat vandaag weer maar eens een vlekkeloos event heeft georganiseerd. Prachtig om te zien hoe al die radertjes in mekaar klikken en een goed geoliede machine worden. Zelfs het verloren zakske kwam terug boven water! :-)

Pech

Er was net een kleine wolkbreuk boven Leuven losgebarsten en ik moest om half negen in het stadscentrum zijn. Naar goede gewoonte had ik alles erg krap getimed. Ik vloekte toen bleek dat mijn fiets platteband had. Geschooid om een lift bij mijn vriend dan maar. Batterij van de wagen plat, te lang niet mee gereden. Shit. Laatste redmiddel: de te grote herenfiets van mijn vriend. Gezwind mijn been over de stand gegooid en gefietst alsof mijn leven er vanaf hing.

Ik was drie minuten te vroeg op de afspraak.

Reisstokje

‘t Is hier nogal stilletjes de voorbije dagen. Dat komt omdat ik mij momenteel in het buitenland bevind en de tijd hier zo snel gaat dat zelfs mijn verslaggeving erbij inschiet. But don’t worry, jullie hebben nog wat reisverslagen te goed van mij. Onder het motto: beter laat dan nooit.

Om jullie ondertussen wat te entertainen, pik ik snel een reisstokje bij LaJungfrau:

1. Welke routines neem je van thuis mee op reis? (fitnessen, lezen in bed, de 3 stappen van Clinique elke ochtend en avond,…)
Wel, het enige wat ik echt belangrijk vind om mee te nemen van thuis, zijn mijn lenzenproducten, mijn verzorgingsproducten en mijn shampoo (ben nogal gehecht aan de juiste verzorging voor mijn lichaam). Verder pas ik mij zonder problemen aan aan de gewoontes van het land. Oja, ik heb natuurlijk wel overal internetconnectiviteit nodig. :-)

2. Bikini of badpak – zwemshort of Speedo?
Badpak! Omdat zo’n pak zoveel makkelijker is om in te zwemmen. Al te vaak gekampt met losgeraakte bovenstukken van bikini’s in zee of op de wildwaterbaan of bij het duiken in een zwembad. Zulke problemen doen zich niet voor met een badpak. Mannen mogen wat mij betreft kiezen. :-)

3. Aan welke nationaliteit erger je je het meest en waarom?
Nederlanders, omdat je ze altijd van ver hoort aankomen en omdat ze van zichzelf vinden dat ze geweldig goed Engels/Frans kunnen. Quod non. :-)

4. Wat is de meest magische plaats die je ooit bezocht?
Ai, dat is een lastige vraag. Er springt er bij mij niet echt eentje bovenuit, want ik heb al zoveel mooie plekken bezocht en zoveel schitterende ervaringen verzameld. Daarom heb ik even een search gedaan op het woordje “magisch” op yab.be en kom ik tot het volgende overzicht:

En dan ontbreken er wellicht nog vele plekken in dit lijstje.

5. Leg je veel contacten op vakantie? Zo ja, trek je naar de Belgen of naar de locals?
De contacten die ik op reis heb zijn veeleer vluchtig. Een babbel met een local of een andere toerist sla ik nooit af, want voor mij geeft het vernemen van een ander standpunt en/of zienswijze een meerwaarde aan mijn reis. Ik zal echter niet spontaan met mijn nieuwe kennissen samen verder trekken of zo. Belgen die ik niet ken, probeer ik op reis zoveel mogelijk te vermijden, die zie ik in mijn dagelijkse leven al genoeg. 😉 Wat ik wel geweldig vind, is vrienden opzoeken in het buitenland. Zij kunnen je waardevolle tips geven die je als gewone toerist nooit te weten komt.

6. Wat is het meest gênante dat je ooit hebt meegemaakt of meest marginale dat je ooit hebt gezien in de plaatselijke discotheek?
Plaatselijke discotheken zijn niet echt aan mij besteed. Ik herinner me niet direct een super-gênant moment en ook een search op het woord levert niets op. Misschien moet mijn meest gênante moment nog komen…

7. Vertel ons every. naughty. detail. over je meest zwoele vakantieliefde ooit.
Bwah, ooit eens op skivakantie in Oostenrijk een Italiaan opgescharreld toen ik 16 was. Veel meer dan wat kussen en strelen hebben we niet gedaan. Hij kon ook helemaal geen Engels of Frans en ik kon toen nog geen Italiaans. De aantrekkingskracht was dan ook louter fysiek, verder hadden we elkaar niets te zeggen. Ach, nu ik er zo over nadenk, ook ooit eens een vluchtige affaire gehad met een Belg, toen we allebei op skivakantie in Italië waren. Een knappe kerel, maar later kwam ik erachter dat hij thuis een lief had zitten. Gelukkig stelde het allemaal niet zoveel voor. ‘t Moet zijn dat skipakken sexy zijn of zo, ofwel was het de après-ski. 😉

8. Welke – al dan niet bezochte – landen spreken je absoluut niet aan en waarom niet?
Wel, ik ben als laatstejaarsreis naar Griekenland geweest en laat het ons erop houden dat dit niet zo’n fantastische ervaring was. Ik ervoer Griekenland als stoffig, vies en vuil en veel van hun historische sites waren niet meer dan enkele stenen bovenop mekaar. In andere landen al veel indrukwekkendere ruïnes gezien. Bovendien kregen mijn vriendin en ik het aan de stok met de leerkrachten en werden we beschuldigd van iets wat we helemaal niet gedaan hadden. De onrechtvaardigheid. Mijn vriendin was er echt het hart van in en mijn bloed kookt nog altijd als ik eraan terug denk.

Indië zie ik niet echt zitten vanwege de drukte, de bedelaars en de armoede en Zwart-Afrika staat ook niet echt hoog op mijn lijstje, al zou ik wel graag eens op safari gaan.

9. Aan welk eten waag je je absoluut niet (meer) op vakantie?
Wel, ik maak er een erezaak van alles te proberen. Insecten, gefermenteerde stinkende sojabonen, haggis, hanenkammen, gefrituurde visvinnen, de raarste zaken eerst,… Ik hoef het daarom niet lekker te vinden, maar ik heb het dan toch maar geprobeerd. Ik waag mij dus aan alles, tenzij ik denk dat ik er ziek van zal worden.

10. Ben je een souvenirkoper en zo ja, kies je voor de traditionele souvenirs? Voor wie breng je ze mee?
Mijn vriend en ik kopen altijd souvenirs voor onze drie petekindjes, meestal iets van kledij of een knuffel of zo. Iets waar ze iets mee zijn. Voor de ouders en de broers en zussen kopen we soms (niet altijd) een plaatselijke specialiteit, meestal iets van drank of zo.

Voor mezelf koop ik zelden iets, ik heb gewoon niet genoeg plaats op mijn appartementje om veel souvenirs kwijt te kunnen.

11. Ga je mij een kaart sturen, de volgende keer dat je op reis gaat? Alsjeblieft?
Zeker, wat is je adres? Wij versturen per reis zo’n zeventigtal kaarten naar vrienden en familie. Op de ouderwetse manier: ter plekke gekocht (om de lokale economie te steunen) en voorzien van een geschreven boodschap en een plaatselijke postzegel. Het enige wat we doen om de boel wat vooruit te laten gaan, is de adressen op voorhand op etiketten drukken. Dat bespaart ons een hoop overschrijfwerk.